Braveheart και όχι μόνο στην οθόνη!

Από το Άγιον Όρος μέχρι τις υπόγειες στοές του Χόλιγουντ, και από το φως της πίστης ως το σκοτάδι της πολιτικής αποσύνθεσης

Ο Μελ Γκίμπσον, στη σερβική μονή Χιλανδαρίου. Όχι για τουρισμό. Δεν ήρθε να ξεκουραστεί – ήρθε να σταθεί. Να προσκυνήσει. Να συναντήσει κάτι που δεν αποτυπώνεται σε φωτογραφίες: το άχρονο.

Όσοι τον παρακολουθούν, ξέρουν. Δεν είναι απλώς ένας ηθοποιός ή σκηνοθέτης. Είναι ο άνθρωπος που τόλμησε να αποκαλύψει τις φρικαλεότητες του παγκόσμιου παρασκηνίου, να συγκρουστεί ανοιχτά με την “ελίτ” που κρύβεται πίσω από τα φώτα της βιομηχανίας του θεάματος.

Το πλήρωσε – αλλά δεν λύγισε.

Braveheart όχι μόνο στην οθόνη.

Η ταινία του τα “Πάθη του Χριστού” παραμένει η πιο ισχυρή κινηματογραφική ιεροτελεστία των τελευταίων δεκαετιών. Κι αν στο σινεμά ξεκινά με εικόνες, στον πραγματικό κόσμο ξεκινά με θυσίες. Εκείνος το ήξερε.

Κι ενώ ένας τέτοιος άνθρωπος επιλέγει την ησυχία της μετάνοιας, στις δικές μας αυλές ο θόρυβος της σήψης σκεπάζει κάθε φωνή λογικής.

Η “δικαιοσύνη”, όμηρος των ίδιων κέντρων που παρήγαγαν την παρακμή, προσπαθεί τώρα να φιμώσει, να εκφοβίσει, να εξολοθρεύσει – ακόμα και ευρωπαϊκές φωνές, όπως της Πόπης Παπανδρέου.

Ενοχλεί.

Δεν εντάσσεται.

Δεν υπηρετεί. Άρα, πρέπει να “τελειώσει”.

Τα πρόσωπα τα ξέρουμε. Τους ρόλους τους παίζουν τόσο καιρό, που νομίζουν ότι γράφουν και το σενάριο. Δεν έχουν καταλάβει πως η κάθαρση έχει ήδη αρχίσει.

Όχι με χειροκροτήματα, αλλά με βοή. Με υπόγειο βούισμα που δεν ακούγεται εύκολα, γιατί έρχεται από κάτω, από τη ρίζα.

Σάπιοι, αλλά ακόμα όρθιοι. Για λίγο.

Το οφείλουμε στα παιδιά μας να μην παραδώσουμε μια κοινωνία μουχλιασμένη, όπου η αλήθεια λογοκρίνεται και η εξουσία πνίγει.

Πρέπει να καθαρίσουμε τον τόπο. Με λόγο. Με πράξεις. Με φωτιά, αν χρειαστεί.

Όχι για εκδίκηση. Για υγεία. Για συνέχεια.