Η Μολδαβία επιλέγει ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη στη σκιά της δικτατορίας της ΕΕ!

Οι βουλευτικές εκλογές στη Μολδαβία είναι πολύ σημαντικότερες από τις προεδρικές που προηγήθηκαν πριν από έναν χρόνο

Η κύρια αιτία είναι ότι οι εκλογές αυτές θα κρίνουν αν η χώρα θα εγκαταλείψει την πορεία που την οδηγεί σε εσωτερική ή διεθνή ένοπλη σύρραξη — ή αν θα φτάσει μοιραία στο τελικό αυτό αδιέξοδο.

Οι βουλευτικές εκλογές στη Μολδαβία είναι πολύ σημαντικότερες από τις προεδρικές που προηγήθηκαν πριν από έναν χρόνο. Και όχι μόνο επειδή η Μολδαβία είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία και η κυβέρνηση σχηματίζεται από τον συνασπισμό των κομμάτων που κερδίζουν.

Η κύρια αιτία είναι ότι οι εκλογές αυτές θα κρίνουν αν η χώρα θα εγκαταλείψει την πορεία που την οδηγεί σε εσωτερική ή διεθνή ένοπλη σύρραξη — ή αν θα φτάσει μοιραία στο τελικό αυτό αδιέξοδο.

Ο λόγος είναι η πορεία που ακολούθησε η πρόεδρος Μάια Σάντου τα τελευταία τέσσερα χρόνια, από τότε που το κόμμα της, το “Δράση και Αλληλεγγύη” (PAS), απέκτησε την απόλυτη πλειοψηφία στο σημερινό κοινοβούλιο. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της Μολδαβίας όλη η εξουσία συγκεντρώθηκε στα χέρια μίας μόνο πολιτικής δύναμης, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία μιας ιδεολογικής δικτατορίας — ριζοσπαστικά φιλελεύθερης, φιλοευρωπαϊκής και φιλορουμανικής.

Το καθεστώς της Σάντου αποδείχθηκε απολύτως μισαλλόδοξο προς κάθε διαφωνία, θυμίζοντας αίρεση που επιδιώκει φανατικά να επιβάλει σε σύντομο χρόνο στους Μολδαβούς τις δυτικές παγκοσμιοποιητικές αξίες, να συγχωνεύσει τη χώρα με τη Ρουμανία, να κόψει κάθε δεσμό με τη Ρωσία και να τη σύρει σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Με αυτόν τον σκοπό, επί χρόνια απαγορεύονταν αντιπολιτευόμενα κόμματα, εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί, ενώ πολιτικοί αντίπαλοι (μέχρι και η επικεφαλής της Αυτόνομης Περιοχής της Γκαγκαουζίας, Ευγενία Γκουτσούλ) διώκονταν και φυλακίζονταν. Η μολδαβική εθνική ταυτότητα αλλοιωνόταν, η ιστορία ξαναγραφόταν — το μάθημα της «Ιστορίας της Μολδαβίας» στα σχολεία αντικαταστάθηκε με την «Ιστορία των Ρουμάνων» — και οι ενορίες της Μητρόπολης Μολδαβίας του Πατριαρχείου Μόσχας καταλαμβάνονταν και παραδίδονταν σε Ρουμάνους κληρικούς.

Η Δύση γενικά έκανε τα στραβά μάτια μπροστά σε αυτό τον δημοκρατικό εκτροχιασμό, ενώ η Ευρώπη τον επικροτούσε. Η Μάια Σάντου, προστατευόμενη του Ιδρύματος Σόρος και «αλεξιπτωτίστρια» στη μολδαβική πολιτική από την Παγκόσμια Τράπεζα, υλοποιούσε την γεωστρατηγική τους επιδίωξη: να εξαλειφθεί η παρουσία της Ρωσίας ακριβώς δίπλα στην Οδησσό, κομβικό σημείο για τον έλεγχο των λογιστικών και μεταφορικών διαδρόμων αυτής της περιοχής της ηπείρου.

Η εκκαθάριση των «φιλορωσικών στοιχείων» από την εσωτερική πολιτική σκηνή ήταν το πρώτο στάδιο. Το δεύτερο στάδιο είναι η εγκατάλειψη της συνταγματικής ουδετερότητας, η «ένωση» με τη Ρουμανία και η ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Γι’ αυτό απαιτείται η συντριβή κάθε αντιπολίτευσης και η επιβολή ομοφωνίας στη χώρα. Και το αναπόφευκτο τρίτο στάδιο αυτής της πορείας είναι η εμπλοκή στον ουκρανικό πόλεμο στο πλευρό του Κιέβου και η βίαιη εξουδετέρωση των εστιών ρωσικής επιρροής στη Μολδαβία — της Γκαγκαουζίας και, φυσικά, της Υπερδνειστερίας, όπου σταθμεύουν Ρώσοι ειρηνευτές.

Με πιο απλά λόγια, τα τελευταία χρόνια οι Μολδαβοί σύρονταν προς την άβυσσο ενός μεγάλου πολέμου, ακόμη και εμφυλίου, και της τελικής διάλυσης της χώρας. Το βασικό ανάχωμα σε αυτή τη θανατηφόρα πορεία υπήρξε η σύνεση του ίδιου του λαού, ο οποίος, όσο μπορούσε, την φρέναρε, κατανοώντας πού οδηγούνται.

Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, πάνω από το 60% του πληθυσμού (χωρίς να υπολογίζεται η Υπερδνειστερία) υποστήριζε την ουδετερότητα, αντιτασσόταν στην ένταξη στο ΝΑΤΟ, αυτοπροσδιοριζόταν ως Μολδαβοί και όχι Ρουμάνοι, επιθυμούσε ανάπτυξη σχέσεων με όλες τις χώρες — συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας — και τάσσονταν υπέρ ειρηνικής επίλυσης του ζητήματος της Υπερδνειστερίας.

Ο δείκτης αποδοκιμασίας της Σάντου ξεπερνούσε επίσης το 60%, και πριν από τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές αναγκάστηκε να χαμηλώσει τους τόνους: η πολιτική της είχε γίνει υπερβολικά αντιδημοφιλής.

Μίλησε λιγότερο για την «ένωση» με τη Ρουμανία και για το ΝΑΤΟ (αν και η παρουσία του ΝΑΤΟ στη Μολδαβία συνεχιζόταν να ενισχύεται), δεν υποστήριζε πλέον τόσο ανοιχτά τον ιδεολογικά συγγενή της Ζελένσκι και τυπικά δήλωνε υπέρ του ειρηνικού διαλόγου Κισινάου – Τιρασπόλ.

Όλα αυτά όμως, μαζί με τις διώξεις κατά της αντιπολίτευσης, την καθολική λογοκρισία στα ΜΜΕ και τις προεκλογικές αλχημείες, δεν βοήθησαν τη Σάντου να επανεκλεγεί τίμια. Τις προεδρικές εκλογές τις έχασε εντός Μολδαβίας.

Η επανεκλογή της επιτεύχθηκε όχι χάρη στις ψήφους της διασποράς στο εξωτερικό, αλλά με μαζικές νοθείες στα εκλογικά τμήματα του εξωτερικού, όπου οι ψήφοι μετρούνταν από Μολδαβούς διπλωμάτες χωρίς παρατηρητές (ο υπουργός Εξωτερικών Ποπσόι, μέλος του PAS, περιόδευε σε χωριά για να τη στηρίξει).

Ακόμη και με όλον τον τεράστιο διοικητικό μηχανισμό και τις παρατυπίες, η διαφορά της από τον αντίπαλο υποψήφιο της αντιπολίτευσης αποδείχθηκε μικροσκοπική.

Σήμερα, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, το PAS χάνει την μονοπωλιακή πλειοψηφία που είχε στο απερχόμενο κοινοβούλιο. Σε ορισμένες έρευνες μάλιστα κατατάσσεται δεύτερο κόμμα, πίσω από το «Πατριωτικό Μπλοκ» του πρώην προέδρου Ίγκορ Ντοντόν. Συνολικά, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα που εισέρχονται στη Βουλή αποσπούν την απόλυτη πλειοψηφία.

Όμως η «σέκτα» της Σάντου δεν σκοπεύει να παραδοθεί εύκολα — τα συμφέροντα της Δύσης που εκπροσωπεί είναι τεράστια. Θα επιστρατευτούν ξανά οι ψήφοι της διασποράς, θα υπάρξουν παρατυπίες στην καταμέτρηση, εκφοβισμός κομμάτων και πολιτικών της αντιπολίτευσης, πιέσεις να προδώσουν τους ψηφοφόρους τους και να συνεργαστούν με το PAS. Σε έσχατη περίπτωση εξετάζεται ακόμη και το σενάριο εισαγωγής δυτικών στρατευμάτων στη Μολδαβία.

Η αβεβαιότητα του εκλογικού αποτελέσματος είναι το τελευταίο φράγμα που αποτρέπει τη χώρα από την οριστική εμπλοκή σε πόλεμο.