Η Ευρώπη καταρρέει κάτω από την εισβολή του αθόρυβου «μαύρου κύκνου»!

Οι ορδές λαθρομεταναστών έγιναν κατοχική δύναμη!

Αυτή η εισβολή δεν γίνεται με άρματα μάχης, με τεθωρακισμένα ή με πυροβολικό - Γίνεται με ροές πληθυσμών που την τελευταία δεκαετία έχουν μεταβάλει συθέμελα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα...

Η Ευρώπη βιώνει μια ιστορική καμπή.Δεν πρόκειται για οικονομική κρίση, για πανδημίες ή για γεωπολιτικές αναταράξεις. Σύμφωνα με το National Interest, (NI) η ήπειρος βρίσκεται μπροστά σε ένα φαινόμενο που μοιάζει περισσότερο με στρατηγική εισβολή παρά με κοινωνικό μετασχηματισμό.

Και αυτή η εισβολή δεν γίνεται με άρματα μάχης, με τεθωρακισμένα ή με πυροβολικό.

Γίνεται με ροές πληθυσμών που την τελευταία δεκαετία έχουν μεταβάλει συθέμελα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα—δημογραφικά, πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά και ασφαλιστικά.

Η Ευρώπη δεν αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι βρέθηκε απέναντι σε ένα «μαύρο κύκνο»: έναν τρόπο επίθεσης που δεν είχε δει ποτέ, άρα δεν είχε συνειδητοποιήσει πως πρέπει να αμυνθεί.

Το αόρατο είδος πολέμου – Όταν η κοινωνία αποδομείται πριν προλάβει να αμυνθεί

Η ιστορία είναι γεμάτη στιγμές όπου μια νέα μορφή πολέμου αιφνιδιάζει πλήρως τον αντίπαλο.Οι νομάδες της ευρασιατικής στέπας με τα άλογά τους, το βυζαντινό «υγρό πυρ», οι Άγγλοι τοξότες ή τα πρώτα βρετανικά άρματα μάχης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ευρώπη, υποστηρίζει το National Interest, βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με κάτι ανάλογο, αλλά αυτή τη φορά ο εχθρός δεν φαίνεται. Δεν φέρει στολή, δεν περνά τα σύνορα με στρατιωτικές φάλαγγες. Εισέρχεται «νόμιμα», συχνά χωρίς έλεγχο, εκμεταλλευόμενος την αυτοκαταστροφική ευρωπαϊκή αφέλεια.

Οι επιπτώσεις είναι ήδη ορατές:

• αύξηση εγκληματικότητας,

• πίεση στα οικονομικά των κρατών,

• διάλυση κοινωνικών υπηρεσιών,

• αποσύνθεση του εκπαιδευτικού συστήματος,

• τρομοκρατικά δίκτυα,

• δραματική υπονόμευση της κοινωνικής συνοχής.

Οι κυβερνήσεις προβάλλουν αμηχανία. Στην πραγματικότητα, δεν κατανοούν καν τι τους συμβαίνει. Ή δεν θέλουν να κατανοήσουν.

Το αρχικό λάθος – Η Ευρώπη πίστεψε ότι υποδεχόταν Σύρους γιατρούς και οικογένειες

Το 2014–2016, υπό το βάρος της συριακής κρίσης, η Ευρώπη άνοιξε τις πύλες της με την πεποίθηση ότι οι νεοεισερχόμενοι ήταν Σύροι πρόσφυγες, οικογενειάρχες, μορφωμένοι, άνθρωποι έτοιμοι να ενσωματωθούν.

Αποδείχθηκε ότι η υπόθεση ήταν φαντασίωση.

Οι περισσότεροι ήταν άγαμοι, νεαροί άντρες, χαμηλής ή καθόλου εκπαίδευσης, από δεκάδες χώρες—Πακιστάν, Αφγανιστάν, Σομαλία και άλλα μέρη πολύ πέρα από την αρχική ζώνη κρίσης. Μέχρι το 2024, οι πρόσφυγες ανέρχονταν σε 11 εκατομμύρια, από 147 χώρες. Η Ευρώπη δεν είχε ιδέα τι είχε δεχθεί.

Γιατί δεν λειτούργησε αυτή η μεταναστευτική «ένωση πολιτισμών»;

Το National Interest θυμίζει το παράδειγμα των Βόσνιων της δεκαετίας του ’90: Μουσουλμάνοι, τραυματισμένοι από πόλεμο, συντηρητικοί, αλλά πρόθυμοι να λειτουργήσουν εντός των κοινωνιών που τους δέχθηκαν.

Σήμερα, η δεύτερη γενιά Βόσνιων είναι πλήρως ενσωματωμένη, με χαμηλότερη ανεργία από τον μέσο όρο των χωρών που τους φιλοξένησαν. Οι σημερινές μεταναστευτικές ροές δεν έχουν καμία σχέση με αυτό το μοντέλο.

Η διαφορά βρίσκεται σε τρία σημεία:

1. Οι αριθμοί είναι τεράστιοι

2. Το μορφωτικό επίπεδο εξαιρετικά χαμηλό

3. Η πρόθεση ενσωμάτωσης ουσιαστικά ανύπαρκτη

Σύμφωνα με το άρθρο, μεγάλες ομάδες νεοεισερχομένων απορρίπτουν τις ευρωπαϊκές αξίες, αποστρέφονται την εργασία και προτιμούν να ζουν από επιδόματα.

Ουσιαστικά, δεν μετανάστευσαν για να ενταχθούν, αλλά για να ιδρύσουν μια παράλληλη κοινωνία εντός των ευρωπαϊκών πόλεων.

Το δημογραφικό σοκ: Η Ευρώπη δεν γεννά – οι νεοεισερχόμενοι γεννούν μαζικά

Η Ευρώπη φθίνει δημογραφικά. Καμία χώρα δεν φτάνει τον δείκτη αντικατάστασης των 2,1 παιδιών ανά γυναίκα. Σε πολλές ο αριθμός κυμαίνεται μεταξύ 1,2 και 1,5.

Αντίθετα: Αφγανοί, Πακιστανοί, Σομαλοί, Σύροι φέρνουν δείκτες 3 έως 6 παιδιά ανά γυναίκα. Αυτό δεν είναι απλώς ένα κοινωνικό ζήτημα. Είναι γεωπολιτικός μετασχηματισμός.

Σε δύο δεκαετίες, οι στατιστικές δείχνουν πως ορισμένες μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα έχουν πλειοψηφίες που δεν θα αυτοπροσδιορίζονται ως Ευρωπαίοι. Το άρθρο το διατυπώνει σοκαριστικά καθαρά: «Θα υπάρχουν άνθρωποι στην Ευρώπη, αλλά δεν θα είναι Ευρωπαίοι.»

Παράλληλες κοινωνίες… από τα περίχωρα του Παρισιού στα προάστια της Βιέννης

Οι πρώτες γενιές μεταναστών στην Ευρώπη συγκεντρώνονταν σε συνοικίες που σταδιακά βελτιώνονταν.

Σήμερα, όμως, γεννιούνται «γκρίζες ζώνες» που λειτουργούν σαν αυτόνομες κοινωνίες:

• περίχωρα Παρισιού, επικίνδυνες ακόμη και για αστυνομία,

• γειτονιές Βιέννης, Φρανκφούρτης, Στοκχόλμης όπου νέοι άνδρες φρουρούν δρόμους,

• «Sharia Police» σε πόλεις της Γερμανίας,

• γυναίκες με πλήρη ή ημι-πλήρη καλύμματα,

• οικογένειες με 6-8 παιδιά αποκλειστικά μέσω κρατικών επιδομάτων.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, οικογένειες "προσφύγων" λαμβάνουν έως και 9.000 ευρώ τον μήνα μόνο από επιδόματα, ποσό μεγαλύτερο από τη μέση ευρωπαϊκή σύνταξη.

Η κατάρρευση του πολιτικού κέντρου και η αποσιώπηση της πραγματικότητας

Κεντρώες κυβερνήσεις νιώθουν παγιδευμένες, η Αριστερά κατηγορεί οποιαδήποτε κριτική ως ρατσισμό, η Δεξιά υποδαυλίζει τον φόβο, η γραφειοκρατία κρύβει στατιστικά και η πραγματικότητα διογκώνεται κάτω από το χαλί.

Παράλληλα, οι ελίτ επιμένουν να συγκρίνουν τη σημερινή κρίση με παλαιότερες επιτυχημένες μεταναστεύσεις.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτό το φαινόμενο είναι πρωτοφανές σε μέγεθος, ταχύτητα, σύνθεση πληθυσμού και ιδεολογικό υπόστρωμα.

Δεν πρόκειται για μετανάστες, αλλά για κατοχική δύναμη!

Το άρθρο καταλήγει σε μια δραματική αλλά σαφή θέση: Όταν μια ομάδα ανθρώπων δεν έρχεται για να ενταχθεί αλλά για να επιβάλει τον δικό της τρόπο ζωής, οι οικοδεσπότες δεν φιλοξενούν μετανάστες. Φιλοξενούν μια μορφή ήπιας, δημογραφικής κατοχής.Και η Ευρώπη δεν έχει πλέον περιθώρια χρόνου.

Τι πρέπει να γίνει

Το National Interest δεν το λέει ευθέως, αλλά το υπαινίσσεται με κρυστάλλινη σαφήνεια:

• κλειστά σύνορα τώρα,

• ταχεία απέλαση όσων δεν δικαιούνται άσυλο,

• κατάργηση επιδομάτων που δημιουργούν παρασιτικές δομές,

• απαιτητική ενσωμάτωση – όχι χαλαρή ανοχή,

• προστασία του ευρωπαϊκού πολιτισμού και τρόπου ζωής,

• επανεκκίνηση δημογραφικής πολιτικής για τους Ευρωπαίους.

Εάν η Ευρώπη δεν δράσει, το άρθρο προειδοποιεί πως η ήπειρος θα αλλάξει πέρα από κάθε αναγνώριση, όχι σε 100 χρόνια, αλλά σε μία γενιά.

Τελική προειδοποίηση

Οι Ευρωπαίοι θρηνούν για τις γυναίκες του Αφγανιστάν υπό τους Ταλιμπάν.Το National Interest προτείνει το πιο ανησυχητικό ερώτημα όλου του άρθρου: Μήπως οι Ευρωπαίες θα έπρεπε να κλάψουν για τις δικές τους κόρες;

ΒΝ