Το σύστημα αμύνεται με Σαμαρά και Τσίπρα!

Ο Σαμαράς δείχνει τα...δόντια του στον Μητσοτάκη ενώ ο Τσίπρας ετοιμάζεται να γίνει το αντίπαλο δέος! Και οι...νοικοκυραίοι "πανηγυρίζουν"!

Η Επιστροφή του Συστήματος – Από τον Σαμαρά στον Τσίπρα: Οι δύο όψεις της ίδιας υποτέλειας, εκεί που αυτή πνέει τα λοίσθια. Πρόκειται για το Κύκνειο Άσμα του Ψευτορωμαίϊκου ή απλώς...μια νέα ευκαιρία ανάκαμψης μετά τον Μητσοτακισμό;

Η πρόσφατη εμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά στον ΑΝΤ1 δεν ήταν ένα τηλεοπτικό γεγονός. Ήταν ένα πολιτικό φάντασμα που βγήκε από το υπόγειο της Μεταπολίτευσης. Ο πρώην πρωθυπουργός, με το γνώριμο ύφος του “μετρημένου εθνάρχη”, δεν απαντούσε σε ερωτήσεις· εκφωνούσε επιμνημόσυνη ομιλία για ένα καθεστώς που πεθαίνει αλλά δεν παραδίδει το πνεύμα του.

Απέναντί του, μια δημοσιογράφος που δεν τόλμησε να ρωτήσει τίποτα. Πίσω του, ένα κανάλι - o ANT1 - που λειτουργεί ως "ιερό καθολικό" του συστήματος! H τηλεοπτική ιεραρχία της υποτέλειας!

Κι όμως, μέσα από τα βαρετά λόγια του Σαμαρά ακούστηκε καθαρά το ουρλιαχτό του Μητσοτάκη! Tο σύστημα αγωνίζεται να σταθεί όρθιο, ανασύροντας τους ίδιους σωσίες της εξουσίας για να παρατείνει τη ζωή του.

Από το 1974 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα ζει σε έναν επαναλαμβανόμενο μηχανισμό υποτέλειας. Ονομάστηκε "Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία", αλλά θα έπρεπε να λέγεται "Πρώτη Αμερικανοευρωπαϊκή Επαρχία! Κάθε δεκαετία, ένα νέο πρόσωπο υπόσχεται "ρήξη" και φέρνει νέα υπογραφή στα ίδια μνημόνια. Οι μορφές αλλάζουν, το σχήμα μένει ίδιο.

Ο Σαμαράς υπήρξε το κατεξοχήν προϊόν αυτής της μηχανής. Ο "αντιμνημονιακός" του 2010 που μετατράπηκε σε υπηρέτη των τραπεζών το 2012. Έκλεισε την ΕΡΤ, απέλυσε δεκάδες χιλιάδες κόσμο από το δημόσιο, έκλεισε οργανισμούς καίριας σημασίας, άφησε τα νοσοκομεία έρημα και άδεια από φάρμακα και γιατρούς, άφησε την Αστυνομία χωρίς περιπολικά και καύσιμα και εν τέλει, παρέδωσε τη χώρα ως πειραματόζωο της Τρόικας. Και το πιο...καταπληκτικό; Τιμήθηκε με το γερμανικό βραβείο Άκερμαν(!), σύμβολο της υποτέλειας των εθνών στον ευρωτραπεζικό μηχανισμό!

Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξης Τσίπρας, το "παιδί του 2008". Δυστυχώς, για όσους τον πίστεψαν, δεν ήταν παρά το νέο πρόσωπο της ίδιας ατζέντας. Το "όχι" του δημοψηφίσματος έγινε "ναι" μέσα σε 48 ώρες, χωρίς καν να ...ερωτηθεί εκ νέου ο λαός, που άλλα περίμενε και άλλα του βγήκαν! Και ο ίδιος που έταζε "ρήξη με την Ευρώπη των τοκογλύφων, έγινε ο πιο πρόθυμος μαθητής του Βερολίνου.

Από τη δήθεν "Αριστερά της Αντίστασης", πέρασε στη Διαχείριση του Χρέους, με υπουργούς τραπεζίτες και τεχνοκράτες, ρίχνοντας πιο βαθιά τη χώρα στο κενό.

Το επιστέγασμα σε όλη αυτή τη κατρακύλα, η κατάπτυστη και άκρως προδοτική "Συνθήκη των Πρεσπών"! Μια συνθήκη που θα μείνει στην Ιστορία ως η πλέον ταπεινωτική συμφωνία που επεβλήθη στη πατρίδα μας ελέω ...Αλέξη, χωρίς πόλεμο, χωρίς ντουφεκιές, χωρίς όλμους και κανόνια. Η αποθέωση της ταπείνωσης... Σαμαράς και Τσίπρας λοιπόν. Δυο διαφορετικές ρητορικές, ένα κοινό υπόβαθρο: Ο φόβος του συστήματος απέναντι στην Ιστορία και η λατρεία της Ευρώπης.

Η πολιτική σκηνή της Ελλάδας, επί τη κυριολεξία, μοιάζει με ρωμαϊκό θέατρο στην ύστερη εποχή της Αυτοκρατορίας. Οι συγκλητικοί αλλάζουν ονόματα, οι αυτοκράτορες αλλάζουν προσωπεία, αλλά το σύστημα παραμένει ανέπαφο. Όπως στην εποχή του Ιουλιανού του Παραβάτη, όπου η νεοϊδρυθείσα Νέα Ρώμη, το χριστιανικό κέντρο της τότε Οικουμένης, προσπαθούσε να ξαναγίνει "παγανιστική" για να διασώσει μια ιερατική εξουσία που ήδη κατέρρεε, έτσι και σήμερα, το ελληνικό κατεστημένο ανασύρει παλιές φιγούρες, ως απονενοημένο διάλειμμα πριν την καταστροφή.

Η τηλεοπτική εμφάνιση του Σαμαρά δεν είχε πολιτική στόχευση, αλλά ψυχολογική. Ήταν ένα μήνυμα προς την ίδια την ολιγαρχία. "Μην πανικοβάλλεστε, είμαι εδώ. Αν χρειαστεί, θα παίξω ξανά τον ρόλο του σταθεροποιητή".

Ο Τσίπρας, από την άλλη, παραμένει σε εφεδρεία. Ο ίδιος "παίκτης" από άλλη φανέλα. Το σύστημα χρειάζεται διαρκώς εναλλακτικούς εαυτούς. Όπως ο Διάβολος που δεν αλλάζει πρόθεση, αλλά μόνο μορφή.

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο πολιτικό, είναι ψυχολογικό και πολιτισμικό. Η Μεταπολίτευση ανέθρεψε μια γενιά ψευτορωμιών – ανθρώπων που αποκόπηκαν από την ελληνική συνείδηση και ταυτίστηκαν με το δυτικό φαντασιακό.

Η "Ευρώπη" ουδέποτε παρουσιάστηκε ως εταίρος, αλλά ως Μητέρα ανίερη Εκκλησία, ο απόλυτος κριτής, ελεγκτής και ...άξιος αποικιοκράτης. Ο κάθε Έλληνας πολιτικός μετρούσε τη "σοβαρότητά" του ανάλογα με το πόσο τον επαινούσε ο γερμανικός Τύπος ή οι Βρυξέλλες.

Έτσι δημιουργήθηκε μια νέα αριστοκρατία υποτέλειας: Τεχνοκράτες, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, "ευρωπαϊστές" καθηγητές, που έγιναν οι ιερείς του συστήματος και "συνταγματολόγοι" που όποτε υπήρχε "ανάγκη", απλά κονιορτοποιούσαν τη Χάρτα της Ελλάδας. Ο λαός, αντί για ενεργός πολίτης, μετατράπηκε σε τηλεθεατή. Και η πολιτική, από διαβούλευση, έγινε τηλεοπτική ψυχοθεραπεία...

Οι "νοικοκυραίοι", φύλακες του συστήματος

Ποιός άραγε λοιπόν στηρίζει το...σύστημα του πολιτικού Ψευτορωμαίϊκου; Σε ποιούς απευθύνονται αυτοί οι βδελυροί "νέοι σωτήρες" απ τα παλιά;

Κάθε σύστημα χρειάζεται φύλακες. Όχι στρατούς, αλλά νοοτροπίες. Και ο σημαντικότερος φρουρός της Μεταπολίτευσης είναι η φιγούρα του "νοικοκυραίου".

Αυτού του μικροϊδιοκτήτη, του συμβιβασμένου ψηφοφόρου της Νέας Δημοκρατίας — όποια μορφή κι αν έχει αυτή — που δεν δέχεται καμιά αλλαγή γιατί η αλλαγή τον τρομάζει.

Η "σταθερότητα" είναι ο θεός του και ο φόβος της απώλειας το δόγμα του. Δεν θέλει υπέρβαση, γιατί η υπέρβαση απειλεί τα κεκτημένα του.

Στέλνει τα παιδιά του στο εξωτερικό, γιατί τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι "άντρα ψευτοιδεολογιών". Αυτός ο τύπος φοβάται τη Ρωμιοσύνη, γιατί του θυμίζει αγώνες και αίμα. Η περιουσία του είναι το τοτέμ του. Την προσκυνά, όπως κάποτε οι ειδωλολάτρες τα αγάλματά τους. Κι αν χρειαστεί, θα συνεργαστεί με όποιον έρθει να κατακτήσει τη χώρα του, αρκεί να μη χάσει το σπίτι του και τη "θέση" του στη κοινωνία.

Αυτοί οι "νοικοκυραίοι" είναι οι ίδιοι που πολέμησαν με πάθος κάθε Επανάσταση. Ήταν εκείνοι που πολέμησαν τον Καποδίστρια και συντάχθηκαν με τους δολοφόνους του. Που ύμνησαν τον Όθωνα και τους Βαυαρούς, γιατί έφεραν "τάξη". Που δεν έστειλαν τα παιδιά τους να πολεμήσουν στη Μακεδονία. Που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς στην Κατοχή "για να μη χαθεί η περιουσία". Που έγλειψαν τους δικτάτορες γιατί "έφεραν ασφάλεια και ηρεμία".

Είναι η ίδια κοινωνική κάστα που σήμερα ψηφίζει Μητσοτάκη, όχι γιατί τον αγαπά, αλλά γιατί βλέπει σε αυτόν τον εγγυητή της ψευδούς σταθερότητας. Και τώρα που αλλάζουν τα κόζια, δηλαδή τώρα που ο Μητσοτακισμός πνέει τα λοίσθια, είναι έτοιμη να ψηφίσει όποιον απ' τους δυό - Σαμαρά ή Τσίπρα - τους υποσχεθεί πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει...σελίδα.

Είναι οι "καλύτεροι" ψηφοφόροι του Συστήματος του Ψευτορωμαίικου. Οι πιο πιστοί του στρατιώτες, γιατί έχουν μάθει να υπερασπίζονται τον αφέντη τους, όχι τον τόπο τους. Και γι’ αυτό, κάθε φορά που ένας αληθινός Έλληνας σηκώνει κεφάλι, αυτοί οι ίδιοι γίνονται το χέρι που θα τον χτυπήσει πρώτοι.

Είναι οι αιώνιοι συνεργάτες του φόβου.

Αν ανατρέξει κανείς στην Ιστορία, θα δει ότι κάθε αυτοκρατορία που έχασε το πνεύμα της, προσπάθησε να κρατηθεί με τεχνάσματα. Η Ρώμη έπεσε όχι όταν μπήκαν οι βάρβαροι Ούννοι, αλλά όταν οι Ρωμαίοι έπαψαν να πιστεύουν στη Ρώμη και άλλαξαν...πόλη και θέση. Το ίδιο και σήμερα. Η Ελλάδα καταρρέει όχι γιατί μας επιτίθενται οι ξένοι, αλλά γιατί το καθεστώς της υποτέλειας έχει καταλάβει τον νου των Ελλήνων.

Οι "ευρωπαϊστές" παίζουν τον ρόλο των ύστερων πατρικίων: Πολυτελή δείπνα και κενές ομιλίες, ενώ έξω καίγεται το σώμα του έθνους.

Το "σύστημα" είναι μια μεταμοντέρνα αυτοκρατορία χωρίς κέντρο. Διαχειρίζεται ανθρώπους, όχι ιδέες. Ελέγχει συνειδήσεις, όχι εδάφη. Γι’ αυτό και τρομάζει όταν βλέπει λαϊκή αφύπνιση, πατριωτικό συναίσθημα, πνευματική επιστροφή. Εκεί που αρχίζει η Ρωμιοσύνη, τελειώνει το Σύστημα.

Ο ρόλος των ΜΜΕ και της ψευδοπολιτικής

Από τη δεκαετία του ’90, η τηλεόραση αντικατέστησε το κοινοβούλιο. Οι αποφάσεις λαμβάνονται στα πάνελ. Οι πολιτικοί έχουν γίνει performers και οι δημοσιογράφοι ιερείς μιας νέας θρησκείας: της ενημερωτικής αποχαύνωσης.

Ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, όλοι πέρασαν από το ίδιο κατηχητικό. Πώς να υποκρίνεσαι τον σωτήρα χωρίς να αλλάζεις τίποτα. Το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια "δημοκρατία" τηλεοπτικής αυθυποβολής. Το κοινό που δεν έχει παλάτια, σπίτια και οφφίτσια αλλά εμπιστεύεται μόνο την "μαγική οθόνη", δεν πιστεύει, απλώς υπνωτίζεται. Και η πολιτική λειτουργεί πλέον ως συναισθηματική διοχέτευση της κοινωνικής αγωνίας.

Η "Ευρωπαϊκή Ένωση" - που μόνο ΕΝΩΣΗ δεν είναι - παρουσιάστηκε ως πολιτισμικό όραμα, αλλά λειτουργεί ως θεσμικός μηχανισμός αποσύνθεσης των εθνών. Η Ελλάδα, από φορέας πνευματικού πολιτισμού, έγινε πελάτης του λογιστηρίου των Βρυξελλών.

Ο Σαμαράς και ο Τσίπρας, ο καθένας με το δικό του ύφος, υπέγραψαν αυτή τη μετατροπή. Ο πρώτος για να δείξει "σοβαρότητα", ο δεύτερος για να δείξει "ευρωπαϊσμό" γιατί στη πορεία είδε ιδίοις όμμασι πως αν δεν άλλαζε...μυαλά, θα πεταγόταν στα σκουπίδια πριν καν συμπληρώσει 6 ή 7 μήνες στη πρωθυπουργική καρέκλα. Και αυτή τη καρέκλα, κανείς δεν την παράτησε αν δεν τον...παραιτούσαν άλλοι.

Η τραγική ειρωνεία είναι πως και οι δύο ταυτίστηκαν με το πιο βαθύ, αντιρωμαίικο ένστικτο: Την αποκοπή από την Ορθοδοξία και τη Ρωμιοσύνη, για να μοιάσουμε στους "εκσυγχρονισμένους" Φράγκους.

Το αποτέλεσμα ήταν μια Ευρώπη χωρίς ψυχή, υποταγμένη στους νέους επικυριαρχους, δηλαδή στη συμμορία Σβάμπ-Λέσχης Μπίλντερμπεργκ από τη μία και από την άλλη, μια Ελλάδα χωρίς ελπίδα.

Η Μεταπολίτευση ξεκίνησε με υποσχέσεις "εθνικής συμφιλίωσης και τελειώνει με εθνική λήθη. Οι θεσμοί έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς αυτοσυντήρησης. Το Σύνταγμα είναι πλέον διακοσμητικό. Και οι πολίτες αισθάνονται θεατές ενός έργου που παίζεται χωρίς αυτούς.

Αλλά κάθε ιστορική παρακμή γεννά την ανάγκη της Αναγέννησης.

Το Σύστημα δεν πρόκειται να διασωθεί. Ο κύβος ερίφθη πλέον. Η πτώση του συστήματος όμως δεν είναι το τέλος. Είναι απλά η τελευταία αναπνοή ενός καθεστώτος που ξέχασε την αποστολή του.

Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική καμπή. Το δίλημμα δεν είναι πλέον "δεξιά ή αριστερά", "ευρώ ή δραχμή", "Σαμαράς ή Τσίπρας". Το δίλημμα είναι "Ή αποκτούμε και πάλι την αληθινή μας ταυτότητα" ή "επιλέγουμε νέο διαχειριστή που θα υπακούει στους δυνάστες".

Εμείς όμως που βρισκόμαστε στη πλευρά του 20-22%, ξέρουμε ποιοί είμαστε και τι επιδιώκουμε. Η Ελλάδα όχι ως μικρή αποικία των Αμερικανοευρωπαίων, αλλά ως έννοια και πολιτισμός, είναι καταδικασμένη όχι απλά να ζήσει ακόμη και με μερικούς Έλληνες να την ακολουθούν, αλλά και να μεγαλουργήσει ακόμη.

Πώς το είχε πεί ο Άγιος Παΐσιος; "Και κανείς Έλληνας να μη μείνει, ο Θεός θα αναστήσει έναν Έλληνα και θα κάμει το χρέος Του".

Αυτό ακριβώς ζούμε τώρα. Κι όποιος δεν το έχει αντιληφθεί...καλή του τύχη!

Πύρινος Λόγιος