Ή θα κερδίσει εδάφη ή θα τα χάσει όλα και θα εξαφανιστεί από τον χάρτη... Ο Ερντογάν μετέωρος, ανάμεσα στα...φλάμπουρα του!... Tο τελευταίο διάστημα ακούγονται διάφορες φωνές στην Άγκυρα, που αποτελούν αντήχηση ανάλογων εισηγήσεων που δέχεται ο Ερντογάν για τη διαχείριση των σχέσεων με το Ισραήλ. Οι φωνές αυτές έγιναν εντονότερες μετά την αεροπορική επίθεση του Ισραήλ στην Ντόχα του Κατάρ (9/9), που είχε στόχο την ηγεσία της Χαμάς , και μετά την επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου που ξεκίνησε την ίδια ημέρα από ισραηλινά ΜΜΕ προσκείμενα στο κράτος και στην κυβέρνηση, ότι ο επόμενος στόχος είναι η Άγκυρα, ακριβώς για τους ίδιους λόγους που στοχοποιήθηκε η Ντόχα, αφού είναι παγκοίνως γνωστό ότι η Τουρκία φιλοξενεί μέρος της ηγεσίας της Χαμάς. Μια τέτοια φωνή είναι του δημοσιογράφου Αμπντουκαντίρ Σελβί, που είναι από τους βασικούς εκφραστές του «παλατιού» του Ερντογάν , ο οποίος με άρθρο του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Χουριέτ» με τίτλο « Η Τουρκία παρασύρεται σε μια πολεμική παγίδα με το Ισραήλ », προειδοποιεί και προτείνει τρόπο διαχείρισης της κρίσης με το Ισραήλ. Μεταξύ άλλων ο Σελβί γράφει: …Γνωρίζω τις δυσκολίες της συγγραφής αυτού του άρθρου σε μια εποχή που ο Νετανιάχου έχει ξεκινήσει μια χερσαία επιχείρηση για την κατάληψη της Γάζας και ο στολίσκος Sumud προχωρά προς τη Γάζα. Μερικές φορές, το να γράφεις αυτό που πιστεύεις είναι σαν να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα. Η Τουρκία παρασύρεται σε έναν πόλεμο με το Ισραήλ. Το βλέπω αυτό σαν παγίδα. Θέλω να σας προειδοποιήσω να μην πέσετε σε αυτήν την παγίδα. Στη συνέχεια παραθέτει έντεκα σημεία που πρέπει να προσέξει ο Ερντογάν, προτείνοντας ταυτοχρόνως και τρόπους χειρισμού της κρίσης: 1. Είναι σαφές ότι η Τουρκία είναι ένας από τους στόχους του Ισραήλ, το οποίο επιτίθεται σε επτά χώρες στην περιοχή μας από τις 7 Οκτωβρίου. Το κράτος μας λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα. 2. Η Τουρκία δεν μοιάζει με καμία άλλη χώρα. Αν αισθανθεί απειλή, θα χτυπήσει πρώτα αυτή, πριν χτυπηθεί. 3. Η Τουρκία είναι μια ανερχόμενη δύναμη στην περιοχή της και στον κόσμο. Το Ισραήλ είναι μια φθίνουσα δύναμη. Η Τουρκία πρέπει να συνεχίσει την ανοδική της πορεία (εδώ ο αρθρογράφος περιγράφει τα όνειρα του Ερντογάν και όχι την πραγματική κατάσταση). 4. Ο Χαφέζ αλ-Άσαντ χρησιμοποίησε επί χρόνια το ΡΚΚ για να αποδυναμώσει την Τουρκία. Ο γιος του, Μπασάρ αλ-Άσαντ, στράφηκε επίσης εναντίον της Τουρκίας. Ποιος τελικά κέρδισε; Το καθεστώς Άσαντ κατέρρευσε στις 8 Δεκεμβρίου με την υποστήριξη της Τουρκίας. 5. Είναι γεγονός ότι η Τουρκία και το Ισραήλ ανταγωνίζονται για τον έλεγχο της Συρίας. Ωστόσο, στη Συρία, το Ισραήλ είναι στην πλευρά των ηττημένων και η Τουρκία στην πλευρά των νικητών ( και εδώ ο αρθρογράφος παραποιεί την πραγματικότητα. Ο ιθύνων νους της ανατροπής ήταν το δίδυμο ΗΠΑ – Ισραήλ, η Τουρκία ήταν «υπεργολάβος». Στρατηγικά κερδισμένος είναι το Ισραήλ, που εξάλειψε την επιρροή του Ιράν, το οποίο αποτελούσε μείζονα απειλή και διεκδικεί την επιρροή επί της Συρίας ) . 6. Εάν ένας πόλεμος είναι αναπόφευκτος, πρέπει πρώτα να κάνετε όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες. Εάν η Τουρκία πάει σε πόλεμο με το Ισραήλ, θα το κάνει με τους δικούς της όρους και προϋποθέσεις. Όχι στις ημερομηνίες και τις προϋποθέσεις που ορίζει το Ισραήλ. 7. Η Τουρκία πρέπει να ενισχύσει την παρουσία της στη Συρία, στο Ιράκ και στον Λίβανο και να αποφύγει τον πόλεμο τώρα. Βρεθήκαμε σε εξαιρετικά ευνοϊκή θέση να αρπάξουμε μια από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες στην ιστορία μας και να ασκήσουμε έλεγχο στη Συρία, στο Ιράκ και στον Λίβανο. Πρέπει να ενισχύσουμε τους εαυτούς μας σε αυτές τις περιοχές για λίγο ακόμα. Η ασφάλεια της Τουρκίας δεν ξεκινά από την Άγκυρα, αλλά από τη Βηρυτό, τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη. 8. Τώρα έρχομαι στην παγίδα που στήνεται για την Τουρκία. Η οργάνωση που ήθελε να σύρει την Τουρκία σε πόλεμο με τη Ρωσία λειτουργούσε μέσω της οργάνωσης του Γκιουλέν (FETÖ), ενός μηχανισμού της CIA. Ένας εκτελεστής της FETÖ πυροβόλησε τον Ρώσο πρέσβη στο κέντρο της Άγκυρας. Οι ίδιοι κατέρριψαν ένα ρωσικό αεροπλάνο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ κατέρριψε ένα ρωσικό αεροπλάνο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με τη δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου, διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, από έναν τρομοκράτη που υποστηριζόταν από τη Σερβία. Μία σφαίρα πυροδότησε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Αν δεν ήταν η οξυδερκής ηγεσία του Ερντογάν και του Πούτιν, οι δύο χώρες θα είχαν πάει σε πόλεμο. Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Ζελένσκι, ο οποίος πήγε σε πόλεμο με τη Ρωσία με την υποκίνηση των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, είναι ξεκάθαρη. 9. Τώρα, η ίδια ομάδα των γκιουλενιστών προσπαθεί να σύρει την Τουρκία σε πόλεμο με το Ισραήλ. Αυτή είναι μια παγίδα που έχει στηθεί εναντίον της Τουρκίας. Αυτός είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος που διεξάγεται από τη Μοσάντ και τη FETÖ. 10. Λένε ότι «η μεγαλύτερη νίκη είναι αυτή που επιτυγχάνεται χωρίς πόλεμο». Αυτό επιδιώκουμε τώρα. 11. Μια τελευταία λέξη. Αν πάμε σε πόλεμο, θα το κάνουμε στον δικό μας χρόνο και υπό τις δικές μας συνθήκες. Επιπλέον, η Τουρκία δεν είναι σαν άλλες χώρες. Αν πάμε σε πόλεμο, δεν θα φύγουμε χωρίς να καταλάβουμε την Ιερουσαλήμ. Αυτά από έναν αρθρογράφο που εκφράζει το «παλάτι» και είναι ένας από τους πιο θερμούς υποστηρικτές του Ερντογάν. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Σε τι μόνο συμφωνούν λαός και Κολωνάκι: "Φύγε αληταρά"!  Το Κτήνος μπορεί να απολαμβάνει τον πρωινό καφέ του στο " Αλφιέρε" της πλατείας Κολωνακίου, αλλά ο καφές έγινε πολύ πικρός γι' αυτόν... Δεν βαρέθηκαν τον Μητσοτάκη οι παράγοντες. Βλέπουν όμως ότι χάνει έδαφος στις απόρρητες δημοσκοπήσεις και αντιλαμβάνονται ότι ένας πρωθυπουργός χωρίς ισχύ δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους... O Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε προχθές πρώτη φορά στη διάρκεια της εξαετούς θητείας του ότι «πρωθυπουργό εκλέγει ο λαός και όχι οι παράγοντες». Και ότι τα σενάρια «πολιτικής κουζίνας» για αντικατάστασή του στην προεδρία της Ν.Δ. εν κινήσει ή για ορισμό τρίτου προσώπου στο αξίωμα «που διακινούν χίλιοι άνθρωποι στα καφενεία πέριξ του Κολωνακίου» δεν αφορούν τον κόσμο, ο οποίος έχει τις έγνοιες του. Ο κύριος Μητσοτάκης ήταν ακριβής. Πράγματι στο Αλφιέρε, στο Mayor (τέως JK), στη Βιβλιοθήκη, στο Da Capo, στο Dry, στη Μαντζάρου, στα καφέ των Μουσείων Μπενάκη και Θεοχαράκη, στη Λυκόβρυση, στο Perros, στο Φίλιον, τα βράδια στο Καφενείο, στο 17, στο Αμπρεβουάρ και στου Παπαδάκη (παλαιότερα στου Jimmys στη Βαλαωρίτου, στο JB Corner της Μεγάλης Βρεταννίας, στο Πρυτανείο και στο Ιντεάλ) «ζυμώνεται» όλη η πολιτική Αθήνα για τις επερχόμενες εξελίξεις. Θαμών αυτής της πλειάδας καταστημάτων καφέ και εστιάσεως, τα οποία εκτοξεύτηκαν την περίοδο του εκσυγχρονισμού (ο Γιώργος Λακόπουλος έγραψε το μυθιστόρημα «Ποιος δολοφόνησε τον πρωθυπουργό» με εξώφυλλο το Da Capo τον καιρό που συγκαλούσε εκεί πρωινές «συσκέψεις» ο Ψυχάρης), ήταν και παραμένει ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης. Θαμώνες Στο Αλφιέρε της Σέκερη τον γνώρισα νέο βουλευτή το 2004 με πρωτοβουλία του Μακάριου Λαζαρίδη. Θαμώνες είναι επίσης ακόμα και σήμερα συνεργάτες του. Στου Πητ συχνάζουν ο Θανάσης Νέζης, μέχρι προσφάτως, πριν εκλεγεί πρόεδρος, και ο Νικήτας Κακλαμάνης. Στους χώρους αυτούς συναντούσε ο πρωθυπουργός ως βουλευτής και υποψήφιος αρχηγός τους περίφημους «παράγοντες» που τώρα του ξινίζουν. Μικρούς, μεσαίους και ανώτερους. Διορατικότητα Σε πολλούς από αυτούς που σήμερα χλευάζει στηρίχτηκε μάλιστα για την εκλογή του στην αρχηγία της Ν.Δ. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι όλοι όσοι σύχναζαν και συχνάζουν στο Κολωνάκι έχουν τη διορατικότητα να προβλέψουν με ακρίβεια τις εξελίξεις. Όσο δυνατοί κι αν είναι. Όμως σε αυτούς τους χώρους του Κολωνακίου, μαζί με την πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι (Καραβίτης, Μουζίκ, Μαύρος Γάτος, Αερόστατο) και την Παλαιά Αγορά, του Αχιλλέα, στο Ψυχικό, όπου έχει επεκταθεί η πολιτική αγορά, μπορείς να συλλάβεις την ατμόσφαιρα. Οι παράγοντες στην πατρίδα μας ενίοτε «εκλέγουν» κυβέρνηση υπό την έννοια ότι στηρίζουν έναν αρχηγό στην προεκλογική του εκστρατεία εις βάρος άλλου (έτσι «τελείωσαν» τον Έβερτ το 1996 προς όφελος του Κώστα Σημίτη), αλλά ενίοτε δεν τα καταφέρνουν. Είναι όμως νόμος: Εάν αυτή η πολιτική αγορά αρχίσει δειλά δειλά να συζητά ψιθυριστά την αλλαγή αρχηγού στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα εν κινήσει ή ορισμό τρίτου προσώπου στη θέση πρωθυπουργού (σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας), αυτό σημαίνει ότι ανιχνεύει την υποχώρηση της κυβέρνησης στην κοινωνία, την εξασθένηση των ποσοστών της ως πλειοψηφούσας δύναμης και τη μείωση της ισχύος του πρωθυπουργού. Το Κολωνάκι, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, δεν εκλέγει κυβερνήσεις. Βλέπει όμως εγκαίρως την πτώση των κυβερνήσεων. Είναι βαρομετρικό χαμηλό. Πριν «πέσουν» οι κυβερνήσεις στη Βουλή «πέφτουν» στο Κολωνάκι. Η συζήτηση που, όπως παραδέχθηκε ο πρωθυπουργός, είναι σε εξέλιξη στα καφέ του Κολωνακίου (και σε περίπτωση που δεν το έχει καταλάβει και σε όλα τα καφενεία της χώρας) γίνεται πρώτη φορά κατά την επταετή διακυβέρνηση της Ν.Δ. Το σύστημα Όσο ο πρωθυπουργός ήταν απολύτως κυρίαρχος και τα πήγαινε καλά με το σύστημα, κοινώς το εξυπηρετούσε, κανείς δεν διανοείτο να ανοίξει συζήτηση στην καρδιά του Κολωνακίου για αντικατάστασή του. Το γεγονός ότι τώρα συμβαίνει και ο ίδιος νιώθει την ανάγκη να το ειρωνευτεί δείχνει πως κάτι αλλάζει. Θα συμφωνήσουμε σε κάτι με τον κύριο Μητσοτάκη: Οι παράγοντες που ανοίγουν συζήτηση για την αντικατάσταση από το αξίωμά του προφανώς δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους. Καθείς έχει τους λόγους του. Οσμίζονται όμως την επερχόμενη αλλαγή, καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να την «πνίξουν» όπως παλιά και κάνουν πολιτικό «placement» για τα συμφέροντά τους. Κοινώς: Ποντάρουν στο επόμενο «άλογο». Την αλλαγή όμως αυτή στη στάση τους δεν την αποφασίζουν μόνοι. Ιδού το μυστικό: Την επιβάλλει κατά βάθος ο κυρίαρχος λαός. Δεν βαρέθηκαν τον κύριο Μητσοτάκη οι παράγοντες. Βλέπουν όμως ότι χάνει έδαφος στις απόρρητες δημοσκοπήσεις και αντιλαμβάνονται ότι ένας αδύναμος, lame duck, πρωθυπουργός χωρίς ισχύ δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους. Οι δημοσκοπήσεις λοιπόν αλλάζουν και τους μεγάλους, αλλάζουν και το Κολωνάκι, αλλάζουν και τον κύριο Μητσοτάκη τον ίδιο που ως καλός λαϊκιστής άρχισε να μοιράζει λεφτά στο «πόπολο» για να στερεωθεί και, αν χρειαστεί, θα ξαναμοιράσει. Τα πράγματα επί επτά χρόνια παρέμεναν παγωμένα. Τώρα ο συσχετισμός διαμορφώνεται από την αρχή. Είναι θέμα χρόνου η έναρξη ενός νέου πολιτικού κύκλου. Συμφωνούν σε αυτό και ο λαός και το Κολωνάκι. Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»

Μαθήματα διαπραγμάτευσης για τις αποζημιώσεις από τον Πολωνό πρόεδρο Στις αρχές της εβδομάδας, ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Πολωνίας, Καρόλ Ναβρότσκι, επισκέφθηκε το Βερολίνο. Η επίσκεψη αυτή, αν και πέρασε (τυχαία;) απαρατήρητη στην Ελλάδα, είχε άμεσο ενδιαφέρον και για τη δική μας χώρα, καθώς στο επίκεντρό της βρέθηκε το θέμα των αποζημιώσεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά τις συναντήσεις του, ο Ναβρότσκι έκανε κάτι εντυπωσιακό: δεν έθεσε απλώς το θέμα καταβολής των αποζημιώσεων, ύψους 1,3 τρισεκατομμυρίων ευρώ, προς τη χώρα του, αλλά το συνέδεσε άμεσα με την ενίσχυση της πολωνικής στρατιωτικής παρουσίας στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ! Όπως αποκάλυψε χθες το περιοδικό «Spiegel», ο Πολωνός πρόεδρος είπε τόσο στον ομόλογό του Σταϊνμάιερ όσο και στον καγκελάριο Μερτς το εξής: εάν η Γερμανία συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις για αποζημιώσεις, « η Πολωνία θα κάνει περισσότερα στην ανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ ». Τα δύο θέματα -οι πολεμικές αποζημιώσεις και η στρατιωτική παρουσία- δεν έχουν μεν σχέση μεταξύ τους, αλλά η σύνδεσή τους δείχνει τη στρατηγική σκέψη και την αποφασιστικότητα του Πολωνού προέδρου, που αξιοποιεί κάθε διαπραγματευτικό χαρτί προς όφελος της χώρας του. Η γερμανική απάντηση ήταν αναμενόμενα αρνητική, όμως το κρίσιμο είναι ότι το ζήτημα τέθηκε ευθέως και παραμένει ζωντανό στο τραπέζι, την ώρα που η ηγεσία του ΝΑΤΟ «καίγεται» για την περαιτέρω ανάπτυξη του προγράμματος με την ονομασία Eastern Shield (Ανατολική Ασπίδα) από την Πολωνία, με επενδύσεις δισεκατομμυρίων ζλότι κατά μήκος των συνόρων της με τη Ρωσία και τη Λευκορωσία. Ο Ναβρότσκι πήγε μάλιστα στο Βερολίνο έχοντας νωπή τη λαϊκή νομιμοποίηση: εξελέγη πρόεδρος της Πολωνίας τον Ιούνιο, με βασικό σύνθημα την ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας, κερδίζοντας κόντρα σε όλα τα προγνωστικά τον «φιλοδυτικό» υποψήφιο Ραφάλ Τρασκόφσκι. Να κάνουμε τώρα τη σύγκριση με την ελληνική πολιτική σκηνή; Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συναντήθηκε στο Βερολίνο με τον Μερτς, στις 13 Μαΐου, χωρίς να πει λέξη για το θέμα των αποζημιώσεων. Και πριν από έναν χρόνο, σε συνάντηση με τον Σταϊνμάιερ, περιορίστηκε σε μια γενική και άνευ βαρύτητας αναφορά σε «ζητήματα που παραμένουν άλυτα – ελπίζουμε κάποια μέρα να αντιμετωπιστούν». Σε μια συμβολική επανάληψη δύο λέξεων, περισσότερο ως αγγαρεία, για το ζήτημα που «παραμένει εκκρεμές», είχε αρκεστεί στη δική της συνάντηση με τον Γερμανό πρόεδρο και η τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ο Κ. Τασούλας δεν έχει προλάβει να ασχοληθεί ακόμη… Η διαφορά είναι προδήλως κραυγαλέα και τα συμπεράσματα ακόμη πιο εκκωφαντικά. Η Πολωνία τολμά και διεκδικεί, αξιοποιώντας κάθε διαθέσιμο εργαλείο, ενώ η δική μας ηγεσία, υποτελής, σκύβει το κεφάλι και σιωπά – έστω κι αν η Ελλάδα υπέστη συγκριτικά μεγαλύτερες καταστροφές και απώλειες, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας και της οικονομίας της…

Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται ότι το πολιτικό κλίμα είναι αρνητικό για αυτή Υποτίθεται ότι όλο το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση ασχολήθηκε πρωτίστως με έναν πολιτικό σχεδιασμό για να μπορέσει μετά τις θερινές διακοπές όχι μόνο να ανακτήσει τον έλεγχο του πολιτικού αφηγήματος αλλά και να διευρύνει την επιρροή της και να μπει σε τροχιά εκλογικής νίκης το 2027. Στο κέντρο αυτού του σχεδίου ήταν οι εξαγγελίες της ΔΕΘ που υποτίθεται ότι θα ήταν της μορφής «τόσο όσο», δηλαδή όχι «υπερβολικές εξαγγελίες» αλλά και ταυτόχρονα μέτρα που θα μπορούν να προβληθούν ως αυτά που θα τα κάνουν τη διαφορά για κρίσιμα τμήματα του εκλογικού ακροατηρίου. Ήδη πριν από τις εξαγγελίες το επικοινωνιακό επιτελείο προλείαινε το έδαφος επιμένοντας ότι αυτά τα μέτρα θα κάνουν τη διαφορά . Το επικοινωνιακό μπαράζ με πλήθος δημοσιεύματα για το πόσο ήδη άλλαξε το κλίμα ξεκίνησε πριν καλά καλά ο πρωθυπουργός κατέβει από το βήμα. Στο επίκεντρο η βεβαιότητα ότι οι επιλογές αυτές θα εξαργυρωθούν και δημοσκοπικά. Και όλα αυτά διανθισμένα με όλα τα απαραίτητα κλισέ του τύπου « στο Μαξίμου ήδη χαμογελούν », « οι πρώτες δημοσκοπήσεις ήδη δείχνουν αλλαγή του κλίματος », « η κυβέρνηση ξανακερδίζει όσους έχασε το προηγούμενο διάστημα ». Και μετά ήρθαν οι δημοσκοπήσεις. Στην πραγματικότητα έδειχναν ότι η κυβέρνηση δεν είχε γυρίσει το κλίμα , ότι η πλειοψηφία των πολιτών έχει αρνητική γνώμη για την κυβέρνηση , ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει καμία πιθανότητα να πετύχει αυτοδυναμία , ότι η υποδοχή των μέτρων από την κοινωνία ήταν από χλιαρή έως αρνητική . Όμως, και πάλι δοκιμάστηκαν κάθε είδους παραλλαγές «δημιουργικής λογιστικής» για να « περάσει το μήνυμα ». Τα κόλπα γνωστά: αντί να επικεντρώσουν στο πόσο απείχε η Νέα Δημοκρατία από την αυτοδυναμία, υπογράμμιζαν την απόσταση από το δεύτερο κόμμα , αντί να δείξουν πόσο χαμηλή είναι η αποδοχή της κυβέρνησης και των μέτρων άθροιζαν θετικές και αρνητικές γνώμες ως θετικές και αντί να μιλήσουν για το πόσο μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αξιολογεί αρνητικά την κυβέρνηση επικέντρωναν στο ότι ο πρωθυπουργός ήταν πιο μπροστά από τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς ως προς τη δημοφιλία. Ακολούθησαν οι δημοσκοπήσεις που δεν έκαναν κόλπα . Ούτε σε αυτά που έλεγαν, ούτε στον τρόπο που παρουσιάζονταν. Και πλέον έχουμε την πλήρη εικόνα: τα μέτρα της ΔΕΘ δεν άλλαξαν το κλίμα . Η αγωνία για την ακρίβεια κορυφώνεται. Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς υποχωρεί και μια αίσθηση γενικευμένης διαφθοράς κυριαρχεί. Η απαισιοδοξία για το μέλλον αυξάνεται. Το αίτημα της πολιτικής αλλαγής εντείνεται και πλέον οι πολίτες ζητούν και πρόωρες εκλογές . Ο πρωθυπουργός εξακολουθεί να χάνει κατά κράτος από τον «Κανένα». Όλα αυτά σημαίνουν ένα πολύ απλό πράγμα: ότι η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πια αντιμέτωποι με το τέλος του πολιτικού τους κύκλου . Η πορεία από εδώ και πέρα θα είναι καθοδική. Ότι απέναντί τους δεν έχουν – ακόμη… – πειστική εναλλακτική μπορεί να κάνει τα πράγματα πιο περίπλοκα ή ρευστά, όμως δεν αναιρεί ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να κερδίσει ξανά εκλογές. Βεβαίως υπάρχει το ενδεχόμενο να θεωρήσει ότι επειδή παραμένει το πρώτο κόμμα και έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία εξακολουθεί να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μόνο που στην πράξη αυτό σημαίνει ότι απλώς θα προσθέτει πολιτικό κόστος και φθορά. Και όταν έρθει η ώρα της κάλπης όλο αυτό το κόστος θα καταγραφεί και η αποδοκιμασία θα είναι πλέον επικυρωμένη . Ακόμη και εάν μετά ακολουθήσει αστάθεια, το σίγουρο είναι ότι αυτό που θα προκύψει δεν θα είναι ακόμη μία κυβέρνηση Μητσοτάκη. Όλα αυτά δεν διαψεύδουν μόνο το κυβερνητικό αφήγημα . Ταυτόχρονα, μεγαλώνουν και την ευθύνη να υπάρξει αντίπαλο δέος. Πολιτική αλλαγή και ένα θετικό όραμα θέλει η κοινωνία. Όχι μια παρατεταμένη κρίση όπου ο κυνισμός και ο αυταρχισμός θα εναλλάσσονται με την ακυβερνησία και την παράλυση. Η επόμενη μέρα έχει ήδη ξεκινήσει... in.gr

Δεκάδες οι νεκροί, χιλιάδες εκτοπισμένοι... Το Ισραήλ συνεχίζει την αιματηρή του επιχείρηση με στόχο την κατάληψη της πόλης της Γάζας - Οι ΗΠΑ άσκησαν βέτο για έκτη φορά σε ψήφισμα για κατάπαυση του πυρός... Ο στρατός του Ισραήλ προωθείται από δύο κατευθύνσεις προς το κέντρο της πόλης της Γάζας, επιχειρώντας να εκδιώξει τους κατοίκους της προς την ακτή και τελικά εκτός του μεγαλύτερου αστικού κέντρου της Λωρίδας. Ο εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού, Ναντάβ Σοσάνι δήλωσε την Πέμπτη στο Reuters ότι πεζικό, άρματα μάχης και πυροβολικό προωθούνται προς το κέντρο της πόλης, με την υποστήριξη της πολεμικής αεροπορίας, με στόχο να ασκήσουν πίεση στη Χαμάς. Ο Χάνι Μαχμούντ του Al Jazeera μετέδωσε ότι ο ισραηλινός στρατός προωθούνταν από τα βορειοδυτικά και τα νοτιοανατολικά, «εγκλωβίζοντας τους ανθρώπους στη μέση» και αναγκάζοντάς τους να μετακινηθούν προς τα δυτικά της πόλης, όπου βρίσκεται ο παραλιακός δρόμος αλ-Ρασίντ που οδηγεί προς τα νότια . Κύματα εκτοπισμένων, τρέχουν για να σωθούν « Οι επιθέσεις σε πολυπληθείς γειτονιές προκαλούν πανικό και φόβο, και ωθούν τους ανθρώπους να τρέχουν κυριολεκτικά για να σωθούν. Βλέπουμε τώρα κύματα ανθρώπων να κάνουν ακριβώς αυτό », τόνισε ο Μαχμούντ, μεταδίδοντας από τη Νουσεϊράτ στην κεντρική Γάζα. Κάτοικοι της πόλης της Γάζας μίλησαν στο Al Jazeera για αδιάκοπες επιθέσεις, συμπεριλαμβανομένων «αεροπορικών επιθέσεων από drones και μαχητικά αεροσκάφη» και εκρήξεων από τηλεχειριζόμενα «ρομπότ» – μη επανδρωμένα οχήματα γεμάτα εκρηκτικά που ο ισραηλινός στρατός χρησιμοποιεί για να ανατινάξει γειτονιές καθώς προχωρά προς το εσωτερικό. Τουλάχιστον 40 άνθρωποι σκοτώθηκαν την Πέμπτη στην πόλη της Γάζας, σύμφωνα με ιατρικές πηγές. Πόσοι άνθρωποι βρίσκονται στον βορρά Οι Παλαιστίνιοι ζουν ξανά και ξανά το δράμα του εκτοπισμού. Το Ισραήλ έχει δώσει εντολή εκκένωσης για ολόκληρη την πόλη της Γάζας, ωστόσο και στις λεγόμενες «ανθρωπιστικές ζώνες» οι επιθέσεις συνεχίζονται, όπως στην αλ-Μαουάσι. Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν φύγει από την πόλη της Γάζας. Η Κεντρική Στατιστική Υπηρεσία της Παλαιστίνης δήλωσε ότι περίπου 740.000 άτομα – περίπου το 35% του πληθυσμού των 2,1 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας – βρίσκονταν ακόμη στο βόρειο τμήμα της περιοχής την Τρίτη. Ωστόσο, η παλαιστινιακή υπηρεσία επισήμανε ότι ο αριθμός αυτός ενδέχεται να μειωθεί, καθώς οι συνεχείς ισραηλινές επιθέσεις αναγκάζουν όλο και περισσότερους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις περιοχές τους και βασικές υποδομές δεν λειτουργούν. Το Γραφείο Ανθρωπιστικών Υποθέσεων των Ηνωμένων Εθνών (OCHA) προειδοποίησε για αυτό το ζήτημα την Πέμπτη. Η OCHA κατηγόρησε το Ισραήλ ότι «εμποδίζει συστηματικά» τις προσπάθειες παροχής βοήθειας στον πολύπαθο πληθυσμό, κάνοντας αναφορά στο κλείσιμο του συνοριακού περάσματος Ζικίμ προς το βόρειο τμήμα της Γάζας, που μαστίζεται από λιμό, και στην απαγόρευση ορισμένων ειδών διατροφής. «Κατάφωρη παραβίαση» Εκτός της πόλης της Γάζας, τουλάχιστον άλλοι 10 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν από ισραηλινά πυρά. Ο ισραηλινός στρατός ανέφερε ότι τέσσερις από τους στρατιώτες του σκοτώθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης στην πόλη Ράφα, στο νότιο τμήμα της Γάζας. Το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCHR) στην Παλαιστίνη καταδίκασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την «κατάφωρη παραβίαση» από το Ισραήλ των διεθνών νομικών απαιτήσεων για διάκριση μεταξύ μαχητών και αμάχων στις αεροπορικές επιθέσεις του στη Γάζα. Νέο βέτο των ΗΠΑ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ – Για έκτη φορά Καθώς το Ισραήλ επέκτεινε την επίθεσή του την Πέμπτη, οι Ηνωμένες Πολιτείες άσκησαν βέτο σε ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που ζητούσε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, άρση των περιορισμών στην παροχή βοήθειας στη Λωρίδα και επιστροφή των ομήρων που κρατούνται από τη Χαμάς. Αυτή είναι η έκτη φορά που οι ΗΠΑ ασκούν βέτο σε αντίστοιχο ψήφισμα. Η μόνιμη εκπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στον ΟΗΕ, Μπάρμπαρα Γούντγουορντ, δήλωσε ότι « η απερίσκεπτη επέκταση της στρατιωτικής επιχείρησης του Ισραήλ μας απομακρύνει από μια συμφωνία που θα μπορούσε να φέρει τους ομήρους πίσω στην πατρίδα τους και να τερματίσει τα δεινά στη Γάζα ». Ποιός την ανέβασε σε αυτή τη θέση; Οι "Εργατικοί"! Να γιατί "ανησυχούν" οι Βρετανοί τώρα και δεν ανησυχούσαν πολύ πιο πρίν.

Ποιοί θέλουν τα κεφάλια του Νετανιάχου και του Πούτιν! Τι διακυβεύεται τελικά στη Μέση Ανατολή! Το βρώμικο και αιματηρό παρασκήνιο γύρω από τη Γη του Θεού! Στην πιο κρίσιμη καμπή της εποχής μας, η Μέση Ανατολή γίνεται ξανά το ηφαίστειο όπου σφυρηλατείται η Ιστορία. Μέσα στις αίθουσες του ΟΗΕ παίζονται θεατρικές παραστάσεις, ενώ στα χαρακώματα της Γάζας και στις συσκέψεις της Μόσχας κρίνεται η ίδια η μορφή του αυριανού κόσμου. Κι εκεί, στο κέντρο του κυκλώνα, στέκεται ένας ηγέτης που τον θέλουν γονατιστό οι Νεοταξίτες: ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου.. Τον κατηγορούν, τον συκοφαντούν, τον πολεμούν με όλα τα μέσα. Γιατί; Επειδή ενσαρκώνει ακριβώς αυτό που θέλουν να εξαφανίσουν: το έθνος-κράτος που δεν παραδίδει τα όπλα, την παράδοση που δεν αποδέχεται τον εξευτελισμό , την πίστη που δεν μπαίνει σε αλγόριθμο. Αυτό το κείμενο είναι μια γνήσια πολιτική- γεωπολιτική ανάλυση αλλά και μια προφητεία μαζί. Μια τοιχογραφία της σύγκρουσης που ήδη μαίνεται : Νεοταξική ελίτ εναντίον παράδοσης, Eρντογάν που τζογάρει με την Ιστορία, Ρωσία που γκρεμίζει τα ταμπού της, κι ένας "σκληρός πεισματάρης" που αντιστέκεται για τη χώρα του και την επιβίωση της. Για να προκαταβάλλω τυχόν εύκολες και κοντόφθαλμες "παρενέργειες" — «εβραιόφιλος», «πράκτορας της Μοσσάντ» (ναι, μ’ έχουν αποκαλέσει κι έτσι), «φιλοναζιστής» και άλλες τέτοιες μπούρδες — να το ξεκαθαρίσω από τώρα: δεν με ενδιαφέρει ο συναισθηματισμός όταν απαιτείται στέρεα γεωπολιτική ανάλυση. Το μόνο που επιθυμώ και στο οποίο στοχεύω ε ίναι να βρίσκομαι πάντα στην αληθινή πλευρά της Ιστορίας και όχι στη "σωστή" . Και μέχρι σήμερα, θαρρώ πως τα έχω καταφέρει, μιας και οι περισσότερες αναλύσεις μου στο παρελθόν, σήμερα είναι ήδη μέρος της Ιστορίας. Καταλαβαίνετε τον υπαινιγμό. Η ειλικρινής ανάγνωση των ισορροπιών απαιτεί να διαχωρίζουμε τον λαό από τους μηχανισμούς που τον εκμεταλλεύοντα ι. Οι Παλαιστίνιοι —όπως κάθε λαός που διεκδικεί έναν χώρο να ζήσει— δεν είναι το πρόβλημα . Οι περισσότεροι εξ αυτών ούτως ή άλλως είναι θύματα ενός αδιέξοδου πολέμου και δικαιούνται γη και αξιοπρέπεια . Το πρόβλημα είναι η ίδια η τρομοκρατία των πληρωμένων φονιάδων εξτρεμιστών, που ανάβουν φωτιές χωρίς να μπορούν ή να θέλουν να τις σβήσουν. Την τρομοκρατία των πληρωμένων φονιάδων του τζιχαντισμού , σαν αυτούς που είχε δημιουργήσει κάποτε η νεοταξική βρώμα και τους είχε βαφτίσει "επαναστάτες" στη Συρία και που σήμερα, σφάζουν και σκοτώνουν ανηλεώς κάτω από την ηγεσία ενός "ηγέτη", που κάποτε, η καλή και φιλεύσπλαχνη Δύση είχε φυλακίσει για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που μετά τα ξέχασε και τον βάφτισε "μετριοπαθή" ισλαμιστή, λες και ο Ισλαμισμός έχει ψήγματα...μετριοπάθειας ! Για γέλια και για κλάμματα. Η Χαμάς δεν είναι μόνο μια απλή, ένοπλη οργάνωση που με τις πράξεις της βυθίζει στον πόνο όσους λέει ότι εκπροσωπεί. Είναι κάτι πολύ χειρότερο: Είναι το δεξί πόδι του Νεοταξισμού, ο οποίος Νεοταξισμός λατρεύει το Ισλάμ , επειδή είναι εύκολα διαχειρίσιμο αφ' ενός και αφ΄ετέρου, ο απόλυτος εχθρός του Χριστιανισμού και ειδικότερα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού. Το κρίσιμο σημείο όμως είναι άλλο: Δεν θέλουν την λύση οι πραγματικοί επικυρίαρχοι αυτού του πλανήτη , αυτοί που διαχειρίζονται τα παγκόσμια δίκτυα συμφερόντων, τις ροές κεφαλαίου και τις στρατηγικές ισχύος. Και μέσα στο παιχνίδι αυτό εκμεταλλεύονται, καλλιεργούν ή σιωπούν μπροστά σε πολιτικές εκδοχές του πολιτικού-σουνιτικού Ισλάμ που τροφοδοτούν την ένταση — όχι μόνο επειδή το Ισλάμ ως πίστη είναι «καταραμένο» (που είναι), αλλά επειδή ορισμένες εξτρεμιστικές, πολιτικοποιημένες μορφές του χρησιμοποιούνται ως εργαλείο στην γεωπολιτική σκακιέρα. Αυτό είναι το πλαίσιο που θέλω να ανοίξουμε καθαρά: ανθρωπισμός προς τους αμάχους, μηδενική ανοχή στην τρομοκρατία, και σκληρή κριτική απέναντι σε όσους —εσωτερικούς ή εξωτερικούς— κάνουν πολιτική με τον πόνο των λαών. Μπαίνοντας στην ουσία του προβλήματος Η Μέση Ανατολή ξαναγίνεται για άλλη μια φορά το καμίνι της Ιστορίας. Στη Νέα Υόρκη, η 80ή Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ επιχειρεί να παίξει τον ρόλο του διεθνούς νομοθέτη . Και η υποκρισία, πραγματικά χτυπάει κόκκινο. Κράτη υπόσχονται αναγνωρίσεις της Παλαιστίνης ενώ πριν ακόμη μερικά χρόνια, αυτό ηταν αδιανόητο , μιας και ο φιλο-εβραϊσμός επικρατούσε σε όλα τα κλιμάκια. Ο ίδιος ο Μέρτς, ο Γερμανός Καγκελάριος είχε πεί ανοιχτά και όχι ψυθιριστά, πως " Το Ισραήλ ευτυχώς κάνει τη βρώμικη δουλειά για μας " και τώρα...τι; Το Ισραήλ ΔΕΝ κάνει πλέον τη...βρώμικη δουλειά; Και η Παλαιστίνη δικαιούται...κράτους, τη στιγμή που η Χαμάς εξακολουθεί - στα χαρτιά πλέον - να είναι τρομοκρατική οργάνωση; Η άκρως υποκριτική Γαλλία απ την άλλη, επειδή όντως είχε συμφέροντα (συμφωνία Σάικς-Πικό 1919) πρωτοστατεί σε χειρονομίες ( σιγά μην έχανε την ευκαιρία ο τρεκλίζων πλέον Πρόεδρος της, Μαρκόν ), ενώ η Κίνα και η Ρωσία κρατούν τα χαρτιά τους κλειστά. Κι όμως, όλοι ξέρουν πως τα πραγματικά νήματα δεν κινούνται στις αίθουσες του ΟΗΕ αλλά στα υπόγεια επιτελεία από τους επικείμενους επικυριάρχους . Στη Γάζα, στον Λίβανο, στη Δαμασκό, στην Άγκυρα, στη Μόσχα, στην Ιερουσαλήμ. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, ένας ηγέτης έχει γίνει ο «στόχος» της Νέας Τάξης: Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Γιατί; Διότι ενσαρκώνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θέλει το νέο αφήγημα της Νεοταξίας , δηλαδή το έθνος-κράτος που παλεύει για την ύπαρξή του , η παράδοση που δεν δέχεται να γίνει data-file, η ηγεσία που δεν χορεύει στους ήχους των Βρυξελλών και των όσων κρύβονται πίσω από τη μπέρτα της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Ο Nετανιάχου είναι ενοχλητικός όχι γιατί είναι «σκληρός», αλλά γιατί είναι ανθεκτικός. Και γι’ αυτό, για την παγκόσμια ελίτ, πρέπει να φύγει με τον πλέον χειρότερο τρόπο: Ως ναζί, δολοφόνος και ψυχασθενής. Ο Νετανιάχου δεν είναι ένας απλός πολιτικός. Είναι ένας «πεισματάρης ξεροκέφαλος στρατιώτης» με πανοπλία σφυρηλατημένη από δεκαετίες συγκρούσεων , κρίσεων και επιβίωσης. Κάθε φορά που η διεθνής κοινότητα τον έβλεπε στο καναβάτσο, σηκωνόταν. Το απέδειξε και μετά το σοκ της 7ης Οκτωβρίου 2023, όταν οι Ισραηλινοί είδαν το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια τους μετά την απάνθρωπη επίθεση με πυραύλους ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥΣ και όχι ιρανικούς . Εκείνη η αιματηρή μέρα, που οι εχθροί της χώρας του πανηγύρισαν ως θρίαμβο, μετατράπηκε σε όπλο του Νετανιάχου : «Δείτε», είπε έμμεσα στον λαό του, « τι συμβαίνει όταν εμπιστευόμαστε τις αυταπάτες περί ειρήνης και συμβιβασμού. Μόνο η ισχύς μάς κρατά ζωντανούς ». Και σε αυτό είχε δίκιο δυστυχώς. Και φάνηκε αυτό κατ' ευθείαν την δεύτερη κι όλας μέρα της επίθεσης, όταν οι Νεοταξίτες του Μπάϊντεν, μετά την επίθεση, συνιστούσαν στον Νετανιάχου "ψυχραιμία" και από την άλλη, εμμέσως πλήν σαφώς, η "New York Times", το φερέφωνο του Νεοταξισμού, κατηγορούσε τον Νετανιάχου για...ολιγωρία(!) επειδή, λέει, δεν είχε πάρει τα μέτρα του προηγουμένως. Κι όταν ο Νετανιάχου δέκα μέρες μετά την επίθεση επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο...τ' άκουσε κι όλας από τον διπρόσωπο Μπλίνκεν για ανικανότητα και διαφθορά στη κυβέρνηση του. Και μετά, όταν η IDF άρχισε τις επιθέσεις στη Γάζα ...ακολούθησε ο Σόρος, που διοργάνωνε τις περιβόητες μαζικές διαμαρτυρίες παλαιστινίων και ακροαριστερών σε Νέα Υόρκη και Ουάσιγκτον για...λευτεριά στη Γάζα και Παλαιστινιακό κράτος! Τότε κατάλαβε ο Νετανιάχου το τι παιζόταν στον Λευκό Οίκο εναντίον του και το παιχνίδι των Ασκεναζί Εβραίων . Και τότε, άλλαξε στροφή 180 μοιρών και τα παίζει πλέον όλα για όλα. Ουσιαστικά, είχε καταλάβει πολλά από τη στιγμή που οι Μπαϊντενικοί που κατέλαβαν ξανά τον θώκο του Λευκού Οίκου, ακυρώνοντας το μεγαλεπίβολο σχέδιο του East Med με το πρόσχημα ότι είναι...ασύμφορος, μολύνει το περιβάλλον και ότι πλέον η Δύση θα στραφεί σε άλλες πηγές ενέργειας, ενώ κάτω από τις προθέσεις αυτές κρυβόταν οι προθέσεις της Τουρκίας του Ερντογάν. Και μη μου πεί κανείς πως "Μα, ο Μπάϊντεν γιατί αδιαφορούσε για τη Τουρκία τουλάχιστον στην αρχή της διακυβέρνησης του"! Πιο μπούρδες πεθαίνεις! Αν και τον θεωρούσαν οι Νεοταξίτες εξ αρχής ως "εμπόδιο", άλλαξαν στροφή αμέσως εξ αιτίας της επικείμενης ώθησης της Ρωσίας σε πόλεμο με την Ουκρανία. Και γι' αυτό ο Ερντογάν, κέρδισε προς στιγμή το game στη Μεσόγειο. Όταν η επίθεση της Χαμάς έλαβε χώρα και ακολούθησε η μέγιστη υποκρισία των "Δημοκρατικών" του Λευκού Οίκου, ο Νετανιάχουν εμπέδωσε ένα πράγμα: Ότι ήθελαν να τον ξεφορτωθούν με τον πιο βίαιο τρόπο, διότι δεν ταίριαζε με τις προθέσεις της Νεοταξίας, η οποία Νεοταξία έδειχνε τότε να συντρίβει τους πάντες στο πέρασμα της. Τότε κατάλαβε ο Νετανιάχου πως στη σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, είναι μόνος του. Κι επειδή είχε μαζί του όλη τη συντηρητική εβραϊκή-ιουδαϊκή κοινότητα, μετετράπη σε έναν ηγέτη απίστευτα σκληρό και ανελέητο. Και το βλέπουμε τώρα ήδη στις εκκαθαρίσεις που επιχειρεί η IDF με τον τρόπο που τις επιχειρεί, έχοντας από τη μία αποδιοργανώσει τους μεγάλους του αντιπάλους, το Ιράν και την ελεγχόμενη από τους Πέρσες Χεσμπολάχ και έχοντας περιορίσει στενά τη Τουρκία, δίνει τη μάχη για την επιβίωση του Ισραήλ, συνεπικουρούμενος και από τον Ντόναλντ Τράμπ που, παρά τις διαφωνίες τους (προχτές ακόμη αρπάχτηκαν οι δυό τους στο τηλέφωνο για την επίθεση στο Κατάρ, χώρα φιλική για τις ΗΠΑ του Τράμπ αλλά ένα 24ωρο μετά, ο ίδιος ο Τράμπ τον πήρε τηλέφωνο και τον ρωτούσε αν πέτυχε η επίθεση) τον στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις. Αυτή είναι και η βασική δύναμη του Νετανιάχου: η ικανότητα του να μετατρέπει τις πληγές σε πολιτική θωράκιση . Στο Ισραήλ –" μια χώρα όπου όλοι μισούν όλους", όπως λέει σκωπτικά ο Ρώσος αναλυτής Evgeny Satanovsky– ο Nετανιάχου παραμένει ο μοναδικός που μπορεί να ενώσει τις ετερόκλητες μάζες στο όνομα της ασφάλειας. Τον μισούν οι νεοφιλελεύθεροι, τον βρίζουν οι διανοούμενοι, τον απορρίπτουν οι αριστεριστές, δηλαδή όλος ο οχετός της Νεοταξίας. Α λλά τον ψηφίζουν οι στρατιώτες, ο λαός, οι οικογένειες που ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να πέσει πύραυλος στη γειτονιά τους. Και η ψήφος στην ώρα του τρόμου δεν είναι «ιδεολογική». Είναι ψήφος επιβίωσης. Ο Nετανιάχου, έχει γίνει έτσι το σύμβολο του παραδοσιακού Ισραήλ, όχι των Ασκεναζί Εβραίων που κρατούν τα νήματα του Νεοταξισμού . Ο Νετανιάχου δεν παζαρεύει την ίδια του την ύπαρξη , που δεν δέχεται μαθήματα "δημοκρατίας"(!!!) από τους Ευρωπαίους Νεοταξίτες που την έχουν σκοτώσει και μάλιστα φανερά και ξάστερα, που δεν θα αφήσει ποτέ την Γάζα ή τη Δυτική Όχθη ως δώρο στους εχθρούς του. Για τους εχθρούς του Ισραήλ είναι «σκληροπυρηνικός» . Για τον ίδιο του τον λαό είναι απλώς ο εγγυητής ότι το κράτος τους θα υπάρχει και αύριο. Αυτός ο ωμός ρεαλισμός τον καθιστά ανυπόφορο για τη Νέα Τάξη , που θέλει ηγέτες-διακοσμητικά βάζα, πρόθυμους να εκτελούν εντολές από Βρυξέλλες και "αόρατα" Ιερατεία. Ο Nετανιάχου όμως έχει ακόμη ένα...ελάττωμα. Παραμένει ο μοναδικός Ισραηλινός πρωθυπουργός που μπορεί να μιλά στον Πούτιν χωρίς να προκαλεί κραδασμούς, που ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ, που δεν καταπίνει αμάσητα τις υποδείξεις των δήθεν "δημοκρατικών". Και εδώ είναι η ουσία: για τη Ρωσία, δεν υπάρχει καλύτερος Ισραηλινός πρωθυπουργός. Για τη Νέα Τάξη, δεν υπάρχει πιο ενοχλητικός. Γιατί οι Νεοταξίτες θέλουν πάση θυσία να "καταλάβουν" και το Ισραήλ - Ο Νετανιάχου στο στόχαστρο Υπάρχει εδώ και...αιώνες ένα ρεύμα που ονομάζεται «Νέα Τάξη» — όχι σαν θεωρία συνωμοσίας, αλλά σαν πραγματική, συγκροτημένη ιδεολογική και τεχνική νομενκλατούρα, δημιουργημένο από μια φάρα που επιθυμεί διακαώς να φέρει την ανθρωπότητα στην απόλυτη σκλαβιά, η φάρα των Ασκεναζί "πεφωτισμένων" Εβραίων, που δεν έχουν ουδεμία σχέση, ούτε φυλετική αλλά ουτε καν συγγενική με τους Ιουδαίους Εβραίους . Με εργαλεία τη Γνώση και το Χρήμα, δημιουργούν "στούντιο" ιδεών, think-tanks, τεχνολογικούς μηχανισμούς, χρηματοοικονομικά δίκτυα και πολιτικοί επιτελείς που τρέχουν ένα σχέδιο μετασχηματισμού του κόσμου . Το σχέδιο δεν είναι μυστικό πλέον, παρά τον λυσσώδη αγώνα τους στο να το αποδομήσουν και να το κατατάξουν στο επίπεδο της Συνωμοσιολογίας. Είναι πλέον δημόσιο και επαναλαμβάνεται. Αποδόμηση των εθνικών αφηγήσεων, προτεραιότητα σε υπερεθνικές ταυτότητες, εμπιστοσύνη σε τεχνοεπιστημονικά «ρεαλιστικά» αφηγήματα (AI, δεδομένα, «παγκόσμια διακυβέρνηση») και περιφρόνηση για ό,τι θεωρείται «αναχρονιστικό»: Θρησκευτικές παραδόσεις, εθνικά σύμβολα, ιστορικές μνήμες. Αυτή η Νεοταξική πτέρυγα έχει μορφή και πρόσωπο — όχι μονοσήμαντο, αλλά αναγνωρίσιμο. Και μέσα σε αυτή τη σύνθεση υπάρχουν σκεπτικιστές για τις παραδοσιακές θρησκείες, δημοσιολόγοι και διανοούμενοι που, είτε από φιλοσοφική περιέργεια είτε από ανοιχτή πρόκληση, παίζουν το ρόλο του διανοητικού ρηξιακού . Ο Γιουβάλ Nόα Χαράρι για παράδειγμα, έχει κάνει δηλώσεις που προκαλούν - και αναπαράγονται σαν λάβα στο διαδίκτυο που ελέγχει η Νεοταξία - σχετικά με την επιστημονική αμφισβήτηση των ιερών αφηγήσεων και, με το ενδεχόμενο χρήσης της τεχνητής νοημοσύνης (AI) «επανασύνθεσης» και αλλοίωσης θρησκευτικών κειμένων. Οι δηλώσεις αυτές χρησιμοποιούνται από την «αποδόμηση» για να δείξουν ότι η παράδοση είναι «εγγενώς ανακτήσιμη» από το νέο τεχνολογικό αφήγημα — και αυτό εξοργίζει όσους βλέπουν στην Βίβλο, την Παράδοση και την ιστορική μνήμη πυλώνες επιβίωσης. Αλλά τα πρόσωπα από μόνα τους δεν αρκούν. Χρειάζεται και η πολιτική σκηνή-πλατφόρμα. Εδώ μπαίνουν οι «σταρ» της εποχής, δηλαδή οι πολιτικοί-διαχειριστές που έγιναν το Global brand. Ο Zελένσκι υπήρξε - και υπάρχει ακόμα - ως τέτοιο σύμβολο. Ένας ηγέτης, επίσης Ασκεναζί Εβραίος, που μετατράπηκε σε διεθνή πρεσβευτή του φιλοδυτικού αφηγήματος και που έφερε στις πλατείες της πολιτικής τη ρητορική του παγκόσμιου ελέγχου και της δυτικής ενότητας και όχι μόνο. Έφερε τόσο τον λαό του, όσο και την ίδια την Ανθρωπότητα στο χείλος μιας πυρηνικής σύγκρουσης. Η αντιπαράθεση Ζελένσκι–Νετανιάχου δεν είναι απλώς προσωπική . Είναι αντιπαράθεση δύο εκ διαμέτρου αντίθετων στρατηγικών. Της ολοκληρωτικής πολιτικής ταύτισης με το δυτικό μπλοκ - που απαιτεί πολιτική και ηθική εναρμόνιση - και της ρεαλιστικής, εθνικής στρατηγικής επιβίωσης που προτάσσει τη λειτουργική αυτονομία του κράτους. Σε πολλά σημεία οι σχέσεις τους ήταν ψυχρές, και οι δημόσιες συναντήσεις τους αποκάλυπταν το χάσμα, όχι επειδή κάποιοι «είναι κακοί», α λλά επειδή έχουν διαφορετικό λογισμικό για τον κόσμο. Αυτή η αντιπαράθεση λειτουργεί σαν φακός. Όποιος δεν συμμορφώνεται με το νέο «global script» γίνεται ύποπτος . Και εδώ μπαίνει η επικίνδυνη ρητορική που λέει ότι οι ηγέτες που επιμένουν στην «εθνική» γραμμή —που υπερασπίζονται τα σύνορα, την παράδοση, τη θρησκεία— βαφτίζονται αναχρονιστικοί, φασιστικοί, ή «εχθροί του προόδου», δηλαδή...ακροδεξιοί, φασίστες, κατάλοιπα του ναζισμού και του εθνικοσοσιαλισμού . Το πρόβλημα δεν είναι η κριτική αλλά η μονομέρεια. Όταν η δημόσια σφαίρα ελέγχεται από ένα στενό φάσμα αφηγημάτων, όποιος αντιστέκεται εκπίπτει αυτόματα σε αποδιοπομπαίο. Κι εδώ αρχίζουν οι πραγματικές μάχες, οι πολιτικές σφαίρες δηλαδή τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, ακαδημαϊκές επιτροπές, τεχνολογικές πλατφόρμες οι οποίοι γίνονται μηχανισμοί ένταξης ή αποκλεισμού. Οι «διαμορφωτές γνώμης» προωθούν αφηγήματα που θέτουν την παγκόσμια σταθερότητα πάνω από το εθνικό δικαίωμα αυτοπροστασίας και ταυτόχρονα, τα δίκτυα ταχείας ενημέρωσης, δηλαδή τα social, κάνουν viral κάθε αφήγημα που στρέφει την κοινή γνώμη εναντίον του «ανυπάκουου» ηγέτη . Αυτό δεν είναι καθόλου θεωρητικό, το βλέπουμε στην πράξη. Δημόσια καταγγελία, διεθνή στιγματισμό, πίεση σε χρηματοοικονομικούς κύκλους και πάει λέγοντας. Κάθε πολιτική ή στρατιωτική επιλογή του «ανυπάκουου» ηγέτη γίνεται τροφή για την εκστρατεία αποδόμησης. Και βέβαια, η Νεοταξική πτέρυγα δεν είναι καθόλου μονολιθική. Έχει νεο-φιλελεύθερους, τεχνόφιλους, παγκόσμιους επιχειρηματίες και πολιτικούς «σταρ». Όμως το σημαντικό είναι το αποτέλεσμα. Μια συστηματική προσπάθεια να μεταβληθούν οι κανόνες νομιμοποίησης ηγεσίας. Όποιος δεν εκπληροί τα κριτήρια - πολιτική «διαφάνεια» με όρους της Νεοταξικής ελίτ, αποδοχή συνολικών οριζόντιων λύσεων , υποταγή σε διεθνείς νέους θεσμούς κλπ - παύει να έχει την «πολιτική νομιμοποίηση» που απαιτείται για να επιβιώσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετείται ο Νετανιάχου που λειτουργεί σαν στύλος αντοχής . Δεν είναι απλά ένας συντηρητικός ηγέτης. Είναι ο αντικειμενικός αντιπαλός των πειραμάτων που θέλουν να απεδαφοποιήσουν το κράτος-έθνος . Γι’ αυτό και η πίεση εναντίον του δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι ιδεολογική και επικοινωνιακή . Και σε αυτή τη σύγκρουση, οι Νεοταξίτες αποπειρώνται να επιβάλουν νέα κανόνια δικαιοσύνης και ηθικής — κανόνες που, όταν συγκρούονται με την επιβίωση, δείχνουν πόσο εύθραυστη ή εντελώς τυφλή ή και ανύπαρκτη είναι η ηθική τους ικανότητα στο να κρίνει πραγματικές καταστάσεις ασφάλειας. Όλο αυτό το "πανόραμα", εξηγεί γιατί οι of-the-moment δηλώσεις και πρωτοβουλίες ( π.χ. δημόσιες κριτικές, διεθνείς αναγνωρίσεις, οι βραβεύσεις Μητσοτάκη και Μακρόν) έχουν διπλό ρόλο : Πρώτον, να απονομιμοποιήσουν πολιτικά τον στόχο και δεύτερον, να καταστήσουν κοινωνικά επιθετική κάθε αντίδραση . Η ελίτ έτσι ελπίζει να παρακάμψει την πολιτική διαδικασία και στη πράξη το καταφέρνει. Αν στιγματίσεις αρκετά έναν ηγέτη, τον καθιστάς ανεπιθύμητο ακόμη κι αν ο λαός τον στηρίζει. Αυτό το εργαλείο είναι το πιο επικίνδυνο όπλο της ασκεναζικής Νέας Τάξης. Ο Ερντογάν: Ο τζογαδόρος που παριστάνει τον «προστάτη» Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έμαθε καλά το παιχνίδι της εικόνας. Κάνει ό,τι λείπει από την πεπατημένη πολιτική, δηλαδή μιλά σαν «χαλίφης», ποζάρει σαν προστάτης των Παλαιστινίων και πετάει λεονταρισμούς στις διεθνείς πλατείες . Η ρητορική του δεν είναι απλώς λόγος, είναι όπλο στρατηγικού θορύβου. Απειλές για «παρεμβάσεις» τύπου Λιβύης, Συρίας ή Ναγκόρνο-Καραμπάχ, υπερβατικές δηλώσεις που ανακατεύουν το εσωτερικό πολιτικό του κεφάλαιο με τη γεωπολιτική προβολή. Αλλά το θέατρο του Erdogan κρύβει ρίσκα που δεν τα λένε στα τηλεοπτικά στούντιο. Η Τουρκία παίζει το παιχνίδι του παπά μέσα στο ΝΑΤΟ . Μια πραγματική στρατιωτική σύγκρουση με το Ισραήλ θα ανοίξει ερωτήματα για άρθρο 5, για αλληλεπιδράσεις με ΗΠΑ και Ευρώπη, και θα δοκιμάσει την ...αλληλεγγύη. Το συμπέρασμα είναι απλό. Λέει μεγάλα λόγια, αλλά η πρακτική εμπλοκή θα τον φέρει αντιμέτωπο με δύσκολες, αν όχι δραματικές επιλογές.  Η προσπάθεια ηγεμονίας του στον σουνιτικό χώρο, δεν σημαίνει αυτόματη συναίνεση. Πολλά αραβικά κράτη προτιμούν σταθερότητα και εμπορικές σχέσεις, δεν ακολουθούν πιστά κάθε ρητορική τουρκική «κάλεσμα». Οι συμμαχίες χτίζονται με συμφέροντα, όχι μόνο με λόγια.  Το προφίλ του «προστάτη» όμως υπηρετεί την εσωτερική εικόνα του Eρντογάν, αλλά αν η στρατηγική του αποτύχει, η πτώση του θα είναι βαρύτατη. Μπορεί να κερδίσει στιγμιαία κεφάλι διεθνώς, αλλά με υψηλό κόστος ασφάλειας, οικονομίας και διπλωματικών εφεδρειών. Εξ άλλου, το ομολογεί και ο ίδιος, λέγοντας ( παλαιότερα, λίγο πριν μπεί στη Συρία με την επιχείρηση "Κλάδος ελαίας" ) ότι " Η Τουρκία ή θα κερδίσει εδάφη και θα μεγαλώσει ή θα χάσει εδάφη. Αξίζει όμως το ρίσκο μιας και ο Θεός μας ευλογεί ". Μ' άλλα λόγια, ο Ερντογάν τζογάρει με την Ιστορία. Παίζει να κερδίσει δόξα, ούτως ώστε να επιβληθεί - εκτός των εξωτερικών του επιλογών - και πλήρως στο εσωτερικό, όπου βράζει το καζάνι με τους Κεμαλικούς και μεγάλο μέρος του λαού που υποφέρει αλλά το στοίχημα έχει πολύ σοβαρές συνέπειες. Ένα ατύχημα ή μια εμπλοκή, είτε με την Ελλάδα, είτε με το Ισραήλ, μπορεί να τον μετατρέψει σε καταστροφέα της ίδιας του της στρατηγικής. Το παιχνίδι της Ρωσίας και η realpolitik που ξεπερνά τα ταμπού Η μεγαλύτερη έκπληξη των τελευταίων ετών, δεν είναι ότι η Μόσχα επιδιώκει συμμάχους, αυτό είναι φυσικό για έναν ηγέτη που βρίσκεται σε πόλεμο με τον μισό πλανήτη. Είναι το πώς το κάνει . Η Ρωσία μετατράπηκε από ιδεολογική δύναμη σε μηχανή συμφερόντων ουσιαστικά. Φλερτάρει με οργανώσεις και καθεστώτα που χτες θεωρούνταν «αντίπαλοι», ώστε να γεμίσει το κενό επιρροής όπου οι ΗΠΑ κλονίζονται . Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της στροφής είναι η διαγραφή ή άρση χαρακτηρισμών κατά των Ταλιμπάν και η διπλωματική αναγνώριση/επικοινωνία με τη νέα καθεστωτική δομή του Αφγανιστάν — μια κίνηση που η διεθνής ειδησεογραφία κατέγραψε ως ορόσημο realpolitik.  Η Μόσχα δεν «ενθαρρύνει» τον ακραίο ισλαμισμό επειδή αγαπά την ιδεολογία. Τον χρησιμοποιεί όπου βολεύει, όπως ακριβώς κάνουν και οι αντίπαλοι του της Νέας Τάξης, για πίεση σε διαδρόμους εμπορίου, για υπονόμευση αμερικανικών ερεισμάτων , για να προσφέρει λύσεις « εκ του παρασκηνίου» εκεί που η Δύση δεν έχει πια την ίδια ισχύ. Αυτή η τακτική, όντως έχει αποτέλεσμα. Ανοίγει δίαυλους σε Χαμάς, Ταλιμπάν, νέες ηγεσίες στη Συρία και έτσι γίνεται αναπόφευκτα παράγοντας απορύθμισης. Δηλαδή αυτό που επιδιώκει ο Πούτιν, έχοντας για...έμμεσο "συμμαχό" του και τον...Θουκυδίδη! Και γιατί ο Νετανιάχου είναι χρήσιμος για τον Πούτιν; Ιδού το σημείο ζέσης. Ο ισραηλινός ηγέτης είναι όχι λίγο, αλλά...πολύ χρήσιμος για δύο λόγους! Ο πρώτος, έχει να κάνει με τη διαχείρηση κρίσεων. Χρησιμοποιεί λοιπόν τον Νετανιάχου ως Δίαυλο Διαχείρησης, λόγω του ότι ο σκληροπυρηνικός αυτός Εβραίος παραμένει ο ελάχιστα απρόβλεπτος συνομιλητής που μπορεί να κρατήσει ανοιχτό κανάλι με τη Μόσχα σε περιφερειακά θέματα (Συρία, Λίβανος). Κάτι ασφαλώς υπερπολύτιμο για τον Κρεμλίνο. Και ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την ίδια την γεωπολιτική αναταραχή σε παγκόσμιο επίπεδο. Που σημαίνει ότι αν το Ισραήλ αποστασιοποιηθεί πλήρως από τη ρωσική σφαίρα, το Κρεμλίνο χάνει πόντους στον ανταγωνισμό με τη Δύση . Κρατώντας όμως σχέσεις με το Τελ Αβίβ, κερδίζει μοχλούς πίεσης. Μ' άλλα λόγια, η φαινομενική αντιφάση - « η Ρωσία πολέμησε τους Ταλιμπάν αλλά τώρα τους εξυπηρετεί » - είναι απλώς το καινούργιο πρόσωπο της realpolitik . Πιο απλό δε γίνεται. Δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι, υπάρχουν μόνιμα συμφέροντα . Κι αυτό πάντοτε αλλάζει την αφετηρία κάθε στρατηγικού υπολογισμού στην περιοχή. Τα υποκριτικά τσογλάνια του Νεοταξισμού του ΟΗΕ και το ...δράμα της αναγνώρισης Παλαιστινιακού κράτους Για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομα τους, ουσιαστικά, αυτό που ονομάζουν οι Πολιτικοί Επιστήμονες ως "διεθνείς θεσμοί, είναι εκ των πραγμάτων ανύπαρκτοι. Μέσα σε αυτούς τους "θεσμούς", απλά βασιλεύει η υποκρισία, τα κυρίαρχα συμφέροντα και το τι επιδιώκει η κάθε αντίπαλη πλευρά. Μ' άλλα λόγια, μέσα σε αυτούς τους θεσμοθετημένους οργανισμούς, επιβάλλεται μόνο το Δίκαιο του Ισχυρού. Αλλά σε τέτοιες συγκρούσεις, όπως του Ισραήλ με την υπόλοιπη Παλαιστίνη αλλά και με το Ιράν και την Τουρκία , η πραγματική ισχύς μετράται στο έδαφος. Η κίνηση κρατών όπως η Γαλλία του Μακρόν, να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη ( ή να το ανακοινώνουν ως πρόθεση ) είναι μεν πολιτικό μήνυμα με "βαρύ" συμβολισμό - αλλά με μικρότερη πρακτική ικανότητα να επιβάλει αλλαγές χωρίς ευρύτερη περιφερειακή συμφωνία ή ισχυρές κυρώσεις . Πολλοί αναλυτές το σχολιάζουν ως περισσότερο πολιτική χειρονομία παρά εργαλείο που ανατρέπει την ισορροπία ισχύος. Το ερώτημα είναι, όχι απλά το τι συζητιέται, αλλά το τι πετυχαίνει μια τέτοια αναγνώριση ως πολιτικός εμβολισμός. Στέλνει πολιτικό μήνυμα και ασκεί διπλωματική πίεση; Ειδικά για το Ισραήλ, το μήνυμα αυτό γράφεται σε πολύ παλιά παπούτσια. Κοινωνικοποιεί το ζήτημα στις δυτικές κοινωνίες (δημιουργεί πολιτικό κόστος σε ηγεσίες που στηρίζουν άνευ όρων κάθε επιλογή του Τελ Αβίβ); Αυτό κι αν είναι ανέκδοτο. Το Ισραήλ έχει τόσο ισχυρά δέσει την ύπαρξη του με πανίσχυρα λόμπι στη Δύση και δεν εννοώ τα ασκεναζίτικα, αλλά τα ιουδαϊκά, που δεν έχει ανάγκη στο παραμικρό τις ηγεσίες που το στηρίζουν άνευ όρων. Αντιθέτως, αυτό που μετράει για τους Εβραίους, είναι ποιός τους στάθηκε στη δύσκολη στιγμή. Και οι Εβραίοι δεν ξεχνάνε, είναι σαν τις ...καμήλες. Κοντολογής, οι θεσμοί αυτοί χωρίς μηχανισμό επιβολής ( στρατιωτικό, οικονομικό ή περιφερειακή συμφωνία ), ότι αποφασίσουν εναντίον κάποιου ουσιαστικά πανίσχυρου παίκτη, στο όποιο πεδίο παραμένει τραγικά περιορισμένη. Στο τέλος τέλος, δεν είναι τίθεται ζήτημα «καλών» και «κακών», όπως θέλουν οι δραματικές αφηγήσεις. Είναι ζήτημα επιλογής πολιτικής λογικής. Υπάρχει ο ρεαλισμός της επιβίωσης όπου ο Νετανιάχου βάζει πρώτα την ασφάλεια, την παράδοση, το δικαίωμα του λαού του να ζει κι απ' την άλλη υπάρχει ο σχεδιασμός των Νεοταξιτών . Εκείνη δηλαδή η πτέρυγα που προωθεί τα υπερεθνικά αφηγήματα, τεχνο-επιστημονικές λύσεις με στόχο την αποδόμηση των εθνικών αφηγήσεων. Αυτή η αντιπαράθεση δεν αφορά μόνο το Ισραήλ. Αφορά το μέλλον του κάθε κράτους-έθνους απέναντι σε μια παγκοσμιοποίηση που θέλει να υπερβεί τα εδάφη, τις θρησκείες και τις ιστορικές μνήμες . Ο Nετανιάχου, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, έγινε το σύμβολο της αντίστασης σε αυτή την τάση — γι’ αυτό και η προσπάθεια να τον απονομιμοποιήσουν είναι τόσο σφοδρή . Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη Ρωσία. Την Ορθόδοξη Ρωσία, που πάντα φοβόταν και εχθρεύονταν η Δύση και το έδειχνε ανοιχτά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία που προκλήθηκε, όχι πλέον από σοβαρούς δυτικούς ηγέτες, αλλά από φρόκαλα - μαριονέτες που υπακούουν σε ιερατεία και Λέσχες, δεν έχει ως στόχο απλά τον περιορισμό ισχύος της Ρωσίας, αλλά την πλήρη κατάρρευση της και διαμελισμό των εδαφών της. Στην ουσία, αυτός ο πόλεμος, όπως ακριβώς και ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ - Χαμάς - Σουνιτικού Ισλάμ, δεν είναι τίποτε περισσότερο από άλλο ένα πείραμα επιβολής ισχύος από πλευράς Νεοταξισμού, όπως η πλαστή πανδημία του Covid, όπου μετρήθηκε η υπακοή της ανθρωπότητας μέσω φοβερών πιέσεων στο να αποδεχτούν μια πράξη που ουσιαστικά τους δουλοποιούσε. Η Ρωσία και - όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων - και το Ισραήλ, είναι σήμερα οι χώρες που δείχνουν πως το συμπαγές κράτος-έθνος, δεν πρόκειται να υποκύψει σε κανέναν και δεν είναι διατεθειμένο να προβεί σε σχέδια που αποδομούν την ουσία τους ως έθνη. Και οι δύο αυτές χώρες, δεν ανήκουν σε κανέναν οργανισμό που επιβάλλει κανόνες και περιορισμούς. Είναι δύο έθνη τόσο συμπαγή και τόσο αποφασισμένα να επιβιώσουν, που εξ αιτίας αυτής της πίεσης είναι διατεθημένες να φτάσουν ως τα άκρα. Και ο Νετανιάχου τούτη τη στιγμή, αυτό ακριβώς κάνει. Μέσω ακραίας πίεσης, προβαίνει σε ασύλληπτες αγριότητες εναντίον αμάχων, επειδή οι ...μάχημοι κρύβονται πίσω από τα σώματα τους για να γλυτώσουν τα τομάρια τους. Κι αυτό βεβαίως, επειδή την πίεση αυτή την επιβάλλουν τα νεοταξικά αποβράσματα. Αν αυτοί που με διαβάζουν τώρα, ζητούν να πάρω θέση, θα τους απογοητεύσω. Το πόνημα αυτό που στήνω τούτη τη στιγμή δεν τους λέει «στηρίξε τον φονιά, τον Bibi». Τους λέει: "Δες τι παίζεται — και αποφάσισε αν θα επιτρέψεις στην ιστορία σου να παραγραφτεί στο όνομα μιας τεχνο-υπερεθνικής «προόδου», ή αν θα υπερασπιστείς την αυτονομία, την παράδοση και την επιβίωση του εθνικού και πολιτικού σώματος". Αυτό ακριβώς του λέει. Όλα τα άλλα, είναι απλώς φλυαρίες και νά 'χαμε να λέγαμε. Έχω πολλές φορές καταδικάσει το Ισραήλ ειδικά, για τις πολιτικές του και τις συμπεριφορές του απέναντι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην ίδια την περιοχή όπου βρίσκεται ως κράτος που, κατά τραγική συγκυρία, δημιουργήθηκε από αυτούς τους ίδιους που τώρα το πολεμάνε, δηλαδή τους Ασκεναζί Εβραίους των Ρόθτσάιλντ. Θα μπορούσα σήμερα να πω ότι "Ο Νετανιάχου είναι διεθνής εγκληματίας, είναι φασίστας, είναι..." κι εγώ δε ξέρω τι. Έτσι όμως, θα προπαγανδίσω ή και θα ενισχύσω ακριβώς το νεοταξικό αφήγημα και τις επιδιώξεις του. Και δεν θα το κάνω, για έναν ακόμη λόγο. Για την ασύλληπτης διάστασης υποκρισία αυτών που ...κόπτονται τώρα για τους Παλαιστινίους και μιλάνε για δημοκρατίες, ανθρώπινα δικαιώματα και μπούρδες μπλέ. Μιλάνε αυτοί που κατάντησαν τη δημοκρατία ανέκδοτο, που επιβάλλουν έναν ψηφικό δυστοπισμό που τον προβάλλουν ως ...ευτυχία και πρόοδο, που επέβαλλαν και εξακολουθούν να το κάνουν την πολιτική παράνοια και τον ανάποδο τρόπο σκέψης ως ορθό. Αυτούς που επιμένουν σε κενές έννοιες, όπως "πολιτική ορθότητα", "σωστές πλευρές της Ιστορίας" και άλλες αρλούμπες. Οι Παλαιστίνιοι, θα μπορούσαν να έχουν πολύ καλύτερη τύχη, αν είχαν μια ηγεσία σοβαρή, στιβαρή και ουσιαστική και δεν δεχόταν να γίνει υποχείριο και εργαλείο στα χέρια του κάθε ισχυρού και δεν θα προέβαινε σε πράξεις τρομοκρατικής βίας, αλλά με βάση τη δυναμική που εκφάζει ενας λαός ενωμένος, να κέρδιζαν την μάχη της επιβίωσης. Οι ΟΗΕδες, ΝΑΤΟικοί, Βρυξέλλες και think-tanks έχουν ως στόχο όχι την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά την επιβολή μιας παγκόσμιας δικτατορίας, που μέρος του σχεδίου της είναι να στήσουν έναν κόσμο χωρίς ρίζες. Όλοι θέλουν να δουν τους Nετανιάχου και Πούτιν να πέφτουν, γιατί τους θυμίζουν ότι το έθνος-κράτος δεν πεθαίνει . Θέλουν να τους στιγματίσουν, να τους απομονώσουν, να τους εξοντώσουν πολιτικά. Αλλά όσο εκείνοι στέκονται όρθιοι, τόσο γελοιοποιούνται οι θεατρικές παραστάσεις τους. Ναι, η Νέα Τάξη έχει δύναμη . Έχει τα μέσα ενημέρωσης, τις τράπεζες, τα data . Μα δεν έχει ψυχή. Και χωρίς ψυχή, καμιά αυτοκρατορία δεν επιβίωσε. Η Ιστορία το έχει αποδείξει περίτρανα. Οι αυτοκρατορίες της ύβρεως καταρρέουν. Οι Βαβυλώνες πέφτουν, οι Ρώμες διαλύονται, τα Νταβός θα ξεθωριάσουν. Και θα μείνει όρθιο μόνο ό,τι έχει ρίζες, ό,τι έχει πίστη, ό,τι έχει λαό που ξέρει να μάχεται για την παράδοση και την ταυτότητά του. Ο Netanyahu, με όλα του τα λάθη και τις αδυναμίες, έγινε για το έθνος του το σύμβολο αυτής της αντοχής. Γι’ αυτό θέλουν το κεφάλι του. Ο Πούτιν, έδειξε επίσης στον υπερφύαλο Τράμπ, ότι είναι τόσο σοβαρός, όσο χρειάζεται για να κερδίσει τη μάχη της ύπαρξης του έθνους του κι όχι μόνο. Να πάρει πίσω και τα κλεμμένα εδάφη που χάθηκαν κάποτε στο βωμό ενός ουτοπικού οράματος. Και αυτό, δεν πρόκειται να το διαπραγματευτεί πότε, έχοντας ήδη την ισχύ που χρειάζεται για να επιβάλλει τη θέληση του. Η Ρωσία ουδέποτε έκανε επεκτατικούς πολέμους στην ιστορία της, ακόμη κι όταν είχε σοβαρούς λόγους να το κάνει, όπως στη περίπτωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αυτοί που τον κατηγορούν, όχι μόνο έκαναν, αλλά δεν σταμάτησαν καν να το κάνουν. Όσο αυτοί οι δύο, ο καθένας από τη μεριά του, στέκονται όρθιοι, τόσο φαίνεται καθαρό ότι η μάχη δεν είναι μόνο του Ισραήλ ή της Ρωσίας. Είναι μάχη όλων των εθνών που δεν θέλουν να γίνουν πειραματόζωα. Είναι μάχη όλων όσων δεν δέχονται να αντικατασταθεί η Παράδοση με αλγόριθμους. Κι όπως η Ιστορία διδάσκει, στο τέλος δεν νικούν οι ελίτ των σαλονιών. Νικούν οι λαοί που δεν προδίδουν τον εαυτό τους. Κι αυτή είναι η προφητεία που γεννιέται μέσα από το σήμερα: Ο κόσμος των Νεοταξιτών θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Ήδη καταρρέει. Και πάνω στα ερείπια του, οι λαοί θα ξαναβρούν την ψυχή τους. Πύρινος Λόγιος sergioschrys@outlook.com

Ο γερουσιαστής Τζος Χόλεϊ κατηγορεί ευθέως τον Τζόρτζ Σόρος στην χρηματοδότηση της τρομοκρατίας! "Ο Τζορτζ Σόρος δημιουργεί λογαριασμούς – πλυντήρια βρόμικου χρήματος για να χρηματοδοτήσει τη βία στην Αμερική!" Tι είπε ο Γερουσιαστής των Ρεμπουπλικανών Τζός Χόλεϊ στην ολομέλεια της Γερουσίας: Μετακινούν το μαύρο χρήμα μέσω διαφορετικών οντοτήτων για να μην εντοπίζεται – Οι ταραχές στην πανεπιστημιούπολη πληρώθηκαν – Οι ταραχές σε όλη την πόλη είναι ΟΛΕΣ πληρωμένες «Όλα ήταν προγραμματισμένα. Κανένα από αυτά τα επεισόδια δεν ήταν αυθόρμητο, και το γνωρίζουμε επειδή όλα ακολούθησαν το ίδιο εγχειρίδιο » "Το ίδιο πράγμα συμβαίνει στις πανεπιστημιουπόλεις τα τελευταία δύο χρόνια. Όλες αυτές οι λεγόμενες διαδηλώσεις στις πανεπιστημιουπόλεις, είναι στημένες επειδή το Δημοκρατικό Κόμμα σήμερα είναι ένας θεατρικός θίασος που χρηματοδοτείται από τον Τζορτζ Σόρος». « Πρέπει να σταματήσουμε τη ροή των χρημάτων. Πρέπει να διώξουμε όσους εμπλέκονται σε βία. Πρέπει να σταματήσουμε αυτή την προσπάθεια διαίρεσης της χώρας, την οποία οι Δημοκρατικοί συνεχίζουν εδώ και χρόνια ». Και πάλι όλα αυτά τα πράγματα ενορχηστρώνονται και χρηματοδοτούνται από τον Τζορτζ Σόρος. Δείτε το βίντεο: olympia

Ένας ντράμερ σε ...κόμμα των καρτέλ, ονόματι Ανδρέας Λοβέρδος Πάνω που ήμασταν έτοιμοι να ψηφίσουμε Λοβέρδο δαγκωτό διότι θα συνέτριβε τα καρτέλ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που τα υπηρετεί, ο Ανδρέας πήγε στη Ν.Δ.!  Είχατε παρακολουθήσει τη συνέντευξη Λοβέρδου στην πολιτική συντάκτρια του «Βήματος» Δήμητρα Κρουστάλλη τον Απρίλιο του 2024*; Αν όχι, χάσατε. Εκεί, ο -τότε- πρόεδρος του κόμματος " Δημοκράτες" Ανδρέας Λοβέρδος έβγαζε σπίθες εναντίον του Κούλεως και της κυβέρνησής του . Σαν τσακμάκι φλόγιζαν τα μάτια του όταν κατήγγειλε την «κυβέρνηση των καρτέλ» , όπως τη χαρακτήριζε – κ ι είναι στ’ αλήθεια σοφή η επιλογή της λέξης «καρτέλ» για τον υπαρκτό μητσοτακισμό . Διαβάστε την απομαγνητοφώνηση ενός τοσοδούλικου σε μέγεθος αλλά κολοσσιαίου σε αξία και πολιτική ουσία απόσπασμα από τη συνέντευξη Λοβέρδου στο «Βήμα»: « Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η κυβέρνηση των καρτέλ. Δεν υπάρχει καρτέλ που να μην το έχει υπηρετήσει. Έχω ένα παράδειγμα, κ. Κρουστάλλη. Αν δεν ισχύει, τότε κακώς ζητάτε τη γνώμη μου, γιατί είμαι ανεπαρκής . Το παράδειγμα με τις τράπεζες. Δεν είδε τους γενικούς διευθυντές των τραπεζών ο κ. πρωθυπουργός; Τους είδε. Δεν υποσχέθηκε; Έχουν περάσει δύο χρόνια . Οι τραπεζικές συναλλαγές είναι οι ακριβότερες δυνατές. Και πότε; Όταν οι τράπεζες με τα προγράμματα των εθελούσιων εξόδων απαλλάσσονται από προσωπικό ! Λιγοστεύει το προσωπικό τους. Εφόσον λιγοστεύει το προσωπικό τους – ενώ στα σούπερ μάρκετ αυξάνεται το προσωπικό τους, που κι αυτά είναι καρτέλ . Αλλά το πρωτεύον καρτέλ είναι οι τράπεζες. Με λιγότερους ανθρώπους, πολλές συναλλαγές διαδικτυακές, το κόστος μεγάλο! Αυτή την κερδοσκοπία την υπηρετεί ο κ. Μητσοτάκης ». Μα δεν είναι σχεδόν τραγικό αυτό που μας έλαχε; Ο άνθρωπος που μας "γοήτευσε" με τις επιδόσεις του ως ντράμερ στο φετινό φεστιβάλ μπάμιας και μας είχε πείσει να μαυρίσουμε τον Μητσοτάκη διότι είναι εργαλείο του μεγάλου κεφαλαίου, την έκανε γυριστή! Κι ενώ εμείς ήμασταν έτοιμοι να ψηφίσουμε Λοβέρδο δαγκωτό διότι θα συνέτριβε τα καρτέλ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που τα υπηρετεί, εκείνος πήγε στη Ν.Δ.! Ωιμέ! Μιλάμε για τα...σκουπίδια του Ψευτορωμαίϊκου! Κι αυτός ο άνθρωπος, φανταστείτε, υπήρξε και...ακαδημαϊκός δάσκαλος! Πιο σκουπίδι...πεθαίνεις! Ολόκληρη η συνέντευξή του στην πολιτική συντάκτρια του «Βήματος» Δήμητρα Κρουστάλλη:

Το κόμμα αυτό που ο Σαμαράς (που θέλει πάλι να μας ...σώσει) παρέδωσε στον Κ.Μητσοτάκη, δεν είναι πλέον η "Νέα Δημοκρατία" του Καραμανλή. Είναι η "Νέα Δικτατορία του Μητσοτακισμού! Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να φιλοσοφεί αυτές τις μέρες με αφορμή τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και να διερωτάται: Γιατί η Ν.Δ. απεδείχθη μέχρι στιγμής, 51 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, το πλέον ανθεκτικό κόμμα της μεταπολίτευσης και επέζησε της οικονομικής κρίσεως, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, από τα οποία το μεν πρώτο αφανίστηκε, το δε δεύτερο έχασε τον ηγεμονικό του ρόλο στην Αριστερά (παραμένοντας υπολογίσιμη δύναμη);  Η απάντηση «κρύβεται» στα ονόματά τους. Το ΠΑΣΟΚ, μολονότι «Πανελλήνιο», ταύτισε το όνομά του με μια ιδεολογία: τον σοσιαλισμό. Όταν μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο από αυτό που θεωρείται «σοσιαλισμός», κατέρρευσε. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που νομοθέτησε αλλά και που κατήργησε τον 13ο μισθό. Αν υπάρχει εν ζωή σήμερα, αυτό οφείλεται στη νοσταλγία της συγκλονιστικής περιόδου 1981-1985. Αυτή το «συντηρεί». Ψηφίζεται από ένα τμήμα του εκλογικού σώματος γι’ αυτά που έδωσε στους μη προνομιούχους ως «αιώνιο ευχαριστώ». Το ΚΚΕ ταύτισε επίσης την ύπαρξή του με τον κομμουνισμό. Εκείνο δεν πρόδωσε ποτέ την ιδεολογία του όπως το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είχε σκεφτεί ποτέ τι θα του συμβεί αν τυχόν κατέρρεε η ιδεολογία του όπως το 1989. Έζησε υπαρξιακά δράματα τότε. Και αν δεν ήταν στο τιμόνι του η αστή στις σπουδές Αλέκα Παπαρήγα, μπορεί να είχε την τύχη των κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσεως. Η Ν.Δ. δεν ταύτισε το όνομά της με κάποια αναλώσιμη ιδεολογία και η αναφορά στον φιλελευθερισμό στη διακήρυξή της έχει σημασία γιατί συνοδεύεται από το επίθετο «ριζοσπαστικός». Ταύτισε το όνομά της κυρίως με τη χώρα και συγχρονίστηκε με το αίτημα που υπήρχε μέσα στις ψυχές εκατομμυρίων Ελλήνων το 1974, γι’ αυτό και εξέφρασε το 55% του εκλογικού σώματος. Έπειτα απ’ όλα όσα είχαν συμβεί μέσα στον 20ό αιώνα, τον Εθνικό Διχασμό του 1920, τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο του 1949, την πολιτική ανωμαλία του 1961-1965 με δολοφονίες πολιτικών (Λαμπράκης) και ανατροπές εκλεγμένων κυβερνήσεων (Γεώργιος Παπανδρέου) και, βεβαίως, την πολιτειακή εκτροπή του 1967, ο τόπος χρειαζόταν οξυγόνο. Νέο αέρα. Έπρεπε να φυσήξει νέος άνεμος. Έπρεπε το πολίτευμα να επανιδρυθεί από τα θεμέλιά του. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γρήγορα, πολύ πριν από τους Ατζέμογλου-Ρόμπινσον, αντελήφθη τη σημασία να αποκτήσουν ρίζα στην κοινωνία οι νέοι θεσμοί. Έτσι θα υπηρετούνταν η εθνική ενότητα, η πολιτική σταθερότητα, η κοινωνική ειρήνη, το δόγμα «θέλω το κεφάλι μου ήσυχο». Το όνομα «Νέα Δημοκρατία» που επέλεξε ο Εθνάρχης έκρυβε μέσα του, λοιπόν, το μυστικό της ανθεκτικότητας αυτής της παράταξης. Αλλά μία Δημοκρατία, κατά μείζονα λόγο η «Νέα», χαρακτηρίζεται από την πίστη σε μερικά πράγματα. Την πίστη στην ελευθερία. Την πίστη στον νόμο. Την πίστη στον άνθρωπο, όχι στην οικονομική έννοια «άτομο». Την πίστη και τη συνέπεια σε βασικές αρχές οι οποίες ασφαλώς και πρέπει να επικαιροποιούνται στο διάβα του χρόνου. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες δεν είναι γραμμένες στις πλάκες του Μωυσέως, γι’ αυτό και ο Καραμανλής έδωσε προτεραιότητα σε μία μόνο, αυτή που στα «Αρχεία» του στη συνομιλία με τον πρόεδρο Μπους αποκαλεί «την πιο επαναστατική ιδέα του κόσμου». Εννοούσε ασφαλώς τη δημοκρατία. Φοβάμαι ότι το όνομα «Νέα Δημοκρατία», πλην της εξουσίας, δεν αντιστοιχεί σε κάτι πλέον στους καιρούς μας. Σε κάποιο κυρίαρχο εθνικό και κοινωνικό αίτημα που αθροίζει πολλά μικρά όνειρα απλών ανθρώπων σε ένα μεγάλο. Αντιστοιχεί μόνο στις υπέροχες αναμνήσεις μας. Η «Νέα Δημοκρατία» ταυτίστηκε με την ελευθερία που ενέπνεε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος έφθασε να νομιμοποιήσει, με νωπές ακόμη τις πληγές του Εμφυλίου, το ΚΚΕ. Αλλά αυτό το κόμμα που καλείται σήμερα «Νέα Δημοκρατία» μικρή σχέση έχει με την ελευθερία, διοικεί περισσότερο με τον φόβο. Εκβιάζει. Απειλεί. «Ακούει». Τρομοκρατεί. Ακόμα και τους πολύ δικούς του ανθρώπους. Ζητά από τον πολίτη να συμβιβάζεται με τη βαθιά διαφθορά και τις μαφίες ελλείψει εναλλακτικής. Απειλεί ότι, αν χαθεί η σταθερότητα όπως την εννοεί, θα χάσει ο πολίτης τις αλυσίδες των επιδομάτων του, των παράνομων επιδοτήσεών του, των χαριστικών επιχορηγήσεών του, την πρόσβασή του στον πελατειακό μηχανισμό του κράτους κ.ά. Αυτή η (Νέα) Δημοκρατία δεν έχει πολύ καλή σχέση με τον νόμο. Άντε να διαλύσει καμιά κατάληψη, άντε να συλλάβει κανέναν αναρχικό για να ενεργοποιηθούν οι αυτοματισμοί του Εμφυλίου σε τμήμα της βάση της. Κατά τα λοιπά, ο νόμος υποχωρεί παντού. Κάθε νομός και μαφία με επικεφαλής κάποιο νυν ή τέως κομματικός στέλεχος. Κάθε γειτονιά του λεκανοπεδίου και εγκληματική οργάνωση. Σε σημείο που να τίθεται το ερώτημα «ποιος διοικεί αυτόν τον τόπο;». Αυτή η Νέα Δημοκρατία δεν διακρίνεται, τέλος, για τη συνέπειά της. Τους δεξιούς για πολλά μπορεί να τους κατηγορήσει κανείς, άλλες φορές δίκαια, άλλες φορές άδικα, εκτός από ένα: ότι δεν είναι συνεπείς. Ξέρετε κανέναν δεξιό πολιτικό από τη Μεταπολίτευση και μετά που να έχει κάνει από την «ανάποδη» το πολιτικό δρομολόγιο που έκανε ο Ανδρέας Λοβέρδος για να ενταχθεί στις τάξεις αντίπαλου κόμματος; Κάποιον που να έφυγε από τη Ν.Δ. για να μετεγγραφεί στο ΠΑΣΟΚ και από εκεί να καταλήξει στας δυσμάς στο ΚΚΕ; Προσωπικά δεν θυμάμαι κανέναν (τα αδικήματα του Μάνου και του Ανδριανόπουλου είναι στιγμιαία) και, αν υπάρχει, είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Πολύ δε περισσότερο δεν θυμάμαι άλλα κόμματα να έχουν βάλει στο «ιερό» τους, στην ηγετική τους ομάδα, δεξιούς πολιτικούς. Σε αυτή τη Νέα Δημοκρατία όμως και στην ηγετική της ομάδα πλήθος τα παραδείγματα. Η αντίπερα όχθη έχει κάνει κατάληψη στο «ιερό» της. Ο Λοβέρδος δεν είναι ο πρώτος που ήταν κομμουνιστής στα νιάτα του, σοσιαλιστής πασόκος στη μέση ηλικία και νεομητσοτακικό κατεστημένο στα «γεράματά» του. Τα παραδείγματα, πλήθος. Το δυστύχημα, μάλιστα, είναι ότι ο χώρος αυτός επί των ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει πλημμυρίσει από ασυνεπείς πολιτικούς που αλλάζουν κόμματα και ιδεολογίες σαν τα πουκάμισα. Έχει παραδοθεί το ιερό της παρατάξεως σε πολιτικούς αντιπάλους της παρατάξεως. Τούτων δοθέντων, στην πράξη αποδεικνύεται ότι αυτή η Νέα Δημοκρατία ως όνομα, ως πολιτική «μπράντα», φθάνει σιγά σιγά στα όριά της. Δεν ανταποκρίνεται πλέον σε κανένα κυρίαρχο κοινωνικό και εθνικό αίτημα. Το μόνο αίτημά της είναι η διαιώνισή της στην εξουσία με γνωστές μεθόδους και «η διατήρηση του πλούτου», όπως είπε ο πρωθυπουργός στην ΒlackRock, αλλά του πλούτου ποίων; Ακόμα και αν κάτω από ακραίες συνθήκες επιτύχει τη διάσωσή της στις προσεχείς κάλπες, η επομένη των εκλογών θα είναι το κύκνειο άσμα της. Αυτή η Νέα Δημοκρατία απέτυχε να διαβάσει σωστά τον νέο κόσμο και επί των ημερών της η Ελλάς έχει ήδη καταστεί δορυφόρος της Τουρκίας. Αυτή η Νέα Δημοκρατία διεκδικεί ψήφο σπέρνοντας τον φόβο και τον τρόμο. Αυτή η Νέα Δημοκρατία διοικείται από πολιτικούς που αντιπαθούν τους ψηφοφόρους της ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν ξέρουν πώς να τους μιλήσουν. Το τέλος εποχής είναι ορατό. Η κεντροδεξιά παράταξη χρειάζεται επανίδρυση εκ θεμελίων για να ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του μέλλοντος. Υπό μία έννοια πρέπει να υπακούσει στο DNA της που πέθανε ως ΕΡΕ και αναστήθηκε ως νέο με καινούργιο όνομα χωρίς υλικά τού χθες. Αμφιβολία ως προς αυτό να μην υπάρχει. Το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα είναι ο «Λάζαρος».

Απίστευτη συνέντευξη που την προέβαλε το MEGA Channel, τριάντα χρόνια πρίν! Τι ήξερε αυτός ο υπέροχος άνθρωπος και καλλιτέχνης; Ο Ντέμης Ρούσσος δεν υπήρξε μόνο ένας καλλιτέχνης επί διεθνούς επιπέδου. Ήταν και ένας Έλληνας, με ψυχή και καρδιά Έλληνα! Χριστιανός Ορθόδοξος, όχι εθυμοτυπικά αλλά ουσιαστικά, άφησε το δικό του στίγμα τον περασμένο αιώνα! Σε συνέντευξη που είχε δώσει στον νεαρό τότε Νίκο Χατζηνικολάου το 1998, μεταξύ άλλων, προέβλεψε και την...εποχή των έσχατων που ζούμε σήμερα. Μίλησε για...Αρμαγεδδώνα κατά το 2025 - 2026(!) - εκεί περίπου, είπε - κ αι μας άφησε...ενεούς! Δείτε το βίντεο:

Στείλαμε(;) σαφές μήνυμα στην Άγκυρα για Αιγαίο και Ν. Κρήτη! Η πορεία του Piri Reis στο Αιγαίο θα φέρει πιθανή κρίση Ελλάδος-Τουρκίας Το μυστικό από την χθεσινή άσκηση ήταν η ενεργοποίηση της δύναμης ΔΕΛΤΑ, την οποία αναφέρει ο τουρκικός τύπος, αφού η παρουσία της προκαλεί συναγερμό στο τουρκικό Γενικό Επιτελείο, σ ύμφωνα με το τουρκικό aydinlik.com.tr. Την εντολή ενεργοποίησης της δύναμης «Δέλτα» έδωσε αιφνιδιαστικά χθες ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ν. Δένδιας θέλοντας προφανώς αφενός να τεστάρει την ετοιμότητα στις Ένοπλες Δυνάμεις, και αφετέρου να στείλει μήνυμα στην Τουρκία «είμαστε έτοιμοι και σας περιμένουμε». Στο πλαίσιο της αιφνιδιαστικής ασκήσεως, η οποία ξεκίνησε στις 5:00 π.μ., αναπτύχθηκαν στην περιοχή αεροπορικές, ναυτικές και χερσαίες δυνάμεις. Σύμφωνα με την Καθημερινή, στην χθεσινή άσκηση έλαβε μέρος η επίλεκτη ελληνική δύναμη Ταχείας Αντιδράσεως, (Δύναμη ΔΕΛΤΑ). Η Δύναμη Δέλτα είναι μια Διακλαδική Δύναμη, με συγκεκριμένη δομή και μέσα που αποσπώνται σε αυτή από μονάδες επιφανείας του Αρχηγείου Στόλου, μαχητικά του ΑΤΑ και τμήματα Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού Ξηράς και του Πολεμικού Ναυτικού. Ενδεικτικό της ευελιξίας της συγκεκριμένης δύναμης των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι πως η δομή της Δύναμης Δέλτα μεταβάλλεται αναλόγως της τακτικής κατάστασης και είναι ειδικής σύνθεσης. Σε αυτήν υπάγονται μεταξύ άλλων: Η Ζ ΜΑΚ (Μοίρα Αμφίβιων Καταδρομών) Πρόκειται για τη Mονάδα Φάντασμα όπως την αποκαλούν, η οποία ιδρύθηκε το 1997 λίγους μόλις μήνες μετά της Κρίση των Ιμίων. Σε αυτήν υπηρετούν μόνιμα στελέχη των ΕΔ και με επάνδρωση 100%. Η κύρια αποστολή της Μονάδος είναι η ταχεία αντίδραση στο Αιγαίο και η ανακατάληψη βραχονησίδων, μικρονησίδων και μικρών νήσων​. Το ΕΤΑ (Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών) Το Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών (ΕΤΑ) αποτελεί την ελίτ των ειδικών δυνάμεων. Η καθημερινότητά τους είναι μία συνεχή προετοιμασία. Βρίσκεται όλο το χρόνο κοντά στις ακριτικές περιοχές χωρίς κανείς να τους αντιληφθεί. Είναι σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας απαιτείται και φτάνει πάντα πρώτο για να αντιμετωπίζει οποιαδήποτε συμβατική ή ασύμμετρη απειλή. Η ΔΥΚ (Διοίκηση Υποβρυχίων Καταστροφών) Το 575 ΤΠΝ (Τάγμα Πεζοναυτών) της 32ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών. 2-3 φρεγάτες της ΔΦΓ (Διοίκησης Φρεγατών) του ΠΝ. 2 αρματαγωγά ή Πλοία Ταχείας Μεταφοράς της ΔΑΔ (Διοίκηση Αμφίβιων Δυνάμεων) του ΠΝ 1 μοίρα μαχητικών αεροσκαφών της ΠΑ Στη δύναμη Δέλτα ανήκει επίσης και ο Λόχος Άμεσης Επέμβασης της Β' Μοίρας Αλεξιπτωτιστών. Τα τελευταία χρόνια η ελληνική Δύναμη Δέλτα έχει γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων , μέσα από τη συμμετοχή σε μια σειρά ασκήσεων σε αυτό που είναι σήμερα. Απέκτησε τον χαρακτήρα, την δυναμική και την ταχύτητα που οφείλει να έχει κάθε δύναμη Ταχείας άμεσης επέμβασης. Η πορεία του Piri Reis στο Αιγαίο θα φέρει πιθανή κρίση Ελλάδος-Τουρκίας Η πιθανή διαδρομή του Piri Reis περιλαμβάνει τα δυτικά της Λέσβου, στη συνέχεια τα νότια της Χίου και το νησί της Λέρου στο κεντρικό Αιγαίο. Η ελληνική πλευρά, σημειώνοντας ότι η Λέρος χρησιμοποιείται ως μόνιμο πεδίο βολής για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις σχεδόν όλο το χρόνο, υποστηρίζει ότι η παρουσία του Piri Reis, θα αποτελέσει μια ακόμη πρόκληση. Η αποστολή του Piri Reis έγινε αμέσως από την προσφορά της Chevron να εργαστεί σε δύο τοποθεσίες νότια της Κρήτης και την ανανεωμένη συζήτηση για την ηλεκτρική σύνδεση Ελλάδας-Κύπρου. Την ίδια στιγμή αυτό που ενοχλεί την Τουρκία, είναι το ότι η χώρα μας συνεχίζει να πιέζει τη Λιβύη να ακυρώσει μια συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων περιοχών με την Τουρκία. Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών σημείωσε ότι η συμφωνία ήταν στην κορυφή της ημερήσιας διάταξης κατά τη διάρκεια συνάντησης με τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης GNA της Λιβύης με έδρα την Τρίπολη, Taher Salem Al Baour, και τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Γεραπετρίτη. Ο Γεραπετρίτης υπογράμμισε «την ανάγκη σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου, συμπεριλαμβανομένου του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, και επανέλαβε την ελληνική και ευρωπαϊκή θέση σχετικά με το άκυρο και ανύπαρκτο τουρκολιβυκό μνημόνιο », σύμφωνα με το υπουργείο. Το πρακτορείο ειδήσεων LANA της Λιβύης ανέφερε ότι οι υπουργοί « αντάλλαξαν απόψεις για το ζήτημα της οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων και των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, που σχετίζονται με τις θαλάσσιες περιοχές που γειτνιάζουν μεταξύ τους στην Ανατολική Μεσόγειο ». Το φθινόπωρο του 2019, η Τουρκία και η Λιβύη υπέγραψαν συμφωνία που καθορίζει τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες, με μια εντελώς παράνομη κίνηση που καταπατά κάθε έννοια του διεθνούς δικαίου. Επιμένοντας στις μαξιμαλιστικές της αξιώσεις, η Τουρκία έχει επανειλημμένα ανακοινώσει ότι η συμφωνία είναι «έγκυρη» και συστηματικά πιέζει την Ανατολική Λιβύη του Χαφτάρ να την υπογράψει. Ελλάδα, ΗΠΑ, Ισραήλ, Κύπρος όμως αναιρούν ήδη κάθε τουρκική προσπάθεια που πέφτει συνεχώς στο κενό. pentapostagma

"Να φύγω εγώ και να έρθει...ποιός;" αναρωτιέται ο αρρωστημένος αλήτης, δίνοντας πάλι συνέντευξη στον γλύφτη του, Χατζηνικολάου! Ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης είναι πλέον από τους επιχειρηματίες που ασκούν σκληρή κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ ο μιντιακός του όμιλος αποτελεί το γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί η αντιπολίτευση! Ο Μητσοτάκης έδωσε χθές 17/9 συνέντευξη στον ΑΝΤ1 και τον Νίκο Χατζηνικολάου επιλέγοντας την θεματολογία που ήθελε να αναπτύξει. Μάλιστα, σε όλους έμεινε η αναφορά ότι ο λαός εκλέγει τον Πρωθυπουργό και δεν τον επιβάλλουν οι παράγοντες… « Να φύγει ο Μητσοτάκης αλλά να έρθεις ποιος;» αναρωτήθηκε ο ...Μωυσής. Τα βάζει με τα επιχειρηματικά συμφέροντα Είναι προφανές ότι το Κτήνος τα βάζει με τα επιχειρηματικά συμφέροντα με τα οποία πλέον δεν έχει καλές σχέσεις και θεωρεί ότι αυτά εξυφαίνουν σενάρια αλλαγής στην Πρωθυπουργία και την προεδρία της ΝΔ . Βέβαια, ξεχνάει να πει ότι αυτοί οι επιχειρηματίες ήταν μαζί του το 2019 όταν έπαιρνε την εξουσία, όμως, στην συνέχεια οι σχέσεις στράβωσαν. Ποιους εννοεί όμως; Σκληρή κριτική από Μαρινάκη Κατ' αρχάς, ο εφοπλιστής Βαγγέλης Μαρινάκης είναι πλέον από τους επιχειρηματίες που ασκούν σκληρή κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ ο μιντιακός του όμιλος αποτελεί το γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθεί η αντιπολίτευση. Το ΠΑΣΟΚ έχει προνομιακό ρόλο στα ΜΜΕ Μαρινάκη ενώ πρόσφατα ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπας έχει λάβει υποσχετική να βοηθηθεί από τον εφοπλιστή στην προσπάθεια του να συστήσει νέο πολιτικό μηχανισμό. Κακές σχέσεις με Μελισσανίδη Ο Δημήτρης Μελισσανίδης, αποτελεί έναν επιχειρηματία με κακές σχέσεις με το Μέγαρο Μαξίμου. Ο ίδιος βρίσκεται πολύ κοντά στον Αλέξη Τσίπρα και θα στηρίξει το εγχείρημά του μέσα από τον δικό του όμιλο και κυρίως την Εφημερίδα των Συντακτών αλλά και το νέο Κανάλι της Ναυτεμπορικής. Ο Μελισσανίδης από τη ΝΔ έχει καλές σχέσεις μόνο με τον Αντώνη Σαμαρά, θεωρεί ότι είναι κεφάλαιο για τη χώρα, όμως, δεν βλέπει με αισιοδοξία τη δημιουργία νέου κόμματος από αυτόν. Διακυμάνσεις με Κυριακού Ο Θοδωρής Κυριακού είναι ένας επιχειρηματίας που οι σχέσεις του με τον Πρωθυπουργό έχουν περάσει από μεγάλες διακυμάνσεις. Α πό την μία το Μέγαρο Μαξίμου τον θεωρεί σημαντικό διότι έχει πολύ καλές πηγές και σχέσεις με το επιτελείο Trump, όμως, υπήρξε και ενόχληση του επιχειρηματία που ο Μητσοτάκης δεν εμφανίστηκε στα βαφτίσια του γιού του . Ίσως γι’ αυτό θέλησε να δώσει και συνέντευξη στον ΑΝΤ1 – συνήθως επιλέγει το SKAI – όταν πρόκειται να πει κάποια πράγματα. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη Από χίλια κύματα έχει περάσει και η σχέση Μαξίμου με την οικογένεια Βαρδινογιάννη που είχε χαλάσει μετά την επιβολή έκτακτου φόρου σε ενέργεια και καύσιμα. Αlpha και Star παίζουν με αποστάσεις την κυβέρνηση, χωρίς βέβαια να την χτυπούν ανοικτά όπως κάνει το Mega. Ο Πρωθυπουργός θεωρεί ότι μπορεί να βρει σημεία επαφής με την επιχειρηματική οικογένεια η οποία, όμως, στηρίζει παράλληλα και τον Νίκο Ανδρουλάκη αλλά και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, για ευνόητους οικογενειακούς λόγους. Ο ρόλος Μυτιληναίου Στο σημείο εδώ να πούμε και τον ειδικό ρόλο του Βαγγέλη Μυτιληναίου, ο οποίος έχει μία καλή σχέση συνεργασίας με την κυβέρνηση, όμως, ο ίδιος δεν θεωρεί ότι ο Μητσοτάκης είναι το ιερό τοτέμ που δεν πρέπει να αμφισβητηθεί. Επίσης, ο Μυτιληναίος διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με τον Βαγγέλη Βενιζέλο – ο οποίος είναι πλέον σε απόσυρση – αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο έχει καλή άποψη ακόμα και τώρα που είναι απλός βουλευτής Πειραιά. Και ίσως να στηρίξει και το νέο εγχείρημά του. Παράπονα από Σαββίδη Ο Ιβάν Σαββίδης έ χει πολλά παράπονα από την κυβέρνηση διότι θεωρεί ότι τον υποσκάπτει στον λιμάνι της Θεσσαλονίκης μέσω του επιχειρηματία Μυστακίδη , ο οποίος είναι έτοιμος να αναλάβει την ΚΑΕ ΠΑΟΚ και να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του Ιβάν στον κόσμο του ΠΑΟΚ που παράλληλα είναι και ένα βαρύ εκλογικό χαρτί στην Βόρεια Ελλάδα. Δεν θέλουν πανίσχυρο πρωθυπουργό Όλοι οι παραπάνω, αποτελούν επιχειρηματικά κέντρα, τα οποία έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη, δεν θέλουν έναν πανίσχυρο Πρωθυπουργό και προκρίνουν την λύση της συγκυβέρνησης η οποία είναι και η πιο ορατή. Ενώ παράλληλα, είναι αναγκασμένοι να διαβλέπουν και τι θα γίνει σε 3-4 χρόνια μετά ώστε να κατοχυρώνουν καινούριες συμμαχίες.