Πόλεμος χωρίς όρια!

Η Γερμανία ετοιμάζεται – η Ευρώπη πειθαρχεί – η Ούρσουλα αναλαμβάνει τον πόλεμο που οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν! Kaι στο βάθος...τα χνάρια της Ρωμιοσύνης!

Η Ούρσουλα ετοιμάζεται να γίνει η διαχειρίστρια ενός πολέμου που δεν αποφάσισαν οι Ευρωπαίοι λαοί. Aλλά ο Θεός!

Δεν χρειάζεται πια να «διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις». Οι λέξεις ειπώθηκαν καθαρά. Και ειπώθηκαν από τα πλέον επίσημα χείλη.

Η Γερμανία δεν ζει σε πόλεμο, αλλά δεν ζει πλέον ούτε σε ειρήνη. Και μαζί της, όλη η Δύση.

Αυτή η φράση του Φρίντριχ Μερτς δεν είναι λεκτική ακροβασία. Είναι δήλωση νέας εποχής. Είναι η εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος μόνιμης έντασης, ενός κόσμου όπου η εξαίρεση γίνεται κανόνας και ο φόβος μετατρέπεται σε διοικητικό εργαλείο.

Δεν πρόκειται για γερμανική ιδιαιτερότητα αλλά για ευρωπαϊκή μετάλλαξη. Και στον πυρήνα αυτής της μετάλλαξης βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν: μια Ένωση που παύει σταδιακά να είναι πολιτικό εγχείρημα λαών και μετατρέπεται σε μηχανισμό διαχείρισης πολέμου, πειθαρχίας και παρατεταμένης κρίσης.

Η Γερμανία απλώς άνοιξε τον δρόμο, η Κομισιόν τον στρώνει και ο ...Θεός, τον κατευθύνει.

Για δεκαετίες, η μεταπολεμική Γερμανία έζησε σε ένα καθεστώς ελεγχόμενης αμνησίας. Αντάλλαξε τη γεωπολιτική φιλοδοξία με την οικονομική ισχύ, τη στρατιωτική πρωτοκαθεδρία με τις εξαγωγές, τη μνήμη με την ευημερία. Η Pax Americana της παρείχε ασφάλεια, το φθηνό ρωσικό αέριο ανταγωνιστικότητα και η Ευρωπαϊκή Ένωση ένα πεδίο επιβολής χωρίς ρίσκο.

Αυτό όμως το οικοδόμημα κατέρρευσε.

Η παγκοσμιοποίηση εξάντλησε το γερμανικό μοντέλο. Η ενεργειακή εξάρτηση αποδείχθηκε θανάσιμη παγίδα. Και οι Ηνωμένες Πολιτείες του "αντιφρονούντα" για τους Διεθνιστές Τράμπ, για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέστησαν σαφές ότι τα συμφέροντά τους δεν ταυτίζονται πλέον αυτομάτως με τα διεθνιστικά ευρωπαϊκά.

Η Γερμανία βρέθηκε ξανά μπροστά στην Ιστορία. Και όπως συμβαίνει συχνά με τα έθνη που δεν συμφιλιώθηκαν ποτέ πραγματικά με το παρελθόν τους, αντέδρασε όχι με μετάνοια ή αυτογνωσία, αλλά με πειθαρχία. Ο πόλεμος – ή ακριβέστερα, η διαρκής προετοιμασία για πόλεμο – προσφέρει το ιδανικό πλαίσιο για αναδιάρθρωση χωρίς κοινωνική συναίνεση, για εξοπλισμούς χωρίς δημοκρατικό έλεγχο, για θυσίες χωρίς ορίζοντα ανταμοιβής...

Ο πόλεμος ως μόνιμη κανονικότητα

Το πιο ανησυχητικό στοιχείο στη ρητορική Μερτς δεν είναι η σκληρότητα, αλλά η αοριστία. Δεν υπάρχει σαφής εχθρός με συγκεκριμένα όρια. Δεν υπάρχει ορισμός νίκης. Δεν υπάρχει ούτε καν χρονικός ορίζοντας τέλους. Υπάρχει μόνο το «όσο χρειαστεί» και το «αν χρειαστεί».

Αυτή δεν είναι γλώσσα άμυνας. Δεν έχει ουδεμία σχέση μ' αυτήν. Είναι η γλώσσα της ατέρμονης σύγκρουσης. Είναι η γλώσσα που μετατρέπει την κοινωνία σε διαρκή εφεδρεία, τη νεολαία σε στρατηγικό απόθεμα και την οικονομία σε προέκταση του στρατιωτικού σχεδιασμού.

Η συζήτηση περί «εθελοντικής» θητείας που «μπορεί να αλλάξει αν χρειαστεί» δεν είναι καθόλου λεπτομέρεια παρά είναι η κλασική μέθοδος προετοιμασίας για το...πουθενά του αύριο. Πρώτα η ψυχολογική εξοικείωση, έπειτα η θεσμική επιβολή. Πρώτα ο λόγος, μετά ο νόμος.

Στην καρδιά αυτής της στρατηγικής βρίσκεται η Ουκρανία. Όχι ως κράτος με συγκεκριμένα γεωπολιτικά δεδομένα, αλλά ως σύμβολο απόλυτης απειλής.

Η φράση «αν πέσει η Ουκρανία, πέφτει η Ευρώπη» δεν έχει καμμιά σχέση ούτε με την ανάλυση ενός φαινομένου, ούτε με την έκβαση την ίδια του πολέμου. Είναι η απόλυτη δογματική κατασκευή φόβου.

Δεν εξετάζει συσχετισμούς ισχύος. Δεν λαμβάνει καν υπ' όψη γεωγραφία ή ιστορικά προηγούμενα. Λειτουργεί αποκλειστικά ως μηχανισμός πειθάρχησης. Όποιος αμφισβητεί τη γραμμή, στιγματίζεται. Όποιος μιλά για ειρήνη, κατηγορείται για υποχώρηση. Όποιος ζητά όρια, βαφτίζεται επικίνδυνος.

Είναι επί της ουσίας, η απόλυτη σατανοεφεύρεση παραγωγής αμφιβολίας και φόβου, πριν την μεγάλη φάση όπου θα εφαρμοστούν όλα όσα εμπεριέχει η πιο σατανική ατζεντα που εφηύρε ο ίδιος ο Σατανάς, μετά και την πτώση του ανθρώπου: Η Ατζέντα 2030.

Έτσι, η Ουκρανία μετατρέπεται σε μόνιμο άλλοθι. Και τα άλλοθι δεν τελειώνουν ποτέ. Χρησιμοποιούνται μέχρι εξάντλησης.

Σε αυτό το περιβάλλον, η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν βρίσκει το φυσικό της στοιχείο. Η τεχνοκρατική Ευρώπη δεν αντλεί νομιμοποίηση από τους λαούς, αλλά από την κρίση. Δεν λογοδοτεί σε εθνικά κοινοβούλια, αλλά σε δείκτες, μηχανισμούς και «ανάγκες».

Η δήλωση Μερτς της προσφέρει το ιδανικό πλαίσιο: μια Ευρώπη που δεν είναι σε πόλεμο, αλλά ούτε και σε ειρήνη. Δηλαδή μια Ευρώπη όπου οι Συνθήκες ερμηνεύονται κατά βούληση, οι αντιρρήσεις θεωρούνται επικίνδυνες και η εξουσία συγκεντρώνεται χωρίς θόρυβο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετασχηματίζεται σταδιακά από πολιτικό εγχείρημα σε διοικητικό μηχανισμό πολέμου. Όχι με τυμπανοκρουσίες και άλλα τέτοια θορυβώδη, αλλά με αποφάσεις «αναγκαίες», «επείγουσες», «χωρίς εναλλακτική».

Η πιο ειλικρινής παραδοχή ήταν αυτή, ότι δηλαδή η Pax Americana τελείωσε. Και αυτό αλλάζει τα πάντα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν εγγυώνται πλέον το κόστος ενός άλλου πολέμου και που οι ίδιες θεωρούν ότι ...δεν είναι για τα μέτρα τους. Διατηρούν όμως τον στρατηγικό έλεγχο, την τεχνολογική υπεροχή και την ευχέρεια αποχώρησης. Και η Διεθνιστική, νεοταξίτική και...ξεπεσμένη Ευρώπη καλείται να πληρώσει τόσο το μάρμαρο, όσο και τον μάστορα που θα το τοποθετήσει.

Μ' άλλα λόγια, αν θέλει πόλεμο ενάντια σε μια υπερδύναμη, να εξοπλιστεί μόνη της. Να αιμορραγήσει οικονομικά μόνη της. Και εν τέλει, να διαχειριστεί κοινωνική φθορά και πολιτική αστάθεια, μόνη της.

Αυτό δεν είναι σε καμμιά περίπτωση "ευρωπαϊκή αυτονομία". Είναι κλασική μεταβίβαση ρίσκου. Και η Ούρσουλα ετοιμάζεται να γίνει η διαχειρίστρια ενός πολέμου που οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν αποφάσισαν.

Η περίφημη «ανακαίνιση» της Γερμανίας δεν αφορά την ευημερία. Αφορά την ... προσαρμογή σε ένα νέο στάτους. Αυτό του πολέμου.

Λιγότερες κοινωνικές παροχές, περισσότερες αμυντικές δαπάνες. Λιγότερα δικαιώματα, περισσότερες υποχρεώσεις. Λιγότερη συζήτηση, περισσότερη πειθαρχία.

Η οικονομία πολέμου δεν ανακοινώνεται. Εγκαθίσταται σιωπηλά, συνοδευόμενη πάντα από αφήγημα απειλής και ηθική ενοχοποίηση της διαφωνίας.

Μωρία ή τύφλωση επιτρεπόμενη;

Το ερώτημα όμως που προκύπτει απ' όλα αυτά, δεν είναι αν οι ηγεσίες αυτές της ΕΕ είναι «τρελές». Φυσικά και είναι, αν αυτές έχουν παραδοθεί.

Στην ορθόδοξη θεολογική και ιστορική παράδοση, η μωρία δεν είναι έλλειψη ευφυΐας, αλλά απώλεια μέτρου.

Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος ή ένα ολόκληρο σύστημα, αποκόπτεται από την αλήθεια και αφήνεται στις συνέπειες των επιλογών του.

Όταν η ισχύς αποσυνδέεται από τη δικαιοσύνη, όταν η πολιτική αποκόπτεται από το νόημα, όταν η Ευρώπη αποκόπτεται από την πνευματική της μήτρα, τότε η Ιστορία επιστρέφει βίαια. Όχι για να δικαιώσει κάποιον γεωπολιτικά, αλλά για να αποκαλύψει το ψεύδος.

Το θέλημα του Θεού, η προφητεία των Αγίων και η κατάρρευση της Δύσης του Φραγκισμού

Η Ρωμανία (δηλαδή η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία του ελληνικού έθνους), δεν είναι πολιτικό σχέδιο, ούτε γεωπολιτικό κατασκεύασμα, ούτε αναβίωση αυτοκρατορικής νοσταλγίας. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο και, ταυτόχρονα, πολύ πιο επικίνδυνο για τον σύγχρονο δυτικό κόσμο: Είναι επιστροφή νοήματος.

Και το νόημα, όταν επιστρέφει, δεν ζητά άδεια από τα κέντρα εξουσίας. Αναδύεται όταν οι πολιτισμοί αδειάζουν εσωτερικά και καταρρέουν πνευματικά.

Η Δύση σήμερα δεν καταρρέει επειδή χάνει έναν πόλεμο. Καταρρέει επειδή έχασε την ψυχή της. Και αυτή η απώλεια δεν είναι πρόσφατη. Είναι ιστορική, δομική και – τολμηρά ειπωμένο – θεολογική.

Η Ρωμανία ως κοσμοαντίληψη, δεν επιστρέφει επειδή κάποιος την επιβάλλει. Επιστρέφει επειδή ο Θεός επιτρέπει να φανερωθεί το κενό των εναλλακτικών.

Η Δύση του χαιρετισμού και της ύβρεως

Η Δύση δεν αποκόπηκε από την Ανατολή τυχαία. Η αποκοπή είχε θεολογικό πυρήνα. Το Filioque δεν ήταν μόνο μία «λεπτομέρεια δογματική». Ήταν η πρώτη μεγάλη ύβρις του δυτικού ορθολογισμού. Δηλάδή η προσπάθεια να εξηγηθεί, να ελεγχθεί και τελικά να υποταχθεί το Μυστήριο της Πίστεως.

Η προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως χωρίς Οικουμενική Σύνοδο, απλά επειδή έτσι το ήθελε ένας βάρβαρος, μωροφιλόδοξος και αναίσθητος τύπος (Καρλομάγνος) δεν ήταν απλώς αντικανονική. Ήταν δήλωση εξουσίας. Από εκεί ξεκινά το νήμα που οδηγεί στο παπικό «αλάθητο», στη μετατροπή της Εκκλησίας σε διοικητικό μηχανισμό και τελικά στη λατρεία της ισχύος αντί της ταπείνωσης.

Η Δύση του «χαιρετισμού» – του τύπου χωρίς ουσία, της ευγένειας χωρίς αλήθεια, της αγάπης χωρίς μετάνοια – είναι η φυσική κατάληξη αυτής της πορείας. Ένας πολιτισμός που αντικατέστησε τη σωτηρία με την ηθικολογία και τη Χάρη με τον κανονισμό.

Ο Παπισμός ως πρόπλασμα του τεχνοκρατισμού

Ο Παπισμός δεν είναι απλώς εκκλησιαστικό φαινόμενο. Είναι πρωτότυπο εξουσίας. Το αλάθητο δεν αφορά μόνο τη θεολογία. Είναι το αρχέτυπο κάθε σύγχρονου τεχνοκρατικού αλαθήτου, δηλαδή των επιτροπών, των ειδικών, των μη εκλεγμένων σωτήρων.

Όταν ένας άνθρωπος ή ένας θεσμός δηλώνει ότι δεν σφάλλει ποτέ, τότε δεν μετανοεί, δεν ακούει και τελικά δεν σώζεται. Έτσι δεν είναι κ.κ. θεολόγοι;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση της Ούρσουλας λοιπόν, είναι το...μονάκριβο τέκνο αυτής της παράδοσης. Δεν προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα (ελλαδικός χώρος και Ρώμη) ούτε από τη Ρωμανία. Προέρχεται από τον φραγκικό νομικισμό, τον παπικό συγκεντρωτισμό και την πίστη ότι ο άνθρωπος μπορεί να διορθώσει τον κόσμο χωρίς τον Θεό.

Η αγωνία του «νέου Παπισμού» να δελεάσει την Ορθοδοξία

Σήμερα, ο μεγάλος πειρασμός δεν είναι ο διωγμός της Ορθοδοξίας. Είναι η ενσωμάτωσή της σε έναν άλλο "οργανισμό", εντελώς εχθρικό που παρουσιάζεται ως ...φίλος.

Η αγωνία του σύγχρονου Παπισμού – με τη διευρυμένη έννοια, πολιτική και πολιτισμική – δεν είναι να καταστρέψει την Ορθοδοξία, αλλά να την απονευρώσει, να τη δέσει στο άρμα του, να την κάνει «συνεργάσιμη».

Ο Οικουμενισμός, όταν παύει να είναι διάλογος αλήθειας και γίνεται εργαλείο εξίσωσης, μετατρέπεται σε τοξικό μικρόβιο. Όχι επειδή μιλά για ενότητα, αλλά επειδή απαιτεί έκπτωση από την Αλήθεια στο όνομα μιας ψεύτικης ειρήνης.

Η Ορθοδοξία όμως δεν σώζεται με συμβιβασμούς. Σώζει η ίδια με σταυρό.

Η Ιστορία έχει παρεξηγηθεί σκόπιμα. Ο Τούρκος, ναί, υπήρξε κατακτητής. Υπήρξε σκληρός, βίαιος, απάνθρωπος, θεϊκή μάστιγα. Αλλά δεν υπήρξε ο μεγάλος εχθρός της Ρωμιοσύνης.

Ο μεγάλος εχθρός που υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει, είναι ο Φραγκισμός. Οι Φράγκοι. Οι Γερμανοί. Οι Προτεστάντες. Οι Αγγλικανοί.

Διότι ο Φραγκισμός δεν κατέκτησε μόνο εδάφη. Κατέκτησε συνειδήσεις, διέστρεψε την Ιστορία και μετέτρεψε τη Ρωμανία σε «Βυζάντιο», δηλαδή σε κάτι ξένο, εξω από τα ελληνορωμαϊκά πρώτυπα και με ένα δόγμα που παράγει σκοταδισμό και φανατισμό.

Η Άλωση του 1204 ήταν σαφέστατα πνευματικά βαρύτερη από το 1453. Εκεί διαλύθηκε η ενότητα της Χριστιανοσύνης. Εκεί σπάρθηκε το μίσος προς τη Ρωμιοσύνη. Εκεί γεννήθηκε η Δύση ως αντί-Ρωμανία.

Οι Άγιοι της Εκκλησίας δεν μιλούσαν για τη Ρωμανία ως γεωπολιτικό σχήμα. Μιλούσαν για επιστροφή της τάξης, για αποκατάσταση του Μέτρου, για ανάσχεση της αδικίας. Από τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό έως τον Άγιο Παΐσιο, επανέρχεται το ίδιο μοτίβο: Η Δύση, αποκομμένη από τον Θεό, θα περιέλθει σε σύγχυση· και μέσα από αυτή τη σύγχυση, θα φανερωθεί ξανά η αξία της Ρωμιοσύνης.

Όχι ως κυριαρχία, αλλά ως μαρτυρία.

Ο Θεός δεν «ευλογεί αυτοκρατορίες». Ευλογεί την αλήθεια. Και όταν η αλήθεια καταδιώκεται, επιτρέπει στην Ιστορία να γκρεμίσει τα ψεύδη. Και πώς το κάνει αυτό η Ιστορία; Μα φυσικά με ...ΠΟΛΕΜΟ!

Η κατάρρευση της Δύσης ως αποκάλυψη

Η σημερινή κατάρρευση της Δύσης δεν είναι απλά μια τιμωρία ενός ενόχου που κατηγορείται για φόνους και για γενοκτονίες.

Είναι αποκάλυψη.

Αποκάλυψη του κενού πίσω από τα λεγόμενα... "ανθρώπινα δικαιώματα" αλλά χωρίς άνθρωπο, την πρόοδο χωρίς σκοπό και φυσικά, την ειρήνη χωρίς Χριστό.

Μέσα σε αυτό το κενό, η επικείμενη ανάνηψη της Ρωμανίας δεν την κάνει ως μια επιστροφή ενός κράτους.

Η Ρωμανία επιστρέφει ως κριτήριο. Ως υπενθύμιση ότι πολιτισμός χωρίς Θεό δεν επιβιώνει, όσο ισχυρός κι αν φαίνεται.

Και αν σήμερα κάποιοι μιλούν για πόλεμο χωρίς όρια, ίσως – χωρίς να το καταλαβαίνουν – υπηρετούν ένα σχέδιο μεγαλύτερο από αυτούς. Όχι σχέδιο ανθρώπινο. Αλλά εκείνη τη μυστηριώδη οικονομία, όπου η ύβρις οδηγεί στη μωρία και η μωρία στην πτώση.

Και μέσα από την πτώση, ο Θεός αναδεικνύει ξανά το νόημα. Τη Ρωμιοσύνη.

Ας γίνει το θέλημα του Θεού λοιπόν.

Πύρινος Λόγιος

sergioschrys@outlook.com