Το "Οξυγόνο" της Μαρίας πνίγει το Ψευτορωμαίϊκο!

Όταν το σύστημα του Ψευτορωμαίϊκου καταρρέει, η Ιστορία ξαναμιλά και ο Θεός δεν ρωτά τις δημοσκοπήσεις! Όταν το παλιό πεθαίνει και η Ελλάδα δοκιμάζεται ξανά, είναι η μεγάλη σιωπή πριν από την αυγή της Ρωμιοσύνης!

Η Ευρώπη ζει εδώ και χρόνια μέσα σε μια παράξενη πολιτική ομίχλη. Οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν και πέφτουν, τα κόμματα αλλάζουν θέσεις σαν πιόνια πάνω σε σκακιέρα, οι εκλογές διαδέχονται η μία την άλλη, όμως το τοπίο μένει ίδιο — παγωμένο, στάσιμο, απονευρωμένο. Είναι σαν να βλέπουμε ένα θέατρο όπου οι ηθοποιοί αλλάζουν κοστούμια, αλλά το έργο δεν αλλάζει ποτέ. Κι ας καίγονται τα σπίτια απ’ έξω. Κι ας παγώνει ο κόσμος μέσα.

Διότι η Δύση κατασκεύασε κάτι που δεν υπήρχε ποτέ στην Ιστορία. Kυβερνήσεις που πέφτουν με εκλογές, αλλά δεν ανατρέπονται με εκλογές. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε σε εποχές όπου ο λαός νομίζει πως αποφασίζει, μα η απόφαση έχει ληφθεί πριν από αυτόν. Η ψήφος απλώς επικυρώνει το προαποφασισμένο. Η αλλαγή είναι μια σκηνογραφία. Η δημοκρατία μοιάζει σαν ένα φως νέον, που τρεμοπαίζει πάνω από ένα σύστημα που δεν επιτρέπει την παραμικρή αλλαγή πορείας.

Υπάρχουν πρωθυπουργοί που φεύγουν, υπουργοί που αποδοκιμάζονται, κυβερνήσεις που διαλύονται, αλλά η πολιτική που εφαρμόζουν όλοι —ως να υπακούν σε αόρατο χέρι— μένει πάντα ίδια: Αποδόμηση κοινωνιών, διάλυση αξιών, ενεργειακή φτώχεια, πληθυσμιακή αλλοίωση, διαρκής επιτήρηση, νεοφεουδαρχική οικονομία, πράσινοι φόροι, ψηφιακά φίμωτρα, πανικός ως μόνιμο καθεστώς.

Και μέσα σε αυτή την παράξενη άκαμπτη Ευρώπη, οι λαοί αδρανούν. Οι περισσότεροι μάλιστα αρνούνται και να πάνε να ψηφίσουν. Όχι γιατί δεν βλέπουν. Αλλά γιατί έχουν πειστεί πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Οι "μικροαστοί", οι αιώνιοι φύλακες της σήψης, σφίγγουν τα δόντια και ψιθυρίζουν «να μην ανατραπεί η σταθερότητα». Οι φτωχοί, κουρασμένοι από τη μάχη της επιβίωσης. Οι νέοι, εξοικειωμένοι με το τίποτα. Οι δημοσιογράφοι δεμένοι σε λουριά. Και οι κυβερνήσεις που έρχονται μοιάζουν με τις κυβερνήσεις που φεύγουν όσο μοιάζουν οι σταγόνες βροχής η μία με την άλλη.

Κι όμως.

Μέσα σε αυτή τη σιωπή, κάτι κινείται. Κάτι αλλάζει. Υπόγεια, αργά, σαν μια σεισμική δόνηση που δεν έχει ακόμη σπάσει το έδαφος.

Η Ελλάδα, η πιο τραυματισμένη χώρα της Δύσης, η χώρα που πλήρωσε μνημόνια, εξαθλίωση, προδοσίες, λαθρομετανάστευση, ενεργειακή απελπισία, βρίσκεται στο σημείο όπου εμφανίζεται κάτι που δεν περίμενε κανείς: Μια νέα πλειοψηφία που δεν ελέγχεται από κανέναν μηχανισμό. Ένα πολιτικό ρεύμα που δεν γεννήθηκε σε πρέσπες, ούτε σε στοές, ούτε σε γυάλινα γραφεία των Βρυξελλών.

Και το όνομα αυτού του ρεύματος είναι η Μαρία Καρυστιανού.

Η Ευρώπη μπορεί να χτίζει κυβερνήσεις που δεν ανατρέπονται. Η Ελλάδα όμως μπορεί —για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες— να ανατρέψει όχι κυβέρνηση, αλλά κατεύθυνση.

Κι αυτό είναι που τρομάζει.

Όχι τη Γερμανία.Όχι τις Βρυξέλλες. Αλλά το ίδιο το σύστημα που είχε πειστεί ότι όλα είναι δεδομένα. Ότι ο λαός δεν θα ξυπνήσει ξανά.

Και ξαφνικά, ένας λαός που κοιμόταν, σηκώνεται όρθιος. Σαν να αντιλαμβάνεται πως δεν ήρθε απλώς μια γυναίκα να κάνει κόμμα·ήρθε μια στιγμή της Ιστορίας που ζητά έκφραση.

Ζητά ανθρώπους που δεν χρωστούν σε κανέναν. Ζητά νέους θεμέλιους λίθους.

Γιατί όταν πέφτει ένας κόσμος —μόνο ένας νέος μπορεί να χτιστεί στη θέση του.

Και η Ελλάδα το νιώθει. Ότι για πρώτη φορά μετά από καιρό, το μέλλον δεν γράφεται στις Βρυξέλλες.

Γράφεται εδώ. Στη χώρα που οι αυτοκρατορίες κάποτε έτρεμαν. Στη χώρα που η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, απλώς αλλάζει πρόσωπο.

Στην Ευρώπη των δεκαετιών 2010 και 2020, η εξουσία δεν ασκείται από τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις είναι απλοί "διαχειριστές" και εκτελούν εξουσία που έχει ήδη αποφασιστεί από κάπου αλλού. Ο λαός ψηφίζει πρωθυπουργούς, αλλά όχι πολιτικές. Κι όταν έρθει η ώρα της «εναλλαγής», αλλάζει μόνο το πρόσωπο. Όχι το σύστημα.

Αυτό είναι που εννοούμε όταν λέμε ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πέφτουν με εκλογές αλλά δεν ανατρέπονται με εκλογές. Γιατί η δημοκρατία έμεινε μόνο στο σημείο όπου δεν ενοχλεί: στην κάλπη. Η κάλπη «επιτρέπει» να διορθώσεις το καπάκι, αρκεί να μην πειράξεις τη χύτρα. Αλλά η πολιτική της χώρας (η ενέργεια, η μετανάστευση, η οικονομία, οι ταυτότητες, η εξωτερική πολιτική) έχει ήδη μεταφερθεί σε ένα υπερεθνικό υπόγειο, ένα πραγματικό κέντρο λήψης αποφάσεων χωρίς πρόσωπο και χωρίς έθνος.

Το καθεστώς αυτό, που είναι πανευρωπαϊκό σχεδόν, όχι μόνο ελληνικό, έχει μια τερατώδη συνέπεια, δηλαδή ένα δόγμα: Κανείς από αυτούς δεν ευθύνεται για τίποτα. Κι όταν κανείς δεν ευθύνεται, κανείς δεν πέφτει. Μόνο ο λαός έχει το άδικο όταν ξεσηκώνεται και οι περισσότεροι εκ του λαού είναι...λαϊκιστές και φασίστες.

Γι’ αυτό βλέπουμε κυβερνήσεις βουτηγμένες σε σκάνδαλα, όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη, να στέκονται όρθιες σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Γι’ αυτό βλέπουμε υπουργούς απατεώνες τύπου Βορίδη, Αυγενάκη, Τριαντόπουλου, Γεωργιάδη κλπ όχι μόνο να μην αγγίζονται, αλλά και κάποιοι εξ αυτών να γίνονται και «σύμβουλοι» των Βρυξελλών, όπως πχ ο Πιερρακάκης. Γι’ αυτό η ακρίβεια ξεσκίζει τη μεσαία τάξη και κανείς δεν λογοδοτεί. Γι’ αυτό η λαθρομετανάστευση συνεχίζεται παρά τις κραυγές των κοινωνιών. Γι’ αυτό η ενέργεια έγινε είδος πολυτελείας, αλλά οι κυβερνήσεις επιβιώνουν σαν παγωμένοι ηγεμόνες σε θρόνο από πάγο. Γιατί οι κυβερνήσεις δεν είναι πια οι φορείς της πολιτικής. Είναι οι βιτρίνες της.

Το σύστημα που δημιούργησαν οι Διεθνιστές του Σβάμπ (διότι περί αυτού πρόκειται) δεν εκλέγει πολιτικούς για να κυβερνήσουν. Τους εκλέγει για να διαχειριστούν τις πολιτικές που έχουν αποφασιστεί αλλού.

Επομένως πώς να πέσει; Πώς να ανατραπεί κάτι που δεν κατοικεί πια στο Μέγαρο Μαξίμου, στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη;

Αυτοί που κυβερνούν δεν εκλέγονται. Κι αυτοί που εκλέγονται δεν κυβερνούν. Το πιο αποκαλυπτικό παράδειγμα; Το ότι ολόκληρη η ευρωπαϊκή πολιτική —από την «πράσινη μετάβαση» μέχρι τον πληθωρισμό και από την αποβιομηχάνιση μέχρι το μεταναστευτικό— παραμένει σταθερή, όσο κι αν αλλάζουν οι κυβερνήσεις.

Αριστερά, δεξιά, κεντρώοι, πράσινοι, φιλελεύθεροι… όλοι ακολουθούν τις ίδιες ράγες.

Σαν τρένα που «επιτρέπεται» να αλλάξουν μηχανοδηγό, αλλά όχι διαδρομή.

Και το σύστημα αυτό "προδόθηκε" από το ίδιο το παράδειγμά του, ότι δηλαδή η Ευρώπη πέφτει οικονομικά, κοινωνικά, ενεργειακά, στρατηγικά, αλλά οι κυβερνήσεις της παραμένουν ακλόνητες.

Αυτό απέχει πάρα πολύ από το να είναι δημοκρατία. Αυτό λέγεται ξεκάθαρα "μηχανισμός". Μηχανισμός ελέγχου που μονώνει τους κυβερνήτες από τις συνέπειες των πράξεών τους και απομακρύνει τον λαό από την ουσία της εξουσίας του.

Αλλά το πιο ενδιαφέρον, το πιο ρωμαλέο, το πιο ιστορικά ηχηρό είναι κάτι άλλο. Οι λαοί μπορούν να ανεχθούν πολλά, αλλά δεν μπορούν να ανεχθούν το κενό. Δεν μπορούν να ανεχθούν την αίσθηση ότι η ψήφος τους δεν έχει πλέον βαρύτητα. Ότι η πατρίδα τους κυβερνάται ...αυτόματα – από κανονισμούς δηλαδή, όχι από πρόσωπα. Ότι η πατρίδα έχει εκλεγμένους «διαχειριστές» και όχι ηγέτες.

Και όταν το κενό μεγαλώνει πολύ, δεν το γεμίζει η εξουσία. Το γεμίζει η Ανάγκη. Η ανάγκη για φωνή, για νόημα, για πατρίδα, για ηγεσία, για κάθαρση, για αλήθεια.

Εκεί ακριβώς εισέρχεται η Μαρία της Ελλάδας. Δεν έρχεται ως «νέα επιλογή» σε ένα παλιό σύστημα.Έρχεται ως ρήξη με το ίδιο το σύστημα.

Ως υπενθύμιση ότι η εξουσία δεν ανήκει στους υπερεθνικούς μηχανισμούς. Ανήκει στον λαό. Και όταν η λαϊκή νομιμοποίηση ξεπερνά ένα κρίσιμο όριο — ένα 30%, ένα 35%, ένα 40% — δεν είναι απλώς δημοσκόπηση. Είναι μήνυμα που προκαλεί σεισμό. Μ' άλλα λόγια, είναι η αρχή της επιστροφής της πολιτικής στον τόπο της.

Το Βαθύ Πρόγραμμα των Διεθνιστών "Παγκόσμιοι Ηγέτες " δημιούργησε στην Ευρώπη κυβερνήσεις που δεν πέφτουν. Η Ελλάδα όμως, όταν αποφασίζει, δεν ακολουθεί τα ευρωπαϊκά εγχειρίδια. Απλά τα καίει.

Και ίσως, τώρα περισσότερο από ποτέ, ήρθε η ώρα να γραφτεί μια νέα σελίδα. Όχι από τους ίδιους, αλλά από αυτούς που δεν έχουν λερωθεί. Από αυτούς που δεν φοβούνται. Από αυτούς που μπορούν να κοιτάξουν τον λαό στα μάτια χωρίς να τρέμει το βλέμμα τους. Από αυτούς που, όπως η Μαρία Καρυστιανού, δεν θέλουν να γίνουν μέρος του μηχανισμού. Θέλουν να τον τελειώσουν.

Το «Οξυγόνο» και ο Πανικός του Συστήματος και του Ψευτορωμαίϊκου!

Η δήλωση της Μαρίας Καρυστιανού ότι εξετάζει σοβαρά τη μετατροπή του Κινήματος σε πολιτικό κόμμα με το όνομα «Οξυγόνο» λειτούργησε σαν αιφνίδιος σεισμός στο πολιτικό οικοδόμημα. Όχι επειδή αιφνιδίασε τους πολίτες — αυτοί είχαν ήδη διαβάσει τη φορά των πραγμάτων — αλλά επειδή αποκάλυψε με ωμό τρόπο τον φόβο εκείνων που νόμιζαν ότι μπορούσαν να τη χειριστούν.

Οι μετρήσεις, όσο πρόωρες κι αν είναι, λένε ήδη κάτι καθαρό: το ενδεχόμενο «κόμμα Καρυστιανού» είναι, προς το παρόν, το μόνο που συγκεντρώνει ισχυρό διψήφιο ποσοστό με ανοδική δυναμική. Και αυτό αρκεί για να τινάξει στον αέρα σχεδιασμούς μηνών του αμαρτωλού Μαξίμου, ίσως και ετών.

Διότι εδώ δεν έχουμε απλώς ένα νέο κόμμα. Έχουμε έναν καταλύτη που απειλεί να ανατρέψει τη σειρά προτεραιοτήτων με την οποία τα επιχειρηματικά λόμπι, οι υπερεθνικές δομές και οι εγχώριοι μηχανισμοί σχεδίαζαν την «επόμενη μέρα».

Το πιο αποκαλυπτικό, όμως, δεν είναι ποιοι αντέδρασαν πρώτοι. Είναι ποιοι πανικοβλήθηκαν περισσότερο. Όχι όσοι μέχρι χθες λοιδορούσαν τη «μάνα των Τεμπών». Όχι οι γνωστοί επαγγελματίες του κυνισμού. Αλλά ο πυρήνας του συστήματος Τσίπρα που τον ήθελε το εγχώριο κατζαμπασιλίκι να σταματάει τον Μητσοτάκη και, συνολικά, η κεντροαριστερά της διαχείρισης, που δεν διαφέρει σε τίποτε από τον ίδιο τον Μητσοτακισμό που καταρρέει.

Διότι εκεί κατάλαβαν πρώτοι το αυτονόητο: Ότι η Καρυστιανού δεν θα περάσει απλώς «στο χαλαρό» τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Θα ακυρώσει επί τόπου την προσπάθεια των ίδιων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων να ελέγξουν το μετεκλογικό τοπίο μέσω μιας εναλλαγής προσώπων χωρίς αλλαγή πολιτικών.

Όταν ένα νέο σχήμα απορροφά οριζόντια θυμό, απογοήτευση και ηθική αγανάκτηση, τότε τα σχέδια επί χάρτου καίγονται.

Οι πρώτες βολές δόθηκαν προσεκτικά. Ένα άρθρο από ημιεπίσημο ιστότοπο, με προνομιακές σχέσεις με τη Νέα Αριστερά και τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, επιχείρησε να θέσει το πλαίσιο. Τότε, πολλοί το θεώρησαν «εξαίρεση» της γραμμής, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή η οδηγία ήταν σαφής: "Στηρίξτε την Καρυστιανού, κάνει ζημιά στον Μητσοτάκη". Όμως η γραμμή αυτή κράτησε όσο η Καρυστιανού παρέμενε χρήσιμη γι αυτούς. Όταν άρχισε να γίνεται αυτόνομη, έπαψε να είναι ανεκτή.

Στη συνέχεια, επιστρατεύθηκαν διαφοροποιήσεις συγγενών της τραγωδίας, με προεξάρχοντα τον Νίκο Πλακιά, για να στηριχθεί το επιχείρημα ότι «η τραγωδία δεν πρέπει να πάρει κομματική διάσταση». Ένα επιχείρημα που, ειρωνικά, μέχρι χθες καταγγελλόταν ως ανήθικο όταν το διατύπωναν στελέχη της Νέας Δημοκρατίας.

Σήμερα, το ίδιο επιχείρημα αναπαράγεται με copy–paste από εκείνους που τότε αγανακτούσαν. Όχι από σύμπτωση, αλλά από ανάγκη.

Η συνέντευξη της Καρυστιανού στην Εφημερίδα των Συντακτών λειτούργησε ως σημείο χωρίς επιστροφή. Εκεί ξεκαθάρισε ότι θεωρεί τον Αλέξη Τσίπρα μέρος του παλαιού πολιτικού συστήματος και ότι δεν προτίθεται να συνεργαστεί μαζί του. Η δήλωση αυτή έκοψε τον ομφάλιο λώρο πριν καν επιχειρηθεί να δεθεί.

Και τότε, η «γραμμή» έπρεπε να ειπωθεί καθαρά. Και την εξέφρασε η Όλγα Γεροβασίλη, ο πιο κοντινός άνθρωπος του Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι είπε η μαντάμ του αριστερισμού; «Αν κάνει κόμμα, θα κριθεί πολιτικά». Πιο ανοησία, πεθαίνεις, αλλά με "ανοησία που βγάζει είδηση"

Μια φράση φαινομενικά ουδέτερη, ουσιαστικά αποκαλυπτική. Είναι ακριβώς η ίδια φράση που χρησιμοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία όταν ήθελε να μετατρέψει την ηθική αγανάκτηση σε τεχνικό ζήτημα επικοινωνίας. Το ότι η κεντροαριστερά υιοθετεί πλέον την ίδια γλώσσα, δείχνει όχι απλά σύμπλευση, αλλά κάτι πολύ χειρότερο για τους Ψευτορωμιούς της "αποικίας" της Ούρσουλας: Πανικό.

Γιατί ο πανικός είναι απλός στη λογική του. Αν η Καρυστιανού κατέβει με κόμμα, ακυρώνει στο πεδίο το αφήγημα της «επιστροφής Τσίπρα» ως εκείνου που θα σηκώσει από τον καναπέ τους απογοητευμένους και τους απέχοντες.

Αυτοί οι πολίτες, που δεν πείστηκαν ούτε από δεξιές ούτε από αριστερές διαχειρίσεις, δείχνουν να ανταποκρίνονται σε κάτι άλλο. Σε έναν λόγο που δεν μυρίζει επαγγελματική πολιτική.

Στο Μαξίμου, η πρώτη ανάγνωση είναι διαφορετική, αλλά εξίσου αποκαλυπτική. Εκτιμούν ότι η Νέα Δημοκρατία διαθέτει έναν «μπετόν» πυρήνα γύρω στο 30% και ότι ένα κόμμα Καρυστιανού θα αντλήσει κυρίως από τον χώρο της κεντροαριστεράς και του αντισυστημισμού. Άρα, λένε, «θα χτυπήσει τους άλλους».

Οι τύποι αυτοί δεν έχουν ουδεμία σχέση με τη κοινωνία κι ως εκ τούτου, προσπαθούν να σκεπάσουν τον πανικό, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις, που τις πιστεύουν κι όλας. Αυτό που δεν υπολογίζουν — ή προσποιούνται ότι δεν υπολογίζουν — είναι πως τα ρεύματα, όταν σχηματίζονται, δεν σέβονται τα στεγανά. Και τότε, οι βεβαιότητες καταρρέουν γρηγορότερα από τα σενάρια.

Όλοι, πάντως, συμφωνούν σε κάτι: Ότι ένα κόμμα Καρυστιανού θα λειτουργήσει ως καταλύτης σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Όσοι υποστηρίζουν ότι «ένα κόμμα θέλει χρόνο και μηχανισμούς» τότε δεν διαβάζουν το κλίμα της κοινωνίας. Σε εποχές κόπωσης, ο μηχανισμός υποχωρεί μπροστά στο νόημα. Και τότε, οι εκπλήξεις δεν είναι ατυχήματα. Είναι συνέπειες.

Γιατί μπαίνει η Μαρία στη πολιτική - Τι επιδιώκει

Όταν ένα καθεστώς καταρρέει, δεν πέφτει σαν πύργος που γκρεμίζεται, πέφτει σαν οικοδόμημα που το τρώει σιωπηλά ο τερμίτης. Όπως ακριβώς συνέβη το 1989-1990 που κατέρρευσαν όλα τα σοβιετικά καθεστώτα.

Ο Μητσοτακισμός δεν διέφερε και πολύ από τα καθεστώτα αυτά. Γαι την ακρίβεια, είναι το τελευταίο επίχρισμα κανονικότητας πάνω σε μια χώρα που είχε πάψει εδώ και χρόνια να κυβερνάται από πολιτικούς. Κυβερνιόταν από γραφεία, επιτροπές, θεσμικούς εντολείς, λόμπι, κλειστά δίκτυα ισχύος, υπηρεσίες που δεν λογοδοτούν πουθενά, και τεχνοκράτες που μιλούσαν για τη «Δημοκρατία» όπως ο χασάπης μιλάει για τον ταύρο που μόλις έσφαξε.

Και τώρα που ο Μητσοτακισμός τελειώνει, η Ελλάδα δεν βρίσκεται μπροστά σε κενό εξουσίας. Όχι. Βρίσκεται μπροστά σε κενό πραγματικής πολιτικής. Διότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα του Ψευτορωμαίϊκου δεν καταρρέει επειδή φεύγει ο Μητσοτάκης, αλλά καταρρέει επειδή δεν έχει τι να φορέσει ως προσωπείο την επόμενη μέρα.

Στις στάχτες που αφήνει πίσω του, εμφανίζονται τρεις διεκδικητές: Ο Τσίπρας, ο Σαμαράς και η Μαρία της Ελλάδας. Οι υπόλοιποι, είναι απλώς για πανηγύρια τύπου "24ης Ιουλίου".

Εδώ όμως υπάρχει μια διαφορά. Οι δύο πρώτοι δεν είναι διεκδικητές, είναι προϊόντα. Προϊόντα του ίδιου βαθέος ευρωπαϊκού προγράμματος, εκείνου που εδώ και δεκαετίες επιβάλλει κυβερνήσεις χωρίς πολιτική, προτάσσοντας ανθρώπους που αλλάζουν σαν κουστούμια, αλλά υπηρετούν τον ίδιο ράφτη.

Το σύστημα χρειάζεται οπωσδήποτε ή Τσίπρα ή Σαμαρά, για τον ίδιο λόγο που το παλιό μοναρχικό κράτος χρειαζόταν πάντα έναν «νόμιμο διάδοχο».

Όχι για να κυβερνά, αλλά για να σφραγίζει αποφάσεις που παίρνονται αλλού. Να υπογράφει μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζονται στις Βρυξέλλες. Να εγκρίνει την «ατζέντα» που χαράσσουν υπερεθνικές δομές που διαθέτουν ισχύ μεγαλύτερη από κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση.

Ο πολίτης που ανήκει σε έναν κομματικό-ιδεολογικό "μαντρί", νομίζει ότι ψηφίζει πολιτική, ενώ στην ουσία ψηφίζει απλώς διαχειριστές.Έχει δίκιο η φράση: Οι κυβερνήσεις πέφτουν, αλλά η πολιτική δεν αλλάζει που προείπα πιο πάνω.

Αυτό είναι το «Μόνιμο Βαθύ Πρόγραμμα» της Ευρώπης. Δεν είναι θεωρία. Είναι κατασκευασμένη αρχιτεκτονική εξουσίας.

Κι εδώ έρχεται η Καρυστιανού.Ένα πρόσωπο που δεν προέρχεται από τα εργαστήρια παραγωγής ηγετών. Δεν μπήκε στην πολιτική για καριέρα, αλλά από οργή, από πόνο. Από ένα παιδί που θάφτηκε στα Τέμπη κάτω από σίδερα που ακόμη βράζουν από οργή.

Το σύστημα ουσιαστικά, δεν ξέρει τι να κάνει με ανθρώπους που δεν ελέγχει. Γι’ αυτό φοβάται την Καρυστιανού. Γι’ αυτό προτιμά Τσίπρα και Σαμαρά. Τους ξέρει. Τους ελέγχει. Είναι ασφαλείς και ...έχουν πολλούς σκελετούς στις ντουλάπες τους.

Αλλά "τι ελπίδες έχει η Καρυστιανού απέναντι σε ένα παντοδύναμο και αδίστακτο σύστημα που δεν λέει να τα παρατήσει με τίποτα", θα αναρωτιόταν οι πολίτες.

Περισσότερες απ’ όσες θα ήθελαν να παραδεχτούν οι συστημικοί. Πολύ περισσότερες, απ' ό,τι νομίζουν οι "πλακιάδες" και λοιποί συνδαιτημόνες του Μητσοτακισμού.

Διότι την ώρα που η Ευρώπη έχει παραδοθεί σε μια παρωδία δημοκρατίας όπου οι πολιτικές δεν κρίνονται από λαούς αλλά από επιτροπές, think tanks, και δομές που εκλέγονται από κανέναν, η Ελλάδα ζει κάτι μοναδικό: Μια υπόγεια συσπείρωση γύρω από μια γυναίκα που δεν χρωστάει σε κανέναν και δεν ανήκει σε κανέναν.

Το 25-30% που δείχνει να συγκεντρώνει ως πρόσωπο άφθαρτο η Μαρία δεν είναι απλά δημοσκόπηση. Είναι ένα πεντακάθαρο ρεύμα που δημιουργήθηκε ουσιαστικά τον περασμένο Φλεβάρη, όταν όλη η Ελλάδα ξεσηκώθηκε απαιτώντας Δικαιοσύνη. Και τα ρεύματα δεν σταματούν με θεωρίες. Σταματούν με αρπάγη, με λάσπη, με χτυπήματα κάτω από τη μέση, με το παλιό και δοκιμασμένο «θα την τελειώσουμε πριν ξεκινήσει».

Αλλά εδώ το σύστημα έχει πρόβλημα: Η Καρυστιανού δεν είναι πολιτικός. Είναι μάνα. Και οι μητέρες δεν τρομοκρατούνται. Χτυπούν άσχημα όταν πληγωθούν.

Τώρα λοιπόν, καθώς ο Μητσοτακισμός ψυχορραγεί και το παλιό πολιτικό σκηνικό τρέμει σαν υγρός γύψος, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική στιγμή όπου τρεις διαδρομές συγκρούονται. Η ανακύκλωση, η επιστροφή, και η αναγέννηση.

Η πρώτη είναι ο Τσίπρας, η δεύτερη είναι ο Σαμαράς, η τρίτη είναι η Καρυστιανού.

Και το σύστημα προσεύχεται για τις δύο πρώτες.

Το ερώτημα δεν είναι αν η Μαρία έχει ελπίδες. Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα έχει χρόνο να αντέξει άλλον Τσίπρα ή άλλον Σαμαρά μέχρι να καταρρεύσουν όλα.

Τι πρέπει ή καλύτερα, τι μπορεί να κάνει η Καρυστιανού από την πρώτη ημέρα εξουσίας κι αν μπορεί να αντέξει την επίθεση που θα δεχθεί

Την πρώτη μέρα μιας τέτοιας νίκης δεν ξημερώνει απλά μια νέα κυβέρνηση. Ξημερώνει ένας πόλεμος. Όχι με τανκς, αλλά με κονδύλια, με εκβιασμούς, με επιτροπές, με κανονισμούς, με τις «γραμμές» του Βερολίνου, με τα τηλέφωνα των πρεσβειών, με τα «μην τολμήσετε να κάνετε αυτό», «μην αγγίξετε εκείνο», «μην αλλάξετε τίποτα χωρίς την έγκρισή μας».

Ο ίδιος ο Τραμπ το έζησε από τις πρώτες μέρες κι όλας, μόνο που αυτός είχε το αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ και με τον "βασιλιά" δε τα βάζει κανείς ουσιαστικά.

Η Μαρία όμως θα το ζήσει ...εις διπλούν.

Διότι ο Τραμπ είχε πίσω του μια υπερδύναμη. Η Καρυστιανού θα έχει πίσω της μια χώρα κουρασμένη, ρημαγμένη, πληγωμένη και προδομένη, με θεσμούς διαβρωμένους, με μηχανισμούς βαθιά τοποθετημένους από το ίδιο καθεστώς που σήμερα καταρρέει αλλά δεν παραιτείται από την εξουσία εύκολα.

Και τότε θα ειπωθεί το μεγάλο ερώτημα:

Θα αντέξει;

Θα αντέξει να μπει σε σύγκρουση με τα «ιερά και όσια» του συστήματος; Με τους βαρόνους των ΜΜΕ; Με τις βαθιές δομές που κυβερνούν τη Δικαιοσύνη, το Κράτος, την Ενέργεια, τα Πανεπιστήμια, την Αγορά, τη Μετανάστευση;

Θα την αφήσουν;

Όχι. Δεν θα την αφήσουν. Θα επιχειρήσουν να τη σπάσουν, να τη λυγίσουν, να τη διασύρουν, να τη φέρουν στα γόνατα.

Αλλά υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να καταλάβουν.

Η Καρυστιανού δεν είναι πολιτικός καριέρας. Δεν ζητά εξουσία ...για εξουσία. Κουβαλάει έναν τάφο πίσω της.Ένα παιδί. Μια κόρη που δεν πρόλαβε καν να χαρεί τη χάρη της νιότης της. Και οι μάνες που έχασαν ό,τι αγαπούσαν, δεν φοβούνται να ρισκάρουν ό,τι τους έμεινε.

Αλλά υπάρχει ένα στοιχείο που το σύστημα δεν μπορεί να προβλέψει την αντοχή μιας μάνας που έχει θάψει παιδί. Η Καρυστιανού δεν μπαίνει στην πολιτική για καρέκλα. Μπήκε για έναν νεκρό παιδί της που η "Δικαιοσύνη" των εκληματιών που κυβερνούν δεν θέλουν καν να ξέρουν.

Και αυτό, δεν μπορεί κανείς να το αντιμετωπίσει με επικοινωνιακά τρικ. Αυτό είναι πυρηνικό καύσιμο. Είναι ο πόνος που οδηγεί σε δράση. Είναι φωτιά που δεν σβήνει με κανένα σύστημα.

Από την πρώτη ημέρα εξουσίας πρέπει να κάνει ό,τι κάνει ένας ηγέτης που ξέρει πως έχει έναν ιστορικό χρόνο περιορισμένο, αλλά μια αποστολή απεριόριστη. Θα πρέπει να κάνει ό,τι έκανε ο Τραμπ το 2024 όταν ανέλαβε από την πρώτη μέρα την εξουσία.

Δηλαδή να ανοίξει μέτωπα από την πρώτη ώρα, πριν προλάβουν να τη χτυπήσουν οι άλλοι.

Να καθαρίσει το Κράτος.

Να ξηλώσει το παρακράτος.

Να επαναφέρει εθνική κυριαρχία.

Να αποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη.

Να επαναφέρει τη Δημοκρατία.

Να σπάσει την οικονομική ολιγαρχία.

Να χτυπήσει τη διαφθορά σαν να πρόκειται για προσωπικό της χρέος.

Να δώσει δύναμη στους έντιμους Έλληνες που η εποχή τους πλησιάζει.

Όλα τα παραπάνω, δεν θα είναι πολιτική πράξη. Ουσιαστικά θα είναι πράξη πολέμου.

Και τότε θα φανούν οι δύο "Ελλάδες": Η Ελλάδα που σκύβει κεφάλι και η Ελλάδα που σηκώνει κεφάλι.

Αν η Καρυστιανού καταφέρει να σταθεί τις πρώτες εκατό ημέρες, τότε δεν θα λυγίσει. Διότι η μάχη δεν θα είναι δική της. Θα είναι μάχη του Γένους.

Και όταν το Γένος ξυπνά, κανένα σύστημα δεν μπορεί να το φιμώσει.

Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν πολιτικοί που ασκούν εξουσία κι υπάρχουν πολιτικοί που ανοίγουν ιστορικά ρήγματα. Η Μαρία της Ελλάδας, εφ' όσον το θελήσει, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Αν φτάσει στο Μέγαρο Μαξίμου, δεν έχει χρόνο για «περίοδο χάριτος».Όχι γιατί το σύστημα δεν θα της δώσει χρόνο, αλλά γιατί η ίδια η Ιστορία δεν θα της δώσει δεύτερη ευκαιρία.

Από την πρώτη εβδομάδα κι όλας, χρειάζεται να κάνει τομές που να αιφνιδιάσουν το σύστημα, να στερήσουν τον εσωτερικό εχθρό από τη δυνατότητα αντίδρασης και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη του λαού.

Αυτά κατά την άποψη μου, πρέπει να είναι τα πρώτα πέντε χτυπήματα που πραγματικά μπορεί να δώσει:

1) ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ

(Το σημείο όπου γκρεμίζεται το Μητσοτακικό κατεστημένο)

Η Καρυστιανού δεν μπορεί να αλλάξει μονομιάς την Ε.Ε. Μπορεί όμως να κάνει κάτι άλλο, το ίδιο που έκανε ο Τραμπ με την ενέργεια στις ΗΠΑ: Να επαναφέρει την Ελλάδα στην λογική της ενεργειακής αφθονίας.

Πρώτη εβδομάδα:

Άμεση ακύρωση των «πράσινων» φόρων Μητσοτάκη–Ούρσουλας.

• Αναστολή της πρόωρης απολιγνιτοποίησης.

• Επανεκκίνηση των εξορύξεων σε Ιόνιο–Κρήτη.

• Νομοθέτηση για μείωση 20–25% στα τιμολόγια ενέργειας για νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Δεν είναι "αντιευρωπαϊκό καθόλου. Είναι απολύτως νόμιμο και μέσα στα πλαίσια της Ε.Ε. αν επικαλεστεί ενεργειακή ασφάλεια, κοινωνική συνοχή και προστασία εθνικού συμφέροντος. Και κυρίως, χτυπάει στην καρδιά τη συμμαχία Μητσοτάκη–Brussels Group–καρτέλ ενέργειας.

2) ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ — ΧΩΡΙΣ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ Ε.Ε.

(το πιο δύσκολο, άρα και το πιο καθοριστικό)

Η Ελλάδα δεν μπορεί αύριο το πρωί να «γυρίσει» προς τη Μόσχα.Μπορεί όμως να κάνει αυτό που έκανε ο Ορμπάν. Δηλαδή να δημιουργήσει δίαυλο.

Πρώτη εβδομάδα:

• Επανίδρυση της «Μικτής Μόνιμης Επιτροπής Συνεργασίας Ελλάδας–Ρωσίας».

• Να εξαιρεθούν άμεσα πολιτιστικές, θρησκευτικές και επιστημονικές σχέσεις από τις κυρώσεις (νόμιμο και ήδη συμβαίνει σε άλλες χώρες).

• Δημιουργία “Humanitarian Channel” για αγροτικά προϊόντα και φάρμακα.

Αυτό κάνει δύο πράγματα:

1. Στέλνει μήνυμα αυτονομίας (χωρίς να παραβιάζει κυρώσεις).

2. Δίνει στην Ελλάδα περιθώριο ελιγμών σε Αιγαίο–Κύπρο–ΑΟΖ-Ενεργειακά.

Και το πιο δυνατό; Συνδέει την Ελλάδα ξανά με τη Ρωμιοσύνη, με την Ορθοδοξία, με το ιστορικό της βάθος.

3) ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΤΟΜΕΑ

(Η Εθνική Αναγέννηση από το Χώμα)

Αυτό είναι το χτύπημα που το σύστημα φοβάται περισσότερο, γιατί δίνει στον λαό οικονομική ελευθερία.

Η Καρυστιανού μπορεί να κάνει το εξής άμεσα:

• Μείωση 50% της φορολογίας στους αγρότες για τριετία.

• Επανίδρυση Αγροτικής Τράπεζας (όχι ως κρατικό θησαυροφυλάκιο αλλά ως συνεταιριστικό ταμείο).

• Μηδενική προκαταβολή φόρου για μικρομεσαίους παραγωγούς.

• Αποζημιώσεις ΕΛΓΑ χωρίς πολιτικό φίλτρο.

• Εθνικό πρόγραμμα «Ελληνική Γη» με στόχο αύξηση αυτάρκειας από 35% ως 60%.

Εδώ χτυπάει τους μεσάζοντες, τα ευρωπαϊκά κονσόρτσιουμ, τις πολυεθνικές τροφίμων, τα καρτέλ γάλακτος–σιτηρών κλπ. Ο πρωτογενής τομέας είναι το πεδίο όπου η Ελλάδα μπορεί να γίνει ισχυρή πραγματικά, όχι στα χαρτιά.

4) ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ

(Αν δεν την κάνει στην πρώτη εβδομάδα, τελείωσε.)

Η Καρυστιανού πρέπει να κάνει αυτό που έκανε ο Τραμπ στις 48 πρώτες ώρες: Να αλλάξει τους αρχηγούς των κρίσιμων μηχανισμών, δηλαδή ΕΥΠ, Αστυνομία, ΑΑΔΕ, Ρυθμιστικές Αρχές, Αρχή Ανταγωνισμού, Επιτροπή Προμηθειών, Αρχή Διαφάνειας.

Το σύστημα θα ουρλιάξει. Αλλά είναι ΚΑΙ νόμιμο ΚΑΙ απαραίτητο. Γιατί;

Διότι αλλιώς θα την παρακολουθούν, θα την μπλοκάρουν, θα της δημιουργούν "σκάνδαλα" και πονοκεφάλους και το πιο ...φυσικό, θα σαμποτάρουν κάθε πολιτική της.

Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο βήμα, αλλά και το πιο αναγκαίο.

5) ΑΜΕΣΗ ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

(Όχι υποσχέσεις — πράξεις)

Για να κερδίσει τη μάχη με το σύστημα, η Μαρία πρέπει να κερδίσει πρώτα την καρδιά του λαού.

Από την πρώτη εβδομάδα:

Μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα από 13% στο 6%. Πάγωμα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Επίδομα μητρότητας +30% και τέλος, μείωση ασφαλιστικών εισφορών μικρών επιχειρήσεων.

Αυτά δεν «κοστίζουν» όσο λένε τα κοθώνια του Ψευτορωμαίϊκου. Απλώς κόβουν το πάρτι των golden boys, τις απευθείας αναθέσεις, τις ΜΚΟ, τις εταιρείες "επικοινωνίας" και ασφαλώς, λόγω της διαφάνειας, την όρεξη όποιων διανοηθούν να κάνουν...ματσαγκωνιές.

Και το μήνυμα προς τον λαό γίνεται ξεκάθαρο: "Ήρθα για εμάς και όχι για αυτούς".

Θα αντέξει το σύστημα τη Μαρία; Ή θα αντέξει η Μαρία το σύστημα;

Αυτή είναι η ουσία. Η Καρυστιανού, αν κινηθεί έτσι, δεν συγκρούεται με κόμματα. Συγκρούεται με μηχανισμούς που πολεμούν 60 χρόνια κάθε τι ελληνικό.

Θα αντέξει;

Ασφαλώς ΝΑΙ, αν έχει τρεις ασπίδες:

1. Τον λαό (και τον έχει ήδη).

2. Την Εκκλησία (του λαού, όχι των "ιερέων") και ειδικά τους λίγους αλλά φωτεινούς ποιμένες τύπου Νεόφυτου Μόρφου, Σεραφείμ, Αμβρόσιου.

3. Την ιστορική συγκυρία, δηλαδή το χάος που έρχεται θα καταπιεί τους ισχυρούς, όχι τους άδολους.

Και υπάρχει κάτι ακόμη. Η Μαρία έχει κίνητρο που δεν αγοράζεται. Ένα καμένο παιδί στα Τέμπη.

Αυτός είναι όρκος. Ένας όρκος που δεν τον λυγίζει ούτε οι Βρυξέλλες, ούτε ο Ντέιβιντ Χάλεντ, ούτε καν το deep state των Αθηνών.

Μια μητέρα που έχασε παιδί και μάλιστα με αυτόν τον αποτρόπαιο τρόπο και με τη Δικαιοσύνη εναντίον της, γίνεται γυναίκα/μάνα–σύμβολο. Και το σύστημα ξέρει καλά ότι τέτοιες ψυχές δεν τις σταματάς εύκολα. Ιδίως όταν αυτές οι ψυχές, έχουν το σθένος και τη γενναιότητα αυτής της μάνας...

Όταν ο Θεός επιστρέφει μέσα από την Ιστορία

Θέλετε να το παραδεχθώ; Το παραδέχομαι. Υπήρξαν στιγμές που το Γένος - κι εγώ μαζί του - νομίζαμε πως η Ιστορία μας εγκατέλειψε. Πως όλα κρίνονται αλλού, σε γραφεία μακριά, σε γλώσσες που δεν μιλούν, σε αποφάσεις που δεν ρωτούν.

Πως η πολιτική έγινε λογιστική και η δημοκρατία μια τεχνική διαχείριση θυμού. Τότε είναι που το σκοτάδι μοιάζει μόνιμο και η παρακμή φυσική κατάσταση.

Και όμως. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, η Ιστορία δεν τελειώνει. Αλλά σιωπά. Περιμένει.

Ο Θεός δεν παρεμβαίνει όταν όλα λειτουργούν. Παρεμβαίνει όταν όλα καταρρέουν. Όχι για να σώσει συστήματα, αλλά για να δοκιμάσει ψυχές. Για να ξεχωρίσει ποιοι ζητούν εξουσία και ποιοι ζητούν δικαιοσύνη. Ποιοι θέλουν να κυβερνήσουν και ποιοι αντέχουν να σταθούν όρθιοι.

Κάποτε, λίγο μετά το τραγικό συμβάν των Τεμπών, το πολιτικό έγκλημα κατά των Ελλήνων, ένας youtuber είχε πει σε βιντεάκι του ότι "Το έγκλημα των Τεμπών ήταν θέλημα Θεού, μια θυσία που θα έριχνε τον Μητσοτακισμό και θα αποκαταστούσε τη δημοκρατία". Είχε δίκιο στο ένα σκέλος.

Τον Μητσοτακισμό δεν τον έριξαν τα Τέμπη, γιατί οι εγκληματίες φρόντισαν να...εξαφανίσουν τα πτώματα των παιδιών και να σβήσουν τα ίχνη τους, παρά τις περί του αντιθέτου αποδείξεις που απορρίφθηκαν από την αγορασμένη "Δικαιοσύνη". Ο Μητσοτακισμός πέφτει λόγω του τεράστιου πολιτικού και κοιωνικού σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, που πλέον δεν μπορεί να ελεγχθεί λόγω του ότι οι πρωταγωνιστές του, όχι μόνο είναι ζωντανοί, αλλά και καταγεγραμμένοι από ξένη εισαγγελία και επομένως, ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να σταθεί. μ

Τα Τέμπη δεν ήταν ακριβώς ο δάκτυλος του Θεού. Ηταν η μάνα Μαρία Καρυστιανού. Αυτή η γενναία γιατρός, που πίστεψε στο "αδύνατο" και κατόρθωσε να ενώσει όλη την πατριωτική Ελλάδα που δεν είχε μολυνθεί από τον τοξικό Μητσοτακισμό. Τα υπόλοιπα, τα έχουν αναλάβει πλέον οι ίδιοι οι αγρότες που βγήκαν στους δρόμους και η ευρωπαϊκή εισαγγελία που δεν μπορεί να σταματήσει τον οχετό των απατεώνων και των κλεφτών, που έναντι της ψήφου τους, πρόδωσαν όλο το Γένος στον εκπρόσωπο του Μαμωνά στην Ελλάδα, τον γιό του Εφιάλτη και εκλεκτό του σατανιστή Σβάμπ, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η Ελλάδα βρίσκεται ξανά σε αυτή τη μεθόριο της Ιστορίας. Όχι επειδή εμφανίστηκε ένα νέο πολιτικό πρόσωπο. Αλλά επειδή αποκαλύφθηκε, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, το κενό νοήματος που άφησε πίσω του το παλαιό σύστημα. Ένα σύστημα που έμαθε να εναλλάσσεται χωρίς να αλλάζει, να κυβερνά χωρίς να λογοδοτεί, να επικαλείται τον λαό αλλά να μην τον ακούει.

Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι επί της ουσίας..."λύση". Δεν είναι "σωτήρας". Και όποιος τη διαβάζει έτσι, δεν κατάλαβε τίποτα.

Η Μαρία, είναι το σύμπτωμα. Είναι το ρήγμα από όπου φαίνεται ότι το παλιό δεν αντέχει άλλο. Είναι η απόδειξη ότι η ηθική μπορεί να επιστρέψει στην πολιτική όχι ως σύνθημα, αλλά ως βάρος που δεν αντέχεται εύκολα.

Γι’ αυτό και προκαλεί πανικό.

Όχι επειδή απειλεί ποσοστά, αλλά επειδή απειλεί αφηγήματα. Επειδή χαλάει τη συμφωνία σιωπής. Επειδή θυμίζει ότι υπάρχει ακόμη κάτι που δεν μετριέται: ο πόνος, η μνήμη, η δικαιοσύνη. Και αυτά, όταν επιστρέφουν, δεν μπαίνουν σε καλούπια.

Αν ο Θεός επιτρέπει μια τέτοια φάση χάους πριν από την αυγή, δεν το κάνει για να μας τιμωρήσει. Το κάνει για να μας απογυμνώσει. Να δούμε καθαρά ποιοι είμαστε χωρίς προσχήματα. Να καταλάβουμε ότι καμία αλλαγή δεν έρχεται χωρίς κόστος και καμία ανάσταση χωρίς σταύρωση. Ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται από συστήματα, αλλά δοκιμάζεται σε ανθρώπους.

Η Ελλάδα έχει περάσει πολλές φορές από αυτό το κατώφλι. Πάντα, λίγο πριν τη μεγάλη στροφή, όλα έμοιαζαν χαμένα. Και πάντα, μέσα από τα ερείπια, γεννιόταν κάτι που κανένα σχέδιο δεν είχε προβλέψει.

Ίσως λοιπόν να μην ζούμε το τέλος μιας εποχής.Ίσως να ζούμε τη σιωπή πριν από τη φωνή. Όχι τη σιωπή της παραίτησης, αλλά εκείνη τη βαριά σιωπή που προηγείται όταν ο Θεός αφήνει την Ιστορία να ξαναπάρει ανάσα.

Και τότε, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.Όχι επειδή το αποφάσισαν οι άνθρωποι. Αλλά επειδή το παλιό δεν μπορούσε πια να σταθεί μπροστά στην Αλήθεια...

Πύρινος Λόγιος

sergioschrys@outlook.com