Ο Α. Ντινόπουλος αποκαλύπτει τον… αληθινό Μητσοτάκη!

Είναι απίστευτο το πώς το Κτήνος έκρυβε όλη αυτη την αδυναμία του επί τεσσεράμισι χρόνια!

Διαπιστώνοντας τα πρώτα εμφανή σημεία «απώλειας στήριξης» που απειλούν να οδηγήσουν την αιθεροβάμονα κυβέρνηση Μητσοτάκη σε ανώμαλη πρόσκρουση επί του εδάφους, αναρωτιέται κανείς πώς όλες αυτές οι προφανείς αδυναμίες κρύβονταν επί πέντε χρόνια κάτω απ’ το χαλί.

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Ένας ανεπαρκής πρωθυπουργός με παγκοσμιοποιητική ατζέντα, εντελώς αντίθετη προς τα συμφέροντα της χώρας, με ορατές αστοχίες στο πεδίο της ενεργειακής πολιτικής, της δημόσιας ασφάλειας, αλλά και της εξωτερικής πολιτικής, κατάφερνε να υποδύεται τον σύγχρονο «μεταρρυθμιστή» και τον χαρισματικό κυβερνήτη, πείθοντας για τις ικανότητές του εκατομμύρια συμπολίτες μας.

Ποιος φιλοτέχνησε αυτή την πλασματική εικόνα, ποντάροντας ασφαλώς και στην εντυπωσιακή μετριότητα των ανταγωνιστών του, αρχηγών των κομμάτων της λεγόμενης «συστημικής αντιπολίτευσης»;

Η απάντηση είναι εύκολη.

Τα εκμαυλισμένα μέσα ενημέρωσης ήταν αυτά που στην Ελλάδα -και όχι μόνον- έστησαν την εικόνα του, αλλά είναι και τα ίδια που θα σπεύσουν να τον κατασπαράξουν εν μέσω καβγάδων και αλληλομαχαιρωμάτων για τη νομή της πίτας που πλέον διενεργείται σε συνθήκες πλήρους αταξίας.

Τη δύναμη των μέσων ενημέρωσης να χειραγωγούν τις αντιλήψεις της κοινής γνώμης, άλλοτε αποθεώνοντας και άλλοτε αποδομώντας πολιτικές προσωπικότητες, αναδεικνύει μέσα σε ένα βιβλίο των ημερών μας ένας πρώην υπουργός της Ν.Δ. που, αν και δημοσιογράφος, έζησε τη «μιντιακή» υπονόμευση μέσα στο πετσί του.

Η καταγραφή του, που αφορά κυρίως πεπραγμένα της κυβέρνησης Σαμαρά, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί αποκαλύπτει και άγνωστες πτυχές πολιτικού παρασκηνίου, που εξηγούν αρκετά από αυτά που μας συμβαίνουν σήμερα.

Με τον Αργύρη Ντινόπουλο πρωτογνωρίστηκα τη δεκαετία του ’90 όταν καλύπταμε με αποστολές, εκείνος για τον Αntenna κι εγώ για τον «Ελεύθερο Τύπο», τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία.

Πρέπει να ομολογήσω ότι… το ‘λεγε η καρδούλα του.

Σκληρός επαγγελματίας και μαχητικός στο ρεπορτάζ, χωρίς όμως να γίνεται αντισυναδελφικός, είχε στόφα πολεμικού ανταποκριτή και το απέδειξε στην πορεία.

Είχε επίσης μια πιο ψυχρή ματιά και δεν ταυτιζόταν τόσο με το φιλοσερβικό πνεύμα που διέπνεε τις δικές μου ανταποκρίσεις (και για το οποίο εγώ προσωπικά δεν μετάνιωσα ποτέ, καθώς η αδικία που υπέστη η φίλη χώρα από την «πολιτισμένη» Δύση… έβγαζε μάτι).

Αργότερα ο Αργύρης έμπλεξε με την πολιτική, όπως πολλοί άλλοι του σιναφιού μας, και χωρίς να είναι υπερχαρισματικός ρήτορας διακρινόταν, ακόμη και ως δήμαρχος, από έναν φιλολαϊκό ακτιβισμό και μία επαφή με τον απλό κόσμο που δεν είχαν άλλοι πολιτικοί.

Έχω επίσης την πεποίθηση ότι δεν πούλησε τη συνείδησή του.

Ο άνθρωπος δεν έγινε πλούσιος από την πολιτική, στον βαθμό τουλάχιστον που μπορώ να γνωρίζω.

Ο Ντινόπουλος, βουλευτής πλέον της Νέας Δημοκρατίας από το 2007, κυριολεκτικά δεινοπάθησε στον τελευταίο ανασχηματισμό απελπισίας του Σαμαρά, εκείνο τον μοιραίο Ιούνιο του 2014, όταν ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Εσωτερικών.

Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, κατ’ επιταγή και των δανειστών, είχαν αποφασίσει να τελειώνουν με το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου και να δοκιμάσουν την…πρώτη φορά Αριστερά.

Ο ανασχηματισμός έπρεπε να βαφτιστεί σώνει και καλά αποτυχημένος, ένα απεγνωσμένο κύκνειο άσμα και ταυτόχρονα μια πολιτική παρωδία που έφερε στη κυβέρνηση κάποιους «δεξιούς», γραφικούς και αποτυχημένους.

Ο Ντινόπουλος για κάποιον φαινομενικά ανεξήγητο λόγο συγκέντρωσε μονομιάς όλα τα πυρά των «έγκυρων αστικών μέσων» ως πολιτικάντης και λαϊκιστής, από αυτούς που παίζουν παιχνίδι καθυστερήσεων με τις «μεταρρυθμίσεις» και κλείνουν το μάτι στον «λαουτζίκο».