Οι χάρτινοι Ηγέτες, το Αδιέξοδο της Δύσης και ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος!

Ο Πόλεμος που δεν... τελείωσε και ...η μούφα «Ειρήνη» της Γενεύης!

Η ειρήνη που συζητούν δεν είναι λύση, είναι η παραδοχή ενός ιστορικού αδιεξόδου. Η Δύση βρέθηκε στο μεγαλύτερο αδιέξοδο από το 1945 και τώρα το ...παραδέχεται!

Αυτή η εποχή που βιώνει όλη η ανθρωπότητα, έχει βαλθεί να μας κάνει όλους παρανοικούς σε βαθμό να μη ξεχωρίζουμε πια το κάποιο καλό που μπορεί να προκύψει από μια σειρά κακών. Μάταια. Ουσιαστικά, βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου η Ιστορία έχει ...παγώσει. Όχι επειδή τελειώνουν οι συγκρούσεις, αλλά επειδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος να συνεχιστούν.

Η Δύση βρίσκεται ακριβώς εκεί. Σε ένα αδιέξοδο, όπου δεν μπορεί ούτε να διαχειριστεί ούτε να αποδεχθεί. Και για να ξεφύγει, προσπαθεί να βαφτίσει «ειρήνη» κάτι που δεν είναι ούτε ειρήνη ούτε λύση. Είναι απλώς το χρονικό μιας στρατηγικής αποτυχίας.

Στη Γενεύη, εδώ που τα λέμε, δεν γράφτηκε κανένα ειρηνευτικό σχέδιο. Γράφτηκε μόνο η παραδοχή ότι το σχέδιο που είχε η Δύση για τη Ρωσία απέτυχε. Και τώρα, οι ίδιοι που έσπρωξαν την Ευρώπη στα πρόθυρα ενεργειακής, οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, αναζητούν τρόπο να φύγουν από τη σκηνή χωρίς να φανούν ηττημένοι. Εδώ γελάμε βέβαια, αλλά ναί, ισχύει αυτό διότι όλο αυτό το άχρηστο σμάρι από τενεκέδες ξεγάνωτους που αυτοαποκαλούνται "ηγέτες", κάνουν ό,τι μπορούν γα να διασωθούν οι ίδιοι από το ρεζίλεμα, αλλά ούτε κι αυτό μπορούν.

Το σχέδιο Τραμπ για μια ειρήνη χωρίς ...νικητές!

Ο Τράμπ (που ο Θεός να του δίνει μέρες και να κόβει από μας χρόνια) επανέφερε στο τραπέζι τη λογική της παλιάς αμερικανικής πραγματιστικής σχολής. Αυτής που βάζει ως προτεραιότητα ένα μόνο πράγμα. Τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να κοστίζει δισεκατομμύρια κάθε μήνα και με την αμερικανική κοινωνία βαθιά κουρασμένη, η νέα κυβέρνηση δεν είχε άλλη επιλογή. Χρειαζόταν ένα σχέδιο που θα τέλειωνε τον πόλεμο γρήγορα, θα περιορίζει τις αμερικανικές δεσμεύσεις, θα προσέφερε στην Ευρώπη ένα προσχηματικό αφήγημα «ειρήνης» και θα στέλνει παράλληλα ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τη Μόσχα, ότι τα όρια της Ουκρανίας έχουν πλέον αλλάξει οριστικά.

Το αρχικό σχέδιο των 28 σημείων, ήταν τόσο ωμά φιλορωσικό, που ούτε το Κίεβο ούτε οι Ευρωπαίοι μπορούσαν να το αποδεχθούν. Κι έτσι, ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις της Γενεύης. Όχι κατά τη γνώμη μου για να βρεθεί μια λύση, αλλά για να βρεθεί μια γλώσσα που να μην εκθέτει κανέναν.

Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις, το κρίσιμο «εδαφικό» βγήκε προσωρινά από το κείμενο. Όχι επειδή λύθηκε, αλλά επειδή… δεν λύνεται.Όλοι το γνωρίζουν και όλοι προσποιούνται ότι «θα το συζητήσουν αργότερα»· στη γλώσσα της διπλωματίας, πράγμα που σημαίνει πως η συζήτηση μετατίθεται επ’ αόριστον.

Η αλήθεια όμως είναι απλή. Πάρα πολύ απλή και όπως όλες οι ...αλήθειες, και πολύ πικρή. Η Ουκρανία δεν πρόκειται να ξαναπάρει τα χαμένα εδάφη της. Και η Ρωσία δεν πρόκειται να αποσυρθεί για να διευκολύνει την εικόνα κανενός.

Η Ευρώπη προσπάθησε, όπως πάντα αργά και φοβισμένα, να συντάξει το δικό της «ειρηνευτικό σχέδιο». Μια απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξει ότι έχει στρατηγική αυτονομία. Αλλά οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχοντας ως ηγέτες τις μαριονέτες των Λεσχών των ...Πεφωτισμένων, δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε τίποτα ουσιαστικό. Τουλάχιστον μέχρι οι μαριονετίστες τους να τους επιτρέψουν να συμφωνήσουν σε κάτι.

Εδώ παίζεται μια παρτίδα σκάκι όπου το ποντάρισμα είναι ...η ίδια η επιβίωση του Αγγλοσαξωνικού μπλόκ κι εμείς νομίζουμε πως ...όλο και κάτι θα μπορούσε να γίνει.

Αμ δε! Με ποιά προσόντα!

Η Γερμανία βυθίζεται σε οικονομική ύφεση. Η Γαλλία παλεύει με κοινωνικό χάος. Η Ιταλία αντιδρά στις αποφάσεις πίσω από κλειστές πόρτες, αν και η ισχύς της είναι τουλάχιστον χαμηλή. Η περιοχή δε της Βαλτικής, τρέμει χωρίς να συνειδητοποιεί ότι έχει ήδη καεί. Και η...πτωχή μεν, πλήν τίμια δε... Πολωνία παίζει τον ρόλο του πρόθυμου στρατιώτη, χωρίς να βλέπει το τίμημα.

Ούτε κοινή στρατηγική υπάρχει, ούτε ενιαία γραμμή, ούτε έστω η στοιχειώδης ενότητα που θα επέτρεπε στη Γηραιά Ήπειρο να σταθεί ως ισότιμος συνομιλητής. Η Ευρώπη δεν είναι πλέον παρά μόνο το σκηνικό, και σε καμμιά περίπτωση ο πρωταγωνιστής. Τα λέγαμε χτές στο άρθρο μου "Η σαπισμένη Δύση καταρρέει βουλιάζοντας στην απόλυτη αμαρτία και στον μουσουλμανισμό!".

Να τα ξαναπούμε;

Γι’ αυτό και το ευρωπαϊκό αντί-σχέδιο εγκαταλείφθηκε στο περιθώριο της G20, όπως εγκαταλείπεται μια άσκηση που κανείς δεν θέλει να βαθμολογήσει.

Η Ουκρανία. Ένα Κράτος που υπάρχει μόνο στον... χάρτη!

Κάποτε ο Ζελένσκι, εμφανιζόταν ως ο "ηγέτης της αντίστασης", ο "ήρωας που αντιστέκεται στην Αρκούδα", ο "υπερασπιστής της δημοκρατίας" (εντάξει, για γέλια είναι, ο σύγχρονος οπαδός του ναζισμού να χαρακτηρίζεται χωρίς αιδώ ως...δημοκράτης) ενώ σήμερα, εμφανίζεται ως ο ηγέτης που ταξιδεύει από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα ζητώντας χρόνο, χρήμα και όπλα που δεν υπάρχουν πια.

Η Ουκρανία έχει τελειώσει ως ενιαίο κράτος. Αυτά τα καθάρματα, οι Νεοταξίτες των Λεσχών της Κόλασης, κατόρθωσαν να τη σπρώξουν στο στόμα της αρκούδας και η ...θυμωμένη Αρκούδα απλά τη κατάπιε. Ή τουλάχιστον, την καταπίνει.

Το ορθόδοξο ανατολικό κομμάτι θα ενσωματωθεί — de facto και de jure — στη Ρωσία. Το δυτικό, παπικό και ευρωκεντρικό, θα απορροφηθεί από τις γύρω χώρες (Πολωνία, Τσεχία, Ρουμανία) και τα σύνορα που μάθαμε να ξέρουμε από το 1991, απλά δεν θα ξαναγυρίσουν.

Η χώρα αυτή υπήρξε θυσιαστήριο. Όχι βέβαια για την ελευθερία. Ούτε βέβαια και για την δημοκρατία. Αλλά για την εμμονή των ψυχοπαθών στο να ταπεινωθεί η Ρωσία. Το ποιός ταπεινώθηκε στο τέλος, το ξέρουμε ήδη.

Το Μεγάλο Αδιέξοδο της Δύσης

Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, η Ευρώπη έπαιζε έναν ρόλο που ποτέ δεν μπόρεσε να υπηρετήσει πραγματικά, αυτόν του ενιαίου πολιτικού παράγοντα.

Οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης, δηλαδή οι μεγαλύτερες, Βρετανία, Γερμανία και Γαλλία προσπάθησαν να συντάξουν δικό τους σχέδιο.Ένα σχέδιο που θα έβαζε τάχα την Ευρώπη στον χάρτη των αποφάσεων.Ένα σχέδιο που θα έλεγε στην Ουάσινγκτον "Δεν είστε μόνοι στην ήπειρο αυτή. Η σύγκρουση είναι και δική μας"

Η πραγματικότητα αναδύθηκε γρήγορα. Η Δυτική Ευρώπη δεν έχει πυξίδα. Δεν έχει ενότητα, δεν έχει θέληση, δεν έχει βάθος στρατηγικής. Η Γερμανία φοβάται τη ρωσική οργή, η Γαλλία φοβάται να χάσει τον έλεγχο στη Μεσόγειο, η Βρετανία φοβάται να μην μείνει εκτός του παιχνιδιού.

Και εν τέλει, όλοι φοβούνται την οργή του Λευκού Οίκου!

Οι Ε3 (Λονδίνο, Βερολίνο, Παρίσι) πράγματι προσπάθησαν να στήσουν το...δικό τους εναλλακτικό κείμενο 28 σημείων, πιο κοντά στις ουκρανικές θέσεις, αλλά... καθυστέρησαν χαρακτηριστικά!

πρροκαλώντας αντιδράσεις για τη «μεθόδευση πίσω από κλειστές πόρτες».

Και στο τέλος, μάζεψαν την πρόταση στο περιθώριο της G20 για να μην συγκρουστούν με το Λευκό Οίκο.

Τώρα όμως βρίσκονται σε θέση που έχει να κάνει με τη φράση "Ναί μεν δε μας αρέσει το σχέδιο Τραμπ, αλλά δεν έχουμε ούτε ενιαία θέση ούτε δική μας ισχύ για να επιβάλουμε άλλη λύση.

Μ' άλλα λόγια, η δυτική Ευρώπη έχει γίνει ...κομπάρσος σε έναν πόλεμο που διεξάγεται στην αυλή της και που η ίδια ουσιαστικά, δημιούργησε!

Όσον αφορά την Ιταλία, αυτή εξεγείρεται ηθικά σαν να λέει "Μας αγνοείτε, μας περιφρονείτε" και τα ρέστα. Και έχει δίκιο, εδώ που τα λέμε. Όμως, μέσα στο χάος, ακούγεται μόνο ως ψίθυρος η φωνή της Μελόνι. Άσε που την περιμένει στη γωνία κι ο Σαλβίνι, επειδή της τά 'χει μαζεμένα με τις κωλοτούμπες της.

Στο τέλος της ημέρας όμως, το ευρωπαϊκό σχέδιο πετιέται στην άκρη, σαν πρόχειρη σημείωση που δεν βρήκε ποτέ χώρο στο κυρίως κείμενο. Γιατί; Μα πολύ απλά, γιατί...τσακώνονται μεταξύ τους τα...σαΐνια των Λεσχών.

Η δε περίπτωση του Ζελένσκι, είναι πράγματι για...συγγραφή θεατρικού έργου τύπου Αισχύλου ή Ευρυπίδη. Αν υπογράψει το χαρτί, αποδέχεται επί της ουσίας ότι χάνει οριστικά το Ντονμπάς και την Κριμαία, παγώνει την κατάσταση σε Χερσώνα–Zαπορίζια,

και στο καπάκι, βάζει φρένο στις φιλοδοξίες NATO.

Τι κερδίζει (αν κερδίζει); Μόνο ένα είδος «ανάσας» και ασαφείς υποσχέσεις για ασφάλεια και ανοικοδόμηση.

Αν αρνηθεί, ρισκάρει, θα βρεθεί σε ακόμη πιο δυσχερή θέση. Θα χάσει την καίρια αμερικανική βοήθεια, μπορεί να κατηγορηθεί επίσης ότι "δεν θέλει την ειρήνη" και στην τελική να βρεθεί και απομονωμένος ακόμη και μέσα στη Δύση.

Ουσιαστικά, ο Τραμπ, χρησιμοποιεί την Ουκρανία σαν μοχλό πίεσης προς Ρωσία και Ευρώπη, αλλά το σώμα πάνω στο οποίο θα γίνει το πείραμα είναι… η ίδια η Ουκρανία.

Όσον αφορά τώρα τη Ρωσία, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Στρατιωτικά έχει παγιώσει κέρδη (19% ουκρανικού εδάφους περίπου υπό ρωσικό έλεγχο) και με αυτά διαπραγματεύεται. Τι θέλει; Πρώτα απ' όλα, νομική αναγνώριση αυτών των κερδών, de facto ουδετεροποίηση της Ουκρανίας και μια σταδιακή άρση κυρώσεων.

Επομένως, αν δεχτεί ένα πάγωμα χωρίς αναγνώριση, κερδίζει μεν ανάπαυλα και κατοχύρωση de facto των θέσεων στο μέτωπο, αλλά μένουν ανοιχτά το θέμα της διεθνούς νομιμοποίησης, οι κυρώσεις ασφαλώς και η πιθανότητα η Δύση να ξαναεξοπλίσει την Ουκρανία για «δεύτερο γύρο».

Δηλαδή, όντως υπαρχει υποψία "παγίδας" για τη Μόσχα, αλλά όχι όπως το παρουσιάζει απλοϊκά η δυτική προπαγάνδα ή το μέρος του ελληνικού Τύπου (βλέπε ρεπορτάζ του bankingnews). Eπι της ουσίας, είναι περισσότερο μια πολυεπίπεδη παγίδα αμοιβαίας ομηρίας όπου όλοι προσπαθούν να κλειδώσουν όλους παρά ότιδήποτε άλλο.

Ας δούμε όμως τα πράγματα πιο αναλυτικά για να καταλάβουμε το τι διακυβεύεται. Πρώτα απ' όλα, η Δύση δεν θέλει ειρήνη επ' ουδενί. Θέλει την ρωσική κατάρρευση με κάθε τρόπο, ακόμη και με πυρηνική σύρραξη.

Αυτό είναι το θεμέλιο της αλήθειας.

Η Ουκρανία ήταν ένα εργαλείο. Η Δύση δεν ήθελε απλώς να "στηρίξει το Κίεβο". Ήθελε να εξαντλήσει τη Ρωσία, να τη ρίξει σε οικονομική ασφυξία, να δει τον Πούτιν να φεύγει ντροπιασμένος και στη θέση του να μπει ένας "νέος Γιέλτσιν". Ένας τύπος ρώσικου Μητσοτάκη, να το πούμε λαϊκά. Υπάκουος, χωρίς βούληση και με ό,τι νεοταξίτικο κόλπο ακολουθήσει, δηλαδή ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα της ενέργειας, παράδοση της Σιβηρίας στις πολυεθνικές και πάει λέγοντας.

Απέτυχαν. Η Ευρώπη-ευρωπαϊκή ένωση, είναι διαλυμένη. Πραγματικά διαλυμένη.

Ακρίβεια που θυμίζει δεκαετία ’50. Βιομηχανική κατάρρευση στη Γερμανία. Γαλλία σε κοινωνική έκρηξη. Βρετανία σε ύφεση-μαμούθ. Μετανάστευση ανεξέλεγκτη. Αγροτικό κόστος εκτός ελέγχου. Πείνα και ακρίβεια σε Ελλάδα, σε Ιταλία, Ισπανία, Βαλτικές χώρες.

Και όλα αυτά… για να «τιμωρήσουμε» τη Ρωσία που...δεν υπακούει.

Από την άλλη, ο Τραμπ παλεύει με δύο τέρατα, το deep state και τη χρεοκοπία. Ο μόλις...έντεκα μηνών πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ πολεμά...τα κέρατα του! Αμφιβάλλων αν ποτέ υπήρξε ιστορικό προηγούμενο όπου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ να είχε...τέτοια πεισματική πολεμική εναντίον του.

Πρώτα απ' όλα, έχει ανοίξει μέτωπο με το "Δημοκρατικό – νεοταξικό" παρακράτος.

Αυτούς τους ίδιους που έστησαν το περίφημο Russiagate, που έστησαν μομφή εναντίον του (impeachment), που έστησαν διώξεις, που έστησαν νοθευμένες επιστολικές ψήφους και τώρα, στήνουν "άρθρο 25 – στρατό και υπηρεσίες". Κι ο "πορτοκαλί" τους στέλνει το FBI γιατί ξέρει ότι πήγαν να τον φάνε μέσα από το στρατό. Αυτό ξέρετε τι έιναι; Κανονικό πραξικόπημα σε slow motion!

Το shutdown δεν είναι διαδικαστικό. Είναι ΣΥΜΠΤΩΜΑ. Λεφτά δεν υπάρχουν. Οι τράπεζες ανήκουν de facto στο δίκτυο Rothschild, BlackRock, Vanguard. Και όποια κίνηση γίνει χωρίς την έγκρισή τους…ο Πρόεδρος τελειώνει πριν τελειώσει η πρότασή του.

Οι ΗΠΑ λοιπόν βρίσκονται με χρέος πάνω από 35 τρις, επιτόκια υψηλά, επενδυτές που φεύγουν, και δολάριο που πλέον απειλείται ανοιχτά από τη Κίνα, τους BRICS, την ίδια τη Ρωσία και το σπουδαιότερο, η ενέργεια σε γουάν και όχι σε Δολλάριο!

Αν λοιπόν υπογράψει χαρτί...ήττας απέναντι στη Ρωσία, αν φύγει με εικόνα ηττημένου, η αμερικανική αυτοκρατορία τελειώνει!

Και τώρα, το ΝΑΤΟ έχει δύο επιλογές: Ή κλιμάκωση ή παγκόσμια χρεοκοπία. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Τι λέει πραγματικά το σχέδιο Τραμπ

Πίσω από τις ωραίες λέξεις για «κυριαρχία», «μη επέκταση του ΝΑΤΟ» και «ιστορικό συμβιβασμό», το κείμενο προβλέπει:

Οριστική παραχώρηση της Κριμαίας και του μεγαλύτερου μέρους του Ντονμπάς στη Ρωσία.

Πάγωμα της γραμμής του μετώπου στις περιοχές Kherson και Zaporizhzhia, με την Ουκρανία να αποδέχεται de facto τον σημερινό χάρτη.

Μόνιμη απαγόρευση ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

Περιορισμό του ουκρανικού στρατού, με ανώτατο ταβάνι, ώστε να μην αποτελεί ποτέ ξανά σοβαρή απειλή για τη Ρωσία.

Καμία σαφή και δεσμευτική υποχρέωση της Δύσης να υπερασπιστεί την Ουκρανία αν κάτι πάει στραβά στο μέλλον.

Θολές αναφορές σε «αναστολή» ή «αναθεώρηση» κυρώσεων, όχι καθαρή στρατηγική τιμωρίας του επιτιθέμενου.

Δηλαδή με απλά λόγια, το αρχικό κείμενο Τραμπ είναι ένα σχέδιο ακρωτηριασμού της Ουκρανίας με αντάλλαγμα μια αμφίβολη υπόσχεση ότι η Ρωσία "δεν θα ξανακάνει τα ίδια" (ποιά...ίδια; Αφού ο ίδιος ο Πούτιν είχε πεί επανειλημμένως πως δεν τον εμδιαφέρει εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην δυτική Ευρώπη, αλλά αυτοί το χαβά τους).

Όχι τυχαία λοιπόν, πλήθος αναλυτών στη Δύση το χαρακτήρισαν "φιλορωσικό", "ρωσικό wishlist", ακόμα και «σχέδιο παράδοσης»! Οουσιαστικά...έχουν δίκιο. Πράγματι, αυτό κάνει ο Τράμπ, δηλώνοντας έτσι ουσιαστικά προς τους ευρωπαίους τσαρλατάνους ότι "αφού τον ξεκινήσατε εσείς τον πόλεμο και χάσατε τραγικά, ο νικητής θα...τα πάρει όλα! Τα δικά μου συμφέροντα είναι να τελειώσει αυτό οπότε, φάτε το κορόμηλο και σκασμός"

Και τότε έρχεται η Γενεύη. Εκεί, αντιπρόσωποι των ΗΠΑ, της Ουκρανίας και των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Το αποτέλεσμα; Ένα «updated and refined framework», όπως το βάφτισαν, δηλαδή σε κοινή ελληνική, ένα αναθεωρημένο πλαίσιο, πιο «ευαίσθητο» δήθεν στις ανάγκες Κιέβου και Δ. Ευρώπης.

Τι σημαίνει όμως αυτό στην πράξη; Κάποια από τα πιο κραυγαλέα σημεία, όπως η ρητή αναγνώριση των εδαφών ως ρωσικών πχ, αφαιρούνται από το κείμενο.

Το εδαφικό ζήτημα "παρκάρεται" για αργότερα, να συζητηθεί κατ’ ιδίαν δηλαδή ανάμεσα σε Trump και Zelensky και...βλέπουμε.

Από την άλλη, μένει ως «πλαίσιο» μια συμφωνία που σταματά τον πόλεμο στην τρέχουσα γραμμή του μετώπου, ζητά από την Ουκρανία να περιορίσει στρατό και φιλοδοξίες, αλλά δεν δίνει στη Ρωσία την καθαρή νομική αναγνώριση που ζητά.

Έτσι, η Ουκρανία πιέζεται να αποδεχτεί την πραγματικότητα στο πεδίο χωρίς αποζημίωση σε πολιτικό κεφάλαιο, ενώ η Ρωσία καλείται να σταματήσει έναν πόλεμο στον οποίο έχει το πάνω χέρι, χωρίς οι νίκες της να γίνονται διεθνές δίκαιο.

Αυτό είναι το σημείο όπου αρχίζει να μυρίζει «παγίδα». Όχι απλά για το Κίεβο, αλλά και για τη Μόσχα. Και ασφαλώς, ο Πούτιν δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί τίποτε περισσότερο ή λιγότερο, από αυτά που δικαιούται ένας νικητής. Δηλαδή...όλα! Κι αυτό αυτομάτως δείχνει ότι ο μεγάλος ηττημένος είναι η Δύση.

Οι φιλολογίες και τα...απόνερα

Όσο κι αν προσπαθούν λοιπόν να το κρύψουν οι δυτικοί ηγέτες, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η Δύση βρίσκεται μπροστά στο μεγαλύτερο αδιέξοδο της σύγχρονης Ιστορίας.

Δεν πρόκειται απλώς για μια αποτυχημένη διαπραγμάτευση ή για έναν πόλεμο που δεν πήγε όπως σχεδίαζαν. Πρόκειται για τη δομική κατάρρευση ενός ολόκληρου συστήματος.

Η Ουκρανία υπήρξε το εργαλείο για έναν στόχο πολύ ευρύτερο, την αποδυνάμωση και την εσωτερική διάλυση της Ρωσίας. Το σχέδιο ήταν απλό στη θεωρία. Να εξαντληθεί η Μόσχα οικονομικά, να πιεστεί πολιτικά, να αποσταθεροποιηθεί εσωτερικά και στο τέλος να αναδυθεί ένας ηγέτης πειθήνιος, ένας νέος Γιέλτσιν, έτοιμος να παραδώσει τον πλούτο της χώρας σε δυτικούς ομίλους και να ευθυγραμμίσει την ρωσική εξωτερική πολιτική με τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Αυτό το σχέδιο απέτυχε. Πιο καθαρά δεν γίνεται.

Η Ρωσία, παρά τις κυρώσεις, βρήκε τρόπους να αναπνεύσει, να εμπορευθεί, να σταθεροποιήσει την οικονομία της και να αναδιοργανώσει την παραγωγή της.

Ξεκίνησε από την άμυνα και κατέληξε σε πρωτοβουλία κινήσεων και στρατηγικών συμμαχιών. Ανέτρεψε τις εκτιμήσεις των διαφόρων δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών, των δυτικών υπουργείων εξωτερικών και των «ειδικών» ασφαλώς των δεξαμενών σκέψης.

Η Δύση επί της ουσίας, δεν είχε κανένα σχέδιο Β. Και τώρα δεν έχει ούτε καν σχέδιο Γ.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο στόχος της αποδυνάμωσης της Ρωσίας επιτεύχθηκε αλλά...εις βάρος της ίδιας της Δύσης!

Σήμερα, δεν είναι η Μόσχα αυτή που εξαντλείται. Είναι το Βερολίνο. Είναι το Παρίσι. Είναι η Ρώμη. Είναι το Λονδίνο. Είναι η ίδια η Ουάσινγκτον.

Το παράδοξο είναι ότι ...παρά τη στρατηγική ήττα που έχει υποστεί η Δύση, καμία από τις δύο πλευρές δεν μπορεί να υποχωρήσει χωρίς πολιτική καταστροφή.

Γι’ αυτό και το αδιέξοδο είναι απόλυτο. Όχι για τη Ρωσία, γιατί ούτως ή άλλως η Μόσχα θα...παρελάσει και μάλιστα φοβούμαι πως θα παρελάσει μέσα στο Κίεβο, την πόλη σύμβολο των Ρώσων η οποία βρέθηκε μετά τις αλχημίες του Στάλιν, στα χέρια ...δυτικών παρασίτων. Το αδιέξοδο είναι ΚΑΘΑΡΑ της Δύσης.

Και ασφαλώς, δύο δυνάμεις αυτού του μεγέθους, όταν δεν μπορούν να νικήσουν ούτε να συμβιβαστούν, οδηγούνται είτε σε σύγκρουση είτε σε κατάρρευση.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ουκρανία δεν είναι πλέον ανεξάρτητος παράγοντας. Ως κράτος έχει τελειώσει. Τα είπαμε πιο πάνω.

Και εδώ, μέσα σε όλη αυτήν τη θύελλα, έρχεται η φωνή της Ορθοδοξίας να φωτίσει αυτό που δεν βλέπουν οι ηγεσίες των λαών. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είχε προειδοποιήσει:

"Θα προσπαθήσουν να το λύσουν με την πέννα, μα δεν θα μπορούν. Ενενήντα εννιά φορές με τον πόλεμο και μία με την πέννα"

Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει θεϊκή Χάρη για να καταλάβει σε ποια εποχή αναφερόταν ο Άγιος. Ασφαλώς στο σήμερα! Το οποίο ζούμε τώρα.

Ζούμε την εποχή όπου η πέννα αποτυγχάνει. Όπου τα προσχέδια, οι σύνοδοι και οι συμφωνίες δεν μπορούν να καλύψουν την αλήθεια, που λέει ότι για να εξυπηρετηθούν τα παγκόσμια συμφέροντα, πρέπει να χυθεί αίμα. Μ' άλλα λόγια, η τελική φάση του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου, είναι εδώ και με στοιχεία ακλόνητα.

Όπως και να χει όμως, αν βγάλουμε τον Θεό απ την εξίσωση, δεν υπάρχει και λύση. Γιατί η Ιστορία δεν γράφεται τελικά από διπλωμάτες και ισχυρούς. Γράφεται από Εκείνον που επιτρέπει την κρίση για να οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Και μέσα από αυτό το αδιέξοδο, το θέλημα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί.Όπως προείπαν οι Άγιοι. Όπως μαρτυρεί η εποχή μας.

Ο κόσμος αλλάζει — όχι από την πέννα των ισχυρών, αλλά από την οικονομία της Θείας Πρόνοιας...

Πύρινος Λόγιος

sergioschrys@outlook.com