Το μήνυμα που έρχεται εδώ και 2.800 χρόνια…

Πώς είναι δυνατόν ένας πατέρας να μη μπορεί να θρηνήσει πάνω στη σωρό του παιδιού του... Ο μέγας Ομηρος μας στέλνει ένα παναθρώπινο μήνυμα, γνήσια ελληνικό και όχι από τον ξενόφερτο διεφθαρμένο Μητσοτακισμό...

Ο Πρίαμος πέφτει γονατιστός στα πόδια του Αχιλλέα να του παραδώσει τη σωρό του Έκτορα... (γλυπτό του Bertel Thorvaldsen, 18ος αιώνας)

Τ' ακούν τα βδελυρά παλιοτόμαρα εκεί στο άντρο της ανομίας, το Μέγαρο Μαξίμου; Αυτοί που ελέγχουν την ίδια τη Δικαιοσύνη, στέλνουν τον απελπισμένο πατέρα Πάνο Ρούτσι να τα βρεί με ...τη Δικαιοσύνη... Σιχαμένοι, ελεεινοί, σαπισμένοι μέσα στη διαφθορά τους...

Τραγουδά ο Όμηρος με λυπημένη μελωδία:

Ἦλθε δ᾽ ἄρ᾽ εἰς κλισίην Ἀχιλῆος γεραιὸς Πρίαμος,

ἀμφοτέραις δ᾽ Ἀχιλῆος ἔλυσεν χεῖρας ἀν᾽ αὐτόν,

καὶ φίλησεν χεῖρας δεινὰς ἀνδροφόνοιο

αἵ οἱ πολλοὺς παῖδας ἐνήρατο.

ὡς δ᾽ ὅτε τίς τ᾽ ἄνδρα κατακτάς, ὅς οἱ πατὴρ ἦεν,

ἄλλοθεν ἐλθὼν αὐτοῦ ἱκέτευσε φόνος,

θαμβήσουσιν ἄνδρες ὁρῶντες·

ὣς Ἀχιλεὺς θαύμασεν Πρίαμον θεοειδέα ἰδών·

καὶ θαμβήσας ἄλλοισιν ἔνευε·

Ἦ ῥ᾽ ἔφατ᾽, ἄλγος δὲ γέροντος ὑπ᾽ ἀγκοίνῃσιν ἔχευε,

μιμνήσκων Ἕκτορος ἀνδροφόνοιο·

δακρυόεν γε μάλ᾽ ἄλλ᾽ ἄρα μύροιο γέρον Πρίαμος,

Ἀχιλλῆος δὲ καὶ αὐτοῦ πόθον ὦρσε γονάων.

κλαῖον δ᾽ ἀμφοτέρωθεν ἕκαστος ἑὸν πόνον·

ὁ μὲν Ἕκτορα κλαῖεν ἀνδροφόνον, ὁ δ᾽ ἑὸν πατέρα καὶ Πάτροκλον.

Τὸν δ᾽ ἐπεὶ οὖν ἄχεϊ πρὸς Ἀχιλλῆος ἵκετο θυμός,

δάκρυα μὲν κατέπαυσε, καὶ ἀπὸ γούνατος ἄρσε,

ἐλέησε δὲ θυμὸν ἑῷ καὶ μυρί᾽ ἀγόρευσε·

“Μνῆσαι πατρὸς σοῦ, θεοειδὲ Ἀχιλλεῦ·

ὁμοίως γὰρ καὶ ἐγὼ δυσάμμορος εἰμὶ,

ὃς πολὺν υἱὸν ἄριστον ἔχων ἐν Τροίῃ

οὐκ ἔτι εἶδον· ἀπὸ δ᾽ Ἀχιλλεὺς ἐδάμασσε.

σοὶ δ᾽ ὑπὲρ ἄλλων ἔτι πένθος ἐπίκειται·

ἀλλὰ γέροντι ἐλέησον καὶ ἄφες μοι παῖδα ταχὺν Ἕκτορα·

τυμβεύσω μιν αἶψα, ἐπεὶ δέ μοι εἴσαο γείνων.”

Απόδοση στη Νέα Ελληνική:

Κι έφτασε στὴ σκηνή τοῦ Ἀχιλλέα ὁ γέροντας Πρίαμος,

κι ἔπιασε μὲ τὰ δυὸ του χέρια τὰ γόνατα τοῦ Ἀχιλλέα

καὶ φίλησε τὰ φοβερὰ του χέρια,

τὰ χέρια ποὺ πολλοὺς γιους του εἶχαν σκοτώσει.

Κι ὅπως ὅταν κάποιος σκοτώσει ἕναν ἄνδρα, πατέρα του,

καὶ φεύγοντας πάει μακριὰ σὲ ξένη χώρα

καὶ πέσει στὰ πόδια ἐκείνου ποὺ τὸν ἔχει πικράνει,

καὶ μὲ δέος οἱ ἄνθρωποι βλέπουν τὴν ἱκεσία του,

ἔτσι θαύμασε κι ὁ Ἀχιλλέας βλέποντας τὸν Πρίαμο. Είπε κι ο γέροντας ἔχυσε δάκρυα,

θυμούμενος τὸν Ἕκτορα τὸν ἀνδροφόνo.

Κι ἔκλαιε θρηνῶντας, ὁ Πρίαμος,

καὶ ὁ Ἀχιλλέας ἔκλαιε κι αὐτός,

ἄλλος τὸν Ἕκτορα, ἄλλος τὸν Πάτροκλο.

Καὶ τότε, ὅταν ἡ καρδιὰ τοῦ Ἀχιλλέα χόρτασε θρήνο,

σταμάτησε τὰ δάκρυα, σήκωσε τὸν γέροντα ἀπὸ τὰ γόνατα,

τὸν ἐλυπήθη καὶ εἶπε:

«Νὰ θυμηθῇς τὸν πατέρα σου, Ἀχιλλέα θεόμορφε.

Καὶ ἐγώ ὁ δύσμοιρος, ποὺ εἶχα τὸν ἄριστο γιὸ στὴν Τροία,

πια δὲν τὸν βλέπω, γιατί μοιραῖος τὸν ἔσφαξες.

Λυπήσου μὲ λοιπόν, καὶ δώσε μου τὸ σῶμα τοῦ Ἕκτορα,

γιὰ νὰ τὸ θάψω κατὰ τὸ ἔθος,

καὶ νὰ ἀπαλύνω τὸν ἀβάσταχτο πόνο μου.»

Τότε, οι δύο άντρες βρήκαν κοινό έδαφος στον πόνο

και ο Αχιλλέας παραχώρησε την άδεια να πάρει ο Πρίαμος

το σώμα του Έκτορα για να το θάψει,

υπό τον όρο να γίνει άμεσα, χωρίς καθυστέρηση.

Οι σκύλοι και τα όρνια δεν θα αγγίξουν το σώμα,

γιατί ο σεβασμός στους νεκρούς είναι ιερός,

ακόμα κι αν η μοίρα τούς έφερε απέναντι στη μάχη.

Ο Πρίαμος, αν και γεμάτος πόνο, ένιωθε κάποια παρηγοριά, γιατί το σώμα του γιου του είχε επιστρέψει και μπορούσε να του πει το τελευταίο «αντίο».

Ο πόλεμος συνέχιζε να σαρώνει τα χώματα, αλλά η τιμή στους νεκρούς ήταν ιερή υπόσχεση για όλους.

Άκρως επίκαιρη, τηρουμένων των αναλογιών, η ραψωδία Ω της «Ομήρου Ιλιάδας», εδώ και 2.800 χρόνια, μας θυμίζει το δικαίωμα ενός πατέρα να πενθήσει, να αποχαιρετήσει και να τιμήσει όπως αρμόζει το παιδί του…

Πού να τα καταλάβουν αυτά οι αντίχριστοι που περιδιαβαίνουν το αντρο της ανομίας, που το διευθύνει ένα τσογλάνι, που ούτε καλά-καλά ελληνικά δε ξέρει;