Ο Θρυλικός Πυροβολητής του '40

Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Ιταλών, το όνομα του έγινε θρύλος.

Στη φώτο πάνω, είναι το Ιταλικό κανόνι (Μουσείο Αργυροκάστρου) στο οποίο διακρίνεται η Ελληνική οβίδα την οποία ο θρυλικός Πυροβολητής Ταγματάρχης Δημήτριος Κωστάκης έστειλε κατευθείαν στην κάννη του, σε μάχη ανάμεσα Λιάτες και Δρυμάδες Χειμάρρας.

Ήταν ο φόβος και ο τρόμος των Ιταλών, το όνομα του έγινε θρύλος. Σημάδευε με τρομερή ακρίβεια χωρίς όργανα μόνο με την γροθιά και τα δάκτυλα του.

''Τί λέτε παιδιά", έλεγε στους Στρατιώτες του, "να τους αφήσουμε νηστικούς σήμερα;'' και τους τίναζε τα καζάνια με τις μακαρονάδες στον αέρα.

''Κωστάκης, Κωστάκης'' φώναζαν οι Ιταλοί πανικόβλητοι, νιώθοντας τον τόσο κοντά τους.

 Όταν κάποτε συνέλαβε αιχμαλώτους ένα ολόκληρο Ιταλικό Σύνταγμα μαζί με τον Διοικητή του (1200 Αξιωματικούς και Στρατιώτες) ο αιχμάλωτος Ιταλός Συνταγματάρχης ζήτησε να δει ποιός είναι ο ...Κωστάκης που τόσο τον φοβόταν όλοι οι Ιταλοί. Και όταν αυτός παρουσιάστηκε μπροστά του, ο Ιταλός πήδησε από το άλογο και γονάτισε για να τον προσκυνήσει αλλά ο Γέρο- Ταγματάρχης δεν τον άφησε.

Ποιός ήταν ο Δημήτρης Κωστάκης

Σουλιώτης την καταγωγή, προερχόμενος από Μόνιμος Υπαξιωματικός αποστρατεύτηκε τον Φεβ του '40 και ανακλήθηκε πάλι στην υπηρεσία τον Αυγουστο του ίδιου χρόνου με αίτηση του, όταν τα σύννεφα του πολέμου μαζευόταν.

 Ήταν το δεύτερο πρόσωπο μετά τον Στρατηγό Κατσιμήτρο που καθόρισε τόσο πολύ την νίκη των Ελλήνων. Και ήταν ο πρώτος που μετά την συνθηκολόγηση συνέλαβαν στα Γιάννενα και πήραν αιχμάλωτο αρχικά στην Ιταλία και μετά Γερμανία και Πολωνία όπου και τον απελευθέρωσαν οι Ρώσοι το 1945.

Απλός και ανθρώπινος, πολλές φορές έμπαινε και αυτός στη σειρά με την καραβάνα στο χέρι να πάρει φαγητό. Είχε πάντα μαζί του την Αγία Γραφή και την εικόνα της Αγίας Βαρβάρας, της Προστάτιδος του Πυροβολικού το όνομα της οποίας έδωσε και σε μια κόρη του.

"Πολέμησα με τον Κωστάκη, είδα τον Κωστάκη" έλεγαν όσοι πολέμησαν το '40.

Ο λογοτέχνης Άγγελος Τερζάκης γράφει:

''Ο γέροντας αυτός με την Κολοκοτρωναίϊκη θωριά, την κόψη του Οπλαρχηγού ήταν ανώτερος μας όμως όχι και διαφορετικός. Τα αίματα μας- το έβλεπες με το πρώτο- συγγένευαν.

 Ο Ταγματάρχης Κωστάκης ερχόταν ολόισα από τα σπλάγχνα του λαού. Με την μαγκούρα πήγαινε, αλλά είχε ψυχή ηρωικότατη. Σκαρφάλωνε στα άξενα βουνά, έστηνε τις πυροβολαρχίες του ολονυχτίς στις πιο απίθανες κορφές που μονάχα ο ίδιος τις έβλεπε και χαράματα την άλλη μέρα ράντιζε τον σαστισμένο εχθρό με φωτιά και σίδερο και του βούλωνε τα κανόνια. Ο τρόπος πού ήξερε να μεταχειρίζεται το πυροβολικό του χωρίς να χάνει ούτε βολή, η λεβέντικη παλικαριά του πού ήταν δυσανάλογη με τα χρόνια που τον βάρυναν, αλλά και άλλες ακόμα πολεμικές αρετές, τον έφερναν στην ολόπρωτη γραμμή των Αρχηγών του Αγώνα.''

Δυστυχώς όμως η Πολιτεία ξεχνά να τιμήσει τους 'Ηρωες της.

Πέθανε το 1961 σε ηλικία 70 ετών, χωρίς την παρουσία κανενός εκπροσώπου της Πολιτείας στην κηδεία του, χωρίς απόδοση τιμών από Στρατιωτικό Άγημα, χωρίς να ακουστεί ούτε ένας αποχαιρετιστήριος κανονιοβολισμός στον Θρύλο του '40, ούτε να κατατεθεί ένα στεφάνι. Μόνο με λίγα αγριολούλουδα που του έφεραν φίλοι του από το Καλπάκι, σκεπάστηκε ο Ήρωας.

(Σ.Σ. Ενώ σήμερα, για το ελεεινό κάθαρμα που βύθισε τη χώρα στη σήψη, ο Κ. Σημίτης, τάφηκε με όλες τις τιμές και μάλιστα κηρύχθηκε από τους διεφθαρμένους του Μαξίμου και...τριήμερο πένθος!)

Το σπίτι του στην οδό Σολωμού, στην Καλούτσιανη (φτωχή κάποτε συνοικία της πόλης των Ιωαννίνων) πάντα μας προκαλούσε δέος και σεβασμό πριν γίνει και αυτό πολυκατοικία.

Στα Γιάννενα υπάρχει σήμερα οδός με το όνομα του Ήρωα Ταγματάρχη Δημητρίου Κωστάκη, καθώς και στην Ελεούσα. Είναι η οδός όπου εδρεύει η γνωστή Γαλακτοβιομηχανία "Δωδώνη".

Η Τάξη 2022 της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών έλαβε τιμητικά το όνομα του.

Ολοι εμείς, που απομείναμε Έλληνες και δεν υποκύψαμε στις σειρήνες της Ευρώπης, κλίνουμε το γόνυ ευλαβικά στη μνήμη του, με την ευχή να είναι Αιώνια.