Η ημιθανής Ελλάδα του Κτήνους στη κόψη του ξυραφιού!

Οι αρχές, οι συμμαχίες και οι σταθερές που ξέραμε τελειώσανε. Όποια χώρα θέλει να επιβιώσει πρέπει να βασιστεί στις δικές της δυνάμεις...

Είναι επίσημο: βρισκόμαστε πίσω στον 19ο αιώνα! Οι αρχές, οι συμμαχίες και οι σταθερές που ξέραμε τελειώσανε. Όποια χώρα θέλει να επιβιώσει πρέπει να βασιστεί στις δικές της δυνάμεις. Όχι πως δεν ήταν πάντα έτσι, αλλά κανείς δεν το ’λεγε φωναχτά. Τώρα η βία είναι το αναγνωρισμένο διεθνές δόγμα.

Οι ΗΠΑ του 21ου αιώνα έχουν αλλάξει. Στην εποχή Τραμπ, κι όχι μόνο, δεν ενδιαφέρονται πλέον να λαμβάνουν υπόψη ούτε καν τα δίκαια των χωρών-δορυφόρων τους, πόσο μάλλον να προστατεύουν τα εδάφη των «συμμάχων» τους.

Η -αναμενόμενη- σύμπλευση Τραμπ – Πούτιν αποτελεί μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη για την Ελλάδα. Και οι δυο τους κοιτάζουν τα συμφέροντα των χωρών τους – από αυτή την άποψη εξηγούνται απόλυτα οι κινήσεις τους. Η Ρωσία παίρνει την επί δεκαετίες υποκρισία της Δύσης και την τρίβει στα μούτρα της. «Δεν αλλάζουν τα σύνορα με τη βία» είναι, υποτίθεται, ο απαράβατος κανόνας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, είναι ο ίδιος κανόνας που ξεχάστηκε ξανά και ξανά σε Κύπρο, Γιουγκοσλαβία, Παλαιστίνη, γενικώς όπου συνέφερε την Αμερική.

Τώρα είναι η Ρωσία που αλλάζει τα σύνορα με τη βία. Και, φυσικά, Ε.Ε. και ΗΠΑ όχι μόνο αναγνωρίζουν στην πράξη τη ρωσική εισβολή, αλλά πιέζουν και την Ουκρανία να μη φέρνει αντιρρήσεις. «Είστε μικρή χώρα» τους λέει ο Λευκός Οίκος και καλά κάνει. Και τους προτρέπει «να ευχαριστείτε τη Ρωσία που δεν σας παίρνει ολόκληρη τη χώρα».

Ο Τραμπ κάνει απλά σε κοινή θέα την πολιτική που άλλοι Αμερικανοί πρόεδροι θα έκαναν πίσω από κλειστές πόρτες. Οι ΗΠΑ είναι πια επίσημα μια ανώνυμη εταιρία παραγωγής και πώλησης όπλων. Όποιος θέλει να «νοικιάζει» την παρουσία τους θα το κάνει στο εξής πληρώνοντας αδρά την οπλική της βιομηχανία. Όπως ακριβώς αναγκάζονται τώρα η Ε.Ε. και η Ουκρανία.

«Δεν βοηθάμε – πουλάμε» είναι το νέο δόγμα που «πουλάει» στις κάμερες ο Αμερικανός πρόεδρος. Με μια κυνικότητα αφοπλιστική. Η μοίρα της Ουκρανίας δείχνει τι είδους μεταχείριση επιφυλάσσουν οι ΗΠΑ στις χώρες-προτεκτοράτα τους. Αμερική και Ευρώπη χρησιμοποίησαν την Ουκρανία ως τον πολιορκητικό κριό της Δύσης. Μέσω αυτής, η δυτική επιρροή θα θριάμβευε. Υποτίθεται…

Οι δύσμοιροι Ουκρανοί όχι απλά ακολούθησαν κατά γράμμα τη στρατηγική που τους υπαγόρευσε η Αμερική, αλλά στάλθηκαν να σκοτωθούν για τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και την αφέλεια της «λίγης» Ευρώπης. Και τώρα η Ουκρανία φωτογραφίζεται, ταπεινωμένη και πετσοκομμένη, στον Λευκό Οίκο με φόντο το 20% της χώρας να ακρωτηριάζεται. Δίπλα στον Τραμπ, σαν μαθητούδια σε τιμωρία, κάθονται οι καρπαζωμένοι «ηγέτες» της Ευρώπης. Οι λαοί τους είναι τα κορόιδα που θα πληρώσουν όλη τη ζημιά.

Στην πραγματικότητα, δεν συνθηκολογεί μόνο η Ουκρανία. Ούτε ηττάται μόνο η Ευρώπη. Αυτή η συμφωνία οδηγεί στην ολοκληρωτική αποδόμηση όλου του καταστατικού χάρτη της διεθνούς νομιμότητας. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να φοβάται πως η εξέλιξη στο Ουκρανικό δεν είναι για καλό.

Στόχος του Τραμπ με το Ουκρανικό δεν ήταν να ευνοηθεί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα. Η αλλαγή των κανόνων, όμως, ανοίγει την «κερκόπορτα».

Είτε ο Ερντογάν είτε ένας επόμενος «αναθεωρητής» της Τουρκίας θα έχουν μπροστά τους έτοιμο και στρωμένο το σημερινό χαλί για την παραβίαση των διεθνών συνθηκών.

Θα είμαστε τυχεροί αν κάτι ανάλογο με το δράμα του Κιέβου δεν αποδειχθεί σκηνή από τα «προσεχώς» της δικής μας μοίρας.

Η Ελλάδα σήμερα δεν παράγει πλέον ούτε σφαίρα. Και η στάση της ορίζεται από μια επικίνδυνη κυβέρνηση, ανίκανη να εκμεταλλευτεί το γεωγραφικό της πλεονέκτημα στα 3,5 χρόνια του πολέμου, ώστε να παζαρέψει διέξοδα στα δικά της ανοιχτά θέματα ασφαλείας. Αναπόφευκτα, η χώρα βρίσκεται σε σοβαρά επισφαλή θέση.

Όσο η σκακιέρα αναποδογύριζε μετά τη ρωσική εισβολή, ο πρωθυπουργός δούλευε για να εξυπηρετεί πρώτα συμφέροντα άλλων κρατών, όχι του δικού του. Σήμερα, το παιχνίδι έχει ολοκληρωθεί. Με την Ουκρανία ακρωτηριασμένη, την ωμή Ρωσία νικήτρια, τις ΗΠΑ πλουσιότερες, την Ευρώπη ανυπόληπτη και την Ελλάδα να βλέπει τις διεθνείς συνθήκες να σκίζονται από τους ίδιους τους εμπνευστές τους, τα αφεντικά των υπερδυνάμεων.

«Έχουμε ένα αρπακτικό στις πύλες της Ευρώπης» δήλωσε ο ηλίθιος Μακρόν για τη Ρωσία. Και κάλεσε την… Τουρκία, που έχει εισβάλει, κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος κι απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα, να αναλάβει την ευρωπαϊκή ασφάλεια.

Με την ίδια λογική, γιατί όχι και τη Ρωσία;

Οι αρπακτικές κινήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και η κατοχή της Κύπρου δεν είναι πια παραφωνία στην Ιστορία. Είναι μια αναγνωρισμένη πρακτική. Υπογράφεται επίσημα με τη νίκη του εισβολέα (Ρωσία) επί του κατακτημένου (Ουκρανία). Αύριο και οι Τουρκοκύπριοι θα διεκδικήσουν από τις υπερδυνάμεις τα ίδια… προνόμια – μια αναγνώριση της τουρκικής κυριαρχίας στα Κατεχόμενα.

Η απόφαση για το Ουκρανικό οδηγεί στην αποδοχή όσων έγιναν το 1974 στην Κύπρο. Σε ένα αναγνωρισμένο τουρκοκυπριακό κράτος. Και «νομιμοποιεί» μια αιματηρή αρπαγή ελληνικού νησιού από κάθε «σουλτάνο».

Διότι αύριο θα έρθουν ξανά οι ΗΠΑ και οι συμπαίκτες τους για να υπογράψουν την παραχώρηση, π.χ., της «κατεχόμενης» Ρόδου στην Τουρκία, όπως έκαναν με το 20% της Ουκρανίας.

Με τη μανιακή στάση της στον πόλεμο της Ουκρανίας, η Ελλάδα του Μητσοτάκη δεν έγινε μόνο υπάκουο, δεδομένο και εν τέλει ανυπόληπτο πιόνι των ΗΠΑ, αλλά έχασε και το δικαίωμα να στραφεί ξανά προς τη Μόσχα, αν χρειαστεί στήριξη στο Αιγαίο ή στο Κυπριακό.

Δυστυχώς, ο τρόπος που ο Τραμπ αντιλαμβάνεται την ισχύ και η «συμφωνία ειρήνης» που έρχεται για το Ουκρανικό εξελίσσονται σε θανάσιμο κίνδυνο διαρκείας για εμάς. Για την Ελλάδα, την Κύπρο, τον Ελληνισμό…

Τελείωσε η εποχή των φαντασιώσεων

Είναι γνωστό πως η Ελλάδα έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό τη διεκδικητική και αποφασιστική εξωτερική πολιτική. Αλλά όταν ακόμα και οι λεγόμενοι «παραδοσιακοί σύμμαχοι» αρχίζουν να μας γυρίζουν την πλάτη, τότε το πρόβλημα δεν είναι πια διπλωματικό. Είναι υπαρξιακό.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εδώ και έξι χρόνια δεν έχει καταφέρει να εδραιώσει ούτε έναν σταθερό δίαυλο επιρροής σε ζωτικής σημασίας διεθνή ζητήματα. Η χώρα μας περιφέρεται όλο και πιο απομονωμένη στο γεωπολιτικό τοπίο, με μοναδικό διακριτικό τη στάμπα του «προβλέψιμου και δεδομένου συμμάχου». Αυτό που κάποτε λεγόταν «εθνική στρατηγική» έχει αντικατασταθεί από χαμόγελα, φωτογραφίες, δηλώσεις προθέσεων και… δισεκατομμύρια σε εξοπλιστικά συμβόλαια.

Η Γαλλία -και ειδικά ο πρόεδρός της Εμανουέλ Μακρόν- αποτέλεσε τα τελευταία χρόνια τον κατεξοχήν «Ευρωπαίο προστάτη» μας – τουλάχιστον στη ρητορική.

Εξοπλιστικά συμβόλαια δισεκατομμυρίων, Rafale, φρεγάτες, στενές επαφές, φιλοφρονήσεις, κοινές φωτογραφίες. Και φυσικά… λογαριασμοί πληρωμένοι, μέχρι τελευταίου ευρώ, από τον Έλληνα φορολογούμενο. Όμως φαίνεται ότι η εποχή των φαντασιώσεων τελείωσε. Ήρθε η ώρα της αλήθειας.

Ο Μακρόν, στη σκιά της κρίσιμης συνάντησης στον Λευκό Οίκο για την Ουκρανία, αποφάσισε να προσφέρει στη γείτονα Τουρκία έναν ρόλο-κλειδί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα ασφαλείας. Αναβάθμισε ευθέως την Άγκυρα ως χώρα-παίκτη αποτροπής και «εγγυήσεων ασφάλειας» για την Ευρώπη.

Δηλαδή, ένας σύμμαχος του ΝΑΤΟ που κατέχει παράνομα εδάφη χώρας-μέλους της Ε.Ε. (Κύπρος), απειλεί ευθέως άλλο μέλος (Ελλάδα) και συμμαχεί με τη Ρωσία ανακηρύσσεται «πυλώνας ασφάλειας». Από ποιους; Από εκείνους που ισχυρίζονται ότι σέβονται το Διεθνές Δίκαιο.

Η Γαλλία δεν το κάνει πρώτη φορά. Υπήρξαν και οι σιωπές της στις πωλήσεις των Meteor, οι εγκρίσεις για τα Eurofighter προς την Τουρκία, οι υπόγειες συνομιλίες των δύο πλευρών την ώρα που η Ελλάδα αγόραζε τα «υπερόπλα» με το κιλό.

Τελικά, φαίνεται πως εκείνη η περίφημη σκηνή με το δάχτυλο του Ερντογάν στη μούρη του Μακρόν στα Τίρανα μόνο προσβολή δεν ήταν. Ήταν δήλωση εξουσίας. Και η Γαλλία, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι, την αποδέχθηκε.

Κι εμείς τι κάνουμε; Πού είναι η ελληνική διπλωματία; Πού είναι οι «κόκκινες γραμμές»; Ποιος απάντησε στις δηλώσεις Μακρόν; Πού είναι η διπλωματική αναχαίτιση; Η επίκληση των συνθηκών, η παρέμβαση στα ευρωπαϊκά φόρα; Πουθενά.

Όπως και με την Αίγυπτο, που απομακρύνθηκε. Όπως και με τη Λιβύη, που αφέθηκε στο έλεος τουρκικών σχεδίων. Όπως και με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, που μας αιφνιδίασε. Όπως και με την ένταξη της Τουρκίας στον μηχανισμό SAFE. Παντού απουσία. Παντού παραίτηση.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει πια εγκαθιδρύσει μια εξωτερική πολιτική χωρίς όραμα, χωρίς φωνή και χωρίς διαπραγματευτικό βάρος. Μια πολιτική στην οποία η χώρα μοιάζει περισσότερο με πρόθυμο πελάτη, παρά με ισότιμο σύμμαχο. Δεν είναι «ρεαλισμός» να υποκύπτεις σε όλα. Δεν είναι «προβλεψιμότητα» να λες ναι πριν καν σε ρωτήσουν. Είναι διπλωματική μειονεξία. Κι αυτή πληρώνεται.

Η μαχαιριά Μακρόν είναι απλώς η τελευταία επιβεβαίωση ότι οι σύμμαχοι σέβονται εκείνον που στέκεται όρθιος, όχι εκείνον που χειροκροτεί σιωπηλά, ενώ του τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια. Καιρός να ξυπνήσουμε. Πριν ξυπνήσουμε… χωρίς σύνορα.