O Γ' Παγκόσμιος πιό κοντά από ποτέ! Το μυστικό σχέδιο του Σόρος και των Διεθνιστών!

To κρυφό σχέδιο του Σόρος, οι ΗΠΑ ετοιμάζουν εσωτερικό πόλεμο, η Γαλλία αρχίζει να φοβάται τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και η Πολωνία...στέλνει στη Ρωσία "τελεσίγραφα"!

Είναι μόνο η αρχή, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα και πιο σοβαρά εξομολογούνται οι Ευρωπαίοι ηγέτες!

Το παγκόσμιο σκηνικό βιώνει έναν άνευ προηγουμένου… πολεμικό αναβρασμό

Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι προετοιμάζονται για έναν πόλεμο που πρέπει να νικήσουν, ενώ την ίδια στιγμή οι Σύμμαχοι τους στην Ευρώπηδιατυμπανίζουν πως ο πόλεμος στην Ουκρανία… είναι «δικός μας πόλεμος» και απαιτούν μια συντριπτική νίκη κατά της Ρωσίας.

Μάλιστα ο Πολωνός πρωθυπουργός, Donald Tusk αποφάσισε να στείλει και τελεσίγραφο στη Μόσχα… αγνοώντας τον κίνδυνο ότι αυτό μπορεί να φέρει ακόμα και διαμελισμό της Πολωνίας…

Και ενώ οι στρατηγικές συμμαχίες ξαναγράφονται, το … αμόκ του τρόμου δεν λείπει ούτε ανάμεσα στους πιο στενούς «εταίρους»: η Γαλλία νιώθει για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες να απειλείται από την στρατιωτική ισχύ της Γερμανίας… που έρχεται…

Τα πάντα στο διεθνές στερέωμα μοιάζουν να κρέμονται από μια κλωστή με τη Ρωσία και την Κίνα να στέλνουν το δικό τους μήνυμα: οι σχέσεις μας δεν ήταν ποτέ τόσο καλές και … συνεχίζουμε να οικοδομούμε μια νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη.

Με τις συγκρούσεις να μαίνονται και με άλλες να πλησιάζουν, τη στιγμή που οι εθνικές στρατηγικές είναι πιο αμφιλεγόμενες από ποτέ, η κοινή γνώμη διερωτάται τι σημαίνουν όλα αυτά για την παγκόσμια ασφάλεια και ποιοι είναι αυτοί που απειλούν να ανατρέψουν την πορεία του κόσμου;

Τα μηνύματα είναι άκρως ανησυχητικά.

Όπως είπε και η πρωθυπουργός της Δανίας, Mette Frederiksen: «είναι μόνο η αρχή, θα γίνει χειρότερο και πιο… σοβαρό».

Ο πόλεμος μας

Η πολωνική ελίτ υπό την ηγεσία του πρωθυπουργού, Donald Τusk θεωρεί τον πόλεμο με τη Ρωσία απαραίτητο και θέτει τελεσίγραφο στη Ρωσία.

Πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι αυτή η κατάσταση είναι ανίατη και … ότι οδηγεί σε έναν νέο διαμελισμό της Πολωνίας.

Ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, Donald Tusk, δήλωσε, μιλώντας στο Φόρουμ Ασφαλείας της Βαρσοβίας, ότι «ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μέρος ενός τρομερού πολιτικού έργου που στοχεύει στην υποδούλωση των λαών και στην αφαίρεση της ελευθερίας των ανθρώπων».

«Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι και πόλεμος μας» δήλωσε ξεκάθαρα ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, Donald Tusk.

Ειλικρινής και ξεκάθαρος, όχι όπως οι ηγέτες άλλων ευρωπαϊκών χωρών που αποφεύγουν την σαφήνεια.

Ο Tusk δεν είναι μόνο ανοιχτός, αλλά και ανησυχεί για το γεγονός ότι δεν συμφωνούν όλοι με τη θέση του.

Εκείνους που δεν θεωρούν την σύγκρουση στην Ουκρανία πόλεμο της Ευρώπης ή που δεν θέλουν να αποκτήσει τέτοιο μέγεθος…

Αυτούς πρέπει όχι να τους απομονώσουμε, αλλά να τους αναγκάσουμε να αλλάξουν άποψη.

Ναι, να τους αναγκάσουμε, όπως λέει ο Tusk: «Ο πιο σημαντικός στόχος όλων των ηγετών είναι να αναγκάσουν ολόκληρη τη δυτική κοινότητα, ολόκληρη την υπερατλαντική κοινότητα να συνειδητοποιήσει με πόνο και βάθος ότι είναι πόλεμος».

Ότι είναι ο πόλεμος μας, δηλαδή ότι είναι ευρωπαϊκός ο πόλεμος με τη Ρωσία, αυτό λέει ο Tusk.

Να το συνειδητοποιήσουμε

Ο Tusk κάλεσε σε ενότητα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η νίκη του Κιέβου.

«Ολόκληρη η διατλαντική κοινότητα πρέπει να συνειδητοποιήσει επώδυνα και βαθιά ότι υπάρχει πόλεμος.

Μη επιθυμητός, μερικές φορές παράξενος, νέου είδους, αλλά πόλεμος», δήλωσε ο πρωθυπουργός.

Πράγματι, παράξενος, γιατί κανείς δεν ώθησε την Πολωνία να παρέμβει στην Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση της Ρωσίας, δεν υπήρχε κανένας λόγος ή σκοπός για αυτό, όπως και αίτημα από τον πληθυσμό, αλλά οι Πολωνοί ξεκίνησαν την αποστολή όπλων και μισθοφόρων στην Ουκρανία.

Τελεσίγραφο

Όπως γράφει ο Jan Engelhardt στην εφημερίδα Mysl Polska, ο Tusk «θέτει σε κίνδυνο τη μοίρα της χώρας και του έθνους του», ενώ είναι προφανές ότι χωρίς διάλογο με τη Ρωσία «αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει ποτέ».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, για τον Tusk και τους Ευρωπαίους εταίρους του, πλησιάζει η καταστροφή του «δυτικού πολιτισμού», του ιδεολογικού τους έργου, και γι’ αυτό φοβούνται.

Ωστόσο, αυτός ο φόβος δεν προέρχεται από την «επιθετικότητα» της Ρωσίας, αλλά από την «όλο και μικρότερη εμπιστοσύνη στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση», από την οποία έχουν κουραστεί εκατομμύρια Ευρωπαίοι, βλέποντας την απειλή για την ύπαρξή τους από τις Βρυξέλλες.

Τι θέλουν οι ευρωπαϊκές ελίτ και ο Σόρος

Ο Engelhardt θεωρεί ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ «θέλουν να παρασύρουν εκατομμύρια Ευρωπαίους στον πόλεμό τους, να κρυφτούν πίσω τους και να τους χρησιμοποιήσουν ως ανθρώπινη ασπίδα».

«Το πρόβλημα είναι ότι ο Σόρος, το αμερικανικό «κόμμα του πολέμου» και οι Βρυξέλλες έχουν επενδύσει τεράστια ποσά σε αυτό το έργο.

Δεν τους ενδιαφέρει ότι το όνειρό τους, η Ουκρανία, είναι ένα κράτος χτισμένο πάνω στη ναζιστική βάση του Bandera, ότι η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου εκεί είναι ψευδαισθήσεις, ότι τα διαφθαρμένα μέλη της ομάδας Zelensky πλουτίζουν στον πόλεμο, και ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία υπόκειται σε διώξεις», γράφει ο Engelhardt.

Αξιοσημείωτο είναι ότι, ενώ στο παρελθόν οι ευρωπαϊκές ελίτ απέφευγαν να πουν ότι είναι συμμετέχοντες στον πόλεμο με την πλευρά της Ουκρανίας, τώρα οι μάσκες έχουν πέσει.

Θέλουν να πολεμήσουν με τη Ρωσία, επιθυμούν τον πόλεμο, διοργανώνουν προβοκάτσιες.

Αν μεταφράσουμε τα λόγια του Tusk στη φυσική γλώσσα, το τελεσίγραφο προς τη Ρωσία είναι σαφές: «Προχωράμε σε σύγκρουση».

Επομένως, αναμένεται ένας νέος διαμελισμός της χώρας, την οποία δεν αποκαλούν τυχαία «ευρωπαϊκή ύαινα».

Αυτό λένε και οι Ρώσοι

Αλλά και οι Ρώσοι αυτό λένε: ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει γίνει από καιρό πόλεμος της Ευρώπης με τη Ρωσία, έστω κι αν η Παλιά Ήπειρος συμμετέχει «μόνο» με όπλα, χρήματα, πληροφορίες και συμβούλους.

Αυτό ακριβώς λένε συνεχώς και στο Κίεβο: ότι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή άμυνας της Δύσης, ότι η ήττα της Ουκρανίας θα είναι καταστροφή για την Ευρώπη και πλήγμα για τις ΗΠΑ.

Προσπαθούν να πείσουν τη Δύση, αλλά αυτή δεν φαίνεται να πείθεται εντελώς, αν κρίνουμε από τα όσα λέει ο Tusk.

Γι’ αυτό πρέπει να αυξήσουν την ένταση του συναγερμού, κάτι που κάνει ο Πολωνός πρωθυπουργός: «Αν χάσουμε αυτόν τον πόλεμο, οι συνέπειες θα επηρεάσουν όχι μόνο τη δική μας γενιά, αλλά και τις μελλοντικές. Στην Πολωνία, σε όλη την Ευρώπη, στις ΗΠΑ, σε όλο τον κόσμο».

Αυτή είναι η ουσία: αν η Ρωσία πάρει την Ουκρανία από τα χέρια της Δύσης και αποκαταστήσει την ιστορική ενότητα του λαού, αυτό θα επηρεάσει (φυσικά, με αρνητικό τρόπο) όλο τον κόσμο.

Και αν η Δύση καταφέρει να προσαρτήσει τα δυτικά ρωσικά εδάφη και αυτά πάψουν να είναι μέρος του ρωσικού κόσμου, τότε θα επικρατήσει… η ευτυχία για όλους.

Εξαιρουμένης της Ρωσίας, φυσικά, αλλά αυτή είναι ο «αιμοσταγής επιτιθέμενος», και πρέπει να συνεχίσει να αποσυντίθεται.

Μόνιμος τρόμος

Ο Τusk δεν είναι μόνος στις προσπάθειές του να τρομάξει τους Ευρωπαίους — πρώτα τους φοβίζανε με ρωσικά άρματα μάχης στη Βαρσοβία και το Βερολίνο, τώρα έχουν φτάσει στα ρωσικά drones και αεροπλάνα.

Οι Ρώσοι προετοιμάζονται, και αν οι Ευρωπαίοι παραδώσουν την Ουκρανία, τότε θα έρθουν και για αυτούς.

Να το πιστέψει αυτό η πλειοψηφία των Ευρωπαίων είναι δύσκολο, και πολλοί είναι έτοιμοι να παραδεχτούν ότι ίσως είναι η ίδια η Ευρώπη που προκαλεί τη Ρωσία με το να διεκδικεί την Ουκρανία.

Η ένταξη

Γιατί μας χρειάζεται η ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αναρωτιούνται οι επιφυλακτικοί Ευρωπαίοι, αφού ακόμη κι αν νικήσουμε τώρα τη Ρωσία και κρατήσουμε την Ουκρανία, τι θα συμβεί στην επόμενη στροφή της ιστορίας;

Οι Ρώσοι δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ την αρπαγή της Ουκρανίας, με άλλα λόγια, θα πρέπει να ζούμε σε μόνιμη ετοιμότητα για πόλεμο με αυτούς;

Άρα, μήπως πρέπει να σταματήσουμε και να συμφωνήσουμε με τη Μόσχα, απορρίπτοντας τις διεκδικήσεις μας για τον έλεγχο της Ουκρανίας;

Αυτές οι φωνές χαρακτηρίζονται αμέσως ως «ρωσική προπαγάνδα» και «καπηλεία», ενώ για τον Tusk, όπως διαβεβαιώνει, για τη Δύση δεν υπάρχουν λόγοι: «Κανείς, εκτός από αδυναμία θέλησης, αμφιβολίες, δειλία και έλλειψη φαντασίας».

Θα φέρει καταστροφή

Δηλαδή, οι αμφιβολίες για το αν η Ευρώπη μπορεί να κρατήσει την Ουκρανία — είναι δειλία;

Και η άρνηση να πέσουμε σε απευθείας σύγκρουση με μια πυρηνική δύναμη, η οποία είναι ιστορικός γείτονας και αντίπαλος — είναι αδυναμία θέλησης;

Ίσως οι αντίπαλοι του Τusk να μην έχουν φαντασία, αλλά έχουν ιστορική μνήμη, που τους υπενθυμίζει πώς τελειώνουν οι απόπειρες να αρπάξεις ένα κομμάτι της Ρωσίας και να την νικήσεις.

Ο Tusk μπορεί, φυσικά, να φαντάζεται τη νίκη της Ουκρανίας, που θα είναι νίκη της Ευρώπης, την ήττα και ακόμη και την κατάρρευση της Ρωσίας, αλλά καλύτερα είναι να επιστρέψει στην πραγματικότητα και να σταματήσει τις προσπάθειες τρομοκράτησης των Ευρωπαίων με την εισβολή των Ρώσων.

Διαφορετικά, τα όνειρα για την ευρωπαϊκή νίκη μπορεί να οδηγήσουν σε ευρωπαϊκή καταστροφή.

«Οι αντίπαλοι μας ενώθηκαν» - Οι ΗΠΑ ετοιμάζονται σοβαρά για πόλεμο και κάνουν… ξεσκαρτάρισμα στον αμερικανικό στρατό

Και ενώ οι Ευρωπαίοι βρίσκονται στην απόλυτη σύγχυση για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσουν τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι Αμερικάνοι ετοιμάζονται για τον δικό τους… πόλεμο.

Το δηλώνουν άλλωστε οι ίδιοι.

Το Πεντάγωνο ξηλώνει... παχουλούς στρατηγούς και κηρύσσει το τέλος της πολιτικής ορθότητας, στέλνοντας σαφές μήνυμα: η αναδιάρθρωση στον αμερικανικό στρατό δείχνει ότι έρχεται κάτι μεγάλο και ότι η εποχή των «συμβιβασμών»… τελείωσε.

Επανάσταση στον στρατό

Στον αμερικανικό στρατό έρχεται επανάσταση.

Κατά την χθεσινή συγκέντρωση των Αμερικανών στρατηγών και ναυάρχων το μήνυμα της πολιτικής ηγεσίας ήταν ξεκάθαρο: Καμία ανοχή πια στον αμερικανικό στρατό για στρατηγούς με φούστες, για βαμμένους αλεξιπτωτιστές ή παχύσαρκους.

Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Pete Hegseth έδωσε τελεσίγραφο ότι τελείωσε η ανοχή στις εκτροπές: «Η εποχή της πολιτικής ορθότητας τελειώνει εδώ και τώρα - είτε πληροίτε τα πρότυπα είτε έξω! …

Είναι απαράδεκτο να βλέπουμε παχύσαρκους στρατηγούς και ναύαρχους στο Πεντάγωνο και σε διοικητικές θέσεις.

Είναι άσχημη εικόνα και αντιβαίνει στις αξίες μας.

Είτε είσαι αλεξιπτωτιστής είτε επιτελάρχης, πρέπει να τηρείς τα όρια βάρους και να περνάς φυσική κατάσταση δύο φορές τον χρόνο».

Όλοι έξω…

Με λίγα λόγια: «Όλοι έξω. Ο πόλεμος είναι για δυνατούς, προπονημένους, καλοδιατηρημένους άντρες. Το να είσαι μαχητής είναι προνόμιο».

Έτσι απέδωσε τα λεγόμενα του Αμερικανού υπουργού άμυνας ο Ρώσος πολιτικός φιλόσοφος Alexander Dugin.

Ωστόσο, η εμφάνιση και η φυσική κατάσταση είναι μόνο ο πρόλογος της είδησης αυτού του έκτακτου συνεδρίου.

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι ΗΠΑ ετοιμάζονται σοβαρά για πόλεμο.

Οι αντίπαλοι μας ενώθηκαν

Πρώτα ο επικεφαλής του Κοινού Επιτελείου των ΗΠΑ, στρατηγός Dan Keane δήλωσε ότι η Αμερική πρέπει να είναι έτοιμη για πόλεμο.

«Ο παγκόσμιος κίνδυνος αυξάνεται.

Οι αντίπαλοί μας δεν διασπώνται πια — ενώθηκαν, και πρέπει να ενωθούμε κι εμείς με την ίδια αποφασιστικότητα και ενότητα» είπε ο Keane.

Και αμέσως μετά, ο ίδιος ο αρχηγός του Πενταγώνου τοποθέτησε την ίδια ιδέα στους στρατηγούς και ναύαρχους: «Από τώρα και στο εξής η μοναδική αποστολή του πρόσφατα ανασυσταθέντος Υπουργείου Πολέμου είναι η προετοιμασία για πόλεμο.

Προετοιμασία για νίκη.

Οι ΗΠΑ πρέπει να είναι έτοιμες για πόλεμο για την υπεράσπιση της ειρήνης».

Με ποιους θα πολεμήσουν;

Με ποιους σκοπεύουν να πολεμήσουν οι ΗΠΑ; Το ερώτημα παραμένει ανοικτό, αλλά προβλέψιμο.

Η στρατιωτική στήριξη στην Ουκρανία πέρασε, με την κίνηση του Trump, στους Ευρωπαίους «συμμάχους».

Οι ΗΠΑ θα λειτουργήσουν ως προμηθευτής — οι χώρες της ΕΕ ως αγοραστές.

Για την Ουάσινγκτον ο κύριος εχθρός είναι το Πεκίνο.

Στις ΗΠΑ το θεωρούν «τον μέγιστο γεωπολιτικό αντίπαλο στον κόσμο».

Βαρέλι με μπαρούτι

Και το έκτακτο συνέδριο των στρατηγών και ναυάρχων επιβεβαιώνει τις ανησυχίες του κινεζικού Υπουργείου Άμυνας ότι οι ΗΠΑ προετοιμάζουν την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού σαν να πρόκειται για «βαρέλι με μπαρούτι».

Το ζήτημα είναι πότε;

«Αν οι εχθροί μας κάνουν το λάθος και μας προκαλέσουν, θα τους συντρίψουμε με σκληρότητα, ακρίβεια και αγριότητα.

Έχουμε τον πιο ισχυρό, τον πιο θανατηφόρο και τον πιο εκπαιδευμένο στρατό στον πλανήτη.

Κανείς δεν συγκρίνεται μαζί μας. Ούτε καν μας πλησιάζουν» υποστήριξε ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ.

Παρότι το 2024 το περιοδικό U.S. News and World Report αναγνώρισε τον ρωσικό στρατό ως τον ισχυρότερο και τον αμερικανικό δεύτερο, υπάρχει κι ένας άλλος δείκτης όπου οι ΗΠΑ ηγούνται εδώ και καιρό.

Στον διεθνή δείκτη Global Firepower, η ρωσική στρατιά ήταν δεύτερη στην αρχή της χρονιάς — πρώτες ήταν οι ΗΠΑ.

Ο Ρώσος απόστρατος συνταγματάρχης και πολιτικός σχολιαστής Andrey Pinchuk, σχολιάζοντας τη δήλωση του Hegset, υπενθύμισε επίσης τον διεθνή δείκτη στρατιωτικής ισχύος υπό την αιγίδα του ΟΗΕ: «Και με αυτόν δεν διαφωνείς εύκολα.

Σύμφωνα με αυτόν τον δείκτη, πράγματι ο αμερικανικός στρατός καταλαμβάνει κορυφαίες θέσεις στους βασικούς δείκτες.

Και αυτό εξηγείται, γιατί εκεί μπαίνουν στοιχεία όπως αεροπλανοφόρα, αριθμός στρατευμάτων, στρατιωτικών βάσεων κλπ» υπογράμμισε ο Ρώσος ειδικός.

Ο εφιάλτης της Γαλλίας επιστρέφει

Τρόμος όμως έχει ενσκήψει ακόμα και μεταξύ Συμμάχων.

Το Politico αναφέρει ότι η Γαλλία βλέπει έναν παλιό εφιάλτη της… να επιστρέφει, έστω και αν έχει πάρει μια άλλη μορφή.

Συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι οι ανησυχίες του 19ου και 20ού αιώνα για εισβολή από τη Γερμανία μέσω του ποταμού Ρήνου έχουν από καιρό εξαλειφθεί χάρη στην εταιρική σχέση Γαλλίας-Γερμανίας στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών και διατλαντικών συμμαχιών.

Επιπλέον, τα σημερινά σχέδια του Βερολίνου να διπλασιάσει τις αμυντικές του δαπάνες χαιρετίζονται στη Γαλλία ως ανάχωμα τόσο απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα όσο και στην «απεξάρτηση» από τις ΗΠΑ.

Ωστόσο, σύμφωνα με ανώνυμους κυβερνητικούς αξιωματούχους, ο Πρόεδρος της Γαλλίας Emmanuel Macron φέρεται να είναι «εμμονικός» με την τεράστια δημοσιονομική ελευθερία που διαθέτει η Γερμανία για να επανεξοπλιστεί τα επόμενα πέντε χρόνια, ειδικά σε σύγκριση με την οικονομικά πιεσμένη Γαλλία.

Ο φόβος του δεν αφορά το σενάριο εισβολής σε γαλλικό έδαφος, αλλά την «εισβολή» στην πρωτοκαθεδρία της Γαλλίας ως της πιο αποτελεσματικής στρατιωτικο-διπλωματικής δύναμης στην ΕΕ.

Ανησυχεί επίσης για το αν τα δισεκατομμύρια της Γερμανίας θα χρησιμοποιηθούν για να στηρίξουν ή να υπονομεύσουν το όραμά του για μια στρατηγικά αυτόνομη ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία.

Δεν τα καταφέρνει το Παρίσι

Θεωρητικά, και οι δύο χώρες δεσμεύονται από τη νέα υπόσχεση των μελών του ΝΑΤΟ να δαπανούν το 3,5% του ΑΕΠ τους για την άμυνα έως το 2035.

Όμως, ενώ η Γερμανία έχει ένα αξιόπιστο σχέδιο για να φτάσει αυτόν τον στόχο έως το 2029, η Γαλλία - εκτός αν προκύψουν τεράστιες επιχορηγήσεις από ένα ευρωπαϊκό αμυντικό ταμείο που ίσως δεν υπάρξει ποτέ - δεν έχει προφανή τρόπο να τηρήσει ταυτόχρονα τη δέσμευσή της προς το ΝΑΤΟ και να μειώσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ μέσα σε τέσσερα χρόνια.

Παρά τη διαφορά στο ΑΕΠ και στους πληθυσμούς τους, οι φετινοί αμυντικοί προϋπολογισμοί της Γερμανίας και της Γαλλίας είναι περίπου συγκρίσιμοι — 86 δισ. ευρώ για τη Γερμανία και 62 δισ. ευρώ για τη Γαλλία.

Ωστόσο, έως το 2029, η Γερμανία αναμένεται να δαπανά 150 δισ. ευρώ ετησίως, ενώ η Γαλλία, ακόμη και με τα νέα της επεκτατικά σχέδια για την άμυνα, το πολύ να φτάσει τα 80 δισ. ευρώ.

Παρόλα αυτά, ορισμένοι ανώτεροι Γάλλοι αξιωματούχοι που μίλησαν ανώνυμα, απέρριψαν τους φόβους ότι η νέα στρατιωτική ισχύς της Γερμανίας - και σε κάποιο βαθμό της Πολωνίας - θα διαβρώσει τη θέση του Παρισιού στις Βρυξέλλες.

Υποστήριξαν ότι το «ειδικό» καθεστώς της Γαλλίας εντός της ΕΕ βασίζεται και στην παγκόσμια στρατιωτική της εμβέλεια, στη μόνιμη έδρα της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και στην πυρηνική αποτροπή της.

Που θα ρίξει τα δισεκατομμύρια το Βερολίνο

Το πιο άμεσο πρόβλημα, ωστόσο, είναι η κατεύθυνση που θα ακολουθηθεί.

Θα συμβάλει η στρατιωτική ενίσχυση της Γερμανίας στη δημιουργία μιας πιο στρατηγικά αυτόνομης ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, θα δημιουργήσει ευρωπαϊκές θέσεις εργασίας και θα ενισχύσει την ευρωπαϊκή οικονομική ισχύ;

Ή θα ρίξει χρήματα σε αμερικανικά εξοπλιστικά συστήματα και θα ευνοήσει βιομηχανικές συνεργασίες με αμερικανικούς αμυντικούς κολοσσούς;

Ορισμένες φορές, ο Καγκελάριος της Γερμανίας Friedrich Merz εκφράζεται με παρόμοιο τρόπο με τον Macron, λέγοντας ότι η αύξηση των αμυντικών δαπανών της χώρας του πρέπει να έχει ένα ευρωπαϊκό «πλαίσιο» και να προάγει την «ευρωπαϊκή στρατηγική κυριαρχία».

Άλλες φορές, όμως, μιλά για ένα «συμβόλαιο συμμαχίας» στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και για τη σημασία της διατλαντικής εταιρικής σχέσης.

Όπως και να έχει, η τεράστια κλίμακα των γερμανικών δαπανών στα επόμενα χρόνια θα καταστήσει αναπόφευκτα τη γερμανική αμυντική βιομηχανία βασικό παίκτη στην ευρωπαϊκή στρατιωτική καινοτομία και τις προμήθειες.

Και στο παρελθόν, μεγάλο μέρος της γερμανικής βιομηχανίας προτιμούσε να συνεργάζεται με τις ΗΠΑ ή να στρέφεται σε γερμανικές νεοφυείς επιχειρήσεις, παρά να συνεργάζεται με κατεστημένους φορείς της Γαλλίας ή άλλων χωρών της ΕΕ.

Παρά ταύτα, η Γαλλία θα παρακολουθεί με ανησυχία τη δεκαετία που έρχεται, καθώς η Γερμανία θα διατηρήσει τη θέση της ως η βιομηχανική υπερδύναμη της Ευρώπης και θα γίνει — μόνο λόγω του μεγέθους της — η κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη στην ΕΕ.

Η άβολη αλήθεια για τη Γαλλία είναι ότι, όσον αφορά τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας — και ακόμη και την πιθανή ραγδαία αύξηση της δικής της στρατιωτικής ισχύος — η στρατηγική αυτονομία βρίσκεται πλέον στα χέρια της Γερμανίας.