Xριστούγεννα 2025... Και όμως, γεννιέται Φως!

Μέσα στην κατάρρευση του κόσμου τους, ανατέλλει η αυγή της δικής μας Ρωμιοσύνης

Η Γέννηση του Χριστού, πάνω στα ερείπια μιας εποχής και της γέννησης μιας άλλης. Το παλιό γκρεμίζεται, το καινούργιο έρχεται μαζί με την ανάσταση του Γένους...

Όταν οι ηγετίσκοι της Δύσης ψελλίζουν πως "αυτά είναι τα τελευταία Χριστούγεννα εν καιρώ ειρήνης", δεν περιγράφουν το μέλλον. Oμολογούν το τέλος τους. Διότι κάθε φορά που ένας κόσμος πεθαίνει, ένας άλλος σηκώνεται και αυτός που σηκώνεται σήμερα μέσα από στάχτες, φόβους και ψεύδη, είναι ο κόσμος της Ρωμιοσύνης. Μιας εποχής που επιστρέφει όχι ως ανάμνηση, αλλά ως Ανάσταση!

Σήμερα, μέρα που είναι, δε σκοπεύω να παραστήσω τον...τρομολάγνο. Αντιθέτως. Θα παραστήσω τον...εαυτό μου. Αυτό που πραγματικά είμαι. Δεν θα δώσω ευχές για το...θεαθήναι. Ούτε θα γράψω τις συνηθισμένες τυπικούρες. Βασικά τις συχαίνομαι ακριβώς για αυτό που είναι. Τυπικούρες.

Γιατί όταν ένας κόσμος τρίζει, όταν τα θεμέλια μιας ολόκληρης εποχής μοιάζουν να παίρνουν κλίση σαν παλιό καράβι πριν από τη βύθιση, δεν έχεις την πολυτέλεια να μιλάς σαν αυτοματοποιημένος έμπορος εθίμων. Δεν έχεις την πολυτέλεια να μοιράζεις «χρόνια πολλά» σαν κουπόνια.Η αλήθεια απαιτεί βλέμμα καθαρό. Και η ιστορία απαιτεί φωνή κι όχι ψίθυρο.

Γι’ αυτό σήμερα θα πω τα πράγματα όπως έχουν.

Ζούμε τα Χριστούγεννα μέσα σε έναν κόσμο που φοβάται τον εαυτό του. Χριστούγεννα όπου οι ηγέτες παραμιλούν για πόλεμο, λες και μιλούν για τηλεοπτική σεζόν που πρέπει να "ανανεωθεί". Χριστούγεννα όπου ο Μερτς, ο κάθε Μερτς, βγαίνει και απειλεί ότι αυτά "ίσως είναι τα τελευταία σε καιρό ειρήνης". Λες και η ειρήνη είναι τηλεοπτικό πρόγραμμα, όχι δώρο Θεού. Λες και ο κόσμος πρέπει να τρομάξει για να τους ακούσει!

Και ξέρετε κάτι; Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.

Γιατί εκείνοι βλέπουν τέλος, ενώ η Ιστορία βλέπει αρχή. Εκείνοι μυρίζουν στάχτη, ενώ εμείς μυρίζουμε χώμα έτοιμο να φυτρώσει. Εκείνοι μιλούν για καταστροφή, ενώ γεννιέται μπροστά μας κάτι που δεν το χωρά ο λογισμός τους: Μια επιστροφή. Μια ανάσταση. Μια επανεμφάνιση της Ρωμιοσύνης, όχι ως ύμνος του χτες αλλά ως πυξίδα του αύριο.

Δεν με νοιάζει, λοιπόν, αν τρομάζουν. Με νοιάζει ότι εμείς ξυπνάμε.

Και δεν θα σας δώσω ευχές χάρτινες. Θα σας δώσω ...αλήθεια. Όπως ακριβώς είπε ο Μορφέας στον Νίο όταν του μιλούσε για το τι κρύβεται πίσω από το Μάτριξ στην ομώνυμη αξέχαστη ταινία των Αφων Γουατσόφσκι.

Μέσα στο σκοτάδι που νομίζουν πως απλώνεται, ανάβει ένα φως που δεν μετριέται σε κιλοβάτ, ούτε υπογράφεται σε Συνθήκες. Ένα Φως που ξεκίνησε κάποτε από μια σπηλιά στην Ιουδαία και έφτασε να σταθεί φάρος στη Ρωμιοσύνη, στη Μικρασία, στην Κωνσταντινούπολη, στη σημερινή Ελλάδα που ακόμη, παρά τα πάντα, δεν έμαθε να πεθαίνει.

Σήμερα, λοιπόν, δεν θα ευχηθώ τυπικά. Θα ευχηθώ αληθινά:

Να είναι αυτά τα Χριστούγεννα όχι «τα τελευταία εν ειρήνη», όπως απειλούν οι φοβισμένοι, αλλά τα πρώτα της εποχής που έρχεται. Της εποχής όπου η Ρωμιοσύνη δεν θα ζητά τον λόγο της Ιστορίας, αλλά θα τον δίνει.

Κάποιες φορές, νιώθουμε πως το ημερολόγιο δεν αλλάζει απλώς χρονιά. Αλλάζει εποχή. Αλλάζει η Υφήλιος. Αλλάζει μ' άλλα λόγια, η ίδια η ψυχή της Ιστορίας.

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν έρχονται με τον αθώο ήχο από τρίγωνα παιδιών όπως παλιά. Έρχονται με τον θόρυβο μιας εποχής που πεθαίνει και το χαμηλό, υπομονετικό βουητό μιας άλλης που αναδύεται από τα σπλάχνα των λαών.

Η Ευρώπη, η Δύση, ο κόσμος ολόκληρος, μοιάζουν με γη που τρίζει πριν τη μεγάλη ρωγμή. Οι ηγέτες τρέμουν, όχι γιατί ήπιαν ένα σκασμό καφέδες μπας και τους φύγει το άγχος που έχουν στο να διασώσουν εαυτούς, αλλά γιατί βλέπουν το οικοδόμημα που υπηρέτησαν να καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας άνδρας χωρίς καν ιστορικό βάθος, ο Φρίντριχ Μερτς, ο "καγκελάριος" που πήρε τον τίτλο με ... τερατογένεση, βγήκε να πει πως "ίσως αυτά να είναι τα τελευταία Χριστούγεννα σε καιρό ειρήνης".

Τέτοιες φράσεις δεν είναι πολιτική. Είναι ατόφιος πανικός. Και είναι ο πανικός μιας εποχής που ξέρει ότι πεθαίνει.

Αλλά κάθε φορά που κάτι πεθαίνει, κάτι άλλο γεννιέται. Και τούτη τη φορά, μέσα από την παγκόσμια ταραχή, μέσα από τον θόρυβο των όπλων, μέσα από τη διάλυση της ψευδοειρήνης των επιτελείων, γεννιέται κάτι βαθύτερο: Η Ανάσταση της Ρωμιοσύνης!

Ναί, δε θα σταματήσω ούτε στιγμή να το φωνάζω. Όχι μόνο γιατί είναι οφθαλμοφανές σε όσους έχουν ανοιχτά μάτια και αγνή ψυχή. Αλλά γιατί είναι το αποτέλεσμα του Σχεδίου του Θεού, πριν την εμφάνιση του Αντριχρίστου και την Τελική Κρίση.

Γιατί δεν υπάρχουν ...προδρομικοί "αντίχριστοι. Υπάρχει ΜΟΝΟ ένας Αντίχριστος κι ακόμη δεν ήρθε η ώρα του. Κι αν η Υφήλιος όλη μετανοήσει και δεχθεί τον Λόγο του Θεού, όπως αυτός εκφράζεται μέσα από τη θεόπνευστη Ορθοδοξία, μπορεί και να μην έρθει ποτέ.

Ο κόσμος χάνεται, αλλά η παράδοση επιστρέφει

Το παρόν δεν είναι απλώς δύσκολο. Είναι σάπιο.

Ένα παρόν κουρασμένο, γερασμένο πριν την ώρα του, που στηρίζεται σε φόβους, σε διαταγές, σε τεχνοκρατικές ψυχώσεις και σε ανθρώπους που δεν διάβασαν ποτέ ούτε την ιστορία τους, ούτε την ψυχή των λαών τους.

Βρυξέλλες στον ρόλο "Αγιορωμαϊκής" φραγκικής αυτοκρατορικής γραφειοκρατίας.

Λονδίνο στο διαχρονικό του παιχνίδι. Υπονόμευση, ίντριγκα, πολεμική ρητορική.

Παρίσι σε αιώνια κρίση μεγαλείου.

Βερολίνο σε κατάσταση ηθικού αδιεξόδου.

Και πίσω τους μια ήπειρος εξαντλημένη, αγχωμένη, τρομαγμένη... Μια ήπειρος που δεν αναπνέει πια.

Τα λέω ο φουκαράς εδώ και καιρούς, αλλά κανείς δε με πιστεύει. Δείτε το άρθρο μου της 15ης Ιουνίου 2024 και θα καταλάβετε.

Όμως αυτά τα Χριστούγεννα, που θέλουν να τα ονομάσουν «τελευταία», δεν είναι ούτε τελευταίο κερί, ούτε τελευταία νύχτα ειρήνης. Είναι ουσιαστικά, το πρώτο ρήγμα της αλλαγής.

Γιατί όταν πεθαίνει η εποχή της νεωτερικής ψευδαίσθησης - δηλαδή η εποχή του χρήματος, των διακηρύξεων, των ψευτοουμανισμών, των συμφερόντων, της βδελυρής Νεοταξίας των Ασκεναζί εβραΐκών "Πεφωτισμένων" καθαρμάτων, τότε σηκώνει κεφάλι η αιώνια εποχή της Παράδοσης. Και η Παράδοση, όταν επιστρέφει, δεν περπατά σε χαλιά. Περπατά πάνω σε ερείπια. Και τα ερείπια δεν τα φοβάται, τα αξιοποιεί. Όπως έλεγε κι ο Άγιος Παΐσιος πως "Ο Θεός πάντα από κακό, βγάζει καλό. Διαλέγει απ τα χαλάσματα μερικές πετρούλες και φτιάχνει ένα ωραίο ψηφιδωτό"

Γιατί η Παράδοση δεν έρχεται μόνο για να στολίσει. Έρχεται για να θεμελιώσει.

Η υποκρισία των ηγετών είναι η γέννηση της νέας ιστορίας

Όταν ο Μερτς μιλά για "τελευταία Χριστούγεννα ειρήνης", όταν ο Μακρόν προσπαθεί να φορέσει στο έθνος του μια στρατιωτική περικεφαλαία που δεν του ανήκει, όταν ο Στάρμερ σπρώχνει την ήπειρο σε πολεμική παράκρουση, όλοι μαζί, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, δεν απειλούν τον κόσμο. Τον προετοιμάζουν.

Και ο Θεός, που επιτρέπει την πτώση για να ανοίξει ο δρόμος της ανάστασης, τους χρησιμοποιεί σαν άθελους υπηρέτες του σχεδίου Του.

Γιατί το σχέδιο της Ιστορίας δεν γράφτηκε στα υπουργικά γραφεία. Γράφτηκε στην καρδιά των λαών και επικυρώθηκε με αίμα, με αγώνα, με Θερμοπύλες, με Αγιο-Κωνσταντίνους, με Αγίους Μάρτυρες και με ποιμένες που έχουν...πολύ μεγάλα τα ούμπαλα τους.

Κανένας Μερτς λοιπόν, κανένας Μακρόν, κανένας Στάρμερ δεν μπορεί να προφητεύσει το τέλος της ειρήνης. Το πολύ-πολύ ...να προφητεύσει το τέλος της δικής του εποχής.

Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Το παλιό σύστημα βυθίζεται. Η άρρωστη εποχή της "κοσμοπολίτικης" νεοταξικής ψευτο-ευδαιμονίας τελειώνει. Η εποχή των άγχων και των ψευτο-προόδων σβήνει.

Και ένα νέο κεφάλαιο γεννιέται, αθόρυβα αλλά αναπόδραστα.

Η Ρωμιοσύνη ξανασηκώνεται μέσα στην καταιγίδα

Τη στιγμή που οι Δυτικοί μιλούν για πόλεμο, η Ρωμιοσύνη μιλά για Ανάσταση.

Τη στιγμή που εκείνοι οραματίζονται καταφύγια, η Ρωμιοσύνη θυμάται τα Μοναστήρια που στάθηκαν αναχώματα αυτοκρατοριών.

Τη στιγμή που εκείνοι σπέρνουν τρόμο, η Ρωμιοσύνη ξέρει ότι μέσα στο σπήλαιο της Βηθλεέμ γεννήθηκε το μόνο Φως που δεν έσβησε ποτέ.

Η Ρωμιοσύνη δεν είναι φολκλόρ, ούτε ρομαντισμός. Είναι η βαθιά, μυστική συνέχεια ενός πολιτισμού που άντεξε αυτοκρατορίες, αιρέσεις, σταυροφορίες, γενοκτονίες, κατακτήσεις, διαλύσεις, κατοχές, και όμως έμεινε όρθιος γιατί είχε μέσα του αυτό που άλλοι δεν είχαν: Το φως της Ενανθρωπήσεως.

Και τώρα το ξαναβρίσκει.Όχι μέσα σε θριάμβους, αλλά μέσα σε ερείπια.

Όχι μέσα σε ύλη, αλλά μέσα σε πνεύμα.

Αυτά τα Χριστούγεννα, με όλη τη βαριά τους ατμόσφαιρα, την απειλή πολέμου, τη δυτική σύγχυση και την παγκόσμια παράκρουση, είναι στην πραγματικότητα η πρώτη πολιτισμική μαρτυρία της νέας εποχής. Της εποχής όπου η Ρωμιοσύνη δεν θα είναι η ουρά της Ιστορίας, αλλά η απαρχή της.

Ας το πουν όπως θέλουν. Ας απειλήσουν όσο θέλουν. Ας προφητέψουν την καταστροφή όσες φορές θέλουν.

Η Ιστορία έχει πάρει ήδη τον δρόμο της. Και η ρώμη των λαών — όχι μόνο των αληθινών Ρωμαίων Ελλήνων, αλλά όλων όσων έχουν ακόμη μέσα τους την έννοια της ελευθερίας, ανεξαρτήτου καταγωγής, κυριολεκτικά και πνευματικά— ξυπνά.

Κάθε εποχή που πεθαίνει, αφήνει πίσω της έναν θόρυβο. Κάθε εποχή που γεννιέται αφήνει πίσω της ένα φως. Κι εμείς οι Ρωμαίοι Έλληνες της οικουμενικής Χριστιανοσύνης, είμαστε οι μάρτυρες της μετάβασης.

Αν πράγματι αυτά είναι «τα τελευταία Χριστούγεννα σε καιρό ειρήνης», τότε —παρά τη δική τους βούληση— είναι τα πρώτα Χριστούγεννα της επόμενης εποχής.Και αυτή η εποχή φέρει ήδη όνομα:

Ρωμιοσύνη.

Και μπορεί η επιστροφή της να περάσει μέσα από συντρίμμια, αλλά το Σπήλαιο —το ταπεινό, άδοξο, φτωχό Σπήλαιο — έχει νικήσει παλάτια πιο ισχυρά από όσα υπάρχουν σήμερα.

Εύχομαι λοιπόν, αυτά τα Χριστούγεννα να τα ζήσουμε όχι ως ημερολόγιο, αλλά ως αποκάλυψη. Να μας βρουν γαλήνιους αλλά και άγρυπνους. Να μας δώσουν ελπίδα αλλά και φρόνηση. Να μας ενισχύσουν ώστε να περάσουμε την πύλη της νέας εποχής χωρίς φόβο. Και να μας φωτίσουν ώστε, μέσα στον κόσμο που αλλάζει, να μην χαθεί η ψυχή μας.

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν, με φως δυνατό, με καρδιά καθαρή και με τη Ρωμιοσύνη —την αιώνια, άφθαρτη και ανίκητη—να ανασαίνει ξανά!

Πύρινος Λόγιος sergioschrys@outlook.com

---

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Τι είναι η Ρωμιοσύνη;

Ναί, κάποιος στο Facebook, ίσως καλοπροαίρετα, ίσως ειρωνικά, με ρώτησε: "Και ποιά είναι η Ρωμιοσύνη αγαπητέ;"

Αλλά παράλληλα, ίσως αυτό να είναι και ερώτημα δικό σας. Ένα ερώτημα που να βρίσκεται στα χείλη σας, αλλά να μη τολμάτε να το καταθέσετε. Συμβαίνει κι αυτό.

Ας τη λύσουμε λοιπόν την απορία, για να ξέρουμε καλύτερα πάνω σε τι αναφερόμαστε.

Η Ρωμιοσύνη είναι...η Ιστορική Πραγματικότητα και η Θεια Αποκάλυψη πίσω από μια λέξη σχεδόν συμπαντική.

Δεν είναι όρος ποιητικός, ούτε λαογραφικό κατάλοιπο, ούτε καν «παλιό όνομα των Ελλήνων». Είναι παγκόσμια ταυτότητα, είναι κοσμοθεωρία, είναι θεολογική αυτοσυνειδησία και μέσα σε όλα αυτά, είναι η ιστορική συνέχεια του λαού της Ρωμανίας (Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Ελληνικού Έθνους).

Ας τα πάρουμε με τη σειρά — ώστε όποιος ακόμη απορεί , να πάρει και ολόκληρη την απάντηση.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ: Η Ρωμιοσύνη είναι οι Έλληνες Ρωμαίοι όχι μόνο της Ρώμης, αλλά και της Ανατολής – δηλαδή... Εμείς!

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δεν γεννήθηκε μόνη της. Δημιουργήθηκε, ως απόρροια της ελλαδικής παρακμής και πτώσης.

Η πόλη που ονομάστηκε Ρώμη, ιστορικά και οχι μυθολογικά, ιδρύθηκε από τη μετανάστευση ελληνικών φύλων προς τη χερσόνησο της Ιταλίας πριν και λίγο μετά τον Τρωικό Πόλεμο. Πελασγοί, Λακεδαιμόνιοι, Αρκάδες, Σελλοί (Ηπειρώτες), Αιολείς και Τρώες που επέζησαν, μετά την καταστροφή της Τροίας από την δυναστεία των Ατρειδών και συγκεκριμένα, από τον Αγαμέμνονα, μετανάστευσαν όχι μόνο ως πρόσφυγες αλλά και ως...εξερευνητές του αγνώστου.

Η Ρώμη χτίστηκε πάνω στα θεμέλια της παλιάς πόλης Άλμπα-Λόνγκα των Ετρούσκων (ντόπιοι που επιρρεάστηκαν από τον ελληνικό πολιτισμό) και των Λατίνων (οι Λατίνοι, που πήραν το όνομα αυτό από τον βασιλιά τους τον Λατίνο, αποτελούνταν από Αρκάδες Έλληνες, οι οποίοι ονομάστηκαν έτσι από τους υπόλοιπους που έφτασαν εκεί, ως Αβορίγινες, δηλαδή εντόπιοι. Μετά ακολούθησαν ομάδες Πελασγών, που διώχτηκαν από νέα ελληνικά φύλα (δηλαδή οι Δωριείς) τα οποία είχαν έρθει από τον Βορρά. Μαζί με τους Πελασγούς, ήρθαν εκεί και Λακεδαιμόνιοι (Σαβίνοι) και μετά ήρθαν και ομάδες Τρώων, προσφύγων. Μια ομάδα υπό τον Αινεία και μια άλλη από τον Αντήνορα (αυτό το τελευταίο επιβεβαιώνεται και από τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα). Οι ελληνόφωνοι λοιπόν αυτοί λαοί που προέκυψαν από αυτή την ένωση, ονόμασαν τη χώρα τους Λάτιο και τους εαυτούς τους Λατίνους).

Αυτοί λοιπόν οι Ρωμαίοι, είχαν όλα τα χαρακτηριστικά των υπόλοιπων ελληνικών φύλων. Λάτρεις της ελευθερίας, δημιουργικοί, εύστροφοι, πίστευαν στο Δωδεκάθεο και...ανήσυχοι. Μέχρι και τον 5ο αιώνα π.Χ. είχαν βασιλεία. Περί τα τέλη του 5ου αιώνα και αρχές του 4ου, το πολίτευμα τους γίνεται...δημοκρατικό, σχεδόν την ίδια περίοδο κατά την οποία ξεκίνησε και η δημοκρατία των Αθηνών από τον Κλεισθένη ο οποίος έβαλε τις βάσεις για την λεγόμενη Αθηναϊκή Δημοκρατία (51ο π.Χ με ανατροπή των τυράννων Ιππία και Ίππαρχου, γιών του τυραννου Πεισίστρατου).

Από αυτό ακριβώς το σημείο, βεβαιωνόμαστε πως τα ελληνικά φύλα είτε της Ελλάδας, είτε της Ιταλίας και Σικελίας, είχαν όχι μόνο πάρε-δώσε μεταξύ τους, όχι μόνο ανταγωνίζονταν το ένα το άλλο αλλά και ο ένας...αντέγραφε τον άλλον σε θέματα κοινωνίας και εξουσιαστικής αρχής.

Η Ρώμη όμως, αντί να μιμηθεί την αντιφατική πορεία της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αλλά και τον ανταγωνισμό που υπήρχε μεταξύ Σπάρτης και Αθήνας, ο οποίος εξελίχθηκε σε έχθρα τελικά και οδήγησε στον αδελφοκτόνο εμφύλιο (Πελοποννησιακός Πόλεμος), κρατήθηκε μακρυά και...απλώνονταν σιγά-σιγά ως ηγέτιδα δύναμη σε όλη την ιταλική χερσόνησο, υποτάσσοντας σταδιακά όλες τις ελλαδικές αποικίες.

Με την πόλη του Τάραντα μόνο τα βρήκαν σκούρα, αλλά στο τέλος επιβλήθηκαν και εκεί, με όπλο την σπαρτιατική εκπαίδευση που είχαν και την αντιγραφή της Μακεδονικής στρατιωτικής στρατηγικής του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των επιγόνων του.

Και μετά και τους Καρχηδονιακούς Πολέμους και την ολική κατάκτηση της Σικελιάς (όλες οι πόλεις του νησιού ήταν αποικίες ελλαδικές) αναδείχθηκαν ως η νέα ηγεμονική δύναμη του ύστερου αρχαϊκού ελληνισμού. Με την κατάληψη όλου του Ελλάδικού χώρου και της αυτοκρατορίας των Σελευκιδών (Μικρά Ασία, Συρία, Ιουδαία) και ασφαλώς τις κατακτήσεις του Ιουλίου Καίσαρα, η Ρώμη πλέον ήταν κυρίαρχη σε Ευρώπη, Μικρά Ασία και Μέση Ανατολή. Η δημοκρατία καταργείται και το πολίτευμα γίνεται πλέον μοναρχία, υπό τη διοίκηση των βασιλέων-αυτοκρατόρων που ίδρυσε ο Οκταβιανός Αύγουστος, διάδοχος του Ιουλίου Καίσαρα. Και αφού προσεταιρίστηκε και το βασίλειο των Πτολεμαίων της Αιγύπτου, η Ρώμη γίνεται πλέον κοσμοκράτειρα.

Στην αυτοκρατορία αυτή, επικρατούσε μία θρησκεία (του Δωδεκάθεου) και δύο ελληνικοί διάλεκτοι ως γλώσσες επικοινωνίας. Στη Δύση, η λατινική διάλεκτος και στην Ανατολή (ελλαδικός χώρος, Μικρά Ασία, Μέση ανατολή, Αίγυπτος) η ελλαδική (ελληνική) αλεξανδρινή διάλεκτος.

Κατά τη διάρκεια όμως της μοναρχίας και την παρακμή που παρουσίαζε η κοινωνία της Ρώμης, παρακμή η οποία οφείλεται κυρίως στον έξαλλο τρόπο ζωής λόγω του υπέρμετρου πλουτισμού, άρχισαν τα πρώτα σημάδια της σήψης. Μετά δε και την εμφάνιση του Χριστιανισμού, τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Οι αναστατώσεις των ρωμαϊκών κοινωνιών από τους διωγμούς των Χριστιανών, επιδείνωσαν την παρακμή με κίνδυνο την ίδια τη διάλυση της αυτοκρατορίας και λόγω και της εμφάνισης των βόρειων γερμανικών βάρβαρων λαών. Με την ανάληψη όμως της εξουσίας από τον στρατηλάτη Μέγα Κων/νο, οι διωγμοί των Χριστιανών σταμάτησαν με το διάταγμα του Μιλάνου (Μεδιόλανου) το 313 μ.Χ. και η πρωτεύσουσα του Ρωμαϊκού κράτους μεταφέρθηκε σε άλλο στρατηγικό σημείο, στο άκρο της Ανατολικής Θράκης, όπου βρισκόταν η παλιά πόλη Βυζάντιο, αποικία των Μεγαρέων.

Κι αυτό διότι ο Κων/νος ενστερνίστηκε με εξαιρετική σοβαρότητα τα λόγια και τους φόβους του Μάρκου Αυρηλίου περί της ευάλωτης θέσης όπου βρισκόταν η Ρώμη και που θα μπορούσε εύκολα να πέσει θύμα των βαρβάρων. Η νέα πόλη που χτίστηκε ξεπερνούσε σε κάλλος την "μητέρα" Ρώμη και ονομάστηκε επισήμως "Νέα Ρώμη", ενώ ο λαός την ονόμαζε Κων/νου Πόλη ή απλώς...Πόλη. Υπήρχαν και τα...διάφορα παρατσούκλια της, όπως "Βασιλεύουσα", "Πόλη των Πόλεων", "Θεοφύλακτη" κλπ.

Έτσι λοιπον, μετά τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μεταφέρει το κέντρο της στην Κωνσταντίνου Πόλη, γεννιέται κάτι απόλυτα νέο. Μια αυτοκρατορία ελληνόφωνη, ορθόδοξη, με ρωμαϊκό δίκαιο και ελληνική παιδεία.

Οι πολίτες αυτής της αυτοκρατορίας δεν ονομάζονταν “Βυζαντινοί”. Αυτό είναι δυτική επινόηση του 16ου αιώνα. Ονομαζόταν Ρωμαίοι. Το κράτος τους Ρωμανία. Και το έθνος τους ονομαζόταν Ρωμιοσύνη.

Η Ρωμανία λοιπόν ή αλλιώς Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Ελληνικού Έθνους, δεν ήταν μια «άλλη» Ρώμη. Ήταν η νόμιμη συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τα επόμενα χίλια χρόνια.

Και οι κάτοικοί της — Έλληνες στο αίμα, Ορθόδοξοι στην πίστη, Ρωμαίοι στο κράτος — έπλασαν έναν πολιτισμό μοναδικό: την Ορθόδοξη Ρωμιοσύνη.

Γιατί Ρωμιοσύνη δεν είναι ΜΟΝΟ "Ελλάδα". Είναι Ελλάδα + Ορθοδοξία + Ρωμαϊκή Παράδοση + Ελληνική Γλώσσα + Πατερική Θεολογία. Μ' άλλα λόγια, είναι το οικουμενικό πρόσωπο του Ελληνισμού.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ: Η Ρωμιοσύνη είναι η ταυτότητα του λαού του Χριστού

Η Ρωμιοσύνη δεν είναι απλώς ιστορική συνέχεια. Είναι και θεολογική ιδιότητα.

Στην Πατερική Παράδοση, στην Αγία Γραφή, στους Πατέρες της Εκκλησίας, ο λαός που δέχεται τον Χριστό και ζει μέσα Του, γίνεται ένας νέος λαός. Ένας λαός όχι φυλετικός, αλλά πνευματικός.

Οι Ρωμαίοι Ορθόδοξοι — εμείς — είμαστε το έθνος που ένωσε την ελληνική σοφία, την ρωμαϊκή τάξη και την θεία Αποκάλυψη.

Γι’ αυτό η Ρωμιοσύνη είναι κάτι περισσότερο από πολιτισμός:

Είναι ο τρόπος που βλέπει ο άνθρωπος τον Θεό, τον κόσμο, την κοινωνία και τον εαυτό του.

Με ταπεινότητα. Με ανδρεία. Με πίστη. Με ελπίδα. Με διακονία. Με αγιότητα.

Η Ρωμιοσύνη δεν είναι τίποτε περισσότερο από το «πολιτισμικό σώμα» της Ορθοδοξίας. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι ο Χριστιανισμός δεν γέννησε μόνο πνευματικότητα αλλά και πολιτισμό, κράτος, τέχνη, επιστήμη, νομικό σύστημα, λειτουργική παράδοση.

Και αυτός ο πολιτισμός δεν πέθανε. Κρύφτηκε πίσω από το όνομα «Έλληνες». Αλλά ζει. Και όχι μόνο ζεί, αλλά και θα βασιλέψει ΞΑΝΑ!

ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ: Η Ρωμιοσύνη είναι ο λαός που θα «αναστηθεί» στο τέλος των καιρών

Οι Άγιοι — Παΐσιος, Πορφύριος, Κοσμάς ο Αιτωλός, Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ, Νείλος Μυροβλύτης, Ιωσήφ Βατοπεδινός, Σάββας Αχιλλέως, Αρσένιος Καππαδόκης, Γέροντας των Αγράφων, Γαλακτία και άλλοι τόσοι που μου διαφεύγουν — μιλούν επανειλημμένα για την

Αναβίωση της Ρωμιοσύνης πριν το τέλος της Ιστορίας.

Όχι ως νέα αυτοκρατορία γήινου τύπου. Αλλά ως πνευματική και ιστορική ανάσταση ενός λαού που ο Θεός δεν άφησε να χαθεί.

Ο Άγιος Παΐσιος το έλεγε ξεκάθαρα:

«Η Ρωμιοσύνη δεν θα χαθεί. Αν η Ρωμιοσύνη χαθεί, θα χαθεί ο κόσμος.»

Και δεν εννοούσε φυλή. Εννοούσε το πνεύμα που κρατά τον κόσμο όρθιο. Την Ορθόδοξη παράδοση που αντιστέκεται στον αντίχριστο πολιτισμό της εποχής.Την πίστη που δεν λύγισε ούτε σε Τούρκους, ούτε σε Φράγκους, ούτε σε κοσμοπολίτες.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ: — Τι είναι, λοιπόν, η Ρωμιοσύνη;

Αν πρέπει να του το πούμε σε μία φράση, τότε:

Η Ρωμιοσύνη είναι ο λαός της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Ορθόδοξοι Έλληνες Ρωμαίοι, που έγιναν το πνευματικό έθνος του Χριστού και συνεχίζουν να υπάρχουν ως φορείς της αλήθειας, της πίστης και της προφητείας.

Δηλαδή:

Είμαστε οι συνεχιστές της Ρωμανίας, οι φορείς της Ορθοδοξίας, οι διάδοχοι των Πατέρων, το φως στην άκρη του κόσμου, η φωνή που δεν έσβησε, η ψυχή που δεν παραδόθηκε, η Ιστορία που δεν τελείωσε.

Αυτό είναι η Ρωμιοσύνη.

Και γι’ αυτό η Ανάστασή της — όπως γράψαμε στο άρθρο — δεν είναι φαντασία. Είναι ιστορική νομοτέλεια και θεϊκή υπόσχεση. Τελεία και παύλα.

ΠΗΓΕΣ:

"Είναι η Ορθοδοξία παιδί μου, γι' αυτό και θα νικήσει", Πύρινος Λόγιος (βιβλίο υπό έκδοση) "Ρωμιοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη", Ιωαννης Ρωμανίδης, 2002 Πλούταρχος, "Βίοι", Κάκτος, 1985 Διονύσιος Αλικαρνασσεύς, "Ρωμαϊκή Αρχαιολογία", Κάκτος, 1987 Τάκιτος, "Χρονικά", Νέα Σκέψη, 1973 Τάκιτος, «Historiae», Oxford, 1962, Bibliotheca, University of Sydney

Steven Runsiman, "Byzantine Civilization", Oxford, 1933, Bibliotheca, University of Sydney