Δε θα σ 'αφήσουμε να καταστρέψεις ολοσχερώς τη πατρίδα αληταρά!

Στο Μαξίμου δεν καίγεται πια το φως της Δημοκρατίας! Καίγεται μόνο ο φόβος. Ο φόβος και ο πανικός ενός ένοχου καθάρματος. Ενός γεννημένου προδότη και ανθέλληνα. Κι αυτόν οι άλλοι τον λένε Κυριάκο Μητσοτάκη. Εγώ τον αποκαλώ Κτήνος! Κι έχω κάθε λόγο να τον αποκαλώ έτσι!

Αντί να ακούσει τη φωνή της Δικαιοσύνης, την θάβει κάτω από τροπολογίες. Αντί να σεβαστεί τη Μνήμη, την περιφράσσει με κορδέλες νομοθετικής ασυλίας. Ο Άγνωστος Στρατιώτης έγινε για εκείνον το καθρέφτισμα της ενοχής του...

Όταν η εξουσία φοβάται τη Μνήμη, τότε τελείωσε η Δημοκρατία. Στην καρδιά της Αθήνας, εκεί όπου το μάρμαρο συναντά το αίμα της Ιστορίας, ο Άγνωστος Στρατιώτης στέκει φρουρός — όχι της εξουσίας, αλλά της Μνήμης.

Είναι ο ανώνυμος ήρωας που ενώνει γενιές, ο σιωπηλός μάρτυρας του χρέους και της θυσίας. Και ξαφνικά, ένα Κτήνος που παριστάνει τον πρωθυπουργό μιας χώρας που η Ιστορία της του είναι δυσβάστακτο βάρος, αποφασίζει να «νομοθετήσει» τον αποκλεισμό αυτού του ιερού χώρου.

Γιατί;

Διότι δεν άντεξε να βλέπει τον λαό να σκύβει και να προσεύχεται εκεί όπου η εξουσία ήθελε μόνο να φωτογραφίζεται.

Δεν άντεξε να βλέπει τον πατέρα Ρούτσι να κάνει απεργία πείνας στα σκαλιά της Βουλής, ζητώντας το δικαίωμα να μάθει πώς σκοτώθηκε το παιδί του στα Τέμπη.

Δεν άντεξε να βλέπει το πλήθος να σιωπά, αλλά να μιλάει με τα μάτια.

Αυτή η τροπολογία δεν γεννήθηκε από «ευαισθησία για το μνημείο». Γεννήθηκε από πανικό! Από τον φόβο της εξουσίας απέναντι στη ζωντανή μνήμη του λαού της.

Η νομοθετική κουρτίνα της πολιτικής λογοκρισίας

Η κυβέρνηση επιχείρησε να περάσει μια «ρύθμιση» για τον χώρο μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Επισήμως: για την «προστασία του μνημείου».

Ανεπισήμως: για να αφαιρέσει από τους πολίτες το έσχατο δικαίωμα να απευθύνονται στη Βουλή, εκεί όπου, σύμφωνα με τον τόμο της ίδιας της Βουλής των Ελλήνων (2009), βρίσκεται ο θεσμοθετημένος χώρος έκφρασης και διαμαρτυρίας του λαού.

Ναι, το 2009, επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας (Κώστα Καραμανλή), η ίδια η Βουλή εξέδωσε επίσημο τόμο όπου αναγράφεται ρητά:

«Ο χώρος μπροστά από το κενοτάφιο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη υφίσταται για να έχουν οι πολίτες ένα μέρος κάτω ακριβώς από τη Βουλή για να απευθύνονται προς αυτήν.»

Κι όμως, ο πλέον αδίστακτος και ελεεινός εγκληματίας, ο σημερινός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, αυτός που ακούει στο όνομα Μητσοτάκης, πετάει στα σκουπίδια τον ίδιο τον θεσμικό πυρήνα του κόμματός του.

Αναιρεί μια πράξη κοινοβουλευτικής αυτογνωσίας που φέρει τη σφραγίδα της ΝΔ!

Αυτό δεν είναι απλή αντινομία. Είναι πολιτική ιεροσυλία. Διότι όταν ένας πρωθυπουργός παραβιάζει ρητή απόφαση του ίδιου του κόμματος που κυβερνά, δεν είναι πλέον αρχηγός του κόμματος. Δεν είναι καν νόμιμος πρωθυπουργός! Είναι παράνομος διαχειριστής ξένης παράδοσης! Είναι τσιράκι και υποτακτικός ξένων συμφερόντων που θέλουν απεγνωσμένα να εξαφανίσουν το πλέον δοξασμένο έθνος που γέννησε ποτέ ο πλανήτης Γη!

Η τροπολογία Μητσοτάκη δεν είναι «νομοτεχνικό λάθος». Είναι πολιτικό ψέμα με νομική υπογραφή. Το Σύνταγμα της Ελλάδας, στο άρθρο 11, προστατεύει ρητά το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι» και στο άρθρο 14, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Η Βουλή, με τον τόμο του 2009, τα αναγνώρισε ως ιερά και αναπαλλοτρίωτα.

Τι κάνει λοιπόν ο σημερινός δήθεν πρωθυπουργός; Επικαλείται επίσης δήθεν «την ανάγκη προστασίας του μνημείου», ενώ στην πραγματικότητα επιχειρεί να αποκλείσει τη Μνήμη από τον χώρο της Δημοκρατίας. Μ' άλλα λόγια, δεν επικαλείται καν τον ψηφισμένο νόμο για τις πλατείες και τους δημόσιους χώρους που καλύπτει ακόμη και τον χώρο της πλατείας Συντάγματος, δεν έχει τα κότσια να το κάνει αυτό. Αλλά τροπολογεί πάνω στον ίδιο νόμο, ειδικά για τον χώρο της πλατείας του Συντάγματος, για να μας πουλήσει νταηλίκι!

Είναι σαν μας λέει κατάμουτρα "Δεν πρόκειται να σας αφήσω ποταπά, ιθαγενή ανθρωπάρια, ελληνίσκοι και ελληνίσκες να μου κυλιδώνετε την εικόνα της μεγαλοπρέπειάς μου. Κόβεται το δικαίωμά σας να διαμαρτύρεστε μπροστά στο συμβολικότερο για τη δημοκρατία μας κτίριο της ελληνικής πρωτεύουσας για να μάθετε να υπακούτε στον ηγέτη σας. Το καταλάβατε μειάσματα;"

Και το χειρότερο: Το κάνει με το ίδιο κόμμα που, πριν δεκαπέντε χρόνια, θεσμοθέτησε την πρόσβαση του λαού.

Αν αυτό δεν είναι απόδειξη πολιτικής σχιζοφρένειας, τότε τι είναι;

Ο Μητσοτάκης δεν ηγείται πλέον της ΝΔ εδώ και χρόνια, αντιθέτως, την αναιρεί.

Δεν κυβερνά! Αντιθέτως, ακυρώνει την ίδια την έννοια της νομιμότητας!

Οι Πλατείες ως ιερά της Δημοκρατίας

Από τότε που ο άνθρωπος έμαθε να στέκεται όρθιος,αναζήτησε έναν χώρο όπου να μπορεί να μιλήσει χωρίς φόβο.

Η Πνύκα υπήρξε το πρώτο κοινοβούλιο του κόσμου! Μια πέτρινη πλατεία, όπου ο πολίτης έλεγε το παρόν του μπροστά στο σύνολο, όχι απέναντι στην εξουσία. Εκεί γεννήθηκε η πολιτική ευθύνη και εκεί διαμορφώθηκε το πνεύμα της συμμετοχής!

Αιώνες αργότερα, οι πλατείες της Ευρώπης πήραν τη σκυτάλη.

Η Place de la République στο Παρίσι, έγινε τόπος όρκου, όπου κάθε γενιά ορκίζεται στη Δημοκρατία της.

Τον Μάη του 1968, οι φοιτητές και οι εργάτες σήκωσαν οδοφράγματα όχι από πέτρα, αλλά από ιδέες, έστω κι αν είχαν άδικο απέναντι στον Ντε Γκώλ...

Στην Πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου, το 2011, ο λαός φώναζε «Ας πέσει ο φόβος!» Κι ο φόβος έπεσε, έστω και για λίγο.

Και παράλληλα, την ίδια ακριβώς χρονιά, στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας, το ίδιο καλοκαίρι, το μάρμαρο ράγισε από την αγωνία ενός έθνους που ζητούσε να ξαναγίνει κυρίαρχο, παλεύοντας με τα θεριά και τους προδότες που υπεγραψαν σε ένα μνημόνιο τη καταδίκη της πατρίδας τους.

Οι πλατείες είναι τα ιερά της Δημοκρατίας. Εκεί όπου η συλλογική ψυχή ανασαίνει χωρίς φίμωτρο. Δεν είναι πεζοδρόμια, είναι μνήμη σε δημόσια θέα.

Κι όμως, σήμερα, ο δήθεν Πρωθυπουργός μιας χώρας που γέννησε τη Δημοκρατία,τολμά να απαγορεύσει τη Μνήμη.

Να περιφράξει την Πνύκα του 21ου αιώνα, δηλαδή το προαύλιο της Βουλής με πρόσχημα την ...«προστασία του μνημείου»!

Μα το μνημείο είναι ο λαός. Ο λαός που κάθεται εκεί, αφήνει λουλούδια, ανάβει κερί, ζητά Δικαιοσύνη για τα παιδιά των Τεμπών!

Αν λοιπόν αυτό το αδίστακτο Κτήνος θεωρεί ότι η πλατεία του Άγνωστου Στρατιώτη είναι τόπος επικίνδυνος, είναι επειδή ο ίδιος είναι ένοχος απέναντι στη Μνήμη.

Γιατί δεν υπάρχει πιο τρομακτικό θέαμα για έναν ένοχο πολιτικό από τον λαό που θυμάται.

Η εξουσία μπορεί να ελέγξει τις οθόνες του κάθε υπολογιστή ή τηλεόρασης. Δεν μπορεί όμως να ελέγξει τις πλατείες!

Μπορεί να ρυθμίσει τους αλγόριθμους, αλλά δεν μπορεί να σβήσει το βλέμμα μιας μάνας που ζητά να μάθει πώς πέθανε το παιδί της!

Κι έτσι, ο νόμος για τον Άγνωστο Στρατιώτη γίνεται η νομοθετική κουρτίνα ενός καθεστώτος που δεν έχει πια το θάρρος να βλέπει την αλήθεια. Αν το Μαξίμου ήταν ναός της Δημοκρατίας, δεν θα φοβόταν τους πιστούς της. Αλλά έγινε φρούριο του φόβου, και το Κτήνος ο πρώτος «ιεροφάντης της λήθης»!

Από τον Ρούτσι στη Μαρία της Ελλάδας! Η Μνήμη εκδικείται

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι δεν ήταν μια πράξη απόγνωσης. Ήταν μια πράξη ανάστασης. Ένας πατέρας που αρνήθηκε να παραδώσει το παιδί του στη λήθη και να αφήσει το έγκλημα των Τεμπών να ξεπλυθεί με δηλώσεις και ψεύτικα δακρυγόνα.

Όταν ο Ρούτσι κάθισε στον περίβολο του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, κάθισε πάνω στη συνείδηση ενός ολόκληρου λαού. Και όταν η Ελλάδα τον είδε να λιποθυμά κάτω από τον ήλιο, η κοινή γνώμη ξύπνησε.

Η αντίδραση του Μαξίμου ήταν ...πανικός! Όχι γιατί φοβήθηκε τον άνθρωπο, αλλά τη σημασία του τόπου. Το Μνημείο έγινε βωμός αλήθειας κι εκεί, ο Μητσοτάκης είδε το τέλος της αυταρχικής του "ειρήνης".

Έτσι γεννήθηκε η τροπολογία: 'Οχι για να προστατεύσει το μάρμαρο, αλλά για να σιγήσει το σύμβολο.

Κι όμως, την ίδια στιγμή που ο δήθεν Πρωθυπουργός έγραφε με μελάνι τον φόβο του, μια άλλη Ελληνίδα μιλούσε με αίμα στη Δύση.

Η Μαρία της Ελλάδας στο Politico — Όταν η αλήθεια ξεπερνά την πολιτική

"Η Ελλάδα έχει εκτροχιαστεί και παραμένει εκεί, εκτροχιασμένη!" Με αυτή τη φράση η Μαρία Καρυστιανού διέλυσε την εικόνα της «κανονικότητας» που διαφημίζει το Μαξίμου. Η συνέντευξή της στο Politico δεν ήταν απλώς μια κραυγή δικαίωσης για τα Τέμπη. Ήταν μια οριστική και αμετάκλητη καταδίκη ολόκληρου του πολιτικού συστήματος!

"Δεν αντέχω να ζω σε μια τέτοια κοινωνία και δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα συνεχίσουμε με ένα τόσο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα".

Το Politico σχολίασε ότι πολλοί την βλέπουν ως τη γυναίκα που θα μπορούσε να ταρακουνήσει μια χώρα βουτηγμένη στα σκάνδαλα και στη διαφθορά. Η Ευρώπη αναγνωρίζει στη Μαρία όχι μια υποψήφια αλλά μια καθαρή συνείδηση! Τη φωνή που το Κτήνος προσπαθεί να θάψει κάτω από τροπολογίες και γραβάτες!

"Ντρέπομαι που ένας Ευρωπαίος εισαγγελέας θα ερχόταν και θα έλεγε ότι το Σύνταγμά μας προστατεύει τους υπουργούς από τη λογοδοσία".

Η φράση αυτή έπεσε στο Μαξίμου σαν σεισμός. Δεν ήταν αντιπολίτευση — ήταν ο ηθικός σεισμογράφος μιας χώρας που βρίσκεται σε ανορθόδοξο πόλεμο με την αλήθεια.

Γι’ αυτό και ο Μητσοτάκης έσπευσε να περιφράξει την πλατεία! Όχι από τον λαό, αλλά από τον ίδιο του τον εφιάλτη!

Το Politico συνδέει ρητά την απεργία πείνας του Ρούτσι με την κατάρρευση της κυβερνητικής εικόνας μετά το έγκλημα των Τεμπών.

"Οι συγγενείς των θυμάτων,απέκτησαν πολιτικό προβάδισμα έναντι μιας κυβέρνησης που θεωρήθηκε στην καλύτερη περίπτωση ανεπαρκής", γράφει ο εκλεκτός συνάδελφος καθηγητής Ιωάννης Κωνσταντινίδης!

Αυτό είναι που τρόμαξε το καθεστώς.Ότι η Μνήμη απέκτησε πολιτικό κεφάλαιο.

Ότι το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη έγινε το νέο κοινοβούλιο της ψυχής.

Κι έτσι, ο Μητσοτάκης δεν αντέδρασε νομικά. Αντέδρασε ψυχολογικά! Ή μάλλον, αντέδρασε σε φάση πανικού! Εναν πανικό παρόμοιο με αυτόν του Λουδοβίκου του 16ου όταν αυτός αντίκρυσε με κρύο ιδρώτα τις αγχόνες και τις καρμανιόλες!

Έφτιαξε μια νομική τροπολογία για να διαγράψει τη σκηνή του Ρούτσι, τη φωνή της Καρυστιανού, την ανάμνηση των Τεμπών.

Έστησε το νομικό του τείχος, όπως οι τύραννοι της Ιστορίας έστηναν τείχη γύρω από τις πόλεις που φοβούνταν!

Και συν τοις άλλοις, τρέμουν και οι υποτακτικοί του Κτήνους, με πρώτο και καλύτερο τον...εθνικό μας κλόουν, τον Άδωνι Γεωργιάδη που διαδαλεί περίφανα σε μια χώρα που υποφέρει και που μετράει την κάθε δεκάρα φοβισμένη πως δεν θα βγάλει ούτε αυτόν τον μήνα, ότι...έχει κάνει ΚΑΙ μπότοξ ΚΑΙ έβαλε καινούργια...μαλλιά!

Αυτός λοιπόν ο - δυό φορές - αδίστακτος και θρασύς, έφτασε στο σημείο να απειλεί καθαρά τη Μαρία, λέγοντας πως:

"Την σέβομαι ως μητέρα, αλλά αν γίνει πολιτική μας αντίπαλος, δεν θα έχει την ίδια ασυλία"!

Αυτή η φράση του αδίστακτου αυτού κλόουν είναι κάτι περισσότερο από μια δήλωση. Είναι πολιτικό ντοκουμέντο! Είναι η ομολογία ότι το καθεστώς αναγνωρίζει την αλήθεια μόνο όταν είναι σιωπηλή.Την στιγμή που γίνεται πολιτική, τη κηρύσσει εχθρική!

Έτσι λειτουργούν οι αυταρχίες πριν καταρρεύσουν! Πρώτα φοβούνται τη Μνήμη, μετά τη Μάνα.

Το πολιτικό σκηνικό που περιγράφει το Politico μέσω της συνέντευξης της Μαρίας της Ελλάδας, είναι για μια χώρα που βρίσκεται σε ηθική αντιμετάθεση. Η Νέα Δημοκρατία βουλιάζει στις δημοσκοπήσεις, χωρίς αντίπαλο. Ο Μητσοτάκης στέκει όχι επειδή στηρίζεται — αλλά επειδή κανείς δεν τολμά να τον ρίξει ακόμα.

Αλλά το κύμα έρχεται, και έρχεται ως τσουνάμι μεγαλύτερο ακόμη κι απ' αυτό της Φουκουγιάμα.

Γιατί όταν η Μνήμη ξυπνά και η Μαρία της Ελλάδας μιλά προς τον κόσμο, το Μαξίμου παύει να είναι κέντρο εξουσίας και γίνεται κέντρο ενοχής.

Η Μνήμη δεν απαγορεύεται, γιατί δεν μπορεί να απαγορευτεί!

Η Μνήμη είναι το οξυγόνο του Έθνους.

Χωρίς αυτήν, δεν υπάρχει Πατρίδα! Μόνο μια διοικητική περιφέρεια ενός καθεστώτος που σβήνει τις ημερομηνίες για να ξαναγράψει την Ιστορία.

Ο Μητσοτάκης, με την τροπολογία του για τον Άγνωστο Στρατιώτη, δεν απαγόρευσε απλώς μια διαμαρτυρία. Απαγόρευσε το δικαίωμα του "να θυμάσαι"!

Αλλά η Μνήμη δεν υπογράφει νομοσχέδια, ζει στα βλέμματα εκείνων που έμειναν όρθιοι.

Ο Πάνος Ρούτσι, που έλιωσε στο μάρμαρο για να απαιτήσει Δικαιοσύνη. Η Μαρία Καρυστιανού, που ύψωσε τη φωνή της μέσα από το Politico για να καταγγείλει μια χώρα που «εκτροχιάστηκε και παραμένει εκεί». Κι ένας λαός που, ακόμη κι όταν του κόβουν τη φωνή, συνεχίζει να μιλάει με σιωπή. Και να θυμάται.

Η "κυβέρνηση" των ανθελλήνων μπορεί να αλλάξει τους νόμους, δεν μπορεί όμως να αλλάξει το αίμα που γράφει την Ιστορία. Μπορεί να περιφράξει την πλατεία, αλλά δεν μπορεί να φυλακίσει τη συνείδηση.

Η Βουλή, με τον τόμο του 2009, είχε ορίσει τον χώρο του Αγνώστου ως σημείο επικοινωνίας του λαού με την εξουσία. Σήμερα, η ίδια εξουσία τον μετατρέπει σε νεκροταφείο δημοκρατίας.

Ο Μητσοτάκης δεν διαφύλαξε το Μνημείο, το βεβήλωσε. Για την ακρίβεια, το βεβηλώνει κάθε μέρα, κάθε στιγμή που βρίσκεται στην εξουσία. Γιατί ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν πέθανε για να απομονωθεί από τον λαό.

Πέθανε για να είναι ο λαός.

Η Ιστορία είναι σκληρή με όσους νομίζουν ότι κυβερνούν τις σκιές. Αυτοί που στήνουν νόμους για να "φιμώσουν" το φως, καταλήγουν να καίγονται μέσα σε αυτό.

Κι όταν έρθει η ώρα - γιατί έρχεται και μάλιστα με βήμα ταχύ - ο λαός θα σταθεί ξανά μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου, όχι για να διαδηλώσει, αλλά για να "ψάλλει" με το δικό του μέτρο:

«Απαγορεύεται η Μνήμη; Όχι! Γιατί η Μνήμη είμαστε εμείς!»

Η τροπολογία Μητσοτάκη είναι το πιστοποιητικό θανάτου ενός πολιτικού καθεστώτος που έχασε κάθε ψυχραιμία.

Η Νέα Δημοκρατία του 2009 είχε αναγνωρίσει τη φωνή του λαού. Η Νέα Δημοκρατία του 2025 την ποινικοποιεί.

Ο Μητσοτάκης, πετώντας στα σκουπίδια τον τόμο της Βουλής, αποδεικνύει ότι είναι ξένο σώμα μέσα στο ίδιο του το κόμμα. Και όχι μόνο αυτό. Είναι ξένο σώμα για την ίδια τη πατρίδα. Κι όταν κάποιος κυβερνά χωρίς σεβασμό στις ρίζες του, κυβερνά παράνομα απέναντι στην Ιστορία.

Αργά ή γρήγορα, τούτος ο ιερός τόπος ξερνάει τα ξένα σώματα από πάνω του. την ίδια τύχη θα έχει κι ο Μητσοτάκης, όπως την ίδια τύχη είχαν και οι "πρόγονοί" του, οι Βαυαροί του Όθωνα...

Το Μαξίμου από μέγαρο εξουσίας, έγινε φρούριο του φόβου. Μα οι φλόγες της Μνήμης το έχουν ήδη περικυκλώσει.

Γιατί η Μνήμη δενμπορεί να απαγορευτεί,όσο υπάρχουν Ρούτσι που θυσιάζονται,και Μαρίες που μιλούν και αγωνίζονται...

Όταν η εξουσία απαγορεύει τη Μνήμη, η Ιστορία την αναλαμβάνει!

Και η Ιστορία, ουδέποτε έγραψε στις σελίδες της για κάθε πολιτικό Έγκλημα, τη λέξη "συγγνώμη"...

Πύρινος Λόγιος sergioschrys@outlook.com