Θεόγυμνοι Βασιλείς, Κουρελιάρηδες Υπήκοοι…

Ενα σχόλιο περί της πνευματικής μας συνευθύνης...

Ο Βασιλιάς είναι ...γυμνός!!!

Πολλές φορές, σε παλαιότερα κείμενα, αναφέρθηκα στην ευθύνη που έχουμε όλοι μας. Άρχοντες αλλά και αρχόμενοι, ποιμένες αλλά και ποιμαινόμενοι, κλήρος αλλά και λαός. Όλοι ανεξαιρέτως. Και μπορεί πολύ συχνά να εγκαλούμε τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς μας ηγέτες για υποκρισία, διαφθορά και προδοσία. Και ασφαλώς όχι άδικα.

Συνήθως όμως ξεχνούμε ή έστω υποτιμούμε την τεράστια συνευθύνη που έχουμε και όλοι οι υπόλοιποι. Συνευθύνη ορατή, για όσα αποδεχόμαστε, για όσα στηρίζουμε, για όσα απλώς ανεχόμαστε με τη μη αντίδραση και την τυφλή υπακοή μας.

Αλλά και συνευθύνη λιγότερο ορατή – και τελικά πιο ουσιαστική. Δηλαδή, ευθύνη πνευματική. Εξαιτίας της εκούσιας παρακμής μας, της εμμονικής αποστασίας μας, της επίμονα συνεχιζόμενης πνευματικής μας αθλιότητας. Η κατάσταση στην οποία είμαστε βυθισμένοι ως λαός (και ως πολίτες και ως ορθόδοξοι πιστοί) εδώ και πολλά χρόνια και από την οποία αρνούμαστε να ξυπνήσουμε.

Περί αυτής της πνευματικής ευθύνης και το σημερινό κείμενο. Για να μη λέμε μόνο για τον όντως θεόγυμνο βασιλιά, αλλά και για όσους είναι επίσης γυμνοί ή στην καλύτερη περίπτωση ντυμένοι με άθλια κουρέλια.

Με μια πολύ εύγλωττη και αποστομωτική απάντηση που δίνει σε όλους μας από τον μακρινό 7ο αιώνα ο Άγιος Αναστάσιος, ηγούμενος της Μονής Σινά και μετέπειτα πατριάρχης Αντιοχείας, ο οποίος μιλώντας «περί αναξίων αρχόντων» (και πολιτικών και εκκλησιαστικών), τονίζει ότι αυτοί προχειρίζονται κατά παραχώρηση ή και βούληση του Θεού σε ανάξιους λαούς εξαιτίας αυτής ακριβώς της αναξιότητάς τους. Και προς επίρρωσιν αυτού, αναφέρει δύο άκρως διδακτικά περιστατικά.

Το πρώτο (και πολύ γνωστό) αναφέρεται σε ένα σύγχρονό του άγιο ασκητή, που όταν άρχισαν στην Κωνσταντινούπολη οι αιματοχυσίες από τους ανθρώπους του τυράννου Φωκά (602-610), καθώς είχε πολλή παρρησία προς τον Θεό, άρχισε να τον ρωτά με απλότητα: «Κύριε, γιατί μας έδωσες τέτοιον βασιλέα;» Και τότε, αφού το έλεγε αυτό για αρκετές ημέρες, του ήλθε φωνή από τον ουρανό που έλεγε: «Σας τον έδωσα, διότι δεν βρήκα άλλον ακόμη χειρότερο για να σας στείλω».

Το δεύτερο (και όχι τόσο γνωστό) περιστατικό σχετίζεται με μία πόλη στη Θηβαίδα της Αιγύπτου, που οι κάτοικοί της ζούσαν βουτηγμένοι στην ανομία και την ακολασία. Εκεί υπήρχε και κάποιος εξαιρετικά διεφθαρμένος, που μια μέρα για κάποιο λόγο έγινε μοναχός, αλλά συνέχισε να ζει με ασωτία.

Όταν πέθανε ο επίσκοπος της πόλης, παρουσιάσθηκε σε έναν άγιο ασκητή, που ζούσε στην ευρύτερη περιοχή, άγγελος Κυρίου και του παρήγγειλε να πάει και να προετοιμάσει την πόλη, ώστε να χειροτονήσουν επίσκοπο αυτόν τον διεφθαρμένο μοναχό. Έτσι και έγινε.

Σύντομα μάλιστα ο νέος επίσκοπος άρχισε με τον νού του να φαντάζεται ότι είναι σπουδαίος και να υψηλοφρονεί. Τότε παρουσιάσθηκε και σ’ αυτόν ο άγγελος και του είπε: «Γιατί υπερηφανεύεσαι, άθλιε; Σου λέω αλήθεια ότι δεν έγινες επίσκοπος, επειδή ήσουν άξιος για ιεροσύνη. Αλλά έγινες, επειδή πολύ απλά αυτής της πόλης τέτοιος επίσκοπος της άξιζε».

Γι’ αυτό λοιπόν, ίσως είναι καιρός να πάψουμε τόσο πολύ να απορούμε και να βαρυγκομούμε μόνο με αυτούς που μας κυβερνούν. Η κατάντια τους είναι όντως τραγική, ας δούμε όμως κάποια στιγμή πρωτίστως και τη δική μας κατάντια. Και να καταλάβουμε κάποτε επιτέλους ότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο αυτοί, όσο εμείς οι ίδιοι.

Σε τέτοιους δαιμονικούς πολιτικούς τυράννους, αλλά και σε τέτοιους ανάξιους και φρικτούς εκκλησιαστικούς ηγέτες επίσης, επιτρέπει ο Θεός να παραδινόμαστε εξ αιτίας των ανομιών μας, γιατί τέτοιοι και ακόμη χειρότεροι είναι που μας αξίζουν.

Άλλωστε αυτούς δεν επιζητούμε και σε αυτούς δεν είναι που αναπαυόμαστε; Και αν μας έστελνε καλύτερους από εμάς, πόθεν προκύπτει δηλαδή ότι εμείς θα τους αποδεχόμασταν, ότι θα τους ακολουθούσαμε και δεν θα τους αποβάλλαμε από το σώμα μας (όπως κάποτε τον μέγα Καποδίστρια), επιμένοντας πεισματικά στον βούρκο;

Επειδή λοιπόν στο τρομακτικό σημείο αποστασίας που βρισκόμαστε και μέσα στο εφιαλτικά άγονο και νεκρικό τοπίο στο οποίο ζούμε (πιο ζοφερό και πιο αποτρόπαιο από κάθε άλλη φορά στην Ιστορία μας), οι αχρείοι είναι που μας αξίζουν και επειδή ακόμη εμείς οι ίδιοι την επιβάλλουμε εμμέσως στους εαυτούς μας την παρουσία τους και την προκαλούμε (μέσω και της ενεργοποίησης των πνευματικών νόμων), γι’ αυτό το επιτρέπει και ο Θεός.

Που και πάλι ωστόσο, ας είμαστε βέβαιοι ότι δεν το επιτρέπει τιμωρητικά, αλλά παιδευτικά. Αντί όμως να βάλουμε μυαλό, αντί να έλθουμε σε συναίσθηση για να ζητήσουμε και να λάβουμε το έλεός Του, εμείς συνεχίζουμε τα ίδια, εμμονικά ανεπίστροφοι και τραγικά αμετανόητοι.

Είναι σίγουρο όμως ότι αν αλλάζαμε λίγο τα μέσα μας, τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά και έξω.

Κατά τον λαό και οι άρχοντες λοιπόν. Και για να το προχωρήσουμε και λίγο πιο πέρα, τοιούτοι έπρεπον ημίν αρχιερείς. Και όχι μόνο αρχιερείς, αλλά και παπάδες και πολιτικοί και ακαδημαικοί και δικαστές και δάσκαλοι και αστυνομικοί και δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες και κάθε λογής άλλοι. Που διοικούν, που επηρεάζουν καταστάσεις, που διαμορφώνουν συνειδήσεις. Σαρξ εκ της σαρκός ημών όλοι τους.

Αν δεν ήταν εξ' άλλου θανάσιμα άρρωστη η σάρκα, θα τους είχε αποβάλει προ πολλού. Αν δεν υπήρχε η δική μας αποστασία και η δική μας τύφλωση, ούτε και αυτοί θα υπήρχαν.

Κάποια στιγμή, επιτέλους, οφείλουμε να το σκεφτούμε σοβαρά…

triklopodia