Οταν είσαι νικητής, ισχυρός κι έχεις το δίκιο με το μέρος σου...
- sergioschrys
- πριν από 3 ημέρες
- διαβάστηκε 6 λεπτά
Η Αλάσκα σφράγισε κάτι παραπάνω από μια συνάντηση κορυφής. Σφράγισε το ποιος είναι ο αφέντης στο παιχνίδι!
Η Σύνοδος Κορυφής στην Αλάσκα στις 15 Αυγούστου 2025 δεν κατέληξε σε «ειρήνη». Και πώς να κατέληγε; Ο Πούτιν δεν πήγε εκεί για να ψάξει συμβιβασμούς. Πήγε για να υπενθυμίσει στον Τραμπ και σε όλο τον πλανήτη ότι όποια ειρήνη κι αν έρθει θα έχει ρωσικούς όρους. Τέλος. Ο Τραμπ το κατάλαβε. Ο Ζελένσκι το ένιωσε. Και η Δύση σιωπηλά το παραδέχτηκε.
Δεν ήταν μια τυπική επίσημη τελετή. Δεν ήταν μια ακόμα «διπλωματική φιέστα» με τυπικότητες και χλιαρές χειραψίες. Ήταν μια σκηνοθετημένη, αλλά ταυτόχρονα αυθόρμητη στιγμή που έδειξε την ουσία: ο Πούτιν δεν ήρθε στην Αλάσκα ως «φιλοξενούμενος», αλλά ως ισότιμος, αν όχι ανώτερος συνομιλητής.
Στο Elmendorf-Richardson, οι φήμες έλεγαν ότι στην ράμπα ίσως τον υποδεχθεί ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ. Μάταια. Ο ίδιος ο Τραμπ περίμενε τον Πούτιν. Και όχι μόνο τον υποδέχθηκε προσωπικά, αλλά τον συνόδευσε με χαμόγελα προς τα αυτοκίνητα. Το Aurus του Πούτιν δίπλα στο Cadillac του Τραμπ.
Και ξαφνικά η πρόταση: «Να πάμε μαζί». Ο Πούτιν συμφώνησε. Η εικόνα δύο ηγετών να μπαίνουν στο «Θηρίο», το προεδρικό όχημα των ΗΠΑ, έκανε τον γύρο του κόσμου. Οι διαπραγματεύσεις είχαν αρχίσει πριν καν ξεκινήσει η Σύνοδος.
Αυτό που, για τον απλό παρατηρητή, έμοιαζε μια «πρωτοβουλία ευγένειας», ήταν στην πραγματικότητα σημειολογία γεμάτη νόημα. Ο Τραμπ έδειξε ότι δεν βλέπει τον Πούτιν ως αντίπαλο, αλλά ως παίκτη με τον οποίο πρέπει να μοιραστεί το ίδιο αυτοκίνητο, το ίδιο «τιμόνι».
Οι εικόνες ήταν ένα πολύ γερό χαστούκι για την βρωμιάρα νεοταξική και ξεπεσμένη "Ευρώπη" που περίμενε έναν «απομονωμένο Πούτιν» και αντ’ αυτού είδε έναν Ρώσο πρόεδρο να μπαίνει με τον Αμερικανό στον ίδιο χώρο, να μοιράζονται χαμόγελα και, τελικά, να ορίζουν τη θεματολογία της παγκόσμιας ειρήνης.
Στη συνέχεια ακολούθησε η συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών. Η φωτογράφιση κράτησε λίγο και σύντομα κατέληξε σε...φάρσα λόγω της επιμονής των Αμερικανών δημοσιογράφων. Από εκεί και πέρα, κεκλεισμένων των θυρών, άρχισαν τα «πραγματικά λόγια».
Οι αναλυτές κρέμονταν από κάθε λεπτομέρεια: Συμφωνία για ειρήνη; Συμβιβασμός; Πάγωμα συγκρούσεων;
Τίποτε απ' όλα αυτά. Η ουσία ήταν ότι ο Πούτιν έθεσε το πλαίσιο και ο Τραμπ το αποδέχθηκε: Ειρήνη με ρωσικούς όρους, αλλιώς πόλεμος μέχρι τέλους.
Στη συνέντευξη Τύπου, οι δύο πρόεδροι δεν απάντησαν σε ερωτήσεις. Αντάλλαξαν χειραψίες και λίγες φράσεις. Ο Πούτιν ευχαρίστησε τον Τραμπ για την πρόσκληση στην Αλάσκα, υπενθύμισε τον συμβολισμό του τόπου (Σοβιετικοί πιλότοι θαμμένοι εκεί, μνήμες Συμμαχίας στον Β΄ΠΠ), και τόνισε: «Περιμένουμε να μην υπάρξουν εμπόδια από το Κίεβο ή τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες».
Ήταν σαφές ότι η Ρωσία δεν ζητούσε, απαιτούσε! Και ο Τραμπ, χαμογελώντας, αποδέχθηκε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι, στον ίδιο ρυθμό. Μ' άλλα λόγια, "εγκλωβίστηκε" με χαμόγελο.
Δεν υπήρξε συμφωνία. Υπήρξε ...ξεκαθάρισμα!
Η Σύνοδος Κορυφής στην Αλάσκα στις 15 Αυγούστου 2025 δεν κατέληξε σε «ειρήνη». Και πώς να κατέληγε; Ο Πούτιν δεν πήγε εκεί για να ψάξει συμβιβασμούς. Πήγε για να υπενθυμίσει στον Τραμπ και σε όλο τον πλανήτη ότι όποια ειρήνη κι αν έρθει θα έχει ρωσικούς όρους.
Τέλος.
Ο Τραμπ το κατάλαβε. Ο Ζελένσκι το ένιωσε. Και η Δύση σιωπηλά το παραδέχτηκε.
Ο Πούτιν δεν αλλάζει, και αυτό είναι η δύναμή του. Ο Ρώσος πρόεδρος έπαιξε με κλειστά χαρτιά μεν, αλλά που όμως όλοι ξέρουν: Η Ουκρανία είναι ιστορικά, πολιτικά και πολιτισμικά, μια αποκλειστικά ρωσική υπόθεση.
Το είπε με τον πιο ωμό τρόπο: αδελφικός λαός, κοινές ρίζες, κοινός ιστορικός και πνευματικός χώρος.
Δεν το είπε πρώτη φορά. Το έγραψε το 2021, το επανέλαβε το 2022 με την εισβολή, το επικοινώνησε με δυναμισμό και πειθώ στην συνέντευξη που είχε δώσει στον Τάκερ Κάρλσον και το...επισφράγισε τώρα στην Αλάσκα! Η σταθερότητα της θέσης του δείχνει ότι δεν πρόκειται για «διαπραγμάτευση». Πρόκειται για τελεσίγραφο.
Η Ουκρανία αυτή τη στιγμή θυμίζει σκάφος που μπάζει νερά από παντού. Το Ποκρόβσκ είναι σχεδόν περικυκλωμένο πλήρως. Το Ντομπροπίλλια έτοιμο να πέσει. Οι δρόμοι προς Παύλογκράντ και Ζαπορίζια ανοιχτοί για τους Ρώσους. Οι ίδιες οι ουκρανικές ταξιαρχίες φωνάζουν: «Μας λένε ψέματα, το μέτωπο καταρρέει».
Και την ίδια στιγμή, ο Ζελένσκι ετοιμάζεται να...τρέξει και πάλι προς Ουάσιγκτον, όχι για να διαπραγματευτεί, αλλά για να παρακαλέσει.
Μ' άλλα λόγια πρόκειται για έναν «Πρόεδρο» σε φυγή, με μια χώρα σε αποσύνθεση.
Ο Τράμπ, από την άλλη μεριά, πήγε στην Αλάσκα με την ελπίδα να βγει με εικόνα «μεσολαβητή» και να βάλει υποθήκη για το Νόμπελ Ειρήνης.
Αντί για αυτό, έφυγε με την παραδοχή ότι η Ρωσία είναι μια πυρηνική υπερδύναμη που δεν μπορείς να αγνοήσεις, πολύ απλά γιατί είναι σήμερα...πολύ πιο δυνατή στρατιωτικά από σένα. Η φράση του – «ο Ζελένσκι έχει πολλά να χάσει» – ήταν η πρώτη πραγματική ρωγμή στη στήριξη των ΗΠΑ προς το Κίεβο.
Στην πραγματικότητα, ο Τραμπ σήκωσε λευκή σημαία χωρίς να το πει καθαρά.
Όπως και να το δεί κανείς το θέμα, το καθεστώς του Κιέβου δεν έχει πια πολλά περιθώρια. Ο ίδιος ο Τραμπ τον «έδειξε» μπροστά σε όλο τον κόσμο.
Οι Ρώσοι τον θεωρούν τελειωμένο. Και η χώρα του είναι ήδη μοιρασμένη στα χαρτιά της Μόσχας. Το μόνο που απομένει, είναι προφανώς να υπογράψει την ταφόπλακα με τον τίτλο: «Συνθήκη Συνθηκολόγησης», αν αυτή η έννοια/λέξη μπορεί να ειπωθεί.
Από την άλλη μεριά, ο Πούτιν δεν μάσησε τα λόγια του: «Η Ευρώπη σαμποτάρει την ειρήνη». Το είπε δημόσια, το πιστεύει βαθιά. Πολύ απλά, διότι είναι...η μαύρη αλήθεια. The ugly truth, που λένε και οι Αγγλοσάξωνες.
Διότι ξέρει πάρα πολύ καλά, πωςοι Βρυξέλλες δεν αποφασίζουν, απλά εκτελούν διαταγές. από πού; κι αυτό το ξέρει ο Βλαδίμηρος. Από την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, που δεν είναι πολύς ο καιρός που πέρασε, από την τελευταία συνάντηση στην οποιά μάλιστα συμμετείχε και το ...ελληνικό τσιράκι της, ο Μητσοτάκης.
Συμπερασματικά, πρόκειται πλέον για μια ήπειρο που κάποτε έγραφε ιστορία. Σήμερα περιμένει να της πει η Λέσχη των Παραφρόνων πότε και πώς μπορεί να επιτεθεί στη Ρωσία, ενώ παράλληλα να της φορέσει καινούργιες κυρώσεις. Μόνο που αυτή τη φορά οι κυρώσεις δεν ήρθαν.
Πιθανόν να έρθει ο πόλεμος αντί γι' αυτές. Αλλά αυτό θα σημάνει και την οριστική καταστροφή της.
Οι ΗΠΑ από την άλλη, για πρώτη φορά δεν επιβάλλουν τίποτα στη Ρωσία. Γιατί;
Γιατί κατάλαβαν ότι έχασαν.
Η Αλάσκα δεν έφερε ειρήνη. Έφερε όμως κάτι πολύ πιο δυνατό, τόσο για τη Ρωσία, όσο και για την ίδια την Oρθοδοξία, την απόλυτη νομιμοποίηση του ρωσικού αφηγήματος. Ότι δηλαδή, η Ουκρανία ανήκει στη ρωσική σφαίρα και ότι η Δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως. Και το καλύτερο; Ότι πλέον ο δυτικός κόσμος, ο λαός μ' άλλα λόγια, αναγνωρίζει τον Πούτιν ως τον πραγματικό ρυθμιστή.
Ο πόλεμος συνεχίζεται, αλλά η έκβασή του είναι ήδη γραμμένη. Όχι στα χαρτιά των διπλωματών, αλλά στα χαρακώματα του Ντονμπάς.
Συμπέρασμα
Η ειρήνη δεν ήρθε στην Αλάσκα. Ήρθε όμως η παγκόσμια διαπίστωση ότι η Ρωσία είναι ο νικητής. Ο Τραμπ εγκλωβισμένος, η Ευρώπη ανύπαρκτη, ο Ζελένσκι εκτεθειμένος. Και ο Πούτιν, σταθερός και βέβαιος, να υπενθυμίζει ότι όταν είσαι νικητής, ισχυρός και έχεις το δίκιο με το μέρος σου… δεν έχεις ανάγκη από «deal». Έχεις απλώς την Ιστορία να γράφεται στο όνομά σου.
Από την άλλη μεριά, γιατί επιβάλλεται να το δούμε και από την πνευματική του σκοπιά, η νίκη της Ρωσίας δεν είναι απλώς γεωπολιτική αναγκαιότητα· είναι το ίδιο το Θέλημα του Θεού. Ο Γέροντας Ιωνάς της Οδησσού το είχε προφητεύσει ξεκάθαρα: «Θα έρθουν οι παπικοι, θα κάνουν πολλή ζημιά αλλά στο τέλος θα φύγουν ντροπιασμένοι. Και θα έρθει η ώρα που η Αμερική θα καταρρεύσει, το δολάριο θα γίνει άχρηστο χαρτί και θα το παρασέρνει ο άνεμος σαν τα ξερά φύλλα του φθινοπώρου».
Η πρώτη πτυχή της προφητείας, επαληθεύτηκε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Αναμένουμε με αγωνία και τη συνέχεια της: Την πτώση της «Μεγάλης Βαβυλώνας».
Η Ορθοδοξία βρίσκεται στην καρδιά αυτής της σύγκρουσης. Δεν είναι απλά μάχη για εδάφη, αλλά για την ίδια την ψυχή του κόσμου.
Ο Παπισμός και η νεοταξική Δύση δεν το κρύβουν: Θεωρούν τη Ρωσία απειλή ακριβώς επειδή είναι Ορθόδοξη. Γι’ αυτό και πολεμούν λυσσαλέα να την εξαφανίσουν, να την γονατίσουν, να σβήσουν το φως που εκπέμπει. Όμως, όπως και άλλοτε στην Ιστορία, η Ορθοδοξία στέκεται όρθια, σηκώνει το λάβαρο του Σταυρού και δείχνει στον κόσμο ποιος έχει την αλήθεια και ποιος υπηρετεί τον Αντίχριστο.
Δεν ήταν μόνο ο Ιωνάς που μίλησε. Ο άγιος Παΐσιος, χρόνια πριν, προφήτευε πως «η Ρωσία θα μπει δυνατά και θα παίξει ρόλο για την Ορθοδοξία», και πως οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης θα πληρώσουν το τίμημα της αλαζονείας τους. Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός μιλούσε επίσης για την «παράδοξη πρόνοια» του Θεού, που χρησιμοποιεί ακόμη και τις συγκρούσεις των εθνών για να καθαρίσει την Ιστορία από την αδικία και την πλάνη. Και ο μακαριστός Εφραίμ της Αριζόνας θύμιζε στους πιστούς ότι «η Ορθοδοξία δεν θα σβήσει. Ο Κύριος την κρατά ζωντανή μέχρι το τέλος».
Όλα αυτά συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα: ότι αυτός ο πόλεμος είναι πρωτίστως πόλεμος πνευματικός. Η Ρωσία δεν στέκεται μόνο για τον εαυτό της, αλλά για την Ορθοδοξία ολόκληρη, για να αποδείξει ότι απέναντι στον Παπισμό, στον Οικουμενισμό και στη Νέα Τάξη, υπάρχει ακόμα μια δύναμη που κρατά τον Σταυρό ψηλά.
Και αυτό είναι το αληθινό «όπλο» που κάνει την νίκη της αναπόφευκτη.
Commentaires