Οι καλλιτέχνες που...ενοχλούν πολύ το προσκυνημένο Ψευτορωμαίϊκο!

Όσοι καλλιτέχνες (ηθοποιοί, τραγουδιστές, σκηνοθέτες, μουσικοσυνθέτες) δεν προσκύνησαν τους Ψευτο-Ρωμιούς και κράτησαν την Ελλάδα μέσα τους, είτε συκοφαντήθηκαν, είτε περιορίστηκαν, είτε ...εξαφανίστηκαν!

Οι επικυρίαρχοι της Ελλάδας σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους πολιτικούς και δημοσιογράφους, με αργά και σταθερά βήματα, προσπάθησαν να εκριζώσουν το ελληνικό φρόνημα που εμπεριέχει πολιτισμό, ιστορία, σκέψη και προπαντός Ελπίδα για ανάσταση!

Πρόλογος - σημείωση από τον Πύρινο Λόγιο

Ο Χρήστος Μπολώσης, εξαίρετος κατά τα άλλα δημοσιογράφος της από δώ πλευράς, επ' ευκαιρία της επετείου της 21ης Απριλίου 1967, έγραψε ένα άρθρο για τους καλλιτέχνες που διώχθησαν ανα τις μεταπολεμικές δεκαετίες του 20ού αιώνα, μέχρι σήμερα.

Εκεί όμως που κάνει σοβαρότατο λάθος, είναι στην περίπτωση του ΕΑΜ και στις επιλογές του στο να ξεκαθαρίσει το τοπίο από τους δοσιλόγους ή τους συνεργάτες των Γερμανών και αναφέρεται εκτενώς στην περίπτωση της ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, η οποία εκτελέστηκε από τον δοτό κομμουνιστή Βλάση Μακαρώνα, μετά από την ομολογία της πράξεως του στην Αστυνομία. Δράττομαι λοιπόν της ευκαιρίας στο να αποκαταστήσω την ιστορική αλήθεια, η οποία είναι πιο περίπλοκη.

Το ΕΑΜ κατ' αρχάς, ήταν μεν μέρος του διωκόμενου ΚΚΕ και ήταν επίσης η...εξέδρα, πάνω στην οποία ο θρυλικός Άρης ίδρυσε τον ΕΛΑΣ, αλλά ...κουμάντο έκανε ο Άρης και όχι το κομμουνιστικό "σμάρι". Το γιατί όμως ο Άρης ξεκίνησε από εκεί ως βάση; Μα απλούστατα, επειδή το ΚΚΕ είχε αρχείο με μέλη που στο μέτωπο της Αλβανίας που διακρίθηκαν ως ήρωες, αυτοί θα ήταν και η πρώτη...μαγιά από πολεμιστές. Και αφ' ετέρου, ήθελε και μια γενικότερη υποστήριξη από ψημένους "πράκτορες", οι οποίοι δρούσαν ως "κατάσκοποι του καθεστώτος Μεταξά. Κι αυτούς τους είχε μόνο το ΚΚΕ. Μέχρι εκεί ήταν η συνεργασία με τους κουκουέδες. Άλλως τε, οι επικοί καυγάδες του με την επιτροπή του ΕΑΜ έχουν καταγραφεί στην Ιστορία, μετά και την διάσωση τους από τους αυτόπτες μάρτυρες.

Κατά την περίοδο Οκτωβρίου (απελευθέρωση των Αθηνών) - Δεκεμβρίου αλλά και μετά τα Δεκεμβριανά, όσοι είχαν τη στάμπα του "αντάρτη" του ΕΛΑΣ, αυτομάτως στοχοποιούνταν από τους Άγγλους και την δοτή κυβέρνηση Παπανδρέου. Αυτό που ήθελαν όμως επί της ουσίας οι αγωνιστές αντιστασιακοί, ήταν το να...αποκατασταθεί η Δικαιοσύνη και όσοι συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, να λογοδοτήσουν στα δικαστήρια, τα οποία είχαν ήδη στηθεί.

Θα πρέπει λοιπόν να λάβουμε σοβαρά υπ' όψη μας, τις συνθήκες της απολύτου συγχύσεως της ελληνικής κοινωνίας, η οποία ήταν διχασμένη, κυρίως στις μεγαλουπόλεις Αθήνα και Θεσσαλονίκη, λόγω της ανελέητης αγγλο-ελληνικής προπαγάνδας η οποία είχε στόχο το ΕΑΜ και τον αντιστασιακό στρατό του Άρη, τον ΕΛΑΣ. Και μέσα σε αυτό το πολωμένο περιβάλλον, ήταν απολύτως φυσικό στο να υπάρχουν και λάθη, αλλά και πράξεις ντροπής και από τις δύο πλευρές.

Η περίπτωση της Ελένης Παπαδάκη, είναι ενδεικτική για το κλίμα που επικρατούσε.

Για την Ιστορία προτίστως, αναφέρω πως σχεδόν η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών (ηθοποιών, μουσικών, τραγουδιστών κλπ) ανήκαν σε αυτό που λέμε "Πατριωτική - Δημοκρατική πλευρά", η οποία τότε είχε τη στάμπα του κομμουνιστή. Αν ήσουν πατριώτης και...μισούσες τους Γερμανούς και τους πολεμούσες με "αντάρτικη" στολή, ήσουν...κομμουνιστής(!), ανεξάρτητα αν ο ΕΛΑΣ είχε στις τάξεις του μόνο μια μικρή ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ από τους κομμουνιστές του ΚΚΕ. Η πλειονότητα των μαχητών του Άρη ήταν απ' όλες τις ιδεολογίες, συμπεριλαμβανομένης ΚΑΙ της Δεξιάς που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς, αλλά ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΟΦΡΟΝΕΣ, ακόμη και οπαδούς της νεολαίας Μεταξά! Κι όμως, αυτοί οι αγωνιστές αργότερα, στοχοποιήθηκαν ως...κομμουνιστές!

Όταν απελευθερώθηκε λοιπόν η Αθήνα, δύο μέρες μετά την απελευθέρωση, στοιχειοθετήθηκε μια επιτροπή από τον Σύλλογο (τότε) ηθοποιών από τους Αιμίλιο Βεάκη, Μάνο Κατράκη, Θόδωρο Μορίδη, Τίτο Βανδή, Δήμο Σταρένιο, Δημήτρη Μυράτ, Αλέξη Δαμιανό, Ζώρζ Σαρρή, Νίκο Τζόγια, Καίτη Ντιριντάουα, Χρήστο Τσαγανέα, η οποία έκανε εκκαθάριση "τοπίου" από ηθοποιούς που συνεργάστηκαν - με βάση τις πληροφορίες που είχε το ΕΑΜ - με τους κατακτητές. Και όσοι θεωρήθηκαν ότι συνεργάζονταν με τους Γερμανούς, διαγράφηκαν από τον σύλλογο και κατηγορήθηκαν ως δοσίλογοι.

Η Ελένη Παπαδάκη, θεωρήθηκε ως ύποπτη, διότι διατηρούσε σχέσεις με τον τότε αρχηγό της Αστυνομίας Άγγελο Έβερτ (πατέρα του εκλειπόντος Μιλτιάδη Έβερτ) καθώς και με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη (πατέρα επίσης του εκλειπόντος Γεωργίου Ράλλη).

Την Παπαδάκη συνέλαβαν δύο πολιτοφύλακες της Οργανώσεως Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών, (Ο.Π.Λ.Α.), το απόγευμα της 21ης Απριλίου 1945, στο σπίτι του συναδέλφου και υποτιθέμενου φίλου της Δημήτρη Μυράτ, τότε γραμματέα του Ε.Α.Μ. Καλλιτεχνών και την οδήγησαν στα γραφεία της Πολιτοφυλακής, με τη συνοδεία του Μυράτ και της φίλης της δημοσιογράφου Αιμιλίας Καραβία, η οποία αρνήθηκε να εγκαταλείψει μόνη της την Παπαδάκη. Η Παπαδάκη παραδέχτηκε τις ανίερες σχέσεις μεν, αλλά αρνούνταν ότι πρόδιδε πατριώτες ή σχέδια του ΕΑΜ.

Ποτέ δε μάθαμε την πραγματική αλήθεια, αν και η Παπαδάκη λογικά, θα έπρεπε να απέχει και από τους δύο αυτούς ανθρώπους, οι οποίοι υπηρέτησαν οικειοθελώς τον κατακτητή, αν και αργότερα στις δίκες που ακολούθησαν, ισχυρίστηκαν ότι το έκαναν για να...αλαφρώσουν το βάρος από τη σκληρότητα που επέδειχναν οι κατακτητές. Δεν είχε λοιπόν κανένα λόγο στο να συνδιαλέγεται με αυτούς, ακόμη κι όταν οι σκοποί ήταν αγνοί και ανιδιοτελείς. Μπορεί βεβαίως αργότερα ο Έβερτ να τη...σκαπούλαρε (λέγεται ότι τον βοήθησε καταλυτικά η Μασονία και η εβραϊκή κοινότητα της Θεσ/νίκης), αλλά ο Ράλλης κατέληξε στη φυλακή. Επομένως, η Παπαδάκη δεν είχε κανένα λόγο να ανακατευτεί με τα...πίτουρα.

Εν πάσει περιπτώσει, η Παπαδάκη επειδή δεν μπόρεσε να αποδείξει την αθωότητα της, θεωρήθηκε ένοχη και εκτελέστηκε από τον Βλάση Μακαρώνα με μία ή δύο σφαίρες στον αυχένα.

Ο Μπολώσης, ακριβώς επειδή υπήρξε και στέλεχος της ΟΝΝΕΔ κάποτε, δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από την χυδαία και ανιστόρητη αυτή προπαγάνδα, όπως και άλλα τόσα εκατομμύρια Ελλήνων που εξαπατήθηκαν.

Ενώ αναφέρει τους - υποτιθέμενους ως - κομμουνιστές ηθοποιούς, οι οποίοι στην πλειονότητα τους έκαναν μεγάλη καριέρα στα επόμενα χρόνια και πολλοί από αυτούς θεωρούνται ως "ιερά τέρατα" της τέχνης, ξεχνάει επιδεικτικά και τις αντίστοιχες διώξεις καλλιτεχνών από το καθεστώς των Συνταγματαρχών. Ξεχνάει τις εντελώς παράνομες φυλακίσεις ηθοποιών όπως η Τζένη Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, η Κάκια Παναγιώτου κ.α. ενώ πραγματικοί κουκουέδες, δεν πειράχτηκαν διόλου.

Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας. Εξ αυτού του λόγου, παραλείπω το κεφάλαιο των διώξεων εκείνα τα Πέτρινα Χρόνια και ξεκινώ το κείμενο όπου αναφέρεται στο μετά την Μεταπολίτευση Ψευτορωμαίϊκο.

---

Για νάρθουμε στο σήμερα.

Το 1974 είχαμε την μεταπολίτευση. Πολλοί καλλιτέχνες κατηγορήθηκαν ως «συνεργάτες του εχθρού» - της Χούντας ασφαλώς - και αποκλείσθηκαν από παντού. Πολλοί απ’ αυτούς πέθαναν  από την στενοχώρια τους (Γιώργος Οικονομίδης, Χρηστάκης).

Οι πιο δυνατοί άντεξαν, αλλά είπαν τον πόνο τους σε βιβλία  («Γιώργος Ζαμπέτας – Βίος & Πολιτεία. Και η βρόχα έπιπτε… στρέιτ θρου» της Ιωάννας Κλειάσιου  από τις εκδόσεις «Ντέφι»).

Διαβάστε το και θα πάθετε γερές πλάκες.

Και τα μεν χρόνια «τρέχουν χύμα» που λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος,  αλλά το χούι μένει. Τους μη αρεστούς, τους ενοχλητικούς, στο σύστημα τους κάνει στη μπάντα. 

Υπάρχουν το λοιπόν κάποιοι  καλλιτέχνες, που το σύστημα τους φέρεται κάπως… Είναι κάποιοι καλλιτέχνες Α΄ Εθνικής, που ενοχλούν το σύστημα.

Κάτι σαν τους μαθητές της ΣΜΥΝ.

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες, που δεν θέλουν να ξεχάσουν την ιστορία μας και την καταγωγή μας.

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που αρνούνται να συμβιβαστούν με τις νεοταξίτικες μεθοδεύεις, που δεν έχουν τσίμπλα στο μάτι και δεν βλέπουν τους εισβολείς λαθρομετανάστες ως λιαζομένους, ως επενδυτές ή ως… αναπαραγωγούς του Γένους των Ελλήνων.

Ένας απ΄ αυτούς, είναι και ο Σταμάτης  Σπανουδάκης 

Ο Σπανουδάκης λοιπόν γράφει το «Λάθος εποχή» με ερμηνευτή τον Κώστα Γαϊτάνο, το «Καλημέρα τι κάνεις» και το «Σήμερα» που τα αποδίδει ο Γιάννης Πάριος,  τα «Έφυγες νωρίς» και «Ζωή κλεμμένη» με την σπουδαία Ελευθερία Αρβανιτάκη, τα «Αυτά παθαίνει μάτια μου» και «Πάμε γι’ άλλες πολιτείες» που τα θαυμάσαμε με την Ελένη Βιτάλη και προ παντός την μουσική στην ταινία «Πέτρινα Χρόνια» με το ομώνυμο τραγούδι, που ερμήνευσε συγκλονιστικά ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης («Ελλάδα στους ώμους τη γη κουβαλάς…»)

Μέχρι εδώ όλα καλά, σύμφωνα με τον νόμο και το μέλι γλυκύτατο, που έλεγε και ο μέγας Νίκος Τσιφόρος. Και ξαφνικά, ο Σταμάτης Σπανουδάκης γράφει το «Θάρθεις σαν αστραπή» και γίνεται σεισμός. 

Και γιατί γίνεται χαμός;

Διότι αγγίζει  και διεγείρει ευαίσθητες χορδές του Έλληνα. Του θυμίζει πράγματα που το σύστημα αγωνίζεται να πνίξει, διότι είναι … φασιστικά.

Του θυμίζει τον τελευταίο Αυτοκράτορα του Βυζαντίου τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και αυτό ίσως χαλάσει τη σούπα ή το… ήρεμο κλίμα μεταξύ ημών και των Τούρκων, όπως επεχείρησαν να το χαλάσουν οι μαθητές τη ΣΜΥΝ…

Ψάξτε να το βρείτε στο διαδίκτυο και αφήστε την Ελλάδα να σας πλημμυρίσει.

Αλλά ο Σπανουδάκης δεν κάθεται καλά και γράφει και το «Δέσποινα», εκεί που η Παναγία, ο Χριστός, ο Μεγαλέξανδρος και η Αγιά Σοφιά, προστατεύουν και καθοδηγούν το Έθνος.

Και από κοντά  και ο «Αϊτός», όπου βλέπουμε να υμνείται η Μεγάλη Ιδέα με  επίκληση  στην Ομόνοια και την αγάπη μεταξύ των Ελλήνων.

«Η Ελλάδα ενωμένη  σαν αϊτός ψηλά πετά.  Κι’ είν’ γραμμένο στα φτερά της χαίρε ώ χαίρε ελευτεριά».

Πού πας κύριε Σπανουδάκη μου με αυτά;

Τέλος το συγκλονιστικό «Ψυχή μου μη ραγίζεις», που αναφέρεται στους ενδόξους  προγόνους, προτρέπει την Ελληνική Ψυχή ν’ αντέξει στις δυσκολίες.

Και κλείνει με το «Σε μια ώρα που κι’ ήρωες δακρύζουν και το δάκρυ τους φωνάζει ένα όνομα Ελλάδα».

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, από την Ιστοσελίδα «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» της  7 Νε. 2021, διαβάζω τις παρακάτω σκέψεις του Σπανουδάκη:

"Είδα στο όνειρό μου, τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο ηγέτης της Ελλάδος:

α. Να ξέρει και ν΄ αγαπάει βαθιά τη χώρα, την ιστορία και την πίστη της.

β. Μα μην ντραπεί ποτέ για τις ιδέες του

γ. Να ξέρει ότι ο πολιτισμός δεν είναι αριστερό προνόμιο αλλά εθνικό.

δ.  Να φλερτάρει με άλλους χώρους και ιδεολογίες, αλλά να έχει τη δύναμη να τους φέρνει όλους κοντά του με το παράδειγμα, την αλήθεια και το έργο του

ε. Να είναι «καθαρός» και χωρίς εξαρτήσεις από την εκδοτικο-δημοσιογραφική πληγή. Αντιθέτως, αυτοί να είναι πάντα οι εχθροί του.

στ. Να στείλει στα φυλακές τους «υψηλούς» απατεώνες, κάθε χρώματος και κόμματος.

ζ. Να θεωρεί προσωπικά του υπόθεση την τιμή, τα σύνορα και τη ν περηφάνια των Ελλήνων.

η. Να είναι παλικάρι

θ. Τέλος να μην είναι πολιτικός το επάγγελμα

…και μετά ξύπνησα."

Και μετά από όλα αυτά απορούμε που έχουμε να δούμε και ν΄ ακούσουμε τον  Σταμάτη Σπανουδάκη, εδώ και κάποια χρόνια.

Καλά το τραγούδησε ο ίδιος «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι».

Μήπως όμως πρέπει να τραγουδήσει και το «Με προδώσαν οι φίλοι μου»;

Αλλά μάλλον θα χρειαστεί να συνεχίσουμε.

Βέβαια «λόγω πληθώρας επικαίρου ύλης», όπως έλεγαν παλιότερα, το κωμικοδραματικό σίριαλ «Τα οικογενειακά του ΚΚΕ» και μη ξεχνάτε, το σίριαλ είναι «ακατάλληλο για κάτω των 18 ετών». Κάτι σαν το «Σαρβάϊβορ» του κ. Αλαφούζου δηλαδή.