Από την κοκαΐνη στο πετρέλαιο: Η νέα ...φαρσοκωμωδία της Ουάσινγκτον!

Πεζοναύτες για τα… βαποράκια; Έλεος κύριε Τράμπ! Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο!

Η ιστορία επαναλαμβάνεται — όχι ως φάρσα, αλλά ως ανακυκλωμένο γεωπολιτικό σενάριο. Η ίδια αφήγηση έχει χρησιμοποιηθεί ξανά και ξανά: από το Ιράκ και τη Λιβύη, μέχρι τη Συρία και το Αφγανιστάν. Οι «απειλές» ενάντια στην ελευθερία, τα «ναρκο-καρτέλ», οι «τρομοκράτες», είναι το περιτύλιγμα μιας βαθύτερης στρατηγικής: την επιβολή καθεστωτικής αλλαγής και τον έλεγχο φυσικών πόρων.

Η Ουάσινγκτον ξαναβγάζει από το συρτάρι το ίδιο κιτρινισμένο σενάριο: οι Ηνωμένες Πολιτείες, «προστάτες της ελευθερίας» και «σωτήρες της δημοκρατίας», στέλνουν στόλο μάχης στη Βενεζουέλα. Επισήμως, για να κυνηγήσουν τα καρτέλ ναρκωτικών. Ανεπισήμως, για να αρπάξουν τον μαύρο χρυσό και να γονατίσουν μια χώρα που αρνείται να σκύψει το κεφάλι.

Τρία αντιτορπιλικά Arleigh Burke, ένα πυρηνοκίνητο υποβρύχιο και τέσσερις χιλιάδες πεζοναύτες!!! Μια ολόκληρη πολεμική αρμάδα για να πιάσουν, λέει, μερικούς βαρόνους κοκαΐνης! Αν δεν γελάτε ήδη, μάλλον έχετε χάσει την αίσθηση του γελοίου.

Ο Ρούμπιο σε ρόλο γελωτοποιού;

Ο Μάρκο Ρούμπιο, ο μεγάλος «σταυροφόρος της δημοκρατίας», βγαίνει στα μικρόφωνα και παπαγαλίζει το ίδιο τροπάρι με τον ...αξέχαστο Μπλίνκεν: «Cartel de los Soles», «ναρκω-κυβέρνηση Μαδούρο», «επικήρυξη 50 εκατομμυρίων δολαρίων» και άλλα τέτοια μελοδραματικά. Τόσο γραφικοί και οι δύο, που θα τους ζήλευε και ο… Τσακ Νόρις σε b-movie της δεκαετίας του ’80.

Και το κάνουν αυτοί, οι οποίοι ήξεραν και έκαναν τις...όρνιθες τότε που η CIA, η δική τους υποτίθεται μυστική υπηρεσία που προστάτευε τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού, συνεργάστηκε με τους Κολομβιανούς και Μεξικανούς βαρόνους, αυτοί οι ίδιοι που έχουν μετατρέψει τη χώρα σε ενα...τεράστιο ναρκο-πωλείο, κάνοντας το αμερικανικό κράτος στο να αποκτήσει βαρύ ποινικό μητρώο στη διακίνηση ναρκωτικών. Το μόνο «καρτέλ» που πρέπει να φοβάται ο πλανήτης είναι το ...καρτέλ της ίδιας της Ουάσινγκτον!

Η Βενεζουέλα δεν είναι Ιράκ του 2003

Ας μην έχουν αυταπάτες. Ο Τσάβεζ, με τη δική του «τρέλα», εξόπλισε τη χώρα του με ρωσικά Su-30MK2 και αντιαεροπορικά S-300VM. Έστησε ένα πλέγμα αεράμυνας που καμία χώρα στη Λατινική Αμερική δεν διαθέτει. Ναι, τα αεροσκάφη είναι γερασμένα, τα ραντάρ τους παλιά, η διαθεσιμότητα χαμηλή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η Βενεζουέλα είναι «γυμνή».

Αντίθετα, μπορεί να προκαλέσει απώλειες και να κάνει την αμερικανική επέμβαση πολύ πιο αιματηρή απ’ όσο φαντάζονται τα γεράκια του Πενταγώνου.

Το Ιράκ του 2003 κατέρρευσε σε τρεις εβδομάδες. Η Βενεζουέλα δεν θα πέσει έτσι. Δεν έχει πετρέλαιο μόνο, έχει και συμμάχους, έχει και λαό που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να σε ξεπουλάνε οι «σωτήρες» από την Ουάσινγκτον.

Ο Πούτιν περιμένει στη γωνία

Κι εδώ αρχίζει το πραγματικό παιχνίδι. Η Ρωσία έχει τεράστια συμφέροντα στη Βενεζουέλα: Rosneft, επενδύσεις, στρατηγικά προγεφυρώματα. Ο Πούτιν δεν θα στείλει επίσημο στρατό στο Καράκας, δεν χρειάζεται εξ' άλλου.

Θα δουλέψει με τον δικό του τρόπο: Στρατιωτικούς συμβούλους, κυβερνοπολέμους, μυστικές επιχειρήσεις και όλα τα συναφή. Και φυσικά θα ενεργοποιήσει την Κίνα, που διψάει για πετρέλαιο και βλέπει στο Καράκας ένα κομμάτι του «Νέου Δρόμου του Μεταξιού».

Και τότε η Δύση θα βρεθεί μπροστά στο μεγαλύτερο καθρέφτισμα της υποκρισίας της: καταγγέλλει τη Ρωσία για «εισβολή στην Ουκρανία» και την ίδια στιγμή ετοιμάζεται να εισβάλει στη Βενεζουέλα για… να πιάσει βαποράκια. Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν κωμωδία.

Αν η Ουάσινγκτον νομίζει πως θα πάει σε περίπατο, πλανάται πλάνην οικτράν. Η Βενεζουέλα δεν είναι μόνη. Οι BRICS, αυτό το νέο «αντάρτικο» του πλανήτη, θα στηρίξουν το Καράκας με κάθε μέσο: πολιτικό, οικονομικό, στρατηγικό. Ο ΟΗΕ θα γίνει πεδίο μάχης, η ενέργεια θα γίνει όπλο, τα νομίσματα θα στραφούν κατά του δολαρίου. Ο πολυπολικός κόσμος περιμένει την ευκαιρία να βγει στο προσκήνιο.

Και ο Τραμπ; Ο «America First» πρόεδρος, που δήθεν θέλει να απομονώσει τις ΗΠΑ από πολέμους, τώρα ξαφνικά ψάχνεται για καυγά με τον Μαδούρο; Τη στιγμή που το μέτωπο της Ουκρανίας καίει ακόμη, εκείνος φλερτάρει με νέο πόλεμο στην Καραϊβική;

Γιατί;

Μήπως πιέζεται από το βαθύ κράτος των γερακιών που δεν θέλουν να χάσουν την «πίσω αυλή» τους;

Μήπως οι σύμβουλοί του τον σπρώχνουν σε μια εύκολη «νίκη» για να δείξει πυγμή;

Μήπως παίζει διπλό παιχνίδι: από τη μια «μιλάει» με τον Πούτιν για Ουκρανία, από την άλλη θέλει να δείξει ότι μπορεί να συντρίψει τον Μαδούρο;

Ό,τι κι αν ισχύει, ο Τραμπ δείχνει τώρα περισσότερο σαν καρικατούρα που χορεύει στον ρυθμό του βαθιού κράτους παρά σαν ηγέτης που βάζει όρους.

Κυνηγούν την ανεξαρτησία, όχι την κοκαΐνη

Η Βενεζουέλα είναι το τελευταίο κάστρο ανυπακοής στη Λατινική Αμερική. Έχει πετρέλαιο, γεωστρατηγική θέση, πολιτική ανεξαρτησία. Και για όλα αυτά μπαίνει στο στόχαστρο.

Οι πεζοναύτες που πλέουν στην Καραϊβική δεν πάνε για να πιάσουν βαποράκια. Πάνε να γονατίσουν μια χώρα που τολμάει να πει «όχι» στην αποικιοκρατία, στη φτω΄χεια και τον εξευτελισμό. Μια χώρα που, αυτή τη φορά, θα έχει δίπλα της τη Μόσχα, το Πεκίνο, την Τεχεράνη και τους BRICS.

Κι αν οι Αμερικανοί νομίζουν ότι θα επαναλάβουν το Ιράκ και τη Λιβύη, ας θυμηθούν κάτι απλό: Σε πόσους πολέμους μπήκαν και σε πόσους βγήκαν νικητές;