Το 2025, έτος της Διεθνούς Αβεβαιότητας!...
Οι περιληπτικές θέσεις της ομιλίας του Αλεξάντερ Ντούγκιν, σύμβουλου του Πούτιν και καθηγητού Φιλοσοφίας και Γεωπολτικής, στο Συνέδριο του MGIMO (Κρατικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων Μόσχας) με θέμα «2025, έτος Διεθνούς Αβεβαιότητας».
Υπάρχουν διάφορα επίπεδα αβεβαιότητας & απροσδιοριστίας στη σύγχρονη Παγκόσμια Τάξη που υφίσταται σήμερα.
■ 1) Υπάρχει η αβεβαιότητα της μετάβασης από τη φάση της Μονοπολικότητας στην φάση της Πολυπολικότητας. Είναι ακόμη νωρίς, αν όχι αδύνατο, να πούμε με σαφήνεια αν βρισκόμαστε ήδη στην Πολυπολικότητα ή ακόμα στη Μονοπολικότητα; Το noch nicht (= όχι ακόμα) του Χάιντεγκερ, ως φιλοσοφικό πρόβλημα είναι οξύ.
Η Πολυπολικότητα βρίσκεται σε άνοδο, η Μονοπολικότητα σε παρακμή, αλλά η αγωνία της μπορεί να είναι θανατηφόρα & μοιραία.
Οι τελευταίες απεγνωσμένες και μερικές φορές επιτυχημένες επιθέσεις των παγκοσμιοποιητών κατά της Ρωσίας — Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία, Ρουμανία, Συρία— δείχνουν ότι η Μονοπολικότητα δεν μπορεί να προεξοφληθεί. Ο δράκος της παγκοσμιοποίησης είναι θανάσιμα τραυματισμένος αλλά ακόμα είναι ζωντανός & επικίνδυνος.
Στις Διεθνείς Σχέσεις, η διπολικότητα ταυτίζεται με τον χορό του Βαλς. Χρειάζεται δύο πρόθυμους για τον χορέψεις. Η Δύση είδε την Κίνα ως δεύτερο πόλο στον πλανήτη ακόμη και μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Η Μονοπολικότητα εννοιολογήθηκε από τον Αμερικανό πολιτικό επιστήμονα Robert Gilpin. Η Πολυπολικότητα (ως Σύγκρουση Πολιτισμών-θρησκειών) έχει περιγραφεί από τον Αμερικανό πολιτικό επιστήμονα Σ. Χάντιγκτον και τον Ιταλό θεωρητικό Fabio Petito.
■ 2) Η δεύτερη αβεβαιότητα είναι η ομιχλώδης ασάφεια της θεωρητικής περιγραφήςτης Πολυπολικότητας.
Τι είναι ένας πόλος;
Είναι ένα κυρίαρχο κράτος (όπως περιγράφεται στο σύστημα της Βεστφαλίας και στον κλασικό ρεαλισμό); Ή μήπως είναι ένας πολιτισμός; Αλλά τότε ποιο είναι το πολιτικό καθεστώς μιας τέτοιας πολιτισμικής-θρησκευτικής έννοιας;
Η καλύτερη απάντηση δόθηκε από τον Chang Weiwei, έναν Κινέζο ειδικό θεωρητικό σε αυτά τα θέματα, ο οποίος εισήγαγε την έννοια του Κράτους-Πολιτισμού.
Ο Πρόεδρος Πούτιν και ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ χρησιμοποιούν αυτήν ακριβώς την έννοια.
Το Κράτος-Πολιτισμός είναι ένας πολιτισμός (με ανεπτυγμένο σύστημα παραδοσιακών αξιών και μια ζωντανή ισχυρή ταυτότητα) που είναι οργανωμένος ως υπερκράτος, το οποίο προσελκύει και αστερισμούς άλλων λαών και κρατών που μοιράζονται ένα κοινό Πολιτιστικό παράδειγμα, έχουν κοινά ιδανικά.
Αλλά σήμερα όλοι αντιλαμβάνονται με τον όρο «πόλος» ή «κέντρο» (στην περίπτωση της πολυκεντρικότητας) διαφορετικά πράγματα— απλά κράτη (μεγάλα και ανεξάρτητα), πολιτισμούς (πολιτικά μη ολοκληρωμένους) και τα ίδια τα Κράτη-Πολιτισμούς.
Μέχρι στιγμής σε όλο τον πλανήτη υπάρχουν 4 ολοκληρωμένα Κράτη-Πολιτισμοί:
Η Συλλογική Δύση (οι χώρες του ΝΑΤΟ),
Η Ρωσία,
Η Κίνα,
Η Ινδία
Υπάρχουν κι άλλοι πολιτισμοί — εκτός από αυτούς τους 4 που προαναφέρθηκαν. Σε αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε: τον Ισλαμικό, τον Αφρικανικό και τον Λατινοαμερικάνικο πολιτισμό. Το μόνο που χρειάζεται είναι ο καθένας από αυτούς να ενσωματωθεί σε ένα αντίστοιχο Υπερ-Κράτος.
Ταυτόχρονα, η Δύση μπορεί να διασπαστεί σε Βόρεια Αμερική και Ευρώπη. Ο Βουδιστικός πολιτισμός είναι επίσης δυνητικά να υπάρξει σαν Κράτος-Πολιτισμός.
Σε αυτή την ασάφεια των εννοιών και το άνοιγμα της διαδικασίας μετασχηματισμού των πολιτισμών και των κρατών σε Κράτη-Πολιτισμούς προστίθεται και το υπάρχων πρόβλημα των συνόρων.
Αυτή είναι η πιο σημαντική στιγμή στην οικοδόμηση της Θεωρίας ενός Πολυπολικού Κόσμου.
Τα σύνορα είναι μια ζώνη αλληλεπικάλυψης μεταξύ δύο ή περισσότερων πολιτισμών με την παρουσία ή την απουσία μικρής κλίμακας κυρίαρχων κρατών. Τα σύνορα αποτελούν μέρος της δεύτερης αβεβαιότητας.
■ 3) Η τρίτη αβεβαιότητα είναι ο Τραμπ και η στρατηγική του. Ο Τραμπ είναι ελάχιστα έτοιμος να αγκαλιάσει την Πολυπολικότητα — είναι υπέρ της Αμερικανικής Ηγεμονίας.
Αλλά το βλέπει ριζικά διαφορετικά από τους παγκοσμιοποιητές που βρίσκονται στην εξουσία στις ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες (είτε πρόκειται για Δημοκρατικούς είτε για Ρεπουμπλικάνους).
Οι παγκοσμιοποιητές ταυτίζουν τη στρατιωτική–πολιτική κυριαρχία, την οικονομική υπεροχή και τη φιλελεύθερη ιδεολογία που βασίζεται στην επιβολή αντιπαραδοσιακών αξιών σε όλους (συμπεριλαμβανομένων και των ΗΠΑ).
Εδώ η ηγεμονία είναι η ηγεμονία όχι μιας χώρας, αλλά ενός διεθνούς ιδεολογικού φιλελεύθερου συστήματος.
Ο Τραμπ είναι πεπεισμένος ότι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του πρέπει να βρίσκονται τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ και ότι αυτά πρέπει να βασίζονται στις παραδοσιακές Αμερικανικές αξίες.
Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια δεξιά-συντηρητική ηγεμονία, ιδεολογικά αντίθετη με την αριστερή-φιλελεύθερη ιδεολογία (του Κλίντον, του νεοσυντηρητικού νεοταξίτη Μπους Τζούνιορ, του Ομπάμα, του Μπάιντεν).
Το πού θα οδηγήσει ο Τραμπισμός στις Διεθνείς Σχέσεις είναι αδύνατο να το πούμε ακόμη. Μπορεί αντικειμενικά να βοηθήσει στην επιτάχυνση της πολυπολικότητας, αλλά μπορεί και να την επιβραδύνει.
Το 2025, θα αντιμετωπίσουμε και τις τρεις αβεβαιότητες ταυτόχρονα. Έτσι, αξίζει να δώσουμε στον ίδιο τον όρο «αβεβαιότητα» το καθεστώς μιας ανεξάρτητης και πολυδύναμης έννοιας, η οποία αποτελεί από πολλές απόψεις το κλειδί για τη σωστή κατανόηση των παγκόσμιων διαδικασιών που συντελούνται σήμερα στον πλανήτη.
Comentarios