Τετέλεσται!

Οι διαδηλώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη, είναι οι μοναδικές που δεν απασχόλησαν ούτε τα συστημικά ΜΜΕ, ούτε τη κοινή γνώμη με αριθμητικά μεγέθη. Ήξεραν οι πάντες το πόσοι θα έρχονταν εξ αρχής!

Αυτό που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία μετατράπηκε σε παλλαϊκό συλλαλητήριο, από αυτά που οι περισσότεροι γνωρίζουν μέσα από την ανάγνωση ιστορικών βιβλίων και αφορούν σημαντικές περιόδους, όπως η απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς ή η αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Bαρυσήμαντο άρθρο από τον Κώστα Βαξεβάνη, που πρέπει να διαβάσει ο κάθε σώφρων Έλληνας. Είτε "δεξιών" αποχρώσεων", είτε "αριστερών" ή "κεντρώων".

Αυτές τις ιστορικές μέρες που ζούμε, οι λεγόμενες "ταμπέλες" πρέπει επιτέλους να εκλείψουν μια και καλή. Τα Τέμπη μας ενώνουν όλους, καθώς και ο πόλεμος εναντίον του "Ψευτορωμαίϊκου" που μας δίχασε απ' αρχής της νέας Ιστορίας μας.

Ειδικότερα, ο πόλεμος αυτός εστιάζεται στο ένα και μόνο πρόσωπο που ηγείται αυτή τη στιγμή του "Ψευτορωμαίϊκου": Στον Κυριάκο Μητσοτάκη, γόνο ανθελλήνων και γνωστών πλιατσικολόγων του πολιτικού μας βίου. Και ο πόλεμος αυτός, δεν έχει να κάνει ούτε με αριστεροδέξιους, ούτε με δεξιοαριστερούς. Έχει να κάνει ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Ο Βαξεβάνης, ήταν κάποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και στήριξε με τις εφημερίδες του τον μισητό Αλέξη Τσίπρα. Ουδέποτε όμως φέρθηκε με ανέντιμο τρόπο προς τους αναγνώστες του. Είναι κοινό μυστικό άλλως τε, το ότι διαβάζεται σχεδόν σε καθημερινή βάση ΚΑΙ από "δεξιούς" και έχει επικροτηθεί πάμπολλες φορές για την μαχητικότητα του και την έντιμη εν πολλοίς δημοσιογραφική του πένα.

Στο σημερινό του άρθρο ειδικά, ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του, απεικονίζοντας με ακρίβεια χειρούργου την ήδη υφιστάμενη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει ως έθνος, χαρακτηρίζοντας την ως τη θρυαλλίδα σημαντικότατων αλλαγών που θα κρίνουν την μετέπειτα πορεία του Γένους.

Και μη ξεχνάμε επίσης, ότι η αποκάλυψη πολλών σκανδάλων στη 15ετία 2010-2025 με αποκορύφωμα αυτό των "υποκλοπών" που ξεσκέπασε το αληθινό προσωπείο του μητσοτακικοί Κτήνους, βγήκε μέσα από την δημοσιογραφική δουλειά του Βαξεβάνη. Ο ίδιος μάλιστα για την αποκάλυψη αυτή, έπαιξε κορώνα-γράμματα την ίδια τη ζωή του. Το Ψευτορωμαίϊκο τον κυνήγησε ποινικά ανηλεώς, αλλά πάντοτε...έχανε μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Είναι ο μόνος δημοσιογράφος που έχει στο...παλμαρέ του πάνω από 100 προσαγωγές για...συκοφαντική δυσφήμιση, αλλά οι αλήθειες του τον αθώωναν. Επομένως, ας μην είναι τουλάχιστον για σήμερα, οι πολιτικές του πεποιθήσεις εμπόδιο στο να μπεί στον κόπο κάποιος Συνέλληνας να τον διαβάσει. Το κείμενο του δεν είναι απλά έντιμο. Είναι εξόχως αποκαλυπτικό και φωτίζει πολλές απ' τις πτυχές της κοινωνικής αυτής Επανάστασης του Λαού μας, που ξεκίνησε επίσημα την Παρασκευή της 28ης Φεβρουαρίου.

ΠΥΡΙΝΟΣ ΛΟΓΙΟΣ

Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης

Η διαμαρτυρία για τα Τέμπη δεν είχε να κάνει με αριθμούς. Ήταν η αποτύπωση της γνήσιας λαϊκής έκφρασης με ποιοτικά στοιχεία που την τοποθετούν δίπλα σε μεγάλες διαδηλώσεις σε περιόδους κατά τις οποίες η χώρα έκανε στροφή που της υπαγόρευε η Ιστορία.

Πριν από μερικές μέρες, είχα γράψει σε ένα άρθρο μου στο Documento:

«Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που η αλήθεια δραπετεύει ακόμη κι αν έχουν κλείσει όλοι οι δρόμοι. Που δεν περιμένει ούτε την ερμηνεία μας, ούτε τα καπρίτσια της προσωπικής αντικειμενικότητας. ‘Ίπταται πάνω από τις εξελίξεις και τους ανθρώπους και αποκτά ιερότητα και αποδοχή. Είναι η ώρα που η αλήθεια (ακόμη κι αν αργότερα αμφισβητηθεί ή προδοθεί), γίνεται καύσιμο της Ιστορίας. Ζούμε μια τέτοια περίοδο. Η αλήθεια είναι μπροστά μας και οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να τη δούν. Το έγκλημα στα Τέμπη, αυτό το σκληρό γεγονός, φέρνει τη χώρα μπροστά στον καθρέφτη. Στον καθρέφτη αντικατοπτρίζονται ο πόνος, η θλίψη, η απόγνωση αλλά και η διαφθορά, ο κυνισμός. Δεν έχει νόημα να δεις κάτι μόνο από την εικόνα. Πρέπει να τα δείς όλα και να πάρεις αποφάσεις.»

Οι μεγάλες διαδηλώσεις απέδειξαν ότι βρισκόμαστε σε μια τέτοια ιστορική καμπή. Η κοινωνία παίρνει αποφάσεις, κινητοποιείται, και μέσα από αυτή την κινητοποίηση ανατροφοδοτεί τον προβληματισμό και την ωριμότητα της.

Υπάρχουν δύο ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά στη διαδικασία αυτή. Τα αιτήματα δεν αφορούν την επιβίωση, κάποια οικονομικά θέματα (άρα το στενό οικονομικό συμόφερον), αλλά την απόδοση δικαιοσύνης και την τιμωρία των ενόχων για ένα έγκλημα. Το πιο σοβαρό όμως είναι ότι, ενώ οι διαμαρτυρίες έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά, παραμένουν ακηδεμόνευτες από πολιτικές δυνάμεις.

Δυό χρόνια μετά το Έγκλημα στα Τέμπη, το πολιτικό σύστημα ( στο σύνολό του, όχι μόνο η κυβέρνηση Μητσοτάκη που ήταν ένοχη) λειτούργησε με τον γνωστό τρόπο, όπως πάντα. Επιχείρησε δηλαδή να επιλυθεί η υπόθεση μέσα στο ασφαλές πλαίσιο διαχείρισης, χωρίς να δημιουργήσει κλυδωνισμούς και απειλές.

Να μείνει η διεφθαρμένη Δικαιοσύνη όπως είναι και η πολιτική να συνεχίσει τη βρώμικη, διαχρονική συναλλαγή μαζί της.

Ακόμη κι όταν η συνείδηση κλόνιζε κάποιους πολιτικούς, ο κλονισμός αυτός δεν ήταν ικανός να τους κάνει να αναιρέσουν τον γραφειοκρατικό και συμφεροντολογικό ρόλο τους.

Τα Τέμπη, τα 57 θύματα, οι εκατοντάδες χιλιάδες που μάτωσαν σε όλη την Ελλάδα μαζί τους, δεν μπορούσαν να τυποποιηθούν μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής φανφαρολογίας, για να γίνονται «παρεμβάσεις» και να γράφονται βαρυσήμαντα άρθρα. Η αδικία και οι ανάγκες γεννούσαν απαιτήσεις που οι «πεφωτισμένοι», οι βολεμένοι ή οι ένοχοι της πολιτικής δεν μπορούσαν να αντιληφθούν. Έτσι, η κοινωνία έφυγε μπροστά και τα κόμματα έμειναν πίσω να κοιτάνε καχύποπτα αυτό που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν.

Το πολιτικό σύστημα ζει τη δική του «παρακμή της Ρώμης». Τα κόμματα αποδείχθηκαν κατώτερα των απαιτήσεων, των συνθηκών και των ανθρώπων. Στάθηκαν ανίκανα να αντιμετωπίσουν την εγκληματική παντοδυναμία του Μητσοτάκη και μετέτρεψαν την αντιπολίτευση από συνταγματική απαίτηση αντιπαράθεσης σε κομπρεμί με ελεγχόμενη αντιπαλότητα.

Το τι θα συμβεί εν τέλει με την αντιπολίτευση συνολικά, είναι άγνωστο. Όταν δημιουργούνται νέες και μη ελεγχόμενες συνθήκες, οι ρόλοι δεν μπορεί να είναι ίδιοι. Θα υπάρξουν νέες πολιτικές οντότητες, οι οποίες θα αναζητήσουν τα ηγετικά πρόσωπα που μπορούν να γίνουν πειστικά. Άλλα κόμματα θα διαλυθούν, διαλύοντας μαζί και τη μωροφιλοδοξία των ηγετών τους.

Σίγουρη, είναι μόνο η πορεία του Μητσοτάκη.

Ένας πρωθυπουργός που βρίσκεται μπροστά στη μήνιν της κοινωνίας, κατηγορούμενος μάλιστα για τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος, έχει μόνο δύο επιλογές: Ή να αποχωρήσει εμφανίζοντας έστω ψήγματα αξιοπρέπειας ή να ακολουθήσει τον δρόμο της εξευτελιστικής ήττας.

Η ψυχοσύνθεση του Μητσοτάκη και ο τρόπος που πολιτεύεται πολύ πιθανόν να οδηγήσουν στο δεύτερο. Προφανώς, έχει δικαίωμα στην αυταπάτη, στον εξευτελισμό ή στη πορεία προς τη βασανιστική πτώση. Η αντιμετώπιση όμως της παλλαϊκής διαμαρτυρίας δείχνει ότι, ανεξάρτητα από το αν αντιλαμβάνεται τι τον περιμένει, έχει επιλέξει την παλιά κλασσική μέθοδο του αυταρχισμού και της «πυγμής».

Για να μιλήσω για μένα, αν και θεωρώ ότι την ίδια άποψη έχουν οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα, αν δύο εκατομμύρια κόσμου με κατηγορούσαν για συγκάλυψη εγκλήματος, δεν θα είχα κανένα λόγο να θεωρώ τον εαυτό μου ηγέτη αυτών που με κατηγορούν.

Ο Μητσοτάκης, το πρωί λίγο πριν τα συλλαλητήρια, έβγαλε μια ανακοίνωση στο facebook στην οποία κατηγορούσε τους άλλους και τις παθογένειες (ποιός άραγε κυβέρνησε και τις δημιούργησε;) και το μεσημέρι, έστειλε τα «Τάγματα Ασφαλείας» να αμαυρώσουν τη μεγαλειώδη διαμαρτυρία με βία.

Όταν η αυταρχική εξουσία καταρρέει, η μόνη συνταγή την οποία εφαρμόζει με ευλάβεια, είναι του μεγαλύτερου αυταρχισμού.

Ο Μητσοτάκης δεν είναι απλώς σε αδιέξοδο. Έχει τελειώσει.

Είναι πιθανόν οι ομοϊδεάτες του στη ΝΔ να δρομολογήσουν την έξοδο του για να σώσουν το κόμμα.

Όποιο σενάριο κι αν εφαρμοστεί, ο Μητσοτάκης θα επιχειρήσει να να δημιουργήσει χαοτική κατάσταση, ώστε αφ’ ενός να αποδόσει σε άλλους «σχέδιο αποσταθεροποίησης» και αφ’ ετέρου να εμφανιστεί ως η ισχυρή δύναμη που θα βάλει τάξη στο χάος που ο ίδιος δημιούργησε. Ελπίζει πως έτσι θα αποκόψει το συντηρητικό και εύπιστο κοινό από τη συμμετοχή του στην κοινωνική αντιπολίτευση.

Υπάρχει μια πολυσυζητημένη παράμετρος, η οποία εμφανίζεται ως …σανίδα σωτηρίας του Μητσοτάκη: Η …σπαραξικάρδια αγωνία, κυρίως των αριστέρων κομμάτων της αντιπολίτευσης, για το αν η πτώση του Μητσοτάκη θα φέρει την…ακροδεξιά!

Κατά έναν περίεργο και μεταφυσικό τρόπο, τα αριστερά κόμματα αφαιρούν από τον εαυτό τους τη δυνατότητα παρέμβασης και φοβούνται τη …μοίρα. Δεν υπάρχει πιο ανόητη και αντιδιαλεκτική παραδοχή από αυτή.

Κάθε σοβαρός (προοδευτικός ή συντηρητικός) άνθρωπος οφείλει να θέσει ως μείζον ζήτημα να φύγει εν πρώτοις το αποδεδειγμένο κακό που είναι ο Μητσοτάκης, η πολιτική του και οι μεθοδεύσεις του. Το τι θα ακολουθήσει, αφορά την κοινωνία και τον ρόλο που θα παίξουν τα κόμματα.

Η πολιτική σιχαίνεται τα κενά και η Δημοκρατία τους δειλούς που την υποστηρίζουν σαν να είναι αντικείμενο ακαδημαϊκής ανάλυσης και όχι δράσης.

Ο Μητσοτάκης…τετέλεσται!

Όποιος ενδιαφέρεται για τη Δημοκρατία, πρέπει να συμπράξει με τη κοινωνία και να ζητήσει να τον κρίνει ο κόσμος. Όλα τα άλλα, είναι προφάσεις που απολογούνται στη κρυφή σκέψη ότι «αφού δεν μπορώ εγώ να πάρω την εξουσία, τον αφήνω ώσπου να είναι έτοιμος».

Έτσι πίστευαν πριν από μερικά χρόνια και άλλοι και τώρα ζητάνε από τις εφημερίδες να τους δημοσιεύσουν κανά άρθρο για να υπάρχουν πολιτικά…

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Documento"

.