Τι θα σημάνει η απόσυρση του Τραμπ από τις διαπραγματεύσεις στο ουκρανικό!

Οι ΗΠΑ κατέγραψαν το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις για ειρήνη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας και ουσιαστικά έχουν αποχωρήσει

Η παραίτηση ήταν αναμενόμενη, με Αμερικανό αξιωματούχο να δηλώνει στους δημοσιογράφους «Τώρα είναι στο χέρι των δύο πλευρών, έχει έρθει η ώρα να παρουσιάσουν και να αναπτύξουν συγκεκριμένες ιδέες για τον τερματισμό αυτής της σύγκρουσης. Είναι στο χέρι τους».

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανακοίνωσε πως οι ΗΠΑ δεν θα ενεργούν πλέον ως επικεφαλής διαμεσολαβητής στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Ήταν προδιαγεγραμμένο ότι ο Τραμπ θα προσπαθούσε να απαλλαγεί από την Ουκρανία γιατί δεν είναι μία από τις προτεραιότητές του και επί πλέον δεν θέλει να εμπλακεί σε έναν χαμένο πόλεμο.

Το επιχειρηματικό του πνεύμα είναι απρόθυμο να “επενδύσει” σε μία χρεοκοπημένη επιχείρηση.

Σε αντίθεση με δεκάδες άλλα ζητήματα – είτε είναι το υπέρογκο εθνικό χρέος 36,2 τρισεκ. δολαρίων, η παράνομη μετανάστευση, οι στρεβλώσεις στο εμπόριο με τον υπόλοιπο κόσμο ή ακόμα και η έλλειψη αυγών – οι σχέσεις με τη Ρωσία δεν απαιτούν από τον Τραμπ να λάβει ακραία, επικίνδυνα μέτρα με ασαφείς προοπτικές.

Πλέον επιδίωξη των ΗΠΑ είναι να απομακρυνθούν από την ουκρανική κρίση, αλλά χωρίς να πληγεί το παγκόσμιο γόητρό τους και εάν είναι δυνατό να αποσπάσουν κάποιο οικονομικό όφελος. Ο Τραμπ θέλει να ανακτήσει τα χρήματα που δαπάνησε ο Μπάιντεν.

Συνέχιση της βοήθειας

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν αναφορές ότι οι Αμερικανοί συνεχίζουν τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία (εκτός από τη συνέχιση των προμηθειών ” Μπάιντεν “). Για παράδειγμα, φαίνεται ότι φέτος το Κίεβο μπορεί να λάβει περίπου 30 δισεκατομμύρια δολάρια από τις ΗΠΑ για στρατιωτικές ανάγκες.

Επί πλέον το Υπουργείο Εξωτερικών φαίνεται να έχει εγκρίνει το αίτημα του Κιέβου για ένα πακέτο υπηρεσιών για την εξυπηρέτηση μαχητικών F-16 ύψους 310,5 εκατομμυρίων δολαρίων.

Οι τελευταίες ενέργειες του Αμερικανού προέδρου είναι σαφώς επηρεασμένες από το κατεστημένο της Ουάσιγκτον, με τον Guardianνα αναφέρει ότι «η συμφωνία για τα ορυκτά που υπογράφηκε από τις δύο χώρες θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για την επανέναρξη των προμηθειών όπλων των ΗΠΑ.».

Με δεδομένο το απρόβλεπτο και ευμετάβλητο της προσωπικότητας Τραμπ, δεν αποκλείεται η αμερικανική βοήθεια προς την Ουκρανία να περιορισθεί ή και να τερματισθεί.

Σε περίπτωση διακοπής της στρατιωτικής υποστήριξης από τις ΗΠΑ, οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας θα είναι καταδικασμένες, αναφέρει σε δημοσίευμα του το αμερικανικό 19FortyFive.

«Η απώλεια κάθε αμερικανικής βοήθειας θα δυσκολέψει σημαντικά την άμυνά τους. Οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις θα είναι καταδικασμένες» επισημαίνει το δημοσίευμα, το οποίο υπογραμμίζει ότι σε περίπτωση που οι ΗΠΑ σταματήσουν να στηρίζουν το Κίεβο, η Ουκρανία θα χάσει τον κύριο προμηθευτή όπλων της.

Το δημοσίευμα προειδοποιεί ότι τα αποθέματα όπλων των Ουκρανών μπορεί να εξαντληθούν πολύ γρήγορα, ακόμη και με τις προμήθειες από την Ευρώπη.

Οι ρωσικοί στρατηγικοί στόχοι

Ανώτεροι αξιωματούχοι του Κρεμλίνου συνεχίζουν να υπονοούν ότι η Ρωσία έχει μεγαλύτερες εδαφικές φιλοδοξίες από τις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας, ιδίως σε περιοχές που βρέχονται από τη Μαύρη Θάλασσα.

Ο Νικολάι Πατρούσεφ, ο δεύτερος πιο ισχυρός άνδρας στη Μόσχα μετά από τον Πούτιν, σημείωσε, συγκεκριμένα, ότι η πόλη της Οδησσού πέρασε πάνω από δύο αιώνες ως προχωρημένο φυλάκιο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και της Σοβιετικής Ένωσης στη Μαύρη Θάλασσα, ισχυριζόμενος, ότι οι κάτοικοι της πόλης της Οδησσού «δεν έχουν τίποτα κοινό» με την σημερινή ουκρανική κυβέρνηση.

Αυτές οι δηλώσεις αποτελούν αναφορά στον ισχυρισμό του Ρώσου Προέδρου το 2023, ότι οι Ουκρανοί που ζουν στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας δεν έχουν καμία «σχέση με την Ουκρανία» και ότι η Οδησσός είναι «ρωσική πόλη», ενώ ακολουθούν τη δήλωση του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών Λαβρώφ στις 14 Απριλίου 2025, ότι η ουκρανική κυβέρνηση «δεν εκπροσωπεί» τους κατοίκους της πόλης της Οδησσού και άλλων ουκρανικών εδαφών.

Σε κάθε περίπτωση η κατάληψη της Οδησσού, της τέταρτης μεγαλύτερης πόλης της Ουκρανίας, και η δυσκολία του πολέμου εντός αστικού ιστού, θα απαιτούσε υπέρβαση από την πλευρά του Κρεμλίνου.

Ο χρόνος, οι επόμενοι 1-2 μήνες, θα δείξουν πώς θα ενεργήσει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, όταν η γη θα στεγνώσει, θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη πιθανολογούμενη μεγάλη ρωσική επίθεση.

Για τη Ρωσία, ο κύριος στόχος της διαπραγματευτικής διαδικασίας είναι η επίτευξη των στρατηγικών της στόχων.

Η Μόσχα δεν θα δεχθεί, σε καμία περίπτωση, μία νέα “συμφωνία του Μινσκ”. Αυτό θα μπορούσε να επιτρέψει στο Κίεβο να επανεκκινήσει στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της και να επιτεθεί στα εδάφη της οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον κριθεί ευνοϊκή.

Οι Ρώσοι έχουν ήδη βιώσει τις “συμφωνίες του Μινσκ”, για τις οποίες η Μέρκελ και ο Ολάντ έχουν αναφέρει, ότι ήταν προσχηματικές.

Η εκτίμηση του διεθνούς τύπου

Προς επίρρωση της ρωσικής καχυποψίας, έρχεται δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Financial Times, που αναφέρει ότι τυχόν συμφωνία ειρήνης στην Ουκρανία δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει νομικό έγγραφο επίσημης αναγνώρισης των νέων εδαφών (6 περιοχές), που έχει αποκτήσει Ρωσία κατά τη διάρκεια των τελευταίων 11 ετών: Κριμαία και Σεβαστούπολη, Λουχάνσκ και Ντονέτσκ, καθώς και τις περιοχές Χερσώνα και Ζαπορίζια.

Το δημοσίευμα περιγράφει τις μελλοντικές προοπτικές ενός τέτοιου διαπραγματευτικού βήματος.

Στην περίπτωση αυτή, σημειώνει η εφημερίδα, θα τερματιστεί η θερμή φάση της μακρόχρονης και επώδυνης σύγκρουσης, δίνοντας στην Ουκρανία την ευκαιρία να ανασυνταχθεί και να επανακινήσει στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας, επιτιθέμενη στα εδάφη της οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον κριθεί πρόσφορη, με σκοπό την ανάκτηση των εδαφών που έχει χάσει.

Ο πόλεμος σ’ αυτήν την περίπτωση θα μπορούσε να περάσει σε μια ψυχροπολεμική φάση, με σαμποτέρ, εκρήξεις και κοινωνικοπολιτική αποσταθεροποίηση.

Γι’ αυτό το λόγο, κατά τους Financial Times, το κύριο ζητούμενο είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ως κύριος πιστωτής της Ουκρανίας, να μην αναγνωρίσουν τη μεταβίβαση των προαναφερθέντων εδαφών στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Η συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, όπως αναφέρεται στο άρθρο της Financial Times, θα πρέπει να θυμίζει τη μορφή της ανακωχής μεταξύ της Βόρειας Κορέας και της Νότιας Κορέας: μια κατάσταση όπου ο πόλεμος έχει σταματήσει, αλλά δεν έχει τυπικά ολοκληρωθεί. Οι δύο πλευρές απλώς συμφώνησαν σε προσωρινή κατάπαυση του πυρός, με τη συμφωνία να μην αποτρέπει περιοδικές εξάρσεις της έντασης.

Απαιτούνται δύσκολοι συμβιβασμοί

Το μεγαλύτερο όπλο της Ρωσίας είναι ο χρόνος και η υπομονή. Αυτό είναι ίσως ένα από τα βασικά ατού της Ρωσίας αυτή τη στιγμή, καθώς ο χρόνος είναι με το μέρος της. Η Μόσχα κυριαρχεί πλέον επί του πεδίου και θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να εξασφαλίσει τον σεβασμό στα συμφέροντα της Ρωσίας.

Η Μόσχα εξακολουθεί να ζητά την πλήρη κυριαρχία στις τέσσερις ουκρανικές επαρχίες: Ντονέτσκ, Λουχάνσκ, Ζαπορίζια και Χερσώνα, παρά το γεγονός ότι δεν τις ελέγχει εξ ολοκλήρου.

Οι τελευταίες εξελίξεις αυξάνουν τις πιθανότητες ο πόλεμος να συνεχιστεί έως ότου εξαλειφθούν τα βαθύτερα αίτια του πολέμου στην Ουκρανία και έως ότου η Ρωσία επιτύχει τους εδαφικούς στόχους της.

Αυτό προϋποθέτει την κατάληψη όλων των ρωσικών ιστορικών εδαφών, από τα οποία ήδη ελέγχεται στο Λουχάνσκ το 100%, στο Ντονέτσκ το 75%, στην Ζαπορίζια το 78% και στην Χερσώνα το 68%.

Επιδίωξη της Μόσχας είναι επίσης η δημιουργία μίας αποστρατικοποιημένης ζώνης που θα φθάνει τα 50 χιλιόμετρα σε βάθος, στο Σούμι, στο Χάρκοβο, στο Ντνπροπετρόφσκ και δυτικά του ποταμού Δνείπερου στην Χερσώνα, έως το Μικολάιβ και την Οδησσό.

Η Ρωσία απαιτεί, ακόμη, την αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας, την επιστροφή της στο καθεστώς ουδέτερης και αδέσμευτης χώρας, σύμφωνα με τη Διακήρυξη Κυριαρχίας της Ουκρανίας τη δεκαετία του 1990, και να τεθεί ένα τέλος στις πολιτικές νομικής και φυσικής καταστροφής κάθε ρωσικού αποτυπώματος στη χώρα, όπως της ρωσικής γλώσσας, του ρωσικού πολιτισμού, των παραδόσεων και της Ορθοδοξίας.

Τέλος η Μόσχα θέτει ως προϋπόθεση για την ειρήνευση στην περιοχή, τη διεθνή αναγνώριση της ρωσικής ιδιοκτησίας των νέων εδαφών (6 περιοχές), που έχει αποκτήσει κατά τη διάρκεια του πολέμου, συμπεριλαμβανόμενης και της Κριμαίας.

Όλα αυτά συγκλίνουν και προεξοφλούν, πως ο πόλεμος δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα και ότι δεν θα υπογραφεί συνθήκη ειρήνης για τους επόμενους μήνες.

Είναι σαφές ότι η Ρωσία δεν θα προβεί σε προσωρινό πάγωμα της σύγκρουσης χωρίς να έχει μια σαφή πορεία προς μια ευρύτερη ειρηνευτική συμφωνία, η οποία θα απαιτήσει συμβιβασμούς που δύσκολα θα γίνουν αποδεκτοί από τις δύο πλευρές.

Καταλυτικό ρόλο θα παίξει η συνέχιση της στρατιωτικής βοήθειας της Ουάσιγκτον προς την Ουκρανία, καθώς και το μέγεθός της, γιατί ο παράγοντας αυτός μπορεί να αμβλύνει τη διαπραγματευτική ισχύ του Κιέβου ή να κρίνει την πορεία του πολέμου.

Σε ενδεχόμενη αποτυχία της διπλωματίας, εάν η Ρωσία κρίνει, ότι μπορεί να επιτύχει με στρατιωτικά μέσα τους στόχους της, είναι πιθανόν ο πόλεμος στην Ουκρανία να κριθεί επί του πεδίου, με τη θεωρία αυτή να έχει πολλές πιθανότητες…

Το αποτέλεσμα σ’ αυτήν την περίπτωση θα είναι η πλήρης καταστροφή της Ουκρανίας, μίας χώρας που έγινε θυσία στον Μολώχ της γεωπολιτικής…