Ο ηρωισμός μιας οικογένειας!

Πόσα μαρτύρια πρέπει να περάσει μια οικογένεια, δυό σύζυγοι γονείς, για να φτάσουν στην άκρη της δικαίωσης σ' ενα καθεστώς που τους μισεί;

Μια οικογένεια που παλέυει με νύχια και με δόντια για να δικαιωθεί από το έγκλημα που θανάτωσε τον γιό τους

Την οικογένεια Ρούτσι τη γνώρισα στη συνέντευξη τύπου στην ΕΣΗΕΑ πριν μήνες, όταν οι χημικοί μηχανικοί μαζί με την Πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο του συλλόγου συγγενών, μας μίλησαν για εκείνη τη νύχτα στο κωλοτρένο που κατάπιε νιάτα κ άφησε πίσω καημούς,μάρμαρα,καντήλια, ζωές μισές και συλλογικό τραύμα στην κοινωνία, την έντιμη.

Εξ αριστερών μου καθόταν η κυρία Μιρέλα, όταν είδαμε την πυρόσφαιρα στον προτζέκτορα μου έπιασε αντανακλαστικά το χέρι σφιχτά πολύ, εκείνη σε εμένα, αν είναι δυνατόν. Εγω ακούνητη,δεν ανεπνεα. Ειχα εκ δεξιών μου άλλη μία μητέρα, εκείνη χτυπιόταν. Επιανε το πρόσωπο της σαν Τρωάδα.

Δεν ένιωθα τίποτα και ένιωθα συγχρόνως τα πάντα, ακούγεται αλλόκοτο. Εσκυψα το κεφάλι μου, ενιωθα λίγη.

Όταν τελείωσε η συγκλονιστική περιγραφή του κ.Κάρναβου, σήκωσα το κεφάλι μου και τις κοίταξα και τις δύο, βαθιά, κατάματα.

Μέχρι τότε δεν ήξερα σε τί κατάσταση βρέθηκε ο Ντένις. Τοτε η μαμά του μου λεει "κάηκε το παιδί μου, δε ξέρω αν θα αντέξει ο άντρας μου, είναι καρδιοπαθης".

Εκεινη τη στιγμή με σύστησε σε εκείνον, του δίνω το χερι μου ,τον συλλυπουμαι και του λέω "σας βλέπει το παιδί σας, μη το βάλετε κάτω, θα τα καταφέρουμε" (δε το πίστευα βέβαια).

Εκεινος συνεσταλμένος, με μια ματιά που δε τον χωρούσε η αίθουσα. Μου θύμισε τον Ανδρέα Γιακουμάκη που όταν τον συναντούσα εκεί σε ένα καφέ του δρόμου στον Κάστελλο ήταν ολόκληρος ο πόνος σε ανθρώπινη μορφή.

Έφυγα με τα πόδια, κατέβαινα την Ακαδημίας και μονολογούσα, έβριζα κιόλας. Το φως της Πυρόσφαιρας δεν ξεχνιέται κι αν σκεφτεις τί γινόταν εντός της, τρελαίνεσαι.

Δεσμεύτηκα να μη σταματάω να μιλάω για τα Τέμπη κι ας κουράζει "το θέμα" κι ας με πουν γραφική.

Σήμερα που εκείνος μετράει αντοχές σωματικές με έχει καταβάλλει φόβος.

Δε ξέρω αν το κοινωνικό σύνολο περιμένει τον θάνατο ενός γονέα Τεμπών για να γίνει Νεπάλ. Δηλαδη δε μας φτάνουν οι νεκροί των Τεμπών;

Οι νεκροί στο Μάτι;

Οι νεκροί στην Ηλεία;

Θέλουμε κ άλλες κάσες;

Κι άλλες πράσινες σακούλες;

Δε σήμαναν ακόμα οι καμπάνες;

Ξέρω σίγουρα πως δε θέλω έναν ήρωα ακόμα, δε θέλω έναν ακόμα νεκρό για να ανανεώσω την ανένδοτη οργή μου.

Δε τα βάζω με την κυβέρνηση, ένοχη είναι, τον απαυτό της φυλάει. Είμαι εξαλλη με τους ξετσίπωτους δικαστικούς λειτουργούς. Κάνω κακιές σκέψεις για αυτούς, ονομαστικά.

Αυτούς θα ήθελα, όταν ξαναγίνει η Ελλάδα κράτος δικαίου, να δικαστούν πρώτοι, χωρίς ελαφρυντικά.

Μετα οι δημοσιογράφοι επίσης χωρίς ελαφρυντικά και τέλος οι πολιτικοί, χωρίς κανένα ανθρώπινο δικαίωμα αναγνωρισμένο, ΣΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙ

ΥΓ: Δεν εφτασαν οι δικαστές αυτοί ψηλά, η δικαιοσύνη έπεσε πολυ χαμηλά και τους συνάντησε...