Ανήμερα της Παναγίας, Τράμπ και Πούτιν συναντώνται σε μια σύνοδο "τρόμου"!

Η Σύνοδος Κορυφής ΗΠΑ με Ρωσία 15/8 στην Αλάσκα - Tράμπ: Συμφωνία για Ουκρανία με ανταλλαγή εδαφών!

Η Αλάσκα, η γη της φιλίας και του ψυχρού τζόγου – Τράμπ και Πούτιν σε ραντεβού που ...μπορεί να ξαναγράψει την Ιστορία!

Στις 15 Αυγούστου, εκεί που η γη συναντά τον πάγο και ο ορίζοντας χάνεται στον Βερίγγειο Πορθμό, η Αλάσκα θα φιλοξενήσει δύο άνδρες που κρατούν στα χέρια τους όχι απλώς το μέλλον της Ουκρανίας, αλλά την αρχιτεκτονική του κόσμου: τον Ντόναλντ Τράμ και τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Επισήμως, το θέμα είναι η Ουκρανία. Ανεπισήμως, είναι η μοίρα του 21ου αιώνα.

Η επιλογή της Αλάσκας δεν είναι τυχαία. Είναι το πιο κοντινό σημείο που ενώνει γεωγραφικά ΗΠΑ και Ρωσία — γείτονες σε απόσταση αναπνοής πάνω από τα νερά του Βερίγγειου.

Αλλά είναι και κάτι βαθύτερο: Ένα κομμάτι γης που κάποτε ανήκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία, αποκτημένο από τους θαλασσοπόρους της Αγίας Πετρούπολης στον 18ο προς 19ο αιώνα, σε εποχή που η ρωσική παρουσία στον Ειρηνικό έφτανε ως την Καλιφόρνια.

Η μεταβίβαση της Αλάσκας στις ΗΠΑ με τη Συνθήκη του 1867 δεν έγινε σε κλίμα αντιπαλότητας. Αντίθετα, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες τότε είχαν σχέσεις θερμής φιλίας και αμοιβαίας κατανόησης.

Στον Αμερικανικό Εμφύλιο, η Αγία Πετρούπολη είχε σταθεί στο πλευρό της Ουάσινγκτον, στέλνοντας ρωσικές μοίρες σε Νέα Υόρκη και Σαν Φρανσίσκο ως μήνυμα αποτροπής σε κάθε ευρωπαϊκή παρέμβαση.

Ήταν μια εποχή που οι δύο λαοί έβλεπαν ο ένας στον άλλον όχι αντίπαλο, αλλά εταίρο σε μια κοινή αντίληψη ισορροπίας στον κόσμο.

Σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά, η ίδια γη γίνεται σκηνή όχι μιας γιορτής φιλίας, αλλά ενός ψυχρού τζόγου, όπου το χαμόγελο στις κάμερες μπορεί να κρύβει την επόμενη μεγάλη ρήξη.

Το πλεονέκτημα του Πούτιν

Ο Πούτιν μπαίνει στη συνάντηση με τη σιγουριά εκείνου που έχει ήδη νικήσει χωρίς να χρειαστεί να το ανακοινώσει.

Τρία χρόνια πολέμου, δεκάδες γύροι κυρώσεων, και όμως η Ρωσία όχι μόνο δεν κατέρρευσε, αλλά αναδιαμόρφωσε τη στρατηγική γεωγραφία της Ευρασίας.

Το ΝΑΤΟ απέτυχε να αποδυναμώσει τη ρωσική ισχύ στο πεδίο. Οι ΗΠΑ, παρά την πολεμική ρητορική, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την πραγματικότητα στο μέτωπο. Η Μόσχα κατέχει εδάφη που ελέγχει στρατιωτικά και δεν προτίθεται να τα εγκαταλείψει.

Ο Πούτιν το γνωρίζει. Και το ξέρουν και οι αντίπαλοί του — απλώς δεν μπορούν να το παραδεχθούν δημοσίως, γιατί μια τέτοια ομολογία θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία σε Δύση και Κίεβο.

Η δύσκολη θέση του Τράμπ

Για τον Tράμπ, η σύνοδος είναι μια ρουλέτα υψηλού ρίσκου.

Αν φύγει χωρίς «λευκό καπνό», θα έχει στα χέρια του ένα διπλωματικό ναυάγιο που θα το χρεωθεί ο ίδιος, ειδικά μέσα στο δικό του αφήγημα ότι «μόνο εγώ μπορώ να φέρω ειρήνη».

Η Αμερική που παραλαμβάνει δεν είναι έτοιμη για μια πλήρη στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και τους συμμάχους της — Κίνα, Βόρεια Κορέα, Ιράν και, σε πιθανή στροφή, την Ινδία.

Αν επιχειρήσει να τραμπουκίσει, θα χάσει πολύ περισσότερα από όσα θα κέρδιζε αν εμφανιστεί ως συγκαταβατικός διαπραγματευτής.

Το πρόβλημα είναι ότι η αμερικανική στρατηγική υποδομή βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις: Το στρατιωτικό πλεονέκτημα στο ουκρανικό μέτωπο έχει χαθεί. Η οικονομική πίεση μέσω κυρώσεων έχει φτάσει στο ταβάνι. Οι σχέσεις με την Ινδία κλονίζονται, την ώρα που το Πεκίνο πλησιάζει το Νέο Δελχί.

Αν δεν υπάρξει αποτέλεσμα, η εικόνα του Tράμπ θα υποστεί πλήγμα, όχι μόνο διεθνώς, αλλά και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εν' όψει εκλογών.

Η φόρμουλα ειρήνης και οι σκιές της

Ο Τράμπ προωθεί μια λύση «δίνεις κάτι – παίρνεις κάτι» που σημαίνει: Ρωσική αποχώρηση από ορισμένα μέτωπα, αναγνώριση των ρωσικών κερδών αλλού και ασφαλώς, διασφάλιση της ουδετερότητας της Ουκρανίας.

Στο χαρτί, αυτό μοιάζει με ρεαλιστική διέξοδο. Στην πράξη, όμως, για τον Zελένσκι ισοδυναμεί με πολιτική θυσία.

Η ουκρανική κοινωνία, κουρασμένη από τον πόλεμο, δείχνει έτοιμη για επώδυνους συμβιβασμούς, αλλά η ελίτ του Κιέβου φοβάται ότι κάθε υπογραφή θα ανοίξει εσωτερικούς ασκούς του Αιόλου.

Το διακύβευμα

Για την Αμερική του Tράμπ, το διακύβευμα είναι να αποδείξει ότι μπορεί να κλείσει πολέμους εκεί που οι προκάτοχοί του απέτυχαν.

Για τη Ρωσία του Πούτιν, είναι η στιγμή να παγιώσει στρατιωτικές νίκες και να τις μετατρέψει σε διπλωματικά κεκτημένα.

Ο Πούτιν γνωρίζει ότι αυτή τη φορά είναι εκείνος που κρατά τα περισσότερα χαρτιά. Ο Tράμπ ξέρει ότι αν φύγει με άδεια χέρια, η ήττα θα είναι δική του — και πολιτικά, και γεωστρατηγικά.

Στο "διά ταύτα"

Η Αλάσκα, που άλλοτε σφράγισε με μια υπογραφή την ελληνοφιλία των δύο λαών, τώρα γίνεται τόπος δοκιμασίας.

Αν η σύνοδος αναβιώσει το πνεύμα κατανόησης του 19ου αιώνα, μπορεί να αποτρέψει έναν πόλεμο χωρίς τέλος.

Αν αποτύχει, θα γραφτεί ως η χαμένη ευκαιρία που επιβεβαίωσε ότι η παγκόσμια ειρήνη κρέμεται όχι από τις μεγάλες ιδέες, αλλά από τα μικρά όρια της ανθρώπινης πολιτικής βούλησης....