Το "ΟΧΙ" που προδόθηκε! Η "ομολογία" των πρακτικών που ήρθαν επιτέλους χτές στην δημοσιότητα!
- sergioschrys
- 20 Ιουλ
- διαβάστηκε 6 λεπτά
Η προδοσία της λαϊκής εντολής και η αρχή της οικονομικής και πνευματικής κρίσης του Έθνους
Το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015, η Ελλάδα έζησε μια ιστορική στιγμή. Έναν δημοκρατικό σεισμό, μια πρωτοφανή λαϊκή ανάταση που εξέφρασε μέσα από το 61,3% του ελληνικού λαού ένα περήφανο, καθαρό, αδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ. Ένα "ΟΧΙ"στη συνέχιση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Όχι στην πολιτική υποτέλειας, στον οικονομικό στραγγαλισμό, στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας...
Το ημερολόγιο έδειχνε 27 Ιουνίου 2015. Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα όταν στις οθόνες των πολιτών προβλήθηκε ένα έκτακτο διάγγελμα. Ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, με ύφος σοβαρό, με πρόσωπο κουρασμένο, σαφώς προβληματισμένο και με επίκληση της κυριαρχίας του ελληνικού λαού, ανακοίνωσε αυτό που κανείς δεν περίμενε: δημοψήφισμα.
«Μας ζήτησαν να εφαρμόσουμε τα μνημόνια, στόχος τους είναι η ταπείνωση του ελληνικού λαού. Η ευθύνη απέναντι στη χώρα μάς υποχρεώνει να απαντήσουμε στο τελεσίγραφο…». Κοιτώντας την κάμερα έθεσε το δίλημμα: «Αποφασίστε κυρίαρχα και περήφανα, όπως προστάζει η ιστορία του ελληνικού λαού. Στον αυταρχισμό στείλτε απάντηση δημοκρατίας»...
Το βάρος μιας ετυμηγορίας
Το βράδυ της 5ης Ιουλίου 2015, η Ελλάδα έζησε μια ιστορική στιγμή. Έναν δημοκρατικό σεισμό, μια πρωτοφανή λαϊκή ανάταση που εξέφρασε μέσα από το 61,3% του ελληνικού λαού ένα περήφανο, καθαρό, αδιαπραγμάτευτο ΟΧΙ.
Όχι στη συνέχιση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Όχι στην πολιτική υποτέλειας, στον οικονομικό στραγγαλισμό, στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.
Το δημοψήφισμα, το οποίο προκήρυξε η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, δεν ήταν μια απλή εκλογική διαδικασία. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης που ο λαός ρωτήθηκε άμεσα για ένα μείζον εθνικό και πολιτικό θέμα.
Και όμως – όπως θα φανεί ξεκάθαρα από τη μελέτη των πρακτικών του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών της 6ης Ιουλίου 2015 – η ετυμηγορία αυτή δεν έγινε σεβαστή. Αντιθέτως, αναιρέθηκε αυθημερόν, με τρόπο που συνιστά πρωτοφανή συνταγματική εκτροπή, προδοσία της λαϊκής βούλησης και, εν τέλει, εθνική αυτοχειρία.
Αυτό το άρθρο σκοπό έχει να αναδείξει τη θεσμική, πολιτική και πνευματική διάσταση αυτής της πράξης. Γιατί η προδοσία του δημοψηφίσματος δεν είναι απλώς ένα πολιτικό γεγονός – είναι τομή ιστορική, σημείο καμπής για την πατρίδα, που οι σύγχρονοι Άγιοι Γέροντες είχαν ήδη επισημάνει ως προοίμιο πνευματικής κατάρρευσης και αναγεννήσεως.
Η Συνταγματική Σημασία ενός Δημοψηφίσματος – Το Άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος
Η διαδικασία του δημοψηφίσματος προβλέπεται από το Άρθρο 44 παρ. 2 του Συντάγματος. Εκεί ορίζεται ότι:
«Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της Βουλής, που λαμβάνεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών…»
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 πληρούσε όλες τις θεσμικές προϋποθέσεις: αποφασίστηκε με 178 ψήφους στη Βουλή, διεξήχθη με πλήρη νομική κατοχύρωση, είχε δεσμευτικό χαρακτήρα, καθώς δεν αφορούσε νόμο, αλλά ζήτημα εθνικής πολιτικής κατεύθυνσης.
Το κρίσιμο σημείο όμως είναι το εξής: Η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας μέσω δημοψηφίσματος, κατά το Σύνταγμα, είναι απόλυτη και μη αναστρέψιμη. Το πολίτευμα της χώρας βασίζεται στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας (Άρθρο 1 Σ) και η βούληση του λαού δεν μπορεί να αναιρεθεί από κανέναν θεσμό, ούτε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ούτε από τη Βουλή, ούτε από “συμβούλια αρχηγών”.
Η μη εφαρμογή του αποτελέσματος συνιστά αντικειμενικά πολιτειακή ανωμαλία. Αυτή την πολιτειακή ανωμαλία, που πρώτος είχε επισημάνει 8 χρόνια νωρίτερα ο Όσιος Γέροντας Ιωσήφ Βατοπεδινός!
Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε το δημοψήφισμα;
Η επιλογή του δημοψηφίσματος από τον Τσίπρα δεν υπήρξε πράξη εθνικής γενναιότητας, αλλά τακτικός ελιγμός. Στις 27 Ιουνίου 2015, ο Τσίπρας ανακοινώνει ότι προκηρύσσει δημοψήφισμα, εν μέσω αδιεξόδων με τους δανειστές και πιέσεων από τον Σόιμπλε για Grexit ή νέο Μνημόνιο.
Στην ουσία, ο Τσίπρας προσπαθούσε να αποσείσει από πάνω του την ευθύνη για την απόφαση που ήξερε ότι έπρεπε να λάβει, επιδιώκοντας να εγκλωβίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να οχυρώσει την εξουσία του πίσω από μια «λαϊκή εντολή». Ουσιαστικά όμως πίστευε ότι θα χάσει ή ότι το ΟΧΙ θα ήταν οριακό και θα είχε “εύκολη διαπραγμάτευση”.
Η ίδια του η στάση το βράδυ του δημοψηφίσματος μαρτυρεί τούτο: ενώ είχε στα χέρια του μια ισχυρότατη λαϊκή εντολή, επιλέγει να τη διαπραγματευθεί αντί να τη εφαρμόσει.
Δεν παραιτήθηκε αν θεωρούσε τη συμφωνία αναγκαία – αντιθέτως, παρέδωσε το ΟΧΙ στους “θεσμούς” των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης, υπογράφοντας τρεις μέρες μετά ένα τρίτο, βαρύτερο Μνημόνιο.
Το Συμβούλιο της Προδοσίας – 6 Ιουλίου 2015
Η μέρα μετά το δημοψήφισμα, η πιο σκοτεινή ίσως στιγμή της μεταπολιτευτικής ιστορίας.
Στο Προεδρικό Μέγαρο συγκεντρώνονται οι πολιτικοί αρχηγοί: Αλέξης Τσίπρας, Ευάγγελος Μεϊμαράκης, Σταύρος Θεοδωράκης, Φώφη Γεννηματά, Δημήτρης Κουτσούμπας και Πάνος Καμμένος, υπό την προεδρία του Πρ. Παυλόπουλου. Απόντος του Βασίλη Λεβέντη και του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος είχε ήδη παραιτηθεί.
Εκεί, αντί να συζητηθεί η εφαρμογή του ΟΧΙ, δηλαδή η άμεση καταγγελία του μνημονιακού μηχανισμού με βάση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η επαναφορά σε εθνικό νόμισμα (αν κρινόταν αναγκαίο) ή ακόμη και διαπραγμάτευση από θέση ισχύος, έχοντας το "ΟΧΙ" ως τελική ετυμηγορία του ελληνικού λαού, συνέβη ό,τι δεν έπρεπε να συμβεί. Αποφασίστηκε με πρακτικά συνομολογημένη προδοσία να μεταφραστεί το ΟΧΙ ως “πρόθεση παραμονής στο ευρώ με νέα συμφωνία”.
Οι πολιτικοί αρχηγοί — πλην του Κουτσούμπα που διαφωνεί σε διαφορετική βάση — συμφώνησαν ότι το...ΟΧΙ δεν ήταν απόρριψη των Μνημονίων αλλά απλώς διαπραγματευτικό εργαλείο για… καλύτερο Μνημόνιο!
Στη βάση αυτή λοιπόν, ο πρόεδρος της ΝΔ Βαγγέλης Μεϊμαράκης πιέζει τον Τσίπρα να προχωρήσει σε συμφωνία, “για να μη διαλυθεί η χώρα”.
Η Φώφη Γεννηματά σε κατάσταση πανικού, με τρεμάμενη φωνή λέει ότι το αποτέλεσμα δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως “απόρριψη της Ευρώπης”! Ο Θεοδωράκης, το πουλέν των σημιτικών ευρωπαϊστών, ζητά “συνεννόηση” και “ευρωπαϊκή λύση”.
Κι ο Τσίπρας υπόσχεται ότι θα κάνει “ό,τι χρειαστεί” για να μην υπάρξει ρήξη, ακόμη και αν σημαίνει αυτό... νέα σκληρά μέτρα!
Το συμβούλιο τελειώνει με Κοινή Δήλωση που εξουσιοδοτεί τον Τσίπρα να διαπραγματευθεί με εντολή των πολιτικών αρχηγών, και όχι με τη ρητή εντολή του λαού.
Τι θα είχε συμβεί αν εφαρμοζόταν το "ΟΧΙ"
Αν η απόφαση του δημοψηφίσματος είχε γίνει σεβαστή:
Η Ελλάδα θα είχε θέσει τέλος στη μνημονιακή κατοχή με νόμιμο, δημοκρατικό τρόπο.
Θα είχε κινητοποιήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη ως παράδειγμα δημοκρατίας που αντιστέκεται.
Θα είχε ενδεχομένως οδηγηθεί σε εθνικό νόμισμα – με κόστος, αλλά και εθνική ανεξαρτησία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα τολμούσε να τιμωρήσει έναν λαό που ψήφισε ειρηνικά για την εθνική του αξιοπρέπεια.
Αντίθετα, η Ελλάδα παρέμεινε μεν στο ευρώ αλλά φορτώθηκε νέο χρέος (86 δις €), παραδόθηκε σε εποπτεία και ταπείνωση, εκχώρησε τη δημόσια περιουσία στο υπερταμείο για 99 χρόνια και συνέχισε τη δημογραφική, θεσμική, ηθική και πνευματική της παρακμή.
Ήταν η μη εφαρμογή πολιτειακή ανωμαλία;
Απολύτως! Ήταν μια καραμπινάτη συνταγματική εκτροπή και νομικά, και πολιτικά, και πνευματικά! Διότι αφ' ενός μεν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ουδέποτε ακυρώθηκε επίσημα και αφ' ετέρου δεν υπήρξε νέο δημοψήφισμα για να ανακληθεί το προηγούμενο. Επίσης, δεν υπήρξε προσφυγή στη Δικαιοσύνη που να το καθιστά άκυρο και τέλος, καμία διάταξη του Συντάγματος δεν προβλέπει ότι ένα δημοψήφισμα μπορεί να “ερμηνευτεί διαφορετικά” από την ακριβή του διατύπωση.
Άρα, η απόφαση των πολιτικών αρχηγών να το αγνοήσουν ή να το μεταφράσουν κατά το δοκούν, συνιστά αντικειμενικά παραβίαση του Συντάγματος. Όχι με τανκς, αλλά με χαρτιά, πένες και συνεννοήσεις πίσω από κλειστές πόρτες.
Η πράξη της 6ης Ιουλίου 2015 θεωρείται ΚΑΙ πνευματική αποστασία! Διότι το Έθνος μίλησε και το πολιτικό κατεστημένο απάντησε με περιφρόνηση και υποταγή στους ξένους. Αυτό δεν είναι απλώς πολιτική προδοσία – είναι εθνική απάρνηση, η οποία νομοτελειακά θα πληρωθεί, αλλά και θα εξαγνίσει το Έθνος...
Η Αρχή της Κρίσεως, η Αρχή της Αναγέννησης
Η 5η Ιουλίου 2015 υπήρξε η τελευταία μεγάλη πράξη Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Και η 6η Ιουλίου 2015 η πρώτη πράξη της νέας μεταμνημονιακής Τυραννίας, που διατηρείται μέχρι σήμερα υπό διαφορετικές μάσκες – αριστερές, δεξιές, τεχνοκρατικές.
Το δημοψήφισμα δεν εφαρμόστηκε. Το ΟΧΙ προδόθηκε. Αλλά δεν ξεχάστηκε. Είναι ακόμη εκεί, αδρανές μα ζωντανό, όπως η φωτιά κάτω από τη στάχτη. Και αυτή η φωτιά είναι που θα θεριέψει όταν έρθει η ώρα. Γιατί το Γένος δεν τελείωσε.
Η άρνηση της λαϊκής βούλησης ήταν η αρχή της πολιτειακής σήψης, αλλά και η αρχή της αναζήτησης της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Όταν θα γυρίσει ο τροχός της Ιστορίας, το ΟΧΙ αυτό θα δικαιωθεί, όχι από τους πολιτικούς, αλλά από την Ιστορία και τη Θεία Πρόνοια.
Σχόλια