Ο Ακήρυχτος Πόλεμος στη Μέση Ανατολή!

Ποιοί θέλουν τα κεφάλια του Νετανιάχου και του Πούτιν! Τι διακυβεύεται τελικά στη Μέση Ανατολή! Το βρώμικο και αιματηρό παρασκήνιο γύρω από τη Γη του Θεού!

Στην πιο κρίσιμη καμπή της εποχής μας, η Μέση Ανατολή γίνεται ξανά το ηφαίστειο όπου σφυρηλατείται η Ιστορία. Μέσα στις αίθουσες του ΟΗΕ παίζονται θεατρικές παραστάσεις, ενώ στα χαρακώματα της Γάζας και στις συσκέψεις της Μόσχας κρίνεται η ίδια η μορφή του αυριανού κόσμου. Κι εκεί, στο κέντρο του κυκλώνα, στέκεται ένας ηγέτης που τον θέλουν γονατιστό οι Νεοταξίτες: ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου..

Τον κατηγορούν, τον συκοφαντούν, τον πολεμούν με όλα τα μέσα. Γιατί; Επειδή ενσαρκώνει ακριβώς αυτό που θέλουν να εξαφανίσουν: το έθνος-κράτος που δεν παραδίδει τα όπλα, την παράδοση που δεν αποδέχεται τον εξευτελισμό, την πίστη που δεν μπαίνει σε αλγόριθμο.

Αυτό το κείμενο είναι μια γνήσια πολιτική- γεωπολιτική ανάλυση αλλά και μια προφητεία μαζί. Μια τοιχογραφία της σύγκρουσης που ήδη μαίνεται: Νεοταξική ελίτ εναντίον παράδοσης, Eρντογάν που τζογάρει με την Ιστορία, Ρωσία που γκρεμίζει τα ταμπού της, κι ένας "σκληρός πεισματάρης" που αντιστέκεται για τη χώρα του και την επιβίωση της.

Για να προκαταβάλλω τυχόν εύκολες και κοντόφθαλμες "παρενέργειες" — «εβραιόφιλος», «πράκτορας της Μοσσάντ» (ναι, μ’ έχουν αποκαλέσει κι έτσι), «φιλοναζιστής» και άλλες τέτοιες μπούρδες — να το ξεκαθαρίσω από τώρα: δεν με ενδιαφέρει ο συναισθηματισμός όταν απαιτείται στέρεα γεωπολιτική ανάλυση.

Το μόνο που επιθυμώ και στο οποίο στοχεύω είναι να βρίσκομαι πάντα στην αληθινή πλευρά της Ιστορίας και όχι στη "σωστή". Και μέχρι σήμερα, θαρρώ πως τα έχω καταφέρει, μιας και οι περισσότερες αναλύσεις μου στο παρελθόν, σήμερα είναι ήδη μέρος της Ιστορίας. Καταλαβαίνετε τον υπαινιγμό.

Η ειλικρινής ανάγνωση των ισορροπιών απαιτεί να διαχωρίζουμε τον λαό από τους μηχανισμούς που τον εκμεταλλεύονται. Οι Παλαιστίνιοι —όπως κάθε λαός που διεκδικεί έναν χώρο να ζήσει— δεν είναι το πρόβλημα. Οι περισσότεροι εξ αυτών ούτως ή άλλως είναι θύματα ενός αδιέξοδου πολέμου και δικαιούνται γη και αξιοπρέπεια. Το πρόβλημα είναι η ίδια η τρομοκρατία των πληρωμένων φονιάδων εξτρεμιστών, που ανάβουν φωτιές χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να τις σβήσουν.

Την τρομοκρατία των πληρωμένων φονιάδων του τζιχαντισμού, σαν αυτούς που είχε δημιουργήσει κάποτε η νεοταξική βρώμα και τους είχε βαφτίσει "επαναστάτες" στη Συρία και που σήμερα, σφάζουν και σκοτώνουν ανηλεώς κάτω από την ηγεσία ενός "ηγέτη", που κάποτε, η καλή και φιλεύσπλαχνη Δύση είχε φυλακίσει για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που μετά τα ξέχασε και τον βάφτισε "μετριοπαθή" ισλαμιστή, λες και ο Ισλαμισμός έχει ψήγματα...μετριοπάθειας! Για γέλια και για κλάμματα.

Η Χαμάς δεν είναι μόνο μια απλή, ένοπλη οργάνωση που με τις πράξεις της βυθίζει στον πόνο όσους λέει ότι εκπροσωπεί. Είναι κάτι πολύ χειρότερο: Είναι το δεξί πόδι του Νεοταξισμού, ο οποίος Νεοταξισμός λατρεύει το Ισλάμ, επειδή είναι εύκολα διαχειρίσιμο αφ' ενός και αφ΄ετέρου, ο απόλυτος εχθρός του Χριστιανισμού και ειδικότερα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού.

Το κρίσιμο σημείο όμως είναι άλλο: Δεν θέλουν την λύση οι πραγματικοί επικυρίαρχοι αυτού του πλανήτη, αυτοί που διαχειρίζονται τα παγκόσμια δίκτυα συμφερόντων, τις ροές κεφαλαίου και τις στρατηγικές ισχύος. Και μέσα στο παιχνίδι αυτό εκμεταλλεύονται, καλλιεργούν ή σιωπούν μπροστά σε πολιτικές εκδοχές του πολιτικού-σουνιτικού Ισλάμ που τροφοδοτούν την ένταση — όχι μόνο επειδή το Ισλάμ ως πίστη είναι «καταραμένο» (που είναι), αλλά επειδή ορισμένες εξτρεμιστικές, πολιτικοποιημένες μορφές του χρησιμοποιούνται ως εργαλείο στην γεωπολιτική σκακιέρα.

Αυτό είναι το πλαίσιο που θέλω να ανοίξουμε καθαρά: ανθρωπισμός προς τους αμάχους, μηδενική ανοχή στην τρομοκρατία, και σκληρή κριτική απέναντι σε όσους —εσωτερικούς ή εξωτερικούς— κάνουν πολιτική με τον πόνο των λαών.

Μπαίνοντας στην ουσία του προβλήματος

Η Μέση Ανατολή ξαναγίνεται για άλλη μια φορά το καμίνι της Ιστορίας. Στη Νέα Υόρκη, η 80ή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ επιχειρεί να παίξει τον ρόλο του διεθνούς νομοθέτη. Και η υποκρισία, πραγματικά χτυπάει κόκκινο.

Κράτη υπόσχονται αναγνωρίσεις της Παλαιστίνης ενώ πριν ακόμη μερικά χρόνια, αυτό ηταν αδιανόητο, μιας και ο φιλο-εβραϊσμός επικρατούσε σε όλα τα κλιμάκια. Ο ίδιος ο Μέρτς, ο Γερμανός Καγκελάριος είχε πεί ανοιχτά και όχι ψυθιριστά, πως "Το Ισραήλ ευτυχώς κάνει τη βρώμικη δουλειά για μας" και τώρα...τι; Το Ισραήλ ΔΕΝ κάνει πλέον τη...βρώμικη δουλειά; Και η Παλαιστίνη δικαιούται...κράτους, τη στιγμή που η Χαμάς εξακολουθεί - στα χαρτιά πλέον - να είναι τρομοκρατική οργάνωση; Η άκρως υποκριτική Γαλλία απ την άλλη, επειδή όντως είχε συμφέροντα (συμφωνία Σάικς-Πικό 1919) πρωτοστατεί σε χειρονομίες (σιγά μην έχανε την ευκαιρία ο τρεκλίζων πλέον Πρόεδρος της, Μαρκόν), ενώ η Κίνα και η Ρωσία κρατούν τα χαρτιά τους κλειστά. Κι όμως, όλοι ξέρουν πως τα πραγματικά νήματα δεν κινούνται στις αίθουσες του ΟΗΕ αλλά στα υπόγεια επιτελεία από τους επικείμενους επικυριάρχους. Στη Γάζα, στον Λίβανο, στη Δαμασκό, στην Άγκυρα, στη Μόσχα, στην Ιερουσαλήμ.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ένας ηγέτης έχει γίνει ο «στόχος» της Νέας Τάξης: Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Γιατί; Διότι ενσαρκώνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θέλει το νέο αφήγημα της Νεοταξίας, δηλαδή το έθνος-κράτος που παλεύει για την ύπαρξή του, η παράδοση που δεν δέχεται να γίνει data-file, η ηγεσία που δεν χορεύει στους ήχους των Βρυξελλών και των όσων κρύβονται πίσω από τη μπέρτα

της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.

Ο Nετανιάχου είναι ενοχλητικός όχι γιατί είναι «σκληρός», αλλά γιατί είναι ανθεκτικός. Και γι’ αυτό, για την παγκόσμια ελίτ, πρέπει να φύγει με τον πλέον χειρότερο τρόπο: Ως ναζί, δολοφόνος και ψυχασθενής.

Ο Νετανιάχου δεν είναι ένας απλός πολιτικός. Είναι ένας «πεισματάρης ξεροκέφαλος στρατιώτης» με πανοπλία σφυρηλατημένη από δεκαετίες συγκρούσεων, κρίσεων και επιβίωσης. Κάθε φορά που η διεθνής κοινότητα τον έβλεπε στο καναβάτσο, σηκωνόταν. Το απέδειξε και μετά το σοκ της 7ης Οκτωβρίου 2023, όταν οι Ισραηλινοί είδαν το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους μετά την απάνθρωπη επίθεση με πυραύλους ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥΣ και όχι ιρανικούς. Εκείνη η αιματηρή μέρα, που οι εχθροί της χώρας του πανηγύρισαν ως θρίαμβο, μετατράπηκε σε όπλο του Νετανιάχου: «Δείτε», είπε έμμεσα στον λαό του, «τι συμβαίνει όταν εμπιστευόμαστε τις αυταπάτες περί ειρήνης και συμβιβασμού. Μόνο η ισχύς μάς κρατά ζωντανούς». Και σε αυτό είχε δίκιο δυστυχώς. Και φάνηκε αυτό κατ' ευθείαν την δεύτερη κι όλας μέρα της επίθεσης, όταν οι Νεοταξίτες του Μπάϊντεν, μετά την επίθεση, συνιστούσαν στον Νετανιάχου "ψυχραιμία" και από την άλλη, εμμέσως πλήν σαφώς, η "New York Times", το φερέφωνο του Νεοταξισμού, κατηγορούσε τον Νετανιάχου για...ολιγωρία(!) επειδή, λέει, δεν είχε πάρει τα μέτρα του προηγουμένως. Κι όταν ο Νετανιάχου δέκα μέρες μετά την επίθεση επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο...τ' άκουσε κι όλας από τον διπρόσωπο Μπλίνκεν για ανικανότητα και διαφθορά στη κυβέρνηση του. Και μετά, όταν η IDF άρχισε τις επιθέσεις στη Γάζα ...ακολούθησε ο Σόρος, που διοργάνωνε τις περιβόητες μαζικές διαμαρτυρίες παλαιστινίων και ακροαριστερών σε Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον για...λευτεριά στη Γάζα και Παλαιστινιακό κράτος!

Τότε κατάλαβε ο Νετανιάχου το τι παιζόταν στον Λευκό Οίκο εναντίον του και το παιχνίδι των Ασκεναζί Εβραίων. Και τότε, άλλαξε στροφή 180 μοιρών και τα παίζει πλέον όλα για όλα. Ουσιαστικά, είχε καταλάβει πολλά από τη στιγμή που οι Μπαϊντενικοί που κατέλαβαν ξανά τον θώκο του Λευκού Οίκου, ακυρώνοντας το μεγαλεπίβολο σχέδιο του East Med με το πρόσχημα ότι είναι...ασύμφορος, μολύνει το περιβάλλον και ότι πλέον η Δύση θα στραφεί σε άλλες πηγές ενέργειας, ενώ κάτω από τις προθέσεις αυτές κρυβόταν οι προθέσεις της Τουρκίας του Ερντογάν. Και μη μου πεί κανείς πως "Μα, ο Μπάϊντεν γιατί αδιαφορούσε για τη Τουρκία τουλάχιστον στην αρχή της διακυβέρνησης του"! Πιο μπούρδες πεθαίνεις! Αν και τον θεωρούσαν οι Νεοταξίτες εξ αρχής ως "εμπόδιο", άλλαξαν στροφή αμέσως εξ αιτίας της επικείμενης ώθησης της Ρωσίας σε πόλεμο με την Ουκρανία. Και γι' αυτό ο Ερντογάν, κέρδισε προς στιγμή το game στη Μεσόγειο.

Όταν η επίθεση της Χαμάς έλαβε χώρα και ακολούθησε η μέγιστη υποκρισία των "Δημοκρατικών" του Λευκού Οίκου, ο Νετανιάχουν εμπέδωσε ένα πράγμα: Ότι ήθελαν να τον ξεφορτωθούν με τον πιο βίαιο τρόπο, διότι δεν ταίριαζε με τις προθέσεις της Νεοταξίας, η οποία Νεοταξία έδειχνε τότε να συντρίβει τους πάντες στο πέρασμα της.

Τότε κατάλαβε ο Νετανιάχου πως στη σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, είναι μόνος του. Κι επειδή είχε μαζί του όλη τη συντηρητική εβραϊκή-ιουδαϊκή κοινότητα, μετετράπη σε έναν ηγέτη απίστευτα σκληρό και ανελέητο. Και το βλέπουμε τώρα ήδη στις εκκαθαρίσεις που επιχειρεί η IDF με τον τρόπο που τις επιχειρεί, έχοντας από τη μία αποδιοργανώσει τους μεγάλους του αντιπάλους, το Ιράν και την ελεγχόμενη από τους Πέρσες Χεσμπολάχ και έχοντας περιορίσει στενά τη Τουρκία, δίνει τη μάχη για την επιβίωση του Ισραήλ, συνεπικουρούμενος και από τον Ντόναλντ Τράμπ που, παρά τις διαφωνίες τους (προχτές ακόμη αρπάχτηκαν οι δυό τους στο τηλέφωνο για την επίθεση στο Κατάρ, χώρα φιλική για τις ΗΠΑ του Τράμπ αλλά ένα 24ωρο μετά, ο ίδιος ο Τράμπ τον πήρε τηλέφωνο και τον ρωτούσε αν πέτυχε η επίθεση) τον στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις.

Αυτή είναι και η βασική δύναμη του Νετανιάχου: η ικανότητα του να μετατρέπει τις πληγές σε πολιτική θωράκιση. Στο Ισραήλ –"μια χώρα όπου όλοι μισούν όλους", όπως λέει σκωπτικά ο Ρώσος αναλυτής Evgeny Satanovsky– ο Nετανιάχου παραμένει ο μοναδικός που μπορεί να ενώσει τις ετερόκλητες μάζες στο όνομα της ασφάλειας.

Τον μισούν οι νεοφιλελεύθεροι, τον βρίζουν οι διανοούμενοι, τον απορρίπτουν οι αριστεριστές, δηλαδή όλος ο οχετός της Νεοταξίας. Αλλά τον ψηφίζουν οι στρατιώτες, ο λαός, οι οικογένειες που ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσει πύραυλος στη γειτονιά τους.

Και η ψήφος στην ώρα του τρόμου δεν είναι «ιδεολογική». Είναι ψήφος επιβίωσης.

Ο Nετανιάχου, έχει γίνει έτσι το σύμβολο του παραδοσιακού Ισραήλ, όχι των Ασκεναζί Εβραίων που κρατούν τα νήματα του Νεοταξισμού.

Ο Νετανιάχου δεν παζαρεύει την ίδια του την ύπαρξη, που δεν δέχεται μαθήματα "δημοκρατίας"(!!!) από τους Ευρωπαίους Νεοταξίτες που την έχουν σκοτώσει και μάλιστα φανερά και ξάστερα, που δεν θα αφήσει ποτέ την Γάζα ή τη Δυτική Όχθη ως δώρο στους εχθρούς του. Για τους εχθρούς του Ισραήλ είναι «σκληροπυρηνικός». Για τον ίδιο του τον λαό είναι απλώς ο εγγυητής ότι το κράτος τους θα υπάρχει και αύριο.

Αυτός ο ωμός ρεαλισμός τον καθιστά ανυπόφορο για τη Νέα Τάξη, που θέλει ηγέτες-διακοσμητικά βάζα, πρόθυμους να εκτελούν εντολές από Βρυξέλλες και "αόρατα" Ιερατεία.

Ο Nετανιάχου όμως έχει ακόμη ένα...ελάττωμα. Παραμένει ο μοναδικός Ισραηλινός πρωθυπουργός που μπορεί να μιλά στον Πούτιν χωρίς να προκαλεί κραδασμούς, που ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ, που δεν καταπίνει αμάσητα τις υποδείξεις των δήθεν "δημοκρατικών".

Και εδώ είναι η ουσία: για τη Ρωσία, δεν υπάρχει καλύτερος Ισραηλινός πρωθυπουργός. Για τη Νέα Τάξη, δεν υπάρχει πιο ενοχλητικός.

Γιατί οι Νεοταξίτες θέλουν πάση θυσία να "καταλάβουν" και το Ισραήλ - Ο Νετανιάχου στο στόχαστρο

Υπάρχει εδώ και...αιώνες ένα ρεύμα που ονομάζεται «Νέα Τάξη» — όχι σαν θεωρία συνωμοσίας, αλλά σαν πραγματική, συγκροτημένη ιδεολογική και τεχνική νομενκλατούρα, δημιουργημένο από μια φάρα που επιθυμεί διακαώς να φέρει την ανθρωπότητα στην απόλυτη σκλαβιά, η φάρα των Ασκεναζί "πεφωτισμένων" Εβραίων, που δεν έχουν ουδεμία σχέση, ούτε φυλετική αλλά ουτε καν συγγενική με τους Ιουδαίους Εβραίους .

Με εργαλεία τη Γνώση και το Χρήμα, δημιουργούν "στούντιο" ιδεών, think-tanks, τεχνολογικούς μηχανισμούς, χρηματοοικονομικά δίκτυα και πολιτικοί επιτελείς που τρέχουν ένα σχέδιο μετασχηματισμού του κόσμου.

Το σχέδιο δεν είναι μυστικό πλέον, παρά τον λυσσώδη αγώνα τους στο να το αποδομήσουν και να το κατατάξουν στο επίπεδο της Συνωμοσιολογίας. Είναι πλέον δημόσιο και επαναλαμβάνεται. Αποδόμηση των εθνικών αφηγήσεων, προτεραιότητα σε υπερεθνικές ταυτότητες, εμπιστοσύνη σε τεχνοεπιστημονικά «ρεαλιστικά» αφηγήματα (AI, δεδομένα, «παγκόσμια διακυβέρνηση») και περιφρόνηση για ό,τι θεωρείται «αναχρονιστικό»: Θρησκευτικές παραδόσεις, εθνικά σύμβολα, ιστορικές μνήμες.

Αυτή η Νεοταξική πτέρυγα έχει μορφή και πρόσωπο — όχι μονοσήμαντο, αλλά αναγνωρίσιμο. Και μέσα σε αυτή τη σύνθεση υπάρχουν σκεπτικιστές για τις παραδοσιακές θρησκείες, δημοσιολόγοι και διανοούμενοι που, είτε από φιλοσοφική περιέργεια είτε από ανοιχτή πρόκληση, παίζουν το ρόλο του διανοητικού ρηξιακού.

Ο Γιουβάλ Nόα Χαράρι για παράδειγμα, έχει κάνει δηλώσεις που προκαλούν - και αναπαράγονται σαν λάβα στο διαδίκτυο που ελέγχει η Νεοταξία - σχετικά με την επιστημονική αμφισβήτηση των ιερών αφηγήσεων και, με το ενδεχόμενο χρήσης της τεχνητής νοημοσύνης (AI) «επανασύνθεσης» και αλλοίωσης θρησκευτικών κειμένων.

Οι δηλώσεις αυτές χρησιμοποιούνται από την «αποδόμηση» για να δείξουν ότι η παράδοση είναι «εγγενώς ανακτήσιμη» από το νέο τεχνολογικό αφήγημα — και αυτό εξοργίζει όσους βλέπουν στην Βίβλο, την Παράδοση και την ιστορική μνήμη πυλώνες επιβίωσης.

Αλλά τα πρόσωπα από μόνα τους δεν αρκούν. Χρειάζεται και η πολιτική σκηνή-πλατφόρμα. Εδώ μπαίνουν οι «σταρ» της εποχής, δηλαδή οι πολιτικοί-διαχειριστές που έγιναν το Global brand. Ο Zελένσκι υπήρξε - και υπάρχει ακόμα - ως τέτοιο σύμβολο. Ένας ηγέτης, επίσης Ασκεναζί Εβραίος, που μετατράπηκε σε διεθνή πρεσβευτή του φιλοδυτικού αφηγήματος και που έφερε στις πλατείες της πολιτικής τη ρητορική του παγκόσμιου ελέγχου και της δυτικής ενότητας και όχι μόνο. Έφερε τόσο τον λαό του, όσο και την ίδια την Ανθρωπότητα στο χείλος μιας πυρηνικής σύγκρουσης.

Η αντιπαράθεση Ζελένσκι–Νετανιάχου δεν είναι απλώς προσωπική. Είναι αντιπαράθεση δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών. Της ολοκληρωτικής πολιτικής ταύτισης με το δυτικό μπλοκ - που απαιτεί πολιτική και ηθική εναρμόνιση - και της ρεαλιστικής, εθνικής στρατηγικής επιβίωσης που προτάσσει τη λειτουργική αυτονομία του κράτους. Σε πολλά σημεία οι σχέσεις τους ήταν ψυχρές, και οι δημόσιες συναντήσεις τους αποκάλυπταν το χάσμα, όχι επειδή κάποιοι «είναι κακοί», αλλά επειδή έχουν διαφορετικό λογισμικό για τον κόσμο.

Αυτή η αντιπαράθεση λειτουργεί σαν φακός. Όποιος δεν συμμορφώνεται με το νέο «global script» γίνεται ύποπτος. Και εδώ μπαίνει η επικίνδυνη ρητορική που λέει ότι οι ηγέτες που επιμένουν στην «εθνική» γραμμή —που υπερασπίζονται τα σύνορα, την παράδοση, τη θρησκεία— βαφτίζονται αναχρονιστικοί, φασιστικοί, ή «εχθροί του προόδου», δηλαδή...ακροδεξιοί, φασίστες, κατάλοιπα του ναζισμού και του εθνικοσοσιαλισμού. Το πρόβλημα δεν είναι η κριτική αλλά η μονομέρεια. Όταν η δημόσια σφαίρα ελέγχεται από ένα στενό φάσμα αφηγημάτων, όποιος αντιστέκεται εκπίπτει αυτόματα σε αποδιοπομπαίο.

Κι εδώ αρχίζουν οι πραγματικές μάχες, οι πολιτικές σφαίρες δηλαδή τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, ακαδημαϊκές επιτροπές, τεχνολογικές πλατφόρμες οι οποίοι γίνονται μηχανισμοί ένταξης ή αποκλεισμού. Οι «διαμορφωτές γνώμης» προωθούν αφηγήματα που θέτουν την παγκόσμια σταθερότητα πάνω από το εθνικό δικαίωμα αυτοπροστασίας και ταυτόχρονα, τα δίκτυα ταχείας ενημέρωσης, δηλαδή τα social, κάνουν viral κάθε αφήγημα που στρέφει την κοινή γνώμη εναντίον του «ανυπάκουου» ηγέτη.

Αυτό δεν είναι καθόλου θεωρητικό, το βλέπουμε στην πράξη. Δημόσια καταγγελία, διεθνή στιγματισμό, πίεση σε χρηματοοικονομικούς κύκλους και πάει λέγοντας. Κάθε πολιτική ή στρατιωτική επιλογή του «ανυπάκουου» ηγέτη γίνεται τροφή για την εκστρατεία αποδόμησης.

Και βέβαια, η Νεοταξική πτέρυγα δεν είναι καθόλου μονολιθική. Έχει νεο-φιλελεύθερους, τεχνόφιλους, παγκόσμιους επιχειρηματίες και πολιτικούς «σταρ». Όμως το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα. Μια συστηματική προσπάθεια να μεταβληθούν οι κανόνες νομιμοποίησης ηγεσίας. Όποιος δεν εκπληροί τα κριτήρια - πολιτική «διαφάνεια» με όρους της Νεοταξικής ελίτ, αποδοχή συνολικών οριζόντιων λύσεων, υποταγή σε διεθνείς νέους θεσμούς κλπ - παύει να έχει την «πολιτική νομιμοποίηση» που απαιτείται για να επιβιώσει σε παγκόσμιο επίπεδο.

Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετείται ο Νετανιάχου που λειτουργεί σαν στύλος αντοχής. Δεν είναι απλά ένας συντηρητικός ηγέτης. Είναι ο αντικειμενικός αντιπαλός των πειραμάτων που θέλουν να απεδαφοποιήσουν το κράτος-έθνος.

Γι’ αυτό και η πίεση εναντίον του δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι ιδεολογική και επικοινωνιακή. Και σε αυτή τη σύγκρουση, οι Νεοταξίτες αποπειρώνται να επιβάλουν νέα κανόνια δικαιοσύνης και ηθικής — κανόνες που, όταν συγκρούονται με την επιβίωση, δείχνουν πόσο εύθραυστη ή εντελώς τυφλή ή και ανύπαρκτη είναι η ηθική τους ικανότητα στο να κρίνει πραγματικές καταστάσεις ασφάλειας.

Όλο αυτό το "πανόραμα", εξηγεί γιατί οι of-the-moment δηλώσεις και πρωτοβουλίες (π.χ. δημόσιες κριτικές, διεθνείς αναγνωρίσεις, οι βραβεύσεις Μητσοτάκη και Μακρόν) έχουν διπλό ρόλο: Πρώτον, να απονομιμοποιήσουν πολιτικά τον στόχο και δεύτερον, να καταστήσουν κοινωνικά επιθετική κάθε αντίδραση. Η ελίτ έτσι ελπίζει να παρακάμψει την πολιτική διαδικασία και στη πράξη το καταφέρνει. Αν στιγματίσεις αρκετά έναν ηγέτη, τον καθιστάς ανεπιθύμητο ακόμη κι αν ο λαός τον στηρίζει.

Αυτό το εργαλείο είναι το πιο επικίνδυνο όπλο της ασκεναζικής Νέας Τάξης.

Ο Ερντογάν: Ο τζογαδόρος που παριστάνει τον «προστάτη»

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έμαθε καλά το παιχνίδι της εικόνας. Κάνει ό,τι λείπει από την πεπατημένη πολιτική, δηλαδή μιλά σαν «χαλίφης», ποζάρει σαν προστάτης των Παλαιστινίων και πετάει λεονταρισμούς στις διεθνείς πλατείες. Η ρητορική του δεν είναι απλώς λόγος, είναι όπλο στρατηγικού θορύβου. Απειλές για «παρεμβάσεις» τύπου Λιβύης, Συρίας ή Ναγκόρνο-Καραμπάχ, υπερβατικές δηλώσεις που ανακατεύουν το εσωτερικό πολιτικό του κεφάλαιο με τη γεωπολιτική προβολή.

Αλλά το θέατρο του Erdogan κρύβει ρίσκα που δεν τα λένε στα τηλεοπτικά στούντιο.

Η Τουρκία παίζει το παιχνίδι του παπά μέσα στο ΝΑΤΟ. Μια πραγματική στρατιωτική σύγκρουση με το Ισραήλ θα ανοίξει ερωτήματα για άρθρο 5, για αλληλεπιδράσεις με ΗΠΑ και Ευρώπη, και θα δοκιμάσει την ...αλληλεγγύη. Το συμπέρασμα είναι απλό. Λέει μεγάλα λόγια, αλλά η πρακτική εμπλοκή θα τον φέρει αντιμέτωπο με δύσκολες, αν όχι δραματικές επιλογές. 

Η προσπάθεια ηγεμονίας του στον σουνιτικό χώρο, δεν σημαίνει αυτόματη συναίνεση. Πολλά αραβικά κράτη προτιμούν σταθερότητα και εμπορικές σχέσεις, δεν ακολουθούν πιστά κάθε ρητορική τουρκική «κάλεσμα». Οι συμμαχίες χτίζονται με συμφέροντα, όχι μόνο με λόγια. 

Το προφίλ του «προστάτη» όμως υπηρετεί την εσωτερική εικόνα του Eρντογάν, αλλά αν η στρατηγική του αποτύχει, η πτώση του θα είναι βαρύτατη. Μπορεί να κερδίσει στιγμιαία κεφάλι διεθνώς, αλλά με υψηλό κόστος ασφάλειας, οικονομίας και διπλωματικών εφεδρειών.

Εξ άλλου, το ομολογεί και ο ίδιος, λέγοντας (παλαιότερα, λίγο πριν μπεί στη Συρία με την επιχείρηση "Κλάδος ελαίας") ότι "Η Τουρκία ή θα κερδίσει εδάφη και θα μεγαλώσει ή θα χάσει εδάφη. Αξίζει όμως το ρίσκο μιας και ο Θεός μας ευλογεί".

Μ' άλλα λόγια, ο Ερντογάν τζογάρει με την Ιστορία. Παίζει να κερδίσει δόξα, ούτως ώστε να επιβληθεί - εκτός των εξωτερικών του επιλογών - και πλήρως στο εσωτερικό, όπου βράζει το καζάνι με τους Κεμαλικούς και μεγάλο μέρος του λαού που υποφέρει αλλά το στοίχημα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες. Ένα ατύχημα ή μια εμπλοκή, είτε με την Ελλάδα, είτε με το Ισραήλ, μπορεί να τον μετατρέψει σε καταστροφέα της ίδιας του της στρατηγικής.

Το παιχνίδι της Ρωσίας και η realpolitik που ξεπερνά τα ταμπού

Η μεγαλύτερη έκπληξη των τελευταίων ετών, δεν είναι ότι η Μόσχα επιδιώκει συμμάχους, αυτό είναι φυσικό για έναν ηγέτη που βρίσκεται σε πόλεμο με τον μισό πλανήτη. Είναι το πώς το κάνει.

Η Ρωσία μετατράπηκε από ιδεολογική δύναμη σε μηχανή συμφερόντων ουσιαστικά. Φλερτάρει με οργανώσεις και καθεστώτα που χτες θεωρούνταν «αντίπαλοι», ώστε να γεμίσει το κενό επιρροής όπου οι ΗΠΑ κλονίζονται. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της στροφής είναι η διαγραφή ή άρση χαρακτηρισμών κατά των Ταλιμπάν και η διπλωματική αναγνώριση/επικοινωνία με τη νέα καθεστωτική δομή του Αφγανιστάν — μια κίνηση που η διεθνής ειδησεογραφία κατέγραψε ως ορόσημο realpolitik. 

Η Μόσχα δεν «ενθαρρύνει» τον ακραίο ισλαμισμό επειδή αγαπά την ιδεολογία. Τον χρησιμοποιεί όπου βολεύει, όπως ακριβώς κάνουν και οι αντίπαλοι του της Νέας Τάξης, για πίεση σε διαδρόμους εμπορίου, για υπονόμευση αμερικανικών ερεισμάτων, για να προσφέρει λύσεις «εκ του παρασκηνίου» εκεί που η Δύση δεν έχει πια την ίδια ισχύ. Αυτή η τακτική, όντως έχει αποτέλεσμα. Ανοίγει δίαυλους σε Χαμάς, Ταλιμπάν, νέες ηγεσίες στη Συρία και έτσι γίνεται αναπόφευκτα παράγοντας απορύθμισης. Δηλαδή αυτό που επιδιώκει ο Πούτιν, έχοντας για...έμμεσο "συμμαχό" του και τον...Θουκυδίδη!

Και γιατί ο Νετανιάχου είναι χρήσιμος για τον Πούτιν; Ιδού το σημείο ζέσης. Ο ισραηλινός ηγέτης είναι όχι λίγο, αλλά...πολύ χρήσιμος για δύο λόγους!

Ο πρώτος, έχει να κάνει με τη διαχείρηση κρίσεων. Χρησιμοποιεί λοιπόν τον Νετανιάχου ως Δίαυλο Διαχείρησης, λόγω του ότι ο σκληροπυρηνικός αυτός Εβραίος παραμένει ο ελάχιστα απρόβλεπτος συνομιλητής που μπορεί να κρατήσει ανοιχτό κανάλι με τη Μόσχα σε περιφερειακά θέματα (Συρία, Λίβανος). Κάτι ασφαλώς υπερπολύτιμο για τον Κρεμλίνο. Και ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την ίδια την γεωπολιτική αναταραχή σε παγκόσμιο επίπεδο. Που σημαίνει ότι αν το Ισραήλ αποστασιοποιηθεί πλήρως από τη ρωσική σφαίρα, το Κρεμλίνο χάνει πόντους στον ανταγωνισμό με τη Δύση. Κρατώντας όμως σχέσεις με το Τελ Αβίβ, κερδίζει μοχλούς πίεσης.

Μ' άλλα λόγια, η φαινομενική αντιφάση - «η Ρωσία πολέμησε τους Ταλιμπάν αλλά τώρα τους εξυπηρετεί» - είναι απλώς το καινούργιο πρόσωπο της realpolitik. Πιο απλό δε γίνεται. Δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι, υπάρχουν μόνιμα συμφέροντα. Κι αυτό πάντοτε αλλάζει την αφετηρία κάθε στρατηγικού υπολογισμού στην περιοχή.

Τα υποκριτικά τσογλάνια του Νεοταξισμού του ΟΗΕ και το ...δράμα της αναγνώρισης Παλαιστινιακού κράτους

Για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους, ουσιαστικά, αυτό που ονομάζουν οι Πολιτικοί Επιστήμονες ως "διεθνείς θεσμοί, είναι εκ των πραγμάτων ανύπαρκτοι. Μέσα σε αυτούς τους "θεσμούς", απλά βασιλεύει η υποκρισία, τα κυρίαρχα συμφέροντα και το τι επιδιώκει η κάθε αντίπαλη πλευρά. Μ' άλλα λόγια, μέσα σε αυτούς τους θεσμοθετημένους οργανισμούς, επιβάλλεται μόνο το Δίκαιο του Ισχυρού.

Αλλά σε τέτοιες συγκρούσεις, όπως του Ισραήλ με την υπόλοιπη Παλαιστίνη αλλά και με το Ιράν και την Τουρκία, η πραγματική ισχύς μετράται στο έδαφος. Η κίνηση κρατών όπως η Γαλλία του Μακρόν, να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη (ή να το ανακοινώνουν ως πρόθεση) είναι μεν πολιτικό μήνυμα με "βαρύ" συμβολισμό - αλλά με μικρότερη πρακτική ικανότητα να επιβάλει αλλαγές χωρίς ευρύτερη περιφερειακή συμφωνία ή ισχυρές κυρώσεις. Πολλοί αναλυτές το σχολιάζουν ως περισσότερο πολιτική χειρονομία παρά εργαλείο που ανατρέπει την ισορροπία ισχύος.

Το ερώτημα είναι, όχι απλά το τι συζητιέται, αλλά το τι πετυχαίνει μια τέτοια αναγνώριση ως πολιτικός εμβολισμός. Στέλνει πολιτικό μήνυμα και ασκεί διπλωματική πίεση; Ειδικά για το Ισραήλ, το μήνυμα αυτό γράφεται σε πολύ παλιά παπούτσια.

Κοινωνικοποιεί το ζήτημα στις δυτικές κοινωνίες (δημιουργεί πολιτικό κόστος σε ηγεσίες που στηρίζουν άνευ όρων κάθε επιλογή του Τελ Αβίβ); Αυτό κι αν είναι ανέκδοτο. Το Ισραήλ έχει τόσο ισχυρά δέσει την ύπαρξη του με πανίσχυρα λόμπι στη Δύση και δεν εννοώ τα ασκεναζίτικα, αλλά τα ιουδαϊκά, που δεν έχει ανάγκη στο παραμικρό τις ηγεσίες που το στηρίζουν άνευ όρων. Αντιθέτως, αυτό που μετράει για τους Εβραίους, είναι ποιός τους στάθηκε στη δύσκολη στιγμή. Και οι Εβραίοι δεν ξεχνάνε, είναι σαν τις ...καμήλες.

Κοντολογής, οι θεσμοί αυτοί χωρίς μηχανισμό επιβολής (στρατιωτικό, οικονομικό ή περιφερειακή συμφωνία), ότι αποφασίσουν εναντίον κάποιου ουσιαστικά πανίσχυρου παίκτη, στο όποιο πεδίο παραμένει τραγικά περιορισμένη.

Στο τέλος τέλος, δεν είναι τίθεται ζήτημα «καλών» και «κακών», όπως θέλουν οι δραματικές αφηγήσεις. Είναι ζήτημα επιλογής πολιτικής λογικής.

Υπάρχει ο ρεαλισμός της επιβίωσης όπου ο Νετανιάχου βάζει πρώτα την ασφάλεια, την παράδοση, το δικαίωμα του λαού του να ζει κι απ' την άλλη υπάρχει ο σχεδιασμός των Νεοταξιτών. Εκείνη δηλαδή η πτέρυγα που προωθεί τα υπερεθνικά αφηγήματα, τεχνο-επιστημονικές λύσεις με στόχο την αποδόμηση των εθνικών αφηγήσεων.

Αυτή η αντιπαράθεση δεν αφορά μόνο το Ισραήλ. Αφορά το μέλλον του κάθε κράτους-έθνους απέναντι σε μια παγκοσμιοποίηση που θέλει να υπερβεί τα εδάφη, τις θρησκείες και τις ιστορικές μνήμες. Ο Nετανιάχου, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, έγινε το σύμβολο της αντίστασης σε αυτή την τάση — γι’ αυτό και η προσπάθεια να τον απονομιμοποιήσουν είναι τόσο σφοδρή.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη Ρωσία. Την Ορθόδοξη Ρωσία, που πάντα φοβόταν και εχθρεύονταν η Δύση και το έδειχνε ανοιχτά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία που προκλήθηκε, όχι πλέον από σοβαρούς δυτικούς ηγέτες, αλλά από φρόκαλα - μαριονέτες που υπακούουν σε ιερατεία και Λέσχες, δεν έχει ως στόχο απλά τον περιορισμό ισχύος της Ρωσίας, αλλά την πλήρη κατάρρευση της και διαμελισμό των εδαφών της.

Στην ουσία, αυτός ο πόλεμος, όπως ακριβώς και ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ - Χαμάς - Σουνιτικού Ισλάμ, δεν είναι τίποτε περισσότερο από άλλο ένα πείραμα επιβολής ισχύος από πλευράς Νεοταξισμού, όπως η πλαστή πανδημία του Covid, όπου μετρήθηκε η υπακοή της ανθρωπότητας μέσω φοβερών πιέσεων στο να αποδεχτούν μια πράξη που ουσιαστικά τους δουλοποιούσε.

Η Ρωσία και - όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων - και το Ισραήλ, είναι σήμερα οι χώρες που δείχνουν πως το συμπαγές κράτος-έθνος, δεν πρόκειται να υποκύψει σε κανέναν και δεν είναι διατεθειμένο να προβεί σε σχέδια που αποδομούν την ουσία τους ως έθνη. Και οι δύο αυτές χώρες, δεν ανήκουν σε κανέναν οργανισμό που επιβάλλει κανόνες και περιορισμούς. Είναι δύο έθνη τόσο συμπαγή και τόσο αποφασισμένα να επιβιώσουν, που εξ αιτίας αυτής της πίεσης είναι διατεθημένες να φτάσουν ως τα άκρα. Και ο Νετανιάχου τούτη τη στιγμή, αυτό ακριβώς κάνει.

Μέσω ακραίας πίεσης, προβαίνει σε ασύλληπτες αγριότητες εναντίον αμάχων, επειδή οι ...μάχημοι κρύβονται πίσω από τα σώματα τους για να γλυτώσουν τα τομάρια τους. Κι αυτό βεβαίως, επειδή την πίεση αυτή την επιβάλλουν τα νεοταξικά αποβράσματα.

Αν αυτοί που με διαβάζουν τώρα, ζητούν να πάρω θέση, θα τους απογοητεύσω. Το πόνημα αυτό που στήνω τούτη τη στιγμή δεν τους λέει «στηρίξε τον φονιά, τον Bibi». Τους λέει: "Δες τι παίζεται — και αποφάσισε αν θα επιτρέψεις στην ιστορία σου να παραγραφτεί στο όνομα μιας τεχνο-υπερεθνικής «προόδου», ή αν θα υπερασπιστείς την αυτονομία, την παράδοση και την επιβίωση του εθνικού και πολιτικού σώματος".

Αυτό ακριβώς του λέει. Όλα τα άλλα, είναι απλώς φλυαρίες και νά 'χαμε να λέγαμε.

Έχω πολλές φορές καταδικάσει το Ισραήλ ειδικά, για τις πολιτικές του και τις συμπεριφορές του απέναντι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην ίδια την περιοχή όπου βρίσκεται ως κράτος που, κατά τραγική συγκυρία, δημιουργήθηκε από αυτούς τους ίδιους που τώρα το πολεμάνε, δηλαδή τους Ασκεναζί Εβραίους των Ρόθτσάιλντ.

Θα μπορούσα σήμερα να πω ότι "Ο Νετανιάχου είναι διεθνής εγκληματίας, είναι φασίστας, είναι..." κι εγώ δε ξέρω τι. Έτσι όμως, θα προπαγανδίσω ή και θα ενισχύσω ακριβώς το νεοταξικό αφήγημα και τις επιδιώξεις του.

Και δεν θα το κάνω, για έναν ακόμη λόγο. Για την ασύλληπτης διάστασης υποκρισία αυτών που ...κόπτονται τώρα για τους Παλαιστινίους και μιλάνε για δημοκρατίες, ανθρώπινα δικαιώματα και μπούρδες μπλέ. Μιλάνε αυτοί που κατάντησαν τη δημοκρατία ανέκδοτο, που επιβάλλουν έναν ψηφικό δυστοπισμό που τον προβάλλουν ως ...ευτυχία και πρόοδο, που επέβαλλαν και εξακολουθούν να το κάνουν την πολιτική παράνοια και τον ανάποδο τρόπο σκέψης ως ορθό. Αυτούς που επιμένουν σε κενές έννοιες, όπως "πολιτική ορθότητα", "σωστές πλευρές της Ιστορίας" και άλλες αρλούμπες.

Οι Παλαιστίνιοι, θα μπορούσαν να έχουν πολύ καλύτερη τύχη, αν είχαν μια ηγεσία σοβαρή, στιβαρή και ουσιαστική και δεν δεχόταν να γίνει υποχείριο και εργαλείο στα χέρια του κάθε ισχυρού και δεν θα προέβαινε σε πράξεις τρομοκρατικής βίας, αλλά με βάση τη δυναμική που εκφάζει ενας λαός ενωμένος, να κέρδιζαν την μάχη της επιβίωσης.

Οι ΟΗΕδες, ΝΑΤΟικοί, Βρυξέλλες και think-tanks έχουν ως στόχο όχι την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά την επιβολή μιας παγκόσμιας δικτατορίας, που μέρος του σχεδίου της είναι να στήσουν έναν κόσμο χωρίς ρίζες. Όλοι θέλουν να δουν τους Nετανιάχου και Πούτιν να πέφτουν, γιατί τους θυμίζουν ότι το έθνος-κράτος δεν πεθαίνει. Θέλουν να τους στιγματίσουν, να τους απομονώσουν, να τους εξοντώσουν πολιτικά. Αλλά όσο εκείνοι στέκονται όρθιοι, τόσο γελοιοποιούνται οι θεατρικές παραστάσεις τους.

Ναι, η Νέα Τάξη έχει δύναμη. Έχει τα μέσα ενημέρωσης, τις τράπεζες, τα data. Μα δεν έχει ψυχή. Και χωρίς ψυχή, καμιά αυτοκρατορία δεν επιβίωσε.

Η Ιστορία το έχει αποδείξει περίτρανα. Οι αυτοκρατορίες της ύβρεως καταρρέουν. Οι Βαβυλώνες πέφτουν, οι Ρώμες διαλύονται, τα Νταβός θα ξεθωριάσουν. Και θα μείνει όρθιο μόνο ό,τι έχει ρίζες, ό,τι έχει πίστη, ό,τι έχει λαό που ξέρει να μάχεται για την παράδοση και την ταυτότητά του.

Ο Netanyahu, με όλα του τα λάθη και τις αδυναμίες, έγινε για το έθνος του το σύμβολο αυτής της αντοχής. Γι’ αυτό θέλουν το κεφάλι του. Ο Πούτιν, έδειξε επίσης στον υπερφύαλο Τράμπ, ότι είναι τόσο σοβαρός, όσο χρειάζεται για να κερδίσει τη μάχη της ύπαρξης του έθνους του κι όχι μόνο. Να πάρει πίσω και τα κλεμμένα εδάφη που χάθηκαν κάποτε στο βωμό ενός ουτοπικού οράματος. Και αυτό, δεν πρόκειται να το διαπραγματευτεί πότε, έχοντας ήδη την ισχύ που χρειάζεται για να επιβάλλει τη θέληση του. Η Ρωσία ουδέποτε έκανε επεκτατικούς πολέμους στην ιστορία της, ακόμη κι όταν είχε σοβαρούς λόγους να το κάνει, όπως στη περίπτωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτοί που τον κατηγορούν, όχι μόνο έκαναν, αλλά δεν σταμάτησαν καν να το κάνουν.

Όσο αυτοί οι δύο, ο καθένας από τη μεριά του, στέκονται όρθιοι, τόσο φαίνεται καθαρό ότι η μάχη δεν είναι μόνο του Ισραήλ ή της Ρωσίας. Είναι μάχη όλων των εθνών που δεν θέλουν να γίνουν πειραματόζωα. Είναι μάχη όλων όσων δεν δέχονται να αντικατασταθεί η Παράδοση με αλγόριθμους.

Κι όπως η Ιστορία διδάσκει, στο τέλος δεν νικούν οι ελίτ των σαλονιών. Νικούν οι λαοί που δεν προδίδουν τον εαυτό τους.

Κι αυτή είναι η προφητεία που γεννιέται μέσα από το σήμερα: Ο κόσμος των Νεοταξιτών θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Ήδη καταρρέει. Και πάνω στα ερείπια του, οι λαοί θα ξαναβρούν την ψυχή τους.

Πύρινος Λόγιος

sergioschrys@outlook.com