Θα μπορούσε να ανακάμψει ποτέ η Δύση μετά από ένα καταιγισμό πυρηνικών χτυπημάτων;

Θα μπορούσαν να ανακάμψουν ποτέ οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία; Τι θα συμβεί με τον εναπομείναντα πανίσχυρο στρατό και οπλισμό των ΗΠΑ μετά από ένα τέτοιο πόλεμο;

Η ιδέα ότι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γερμανία ή η Γαλλία θα μπορούσαν να “ανακάμψουν” μετά από έναν πυρηνικό καταιγισμό είναι, σύμφωνα με κάθε επιστημονική ανάλυση, μια ψευδαίσθηση.

Ας εξετάσουμε τους λόγους, με βάση τα διαθέσιμα επιστημονικά μοντέλα και δεδομένα.

1. Η Απόλυτη Καταστροφή του Ανθρώπινου Δυναμικού

Η απώλεια ζωών δεν θα περιοριζόταν μόνο στους άμεσους θανάτους από τις εκρήξεις.

Άμεσες Απώλειες: Σε ένα πλήρες σενάριο, οι άμεσοι θάνατοι στις τέσσερις αυτές χώρες θα ξεπερνούσαν τα 100 εκατομμύρια. Αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή.

Ο “Χειμώνας του Λιμού”: Ο πυρηνικός χειμώνας που θα ακολουθούσε είναι το κλειδί για την ολοκληρωτική εξαφάνιση. Μοντέλα του Δρ. Alan Robock (Rutgers University) δείχνουν ότι μια πυρηνική ανταλλαγή 100 βομβών (πολύ λιγότερο από το ρωσικό οπλοστάσιο) θα ρίξει τις παγκόσμιες θερμοκρασίες σε επίπεδα παγετού για τουλάχιστον 5-10 χρόνια. Η γεωργία θα παύσει πανηγυρικά σε ολόκληρο το βόρειο ημισφαίριο.

Συνέπεια: Πάνω από 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως θα πέθαιναν από πείνα. Στις πιο πυκνοκατοικημένες και εισαγωγο-εξαρτημένες χώρες όπως η Βρετανία και η Γερμανία, ο λιμός θα ήταν σχεδόν απόλυτος. Ο πληθυσμός που επέζησε των αρχικών εκρήξεων θα βρισκόταν σε μια αγωνία επιβίωσης, κυνηγώντας τροφή σε μια παγωμένη ερημιά.

2. Η Μόνιμη Μόλυνση και η Απώλεια της Χρήσης Γης

Ο μύθος ότι “η φύση θα ανακάμψει” αγνοεί τη ραδιενέργεια.

Πτώση Ραδιενέργειας: Οι εκρήξεις στην επιφάνεια (για σκληρούς στόχους όπως βάσεις πυραύλων) θα πέταγαν τεράστιες ποσότητες ραδιενεργού υπολείμματος στην ατμόσφαιρα. Αυτή η πτώση θα μόλυνε τα εδάφη, τα νερά και την τροφική αλυσίδα.

Κρίσιμα Ισότοπα: Το Στρόντιο-90 (που μιμείтαι το ασβέστιο και εναποτίθεται στα οστά) και το Κάλιο-137 (που μολύνει τα εδάφη για δεκαετίες) θα προκαλούσαν καρκίνους, ελαττώματα γονιμότητας και γενετικές βλάβες για γενιές.

Ακαταλληλότητα για Καλλιέργεια: Οι πιο παραγωγικές γεωργικές περιοχές του κόσμου – οι πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής, η γαλλική πεδιάδα, οι πεδιάδες της Ουκρανίας – θα ήταν τόσο μολυσμένες ώστε η παραγωγή τροφίμων θα ήταν αδύνατη ή θα παράγει δηλητηριασμένη τροφή για εκατοντάδες χρόνια. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ θα μετατρέπονταν σε οικολογικές ζώνες θανάτου.

3. Η Ολοσχερής Καταστροφή της Κρίσιμης Υποδομής

Μια σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία βασίζεται σε μια υπερσύνθετη και ευάλωτη υποδομή. Ένα πυρηνικό χτύπημα θα την εξαφάνιζε ολοκληρωτικά.

Δίκτυα Ηλεκτρικού Ρεύματος: Τα μετασχηματιστές υψηλής τάσης (που απαιτούν χρόνια για να κατασκευαστούν) θα καταστρέφονταν από τον ηλεκτρομαγνητικό παλμό (EMP) των εκρήξεων σε μεγάλο υψόμετρο και τις φυσικές ζημιές. Θα επέστρεφε ο 19ος αιώνας, αλλά χωρίς τους πόρους ή τη γνώση για να τον ξαναζήσει κανείς.

Σύστημα Υγείας: Τα νοσοκομεία, οι γιατροί και τα φάρμακα θα είχαν εξαφανιστεί. Οι επιζώντες θα αντιμετώπιζαν τραύματα, εγκαύματα και ασθένειες (όπως χολέρα και τύφο) χωρίς καμία περίθαλψη.

Σύστημα Μεταφορών & Επικοινωνιών: Τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι σιδηρόδρομοι και τα κέντρα δεδομένων θα είχαν εξαλειφθεί. Η επικοινωνία πέρα από την οπτική επαφή θα ήταν αδύνατη. Ο κόσμος θα κατατμήνονταν σε απομονωμένες, αγωνιζόμενες ομάδες επιζώντων.

4. Η Εκμηδένηση της Βιομηχανικής και Τεχνολογικής Βάσης

Η λειτουργία του σύγχρονου δυτικού κόσμου απαιτεί γνώση, εργαστήρια, πανεπιστήμια και βιομηχανική ικανότητα. Όλα αυτά θα είχαν καταστραφεί εκ θεμελίων.

Απώλεια Ειδικών Γνώσεων: Οι επιστήμονες, οι μηχανικοί, οι τεχνίτες και οι δάσκαλοι θα ήταν νεκροί ή θα αγωνίζονταν για την επιβίωσή τους. Η διαδοχή της γνώσης θα διακοπτόταν για πάντα.

Καταστροφή της Βιομηχανικής Υποδομής: Τα εργοστάσια, τα εργαστήρια και τα κέντρα έρευνας βρίσκονται στις μεγάλες πόλεις, που είναι οι κύριοι στόχοι. Ακόμα και αν κάποιος επιζήσει, δεν θα υπάρχουν εργαλείο, ηλεκτρικό ρεύμα ή πρώτες ύλες για να ξαναχτίσει οτιδήποτε πέρα από ένα πρωτόγονο επίπεδο.

Συμπέρασμα: Μια Νέα, Μόνιμη Εποχή Σκοταδιού

Η ερώτηση δεν είναι αν αυτές οι χώρες θα μπορούσαν να ανακάμψουν στην προηγούμενη δόξα τους. Η ερώτηση είναι αν θα μπορούσε να επιβιώσει οποιοσδήποτε οργανωμένος πολιτισμός στα εδάφη τους. Η απάντηση είναι σίγουρα όχι.

Ο συνδυασμός της άμεσης καταστροφής, του πυρηνικού χειμώνα και της μακροχρόνιας ραδιενέργειας δημιουργεί ένα “Φράγμα της Εξαφάνισης” που είναι αδύνατο να ξεπεραστεί. Οι επιζώντες θα ήταν διάσπαρτοι, ασθενείς και χωρίς πόρους, σε ένα περιβάλλον που δεν υποστηρίζει τη γεωργία ή τη βιομηχανία.

Η “ανάκαμψη” μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο δεν είναι θέμα δεκαετιών ή αιώνων. Είναι ένα ζήτημα γεωλογικών χρονικών κλιμάκων. Η ανθρωπότητα θα επανερχόταν, αν το έκανε, σε έναν πλανήτη που είχε αλλάξει δραστικά, έχοντας χάσει για πάντα τον πολιτισμό που χτίστηκε σε χιλιάδες χρόνια. Αυτό το σενάριο δεν είναι απλώς το “τέλος του πολέμου”. Είναι το τέλος του μέλλοντος όπως τον ξέρουμε.

Τι θα συνέβαινε με το εναπομείναν στρατιωτικό δίκτυο και οπλισμό των ΗΠΑ, μετά από ένα τέτοιο πόλεμο;

Σε ένα τέτοιο σενάριο, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι το τεράστιο, παγκοσμίως διασκορπισμένο δίκτυο αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων – από την Γκουαντάναμο έως το Ντιέγκο Γκαρσία – θα μπορούσε να λειτουργήσει ως βάση για ανάκαμψη ή τουλάχιστον για διατήρηση μιας πανίσχυρης διοικητικής δομής. Αυτή η ιδέα είναι μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Η πυρηνική καταστροφή της ηπειρωτικής χώρας των ΗΠΑ (the “Homeland”) θα ήταν ο ασφυκτικός λαιμός που θα ακρωτηρίαζε το σώμα της αμερικανικής στρατιωτικής υπερδύναμης.

Η Σπασμένη Αλυσίδα Διοίκησης και Ελέγχου

Ο μοχλός της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος δεν βρίσκεται στα αεροπλανοφόρα, αλλά στο δίκτυο διοίκησης, ελέγχου, επικοινωνιών, πληροφοριών και υπολογιστών (C4I).

Αποκεφαλισμός: Οι κύριοι στόχοι μιας πυρηνικής επίθεσης θα ήταν το Πεντάγωνο (Βιρτζίνια), το STRATCOM (Νεμπράσκα), το NORAD (Cheyenne Mountain, Κολοράντο) και άλλα κρίσιμα κέντρα. Η καταστροφή τους θα σήμαινε ότι δεν θα υπήρχε κεντρική διοίκηση. Δεν θα υπήρχε πρόεδρος ή γραμμή διαδοχής ικανή να ασκήσει έλεγχο.

Κοπή των Νεύρων: Οι δορυφόροι GPS και επικοινωνιών θα είτε καταστρέφονταν από πυρηνικές εκρήξεις σε μεγάλο υψόμετρο (HEMP) είτε, πιθανότερα, θα γίνονταν άχρηστοι λόγω της καταστροφής των σταθμών ελέγχου τους στη γη. Το σύνολο του στρατιωτικού Διαδικτύου (NIPRNET/SIPRNET) θα κατέρρεε. Οι μονάδες στο πεδίο της μάχης θα βρίσκονταν στο σκοτάδι, χωρίς διαταγές, χωρίς πληροφορίες, χωρίς δυνατότητα συντονισμού.

Το Τεχνικό και Λογιστικό Παρελθόν: Η Στήριξη που Εξαφανίζεται

Μια σύγχρονη στρατιωτική μηχανή δεν τρέχει με βενζίνη και σφαίρες μόνο. Τρέχει με ένα συνεχές ρεύμα ανταλλακτικών, λιπαντικών, πυραύλων, τροφίμων, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και τεχνικής εξειδίκευσης που παράγεται αποκλειστικά στη βιομηχανική βάση της ηπειρωτικής χώρας.

Διακοπή Εφοδιασμού: Η βιομηχανία των ΗΠΑ θα είχε εξαφανιστεί. Δεν θα υπήρχαν νέοι πύραυλοι, ανταλλακτικά για τα F-35, καύσιμα για τα αεροπλανοφόρα, ή ακόμη και νέα στολές. Κάθε βάση στο εξωτερικό θα γινόταν ένα “νησί” με περιορισμένες προμήθειες.

Η Μάστιγα του Λιμού: Οι δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και το προσωπικό στήριξης σε βάσεις στη Γερμανία, την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και τη Μέση Ανατολή θα βρίσκονταν στην ίδια απελπισία με τους ντόπιους. Χωρίς αλυσίδα εφοδιασμού από τη χώρα προέλευσης, θα αναγκαζόντουσαν να εγκαταλείψουν τα ακίνητα συστήματα όπλων και να αγωνιστούν για την ίδια τους την επιβίωση, να κυνηγήσουν τροφή και να αποφύγουν τις πτώσεις ραδιενέργειας.

Η Κοινωνική Σπασμωδικότητα και η Απώλεια του “Γιατί”

Το πιο κρίσιμο στοιχείο, και συχνά το πιο παραβλεπόμενο, είναι το ανθρώπινο και ηθικό δυναμικό.

Κοινωνική Ψυχολογία: Οι στρατιώτες στις βάσεις στο εξωτερικό θα ήταν τρομοκρατημένοι, αγωνιζόμενοι να μάθουν την τύχη των οικογενειών τους στο Κάνσας, στο Τέξας ή στην Καλιφόρνια – περιοχές που πιθανότατα θα είχαν μετατραπεί σε πυρηνική ερημιά. Η ικανότητα για συνεκτική στρατιωτική δράση θα διαλύονταν αμέσως υπό το βάρος της προσωπικής τραγωδίας και της απώλειας κάθε κίνητρου για δράση. Ποιος θα πολεμούσε και για ποιο σκοπό;

Η Συρρίκνωση της Δύναμης: Οι δυνάμεις θα μετατρέπονταν γρήγορα από μονάδες υψηλής τεχνολογίας σε ομάδες επιζώντων. Η προτεραιότητα θα μετατοπιζόταν από την “προβολή δύναμης” στην “επιβίωση της μονάδας”. Τα αεροπλανοφόρα, χωρίς ανεφοδιασμούς και μισθούς για το προσωπικό, θα μετατρέπονταν σε άχρηστα μεταλλικά κουφάρια χωρίς αεροσκάφη, πυραύλους ή λιμάνια για να τα υποστηρίξουν.

Συμπέρασμα για το Στρατιωτικό Δίκτυο

Το εναπομείναν στρατιωτικό δίκτυο των ΗΠΑ δεν θα ήταν ο πυρήνας μιας νέας ανάστασης. Θα ήταν μια συλλογή αποκομμένων, αδύναμων και απελπισμένων θυλάκων επιβίωσης. Η τεχνολογική υπεροχή θα εξαφανιζόταν σε λίγες μέρες, αφήνοντας πίσω μόνο τα κελύφη του οπλικού συστήματος. Η υπέρτατη στρατιωτική δύναμη του πλανήτη θα διαλύονταν όχι από έναν εξωγήινο εχθρό, αλλά από την πλήρη και ολοκληρωτική καταστροφή του πολιτισμού που την δημιούργησε και την υποστήριζε. Η στρατιωτική υπερδύναμη είναι ένα προϊόν μιας λειτουργικής πολιτισμικής βάσης. Όταν αυτή η βάση εξαφανίζεται, το ίδιο συμβαίνει και με τη δύναμη.

Η Τελευταία Πράξη: Παράδοση Τεχνολογίας για Καταφύγιο

Σε έναν κόσμο όπου κάθε τρόφιμο και σταγόνα καθαρού νερού γίνεται πολύτιμος πόρος, τα πανίσχυρα όπλα του 21ου αιώνα θα έχανα άμεσα την αξία τους έναντι της βασικής επιβίωσης. Αποκομμένες, χωρίς οδηγίες και με τις προμήθειές τους να εξαντλούνται, πολλές απομονωμένες αμερικανικές μονάδες και βάσεις στο εξωτερικό θα αντιμετώπιζαν μια βάρβαρη επιλογή: να πεθάνουν ή να διαπραγματευτούν με αλώβητες από τον πόλεμο κοινωνίες.

Η Νέα Στρατηγική Συναλλαγή

Αντάλλαγμα: Σε αυτή την νέα πραγματικά, η στρατιωτική τεχνολογία θα γινόταν το νέο νόμισμα. Οι διοικητές θα αναζητούσαν καταφύγιο σε χώρες που δεν ενεπλάκησαν άμεσα στον πόλεμο (π.χ. ουδέτερα κράτη της Λατινικής Αμερικής, ορισμένες χώρες της Αφρικής ή ακόμη και πρώην ασταθείς σύμμαχοι), προσφέροντας ως αντάλλαγμα την παράδοση του οπλισμού και της τεχνογνωσίας τους.

Το «Φορτίο»: Ένα αεροπλανοφόρο ή ένα υποβρύχιο με πυρηνικό κινητήρα θα μετατρεπόταν από σύμβολο δύναμης σε δυσμεγέθη, δυσκίνητη ευθύνη. Η προσφορά για την παράδοση προηγμένων μαχητικών αεροσκαφών, συστημάτων ακριβούς βολής, κρυπτογραφικών συσκευών ή ακόμη και υλικού πυρηνικών υποβρυχίων θα γινόταν η μοναδική τους αξία.

Ο Κίνδυνος: Αυτή η διαδικασία θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη. Θα μπορούσε να οδηγήσει σε εσωτερικές συγκρούσεις εντός των μονάδων μεταξύ εκείνων που επιθυμούσαν να παραδοθούν και εκείνων που δεν ήθελαν. Επιπλέον, οι χώρες υποδοχής θα μπορούσαν απλώς να αποσπάσουν την τεχνολογία και στη συνέχεια να απαλλαγούν από τους επιζώντες, ή η τεχνογνωσία θα μπορούσε να πέσει στα χέρια τρομοκρατικών ομάδων ή δικτατοριών, δημιουργώντας νέα κέντρα βίας σε έναν κόσμο χωρίς νόμο.

Αυτή η τελευταία πράξη θα ήταν το απόλυτο σύμβολο της κατάρρευσης της παγκόσμιας τάξης. Η υπέρτατη στρατιωτική τεχνολογία, που κάποτε κυβερνούσε τα πεδία των μαχών, θα μειωνόταν σε ένα εμπόρευμα για να αγοραστεί ένα ασφαλές μέρος για έναν αιώνα πυρηνικού χειμώνα.

Οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία μεταξύ άλλων, θα ήταν μονάχα αναφορές στα ιστορικά βιβλία και θλιβερές αναμνήσεις του χειρότερου γένους που υπήρξε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας.

triklopodia-romioitispolis